Jin (Chapter 38)

NAGTAKA si Jin kung bakit ang daming tao sa paligid. Marami rin ang nag-iiyakan. Kaagad siyang kinabahan. Nakita niya ang kanyang mga magulang. Kaagad niyang nilapitan ang mga ito.

"Nay, tay, ano'ng nangyayari dito?" maang niyang tanong.

"Bakit ngayon ka lang, Jin?" ganting-tanong ni Ryan sa kanya.

"Pasensiya na po, hindi kasi agad ako pinauwi ni Marian, e," tugon niya sa kanyang ama. "Ano nga ang nangyayari?" muli niyang tanong.

"Ang mga kaibigan mo, Jin. Si King, Roel at Casper, nakita na lamang kaninang wala ng buhay at bumubula pa ang mga bibig," imporma ni Adela.

"Ho? Paanong nangyari?" Labis siyang nagulat sa sinabi ng kanyang ina.

"Iniimbistigahan pa, 'nak. Nag-iinoman silang tatlo kanina, e. Walang nakakaalam kung ano ang nangyari. Basta pag-uwi ng mga magulang ni Casper, nakabulagta na ang tatlo at wala ng mga buhay. Maraming nagsabi na baka nahaluan ng lason ang ininom nila o ang pulutan," sabi naman ni Ryan.

Niyakap siya ng kanyang ina. "Buti na lang, Jin, umalis ka kagabi. Pinuntahan ka pa ng tatlo kaninang hapon para makisali sa inuman nila. Hindi ko alam ang gagawin ko, Jin, kung sakaling nadamay ka," umiiyak na sabi ni Adela.

Pati si Ryan ay niyakap din si Jin. Sobrang bigat ng kalooban niya nang mga sandaling iyon. Sobrang sakit isiping nawala na ang lahat ng mga kaibigan niya. Kakamatay lang ni Kurt, hayun at sumunod agad nang magkasabay pa si King, Roel at Casper.

Hindi na niya napigilang mapahagulgol. Mahigpit siyang niyakap ng mga magulang.

"Ganyan talaga ang buhay, Jin," sabi ni Ryan. Hinagod-hagod nito ang kanyang likuran.

"Asan ang mga bangkay nila, tay?" garalgal ang boses niyang tanong.

"Wala pa, iimbistigahan pa ang mga bangkay nila, 'nak," tugon ni Ryan.

Hindi na siya umimik at umiyak na lamang siya na parang bata. Biglang pumasok sa isipan niya si Din. May nabuong hinala sa kanyang isipan. Kumalas siya mula sa mahigpit na pagkakayakap sa mga magulang.

"Hindi pa ba kayo uuwi, nay, tay?" tanong niyang nagpahid ng mga luha.

"Dito na lang muna kami, Jin. Baka kakailanganin kami ng magulang ng mga kaibigan mo," tugon ni Ryan. Malapit kasi sa mga ito ang mga magulang nina King, Roel at Casper.

"Magpahinga ka na lang muna sa bahay, 'nak. Para bukas may lakas kang harapin ang mga kaibigan mo," sabi ni Adela na sinuklay-suklay ang kanyang buhok gamit ang kanang kamay nito.

Napatango-tango siya at nagpaalam nga sa mga magulang. Napuno ng poot at galit ang puso niya nang mga sandaling iyon para kay Din. Alam niyang mali ang manghusga agad ng tao pero naramdaman niyang ang kanyang kambal ang may kagagawan ng krimen na iyon.

Lakad-takbo ang kanyang ginawa hanggang sa narating nga niya ang kanilang pamamahay. Kaagad siyang dumiretso sa kusina. Hinanap niya sa lalagyan ang panglason nila sa daga. Namilog ang kanyang mga mata at napanganga. Wala na nga roon ang lason.

"Kasalanan mo 'yon, Jin! Ikaw ang dahilan nang pagkamatay ng mga kaibigan mo at ni Mama Jammy!"

Bahagya siyang nagulat sa nagsalita. Patuloy sa pagbagsak ang kanyang mga luha. Dahan-dahan siyang lumingon kay Din na nasa kanyang likuran. Hindi nga siya nagkakamali. Ito ang salarin. Tumayo siya at hinawakan ang kwelyo ng suot nitong polo shirt.

"Din, nagmamakaawa ako sa 'yo! Tama na! Tama na!" sigaw niya rito.

Hindi tumugon si Din sa halip ay bigla itong tumawa na parang demonyo. Hindi niya napigilan ang sariling itulak ito. Sumadsad ang kanyang kambal sa sahig.

"Bakit hindi na lang ako ang patayin mo, Din? Bakit kailangang mandamay ka pa ng ibang tao ha?" Nilapitan niya ito at pinatayo. "Patayin mo ako!"

Tinitigan siya nito nang mariin. "Hindi ko magagawa 'yon sa 'yo, Jin. Mahal na mahal kita. Mahal na mahal," malumanay na nitong wika.

"Kung mahal mo ako, bakit mo ako sinasaktan ng ganito? Bakit pinapatay mo pati ang mga taong importante sa buhay ko?"

"Dahil gusto ko ako lang ang importante para sa 'yo! Ayokong may kahati sa 'yo, Jin. Naiintindihan mo? Akin ka lang!" sigaw ni Din sa kanya.

Hindi na siya nakapagpigil pa at tuluyan nang nakalimot. Sinuntok niya ito nang malakas sa panga. Sumadsad ito sa sahig. Hindi gumawa nang aksiyon si Din para lumaban sa kanya.

Ang sunod niyang ginawa ay hinubad niya ang kanyang pantalon at panloob. Lumapit siya kay Din at marahas na hinawakan ang buhok nito at hinila. Napaluhod ito sa kanyang harapan.

"Itong burat ko lang naman ang dahilan ng lahat 'di ba? Ito ang kinababaliwan mo, Din. Ayan... pagsawaan mo!" umiiyak niyang sabi kapagkuwa'y isinubsob ang mukha ng kanyang kambal sa natutulog pa niyang pagkalalaki.

Kaagad ngang sinubo iyon ni Din. Hayok na hayok ito hanggang sa nagawa nga nitong patigasin ang kanyang pagkalalaki. Naging marahas na siya. Hinawakan niya ang ulo ni Din at mabilis niyang binayo ang bibig nito.

Wala siyang pakialam kung nabibilaukan na ang kanyang kambal. Gusto niya itong parusahan. Patuloy siyang umiiyak sa labis na pighati. Matitinding ulos ang kanyang ginagawa sa bibig ni Din at talagang ibinabaon niya hanggang lalamunan nito ang kanyang pagkalalaki.

Hindi na niya maintindihan ang kanyang sarili noon kung bakit sa kabila ng samo't saring emosyon na nararamdaman ay may bahagi pa rin sa kanyang sarili na nadadarang at nag-iinit. Patunay roon ang singtigas ng bakal niyang pagkalalaki.

Alam niyang nahihirapan na si Din. Panay na ang ubo nito pero wala na talaga siyang pakialam at patuloy lamang sa walang awang pagbayo ng kargada sa bibig nito. Paminsan-minsan ay tumatama pa sa ngipin ng kanyang kambal pero hindi na niya ininda pa ang sakit.

Ilang sandali pa ay alam na niyang malapit na siyang labasan. Mas lalo na niyang binilisan ang paglabas-masok ng kargada sa bibig nito. Hanggang sa idiniin nga niya nang husto ang ulo ni Din sa kanyang kargada at kasabay noon ay ang pagsabog ng kanyang katas sa loob ng lalamunan nito.

Napakagat siya ng ibabang labi at hindi man niya maamin sa sarili pero labis siyang nasarapan. Patunay roon ang walong beses na pagputok ng kanyang katas.

Napakapit si Din nang mahigpit sa kanyang mga hita. Alam niyang nahihirapan na itong huminga. Natabunan ang mukha nito ng kanyang makapal na buhok doon.

Ilang sandali pa ay binitawan na niya ito. Hingal na hingal si Din pagkatapos. Pero may naisip pa siya nang mga sandaling iyon. Hinawakan niya ang kanyang kambal sa ulo at marahas niyang itinulak sa sahig. Pinatuwad niya ito. Kaagad niyang ibinaba ang suot nitong shorts at panloob.

"Jin, wala pa akong karanasan diyan. Dahan-dahan lang..." pakiusap ni Din na naintindihan ang nais niyang gawin.

Sobrang tigas pa rin ng kanyang kargada no'n. Itinutok niya iyon sa makipot nitong butas. Wala siyang pakialam kung masaktan ito sa kanyang gagawin. Ni hindi na niya nilagyan pa ng pampadulas.

Pabigla siyang kumadyot sa butas nito.

"Ahhhhh..." pasigaw na daing ni Din.

Pero hindi siya tumigil. Isang marahas na sakyod pa ay nakapasok nga siya nang buong-buo sa kaloob-looban nito.

Labis ang sakit na nararamdaman ni Din. Panay ang daing nito. Pero hindi na niya ito ininda pa. Umulos siya nang matitindi. Napapasigaw na ang kanyang kambal sa matinding kirot. Mahigpit niyang hinawakan ang magkabilang balikat ng kambal para mas may puwersa ang ginagawa niyang paglabas-masok sa butas ng puwet nito.

Basang-basa na siya ng pawis nang mga sandaling iyon. Ipit na ipit ang kanyang kargada sa loob kaya matinding sarap din ang kanyang naramdaman. Napapaungol na nga siya. Hanggang sa ilang ulos pa ay muli na naman siyang nilabasan. Alam niyang marami pa rin iyon. Mas lalo pa niyang idiniin sa kaloob-looban nito ang kanyang kargada. Pumipintig-pintig pa iyon sa loob.

"Ano, masaya ka na? Muli mo na namang natikman ang sarili mong kadugo? Muli mong nakatalik ang 'yong kambal?" tanong niyang hinugot ang kargada mula sa puwet nito.

Hindi tumugon si Din. Humihikbi itong napahiga sa sahig. Isinuot niya ang kanyang panloob at pantalon.

Dinuraan pa ni Jin ang kanyang kambal bago ito iniwan at lumabas ng bahay. Maghihintay siya sa pagdating ng kanyang mga kaibigan.