Chapter 26

"Love is what the world's need."

---Maryixxx

*Mlaire Villachin's POV*

I missed Philippines so much.

Actually, kararating lang namin dito sa Pilipinas kasama si Shelley. Namiss ko yung init at ang mga lugar dito!

It's been two years since I left this country and it's feel so d*mn good to be back.

"Thanks Mirkho." I uttered.

His been there when I needed his help that's why I really owe this man standing before me.

"No problem Mlaire. It's my honor to be on your side, as always." I felt this awkwardness towards to Mirkho everytime I remember that time.

The time that he kissed me.

"I told you Mirkho, call me ANDREA! As in A-N-D-R-E-A, gets?" He's getting into my nerves! Siya lang kasi amg hindi pa nakaka move on kaya Mlaire ng Mlaire.

"Who cares? I love calling you Mlaire. As in M-L-A-I-R-E!" What the heck? At talagang ginaya pa ako.

"Whatever!" Inirapan ko nga, kainis kasi eh.

"Guys, please stop!" Napatingin kami pareho ni Mirkho kay Shelley dahil sa lakas ng boses nito.

"What?" Inis na tanong ko. Ganito ba talaga kapag buntis? Super sensitive.

"Keep your mouth shut! Ang iingay ninyong dalawa, umuwi na kaya tayo nuh dahil gutom na ako." Hinimas himas pa nito ang tiyan na. Tumingin ako kay Mirkho at alam na niya kung bakit ganun umasta si Shelley.

Naunang pumasok si Shelley sa likod ng driver's seat kaya nahuli kaming dalawa ni Mirkho.

"Shelley is pregnant. Right?"

"Yeah. She's weird, right?" He just smile. Siguro naalala niya kung paano umakto si Shelley kanina.

"If you're pregnant, you are going to be weird." Mirkho is right. I witnessed it with my naked eyes.

Weird foods, weird behavior and weird actions.

"Indeed. Let's go, baka mainip na yun kahihintay." Pumasok ako katabi ng driver's seat para di magmukhang driver namin si Mirkho.

Kahiya na masyado kapag sa likod pa ako umupo. Baka isipin ni Mirkho na ginawang driver lang siya na'kin at baka maisipan pa niyang singilin ako.

"Ba't ang tagal niyong dalawa?" Shelley is our boss this time. Kung wala lang si baby, binatukan ko na yan!

Nagtitigan kami ni Mirkho at napangisi ito.

"Mlaire's fault. She walks so slow, just like a turtle." What? My fault? What the heck!

"What a jerk! Just focus driving, Mirkho!" At talagang tumawa lang si Mirkho ng malakas. Si Shelley naman kumunot na naman ang kilay.

"Andrea! Oh my God! You've told me not to call you "Mlaire" but when Mirkho does, you didn't give a damn! How unfair." Sh*t! This is Mirkho's fault.

I stare Mirkho with an anger on my face.

"I've told you a million times Mirkho. Now, what I'm gonna do, ha? Shelley is angry because of your not so funny jokes!" I whispers with ire on my voice.

"No, Shelley! An-ano ka-kasi nakalimutan kong bawal palang tawagin si Andrea sa alam mo na, nakasanayan rin kasi." Sana naman kumagat si Shelley sa mga palusot ni Mirkho. Kung hindi, lagot talaga si Mirkho sa'kin.

"Palusot pa. Sige na, bilisan mo na lang sa pag da-drive dahil gutom na kami ni baby ko." Wooooh! I can't take it.

See? Her attitude suddendly changed. Ganun ba talaga kapag buntis? Parang tanga na ewan lang.

"Aye aye, captain!" Poor Mirkho. That's your reward for being an idiot.

"Next time, watch your mouth. Alam mo namang may kasama tayong weirdo." Napangiti kami pareho ni Mirkho dahil sa mga kalukuhan namin.

Tinignan ko sa salamin kung nakatingin rin ba si Shelley pero mabuti na lang dahil busy ito sa pagkalikot nang telepono niya.

She's maybe contacting Bliss. I hope so.

Mirkho drives so fast as what the queen ordered that's why we arrive at FR easily.

But we decided to eat at my house since there's a lot of people in Filipino's Restaurant and it's already seven in the evening and of course they have a branch in here.

Mirkho must be tired so I volunteer to drive going home. At first he hesitates but of course he can't resist my charming.

"Drive slowly and safely Andrea." He knows that I'm a racer, all my friends actually.

If you're a racer you should be an open-minded. When you're lose, you should know how to accept it,  if not then you're going to cause a big trouble.

Of course!

"I know and you don't have to say that every minute." Paalala ko sa kanya. For the nth time, jusko ang kulit kulit kasi.

Nakauwi naman kami ng maayos kahit na nakakapagod ang pagkahaba habang traffic. Hindi ko nga maintindihan kung bakit hindi pa'to nasosolusyonan eh.

"Buti pa nuh ang traffic may forever, ako? Never mind." Mirkho is crazy. Paano ba naman kasi, magsasalita siya tapos sarili rin naman niya ang sasagot.

"Hoy Mirkho! Okay ka pa ba? Baka gutom ka na diyan kaya kung anu-ano na lang ang pinagsasabi mo." As expected, kaming dalawa ni Mirkho ang nagdala ng mga gamit ni Shelley.

"Yeah. I'm hungry na dahil dun sa traffic." Nakabusangot naman ang mukha nito nang silipin ko sa side mirror. Nakakatuwa talaga ang lalaking 'to.

I just smiled at him at masayang binuksan ang gate namin. Pagkapasok na pagkapasok ko bumugad sakin si Emma. Yes, si Emma- ang dalagang kasambahay sa mansyon.

"Welcome back, Ma'am Mlaireeeeeeeee!" Nagbagting na naman ang tenga ko nang marinig ko ang pangalang 'yon. Nakita ko naman kung pano siya sitahin ni Mirkho kaya mabilis niya itong binawi.

"Ay! Pasensya na po. Ma'am Andrea." Ngumiti naman ako at kinuha ni Emma ang mga dala dala kong maleta.

"Thank you Emma. Paki lagay na lang nito sa taas ah." Tumango naman ito at mabilis na umakyat papuntang kwarto ko.

"Iha, ang tagal mong nawala. Okay naman sa California?" Si Manang Edes.

"Okay naman po dun. Kayo po Manang, kamusta na po kayo? Parang bumabata lalo kayo ngayon?" I really missed our house, especially mom and dad.

Tumawa si Manang Edes at parang nahihiya pa.

"Ano ka ba Iha! Wala naman, pumunta na kaya tayo sa dining room at nang makakain kayo nina Mirkho at Shelley." Ngumiti naman si Shelley nang makarinig ng salitang "PAGKAIN" at talagang siya ang mabilis na sumunod kay Manang Edes.

Natawa tuloy kami pareho ni Mirkho dahil kay Shelley.

Minsan nga napapaisip rin ako. Kailan kaya ako ikakasal at magkakaroon ng pamilya?

Hindi ko naman madedeny na mag aasawa talaga ako. Kainis naman! Buti pa si Shelley may baby na, ako? Walang boyfriend kaya imposibleng magkaroon ako ng anak.

Lutang na lutang ako habang tinatahak ang dining room. Lakad lang ng lakad hanggang sa mauntog ang ulo ko sa poste.

Aray. Ang kasit ng noo ko! Boyset, kauuwi ko nga pa lang malas kaagad! Tumingin tingin ako pero nasaan na si Mirkho? Diba kasabay ko yon?

Ayan! Kapag pagkain ang pinag uusapan mga alerto talaga ang mga 'yan. Kain nang kain hindi naman nagkakalaman!

Hinimas himas ko ang noo ko kaya hindi ko makita ang nasa harapan ko. At biglang dumilim ang paligid! Ano to? Blackout?

Blackout nga yata. Kinuha ko ang telepono ko pero nakalimutan ko palang dalhin, nasa kotse pala yon! Kainis!

Buti na lang dumating si Emma at may dala dala siyang isang maliit na flashlight.

"Emma, anong nangyari? Bakit biglang nag blackout?"

"Hindi ko rin po alam, kaya punta po muna tayo sa sala ang dilim po kasi dito." Dahil no choice ako, pumunta nga kami ni Emma sa sala. 

Pagkarating na pagkarating ko sa sala at hindi pa man din ako nakakaupo, biglang nagka ilaw at may sumigaw ng-

"SURPRISE ANDREA!" Nakita ko sina mommy at daddy at may hawak na tarpaulin. Binasa ko ito at napaiyak ako. Akala ko kasi hindi sila uuwi, sabi kasi ni dad sa makalawa pa sila makakauwi.

"Mom. Dad. I thought, sa makalawa pa ang uwi niyo?" Napaiyak ako ng tuluyan ng yinakap ako ni mommy. Para akong batang umiiyak dahil sa wakas kompleto kaming magpamilya.

"Of course Iha, it was just our palusot. And thanks to Mirkho and Shelley dahil idea nila ito." Napatingin ako kina Shelley at Mirkho at pareho pa silang naka peace sign.

"I hate you guys! Akala ko wala lang ang pag uwi ko sa Pinas pero thank you guys, napasaya niyo ako dahil dito sa simpleng surpresa na inihanda ninyo." Yinakap ko isa isa silang dalawa at ngumiti lang ang mga ito.

"Thank you mom and dad. Shelley and Mirkho. Manang Edes at Emma. May paconfe-confetti pa talaga kayong nalalaman nuh!" Our house filled by our laughters. Ang saya saya ko ngayon.

"Kainan naaaaaa!" Ito talagang si Emma at Shelley, nag join force ngayon eh ang hilig sa pagkain.

Ang daming pagkaing nakahain sa mesa at talagang pinaghandaan nila ito.

"Andrea, paabot naman ng kanin. Thank you!" Inaabot ko naman ang kanin kay Shelley baka mag tantrums na naman 'yan mamaya.

"Andrea, how is your relationship with Mirkho? Kailan ba ang kasal, gusto ko nang magka apo!" Naubo kami pareho ni Mirkho dahil sa mga pinagsasabi ni Daddy.

Anong relationship? Inabot ko yong tubig dahil nabibilaukan ako dahil kay Daddy.

"Wait po Tito Marth, pero-" Naputol ang sasabihin ni Mirkho ng sumingit na naman si mommy sa usapan.

"Mirkho, Iho. Kung may bumabagabag man sa kalooban mo, sabihin mo lang samin ng Tito Marth mo baka si Andrea ang may problema kaya hindi pa kayo nagpapakasal. Jusko, ang tatanda na ninyo!" Napahilamos ako dahil sa sinabi ni Mommy.

All this time, they both thought that me and Mirkho are in a relationship. Jusko naman, kaibigan ko lang si Mirkho at hindi na yon magbabago pa dahil may mahal akong iba at hindi ko alam kung mahal pa rin ba niya ako.

"Mommy, daddy kumalma lang po kayo. Ang totoo po niyan, hindi ko po boyfriend si Mirkho. We're just friends! Period." Nanlaki naman ang mga mata nilang pareho. Ayan kasi, conclude kaagad kaya nag a-assume ng bonggang bongga.

"You mean, Mirkho is just a friend? Nako, Marth." Naging balisa ang dalawang matanda ng maliwanagan sila na talagang magkaibigan lang kami ni Mirkho.

"Totoo ba Iho na magkaibigan lang kayo ni Andrea?" Dad asks.

"Opo Tito. We're just friends, hindi ba Andrea?" Tumingin ako ng diretso kay Mirkho at nakita ko sa kanyang mga mata ang lungkot? Hindi ko alam pero yon ang sinasabi ng mga mata niya.

Mas lalong naging balisa sina mommy at daddy nang iconfirm ni Mirkho ang katotohanan.

Bulong ng bulong si mommy kay daddy at ganun din si daddy kay mommy.

"Mom. Dad, anong binubulong bulong niyo diyan? Kain na muna tayo." Ngumiti lang sakin ang dalawang matanda at parang nag uusap pa rin ang mga mata nila. Mababaliw na talaga ako.

"Manang Edes. Emma, sumabay na kayo dito. Dali na po Manang Edes." Umupo si Manang Edes kaharap ni Shelley at si Emma naman eh umupo katabi ni Mirkho. Bali ang sitting arrangement namin ay Shelley, Ako, Mikho at Emma. Sa harap ni Shelley si Manang Edes, sa harap ko ay si Mommy, kaharap ni Mirkho si Daddy at kaharap ni Emma ang walang umuupong upuan.

Masaya kaming nag kwentuhan habang kumakain.

"Shelley, punta tayo bukas ng hospital para mabili natin ang mga vitamins at gatas na kailan mo at nang baby mo." Pag-iiba ko sa topic. Nakakabanas kasi kapag love life na ang pinag uusapan.

"Baby? Are you pregnant, Shelley?" Si mommy talaga, ang OA.

"Ye-yes po Tita." Nahihiyang sagot ni Shelley. Ang sarap batukan ng babaeng to! Nahihiya pa siya eh ginusto naman niya yan.

"Then, let's go to the hospital tomorrow morning. Okay?" What? Seriously!

"Mom, just relax. Parang kayo pa ata ang excited kaysa kay Shelley." They really want a grand child but I cannnot give it right now.

This is not the right time.

"Ako rin, sasama rin ako sa inyo bukas. Okay lang ba, Iha?" Tumingin si daddy kay Shelley at nag aantay sa magiging sagot nito.

I knew that Shelley will say yes. Syempre naman, kaysa naman mag isa lang siyang pumunta. Sabi nga nila, "The more, the merrier."

"Ahh, no problem Tito." Ayan. Masayang ngumiti ang dalawang matanda.

"Hoy, sasama ka pa ba bukas eh parang isang batalyon na tayong pupunta?" Kinalabit ko si Mirkho dahil ang tahimik niya simula nung  tinanong siya ni daddy tungkol sa relasyon naming dalawa.

"Ha? Ah I mean, yes. I will go with you tomorrow, since walang trabaho ngayon dahil naka leave ako." He said.

I remember the photoshoot thing. Sa March na pala ito gaganapin at kinakabahan pa rin ako.

After this photoshoot, I will be going back to California. Nandun ang bago kong trabaho at wala akong rason para manatili pa dito maliban na lang kina mommy at daddy.

"Okay. Sige." Tumango naman ito at bumalik ulit sa kinakain niyang pasta.

There's something wrong about Mirkho. Hindi ko alam pero parang may nararamdaman akong kakaiba sa kanya. Nung time na hinalikan niya ako, bigla siyang nag walk out tapos naiwan akong tulala.

Hindi ko makuhang kausapin siya tungkol sa bagay na 'yon. Pero siya rin naman ang unang lumapit sakin at humingi ng sorry. I accepted his apology and I didn't ask him why he kissed me, baka  lasing lang siya o ano.

Ding. Dong. Ding. Dong.

"Ay! Emma, can you please see outside." Sino na naman kaya ang bisita ni daddy? Sa pagkakaalam ko nasa Rome si Tito Magathon at February pa siya uuwi.

"Opo Si-" Pinutol ko ang sasabihin ni Emma dahil gusto ko ring tumayo. Ang dami ko na kasing nakakain baka lalo tumaba ako niyan.

"Ako na dad, Emma ako na bahala." Tumango naman ito at umupo ulit sa pwesto niya.

Sino na naman kaya ang bisita ni Daddy? Nako, nako. Baka mga best friends niya nung high school.

Binuksan ko ang gate at bumulaga sakin si Tito Magathon na nakangisi. Patay!

"Hindi mo ba ako papasukin, Andrea?" Nahimasmasan ako. Hindi nga ako nag ha-hallucinate dahil totoong nandito sa bahay namin si Tito Magathon.

"Ay, sorry po Tito. Pasok po kayo." Pumasok si Tito at may kasamang dalawang body guards habang bitbit ang mga gamit niyang sobrang bigat.

Feel ko eh.

Isasara ko na sana ang gate nang may dalawang batang sumulpot sa harapan ko. Nako, kawawa naman ang mga ito.

"Ate, pwede po bang maka hingi ng pagkain. Gutom na po kasi ang kapatid ko." Nakita ko kung pano magmakaawa ang isang batang babae. Kawawa naman, sa tingin ko mga 7 years old palang ang batang babae at 5 years old yung batang kasama niya.

"Oo naman. Nako, pasok kayo." Inalalayan ko ang dalawang bata papasok ng mansiyon.

Manghang mangha ang batang maliit ng makapasok na kami sa loob.

"Wow! Ate, ang ganda ng bahay nila. Siguro maraming pagkain dito." Natawa ako dahil sa batang maliit. Ang daldal kasi, tapos ang cute cute pa kahit ang dumi ng damit.

"Dito tayo." Nang makarating kami sa dining area nabigla silang lahat ng may dala dala akong dalawang bata.

Napalitan naman ng ngiti ang mga mukha nila ng makuha mila and ibig kong sabihin.

"Upo kayo dito at kumain ng kumain lang kayo." Aniya ni mommy.

"Salamat po sa inyo." Masayang kumain ang dalawang paslit kasabay sila habang ako eh nakangiti lang habang minamasdan silang kumakain.

I felt something warm inside everytime this kids' says thank you and smile at me. Nakakataba kasi sa puso kapag may tinutulungan kang mas nangangailangan.

"Maraming pong salamat sa inyo Ate Ganda, at sa inyo rin pong lahat. Sana po ay mas pagpalain kayo ng Maykapal dahil sa kabutihan niyong ipinapakita sa kapwa." Napangiti ako dun. Pati sina mommy, daddy at Tito ay napangiti rin. Si Mirkho at Shelley naman ay napatigil sa kani-kanilang ginagawa dahil sa sinabi ng babaeng bata.

"Bago kayo umalis, bibigyan ko kayo ng maraming regalo." Si mommy talaga.

Tuwang tuwa ang magkakapatid nang bigyan sila ng pera. Ibibigay daw nila ito sa nanay nila. Nagpaalam kami ni Mirkho saglit dahil gusto kong safe makauwi ang magkapatid sa bahay nila.

Tinawag ko naman si Mirkho at ang loko, inis na tumayo sa upuan niya.

"Nasunog tuloy!" Again. His playing that "Cooking Fever" game.

"Shut up, Mirkho." Tahimik naman iting sumunod habang inaalalayan ko ang mga bata.

Hindi rin nagtagal at nakarating kami sa isang barong barong. Mga sakong sira ang nagsilbing dingding ng bahay at mga sirang sako rin ang bubong.

"Dito na lang po kami, Ate Ganda." Binuksan ko ang pinto at tinulungan ko silang makalabas.

"Ingat kayo palagi. Kapag may kailangan kayo, punta lang kayo sa bahay. Okay ba yon?" Aniya ko.

"Okay na okay. Ingat rin po kayo. Babyeeee!" Bumalik ako sa kotse at ngumiting kumakaway sa mga bata.

While watching those kids waving their hands with a big smile on their faces,  I felt something sadness in my chest.

Napansin siguro ni Mirkho na tahimik ako kaya kinalabit niya ako.

"Problem?" He ask.

"None. I mean, I'm fine. I'm just tired Mirkho." He keep quiet after asking me.

Nakarating naman kami kaagad ng bahay dahil late na. Gusto ko na rin kasing matulog. Napagod ako yata ngayong araw.

"Mirkho, just sleep in here. You knew already your place, kaya mo na ang sarili mo. Good night and sweet dreams, pakasabi na lang kina mommy. Okay?" Napahikab ako ng wala sa lugar. Talagang kailangan ko nang matulog.

"Copy. Good night and sweet dreams too." Ngumiti ito bago tuluyang bumalik sa dinning room.

I take a quick shower, brush my teeth and change my clothes. Busog na naman ako kaya ibinagsak ko ang katawan ko sa kama.

I miss this much.

I miss him too.

I hate this feeling! Kaya pinakalma ko ang sarili ko bago pumikit, sana hindi ko na siya maisip. Ginugulo lang niya ang isip ko.

Nagtagumpay naman ako nang tuluyan na akong dalawin ng antok.

"Andrew."

"Andrew Wilton!"

Paulit ulit ko siyang tinatawag pero hindi siya lumilingon. Parang hindi niya naririnig ang boses ko.

"Please, give me another chance. I re-realized that I love you Andrew." My tears flow into my cheeks. I can't help it, I can't help this anymore.

I waited him to answer and look at me but he didn't. I feel extreme pain and hurt, maybe we are not meant for each other.

I need to accept this, that's why I'm choosing now to let go even if it hurts.

Hindi pa ako nakakalayo ng marinig ko ang boses niya.

"I followed you but I'm came too late. Just forget me Mlaire, you deserves someone that is better than me. Just be happy." Mas lalo akong naiyak dahil sa mga sinabi niya.

Naiwan akong tulala at nakatayo sa madilim na harden. Tanging naririnig ko lang ay ang mga huni ng mga hayop at ang mga sarili kong hikbi.

This time. This is the perfect time to let go.

*Attention*

A/N: I just want to say sorry for waiting for a long time. Lately, I'm so busy in my study that's why.

However, I want to say thank you for those, that keep on waiting on my update. I will really give my best to update every weekend so that I can finish this story.

Please don't be bored on this story, because every chapter is came from within. I don' t have enough inspiration that is why I can't easily continue this story but I am going to finish this one as soon as possible.

If you have any questions, feel free to ask me and I will respond as I read your questions. That would be all.

Thank You everyone and may God bless us all. 😊