Forty

Forty

Liam Dwayne Perez POV

College, college when I start  dreaming of you.

Palagi kong sinasabi sa sarili ko na hindi mangyayare ito. Hindi pwede.

You were so real and beautiful in your wedding dress habang naglalakad ka sa kahabaan ng altar, masakit ou at tatanggapin ko iyon pero wala na akong magagawa, ito na ata talaga ang nakatadhanang mangyare saating dalawa.

Kaya siguro hindi na tayo ulit pinagtagpo after our childhood ay para hindi natin masaktan ang isat isa because seeing you in pain is so much painful.

May sakit na lumabas sa aking mga ngiti habang tuluyan na kitang binibitawan at alam kong babalik na naman ako sa dati kong anyo na masaya habang nakakausap ko ang batang ikaw.

I started to doubt, I started to ask myself about you.

Kung magpapakita ba ako sa Wedding mo, magbabago ang isip mo? Sasama ka ba saakin? Ang dami kong tanong but none of it happen, hindi ko inihakbang ang mga paa ko pabalik sayo dahil for sure mas magiging masaya ka sa piling ng iba.

And suddenly sa kahabaan ng paglalakad ko, I saw you and you save me Billy. I see your painful eyes again, I see the smile and happiness at the same time,  kahit na alam kong mawawala kana. Wala akong magawa, you were hit by a car in order to save me at walang mapaglagyan ang pighati ng puso ko. I hug you for the last time at gusto kong humingi ng tawad for not finding you, gusto kong humingi ng tawad dahil ngayon lang ako naglakas ng loob na magpakita sayo.

I am a coward Billy. I cried and cried and the main reason why I want to live is gone now, you were gone.

Paulit-ulit akong nagigising sa panaginip na iyon, paulit ulit ko ring nakikita ang sarili kong may luha sa tuwing umaga.

Hindi ko maipaliwanag but all of it was real, all of it.

My emotion, my heart and the pain all of it felt like its real.

And then that was the start why I want to take Criminology, for me to protect you. Para mabuhay ka sa mundong walang kriminal. I want you to feel that this place is a paradise dahil iyon ang gusto kong ibigay sayo.

I studied everything, school, library and house lang ang naging takbuhan ko for all the 5 years ng pagaaral ko.

Nakakatuwa diba? Pero nabuhay na naman ako na nakikita at nasa imahinasyon ka, pero ang lagi kong nakikita ay ang ikaw na nasa panaginip ko, you were so elegant wearing that white dress at iyon ang nagbuhay saakin para magtapos at maging isang ganap na Police Officer.

All my life you were there in my mind, kahit alam kong imagination lang lahat but at-least I feel alive, I feel my existence in this world.

And that dream, the dream that always remind me of whats going to happen were actually happen. I see you filled with blood na nakahiga sa daan, I hug you tightly. Katulad ng naramdaman ko saaking panaginip, ayokong maniwala noon but It was really a sign of you dying in front of me.

At wala man lang akong ginawa para doon. Wala! Wala akong pinagkaiba sa tatay ko.

Dali-dali kitang dinala sa Hospital na halos walang tigil na sa pagpatak ang luha sa aking mata. I prayed to God, if he let you live kahit ako nalang, I am willing to surrender all my happiness. I am willing to give my life for you basta mabuhay ka lang.

Billy, you were my breath and If you die I will not be breathing anymore so please live.

Please...

Sinubukan kong silipin ka pero mas lalo akong nanghina, mas lalo akong nanghina habang nakikita kang pinapalibutan ng mga doctor na nag aagaw buhay. I feel empty, gusto ko nalang ay makita ka at kahit mahawakan man lang. it is our first time seeing each other pero bakit nandiyan ka? Bakit ka nagaagaw buhay? For the first time, nakikita kita ng hindi sa imahinasyon at hindi rin sa panaginip but I wish na sana imahinasyon at panaginip nalang lahat.

Sana hindi nalang ito totoo. Billy, please live katulad ng sinabi mo saakin noon. Please Live.

Wala na akong pakialam kung ipagtulakan ako ng mga tao roon, wala na akong pakialam kung halos kaladkarin na nila ako para lang hindi ka masilayan but please sana idilat mo ang mga mata mo.

Nanghihina ang tuhod kong nakatayo sa labas ng kwarto mo, nanghihina ang mga ito sa nangyare. Pinagmasdan ko ulit ang kamay ko at mas lalo akong napaluha ng makitang punong puno ng dugo mo ito.

You're white wedding dress turn into Red Blood Dress.

And then I saw you again, with a big smile on your face habang punong puno ng dugo ang suot na damit.

"Im fine, Liam. Im fine"

Mas lalong naging gripo ang luha ko habang nakikita kita sa harap ko. I want to hug you but I know you in front of me are part on my imagination, again.

I started to walk away habang naririnig ko na ang pagpapasalamat ng mga kaibigan mo sa Doctor dahil ligtas kana.

Billy, Im sorry but I think not seeing you again will be the best for us.