ตอนที่ 547 หน้าชราแดงก่ำ
ไม่ขันอะไรกัน นั่นเป็นฝันร้ายสำหรับฮุยหลางแน่นอน เขาไม่อยากนึกถึงประสบการณ์ที่ตอนนั้นโดนภูตหมอฝังเข็ม ซ้ำยังถูกนายท่านส่งไปโรงค้าเด็กหนุ่มอีก หากภูตหมอไม่ได้เพิ่งเอ่ยถึงเรื่องนี้ เขาก็ลืมไปแล้วจริงๆ
“เหลิ่งซวง เหลิ่งหวา เก็บข้าวของที พวกเราเตรียมตัวออกเดินทาง” เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ พลางหมุนตัวเดินออกจากห้อง ลงไปรอพวกเขาชั้นล่าง
“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสองขานรับ แล้วเก็บข้าวของบางอย่างในห้อง
หลิงโม่หานลุกยืนขึ้นเดินตามลงไปด้านล่าง อิ่งอีตามอยู่ด้านหลัง ส่วนฮุยหลางกลับไปห้องข้างๆ เก็บพวกสิ่งของที่นำมากลับเข้าห้วงมิติ แล้วถึงจะไปรวมตัวข้างล่าง
อสูรกลืนเมฆาตัวน้อยวิ่งลงไปเอง เหล่าไป๋ด้านหลังถูกจูงออกมา พวกเขาบอกว่าจะไปก็ไป ออกนอกประตูเมืองขึ้นนั่งเรือเหาะตรงไปยังเมืองซานเจียง...
เวลานี้ ณ ตระกูลหลิน
ผู้เฒ่าเฟิ่งยังคงสวมชุดสีเทาไม่สะดุดตา ข้างเอวห้อยน้ำเต้าสุรา ยามนี้เขากำลังเดินเอามือไพล่หลังอยู่ในจวนตระกูลหลิน ฝีเท้าลนลาน หันกลับไปเหลือบมองคนข้างหลังในระยะสามเมตรเป็นครั้งคราว แล้วเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com