072

บทที่ 72 ฉันหวนคิดถึงวัยเยาว์ที่มีร่วมกัน

เธอเดินๆ หยุดๆ รอจนเดินวนรอบโฮ่วไห่ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว

เธอคงเดินจนเหนื่อย จึงหยุดในบริเวณที่ไม่มีคน พลิกหากระดาษทิชชู่ในกระเป๋าอย่างลวกๆ เอามารองบนพื้น แล้วนั่งลงไป

เธอครุ่นคิดขณะที่จ้องมองทะเลสาบอยู่นาน กะพริบตา ละสายตาแล้วก้มหน้าลง ปลายนิ้วของเธอ วาดไปมาบนพื้น บังเอิญไปแตะโดนหินก้อนหนึ่งเข้า เธอจึงยกมือขึ้น จากนั้นก็นั่งยองๆ หยิบก้อนหิน แล้ววาดไปบนพื้น

เขากลัวว่าเธอจะเห็น จึงตั้งใจเว้นระยะห่างจากเธอ แต่จากท่าทางของเธอเขาพอจะมองออกรางๆ ว่าเธอคงกำลังเขียนอะไรลงบนพื้น

ผ่านไปสักพัก เธอก็หยุด

เธอจ้องไปบนพื้นที่เพิ่งขีดเขียนลงไป พอมองไป ก็เหม่อลอยอยู่สักพัก จากนั้นเฮ่อจี้เฉินก็สังเกตเห็นถึงอารมณ์ของเธอจากที่ไม่แยแสในตอนแรก ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียใจอย่างที่สุด ตอนที่เขาคิดว่าน้ำตาเธอกำลังไหลออกมานั้น เธอก็หันหน้ามองไปทางทะเลสาบ

อาจเป็นเพราะนั่งยองๆ อยู่ค่อนข้างนาน ขาของเธอจึงเมื่อยล้า ครั้งนี้เธอไม่เหม่ออีก ทิ้งหิน แล้วลุกขึ้นยืน

เธอยืนขยับขาอยู่กับที่สักพัก ก้มหน้า มองไปที่พื้นอีกครั้ง ในที่สุดก็ก้าวขาเดินจากไป