บทที่ 42 เริ่มลงมือ
ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม เด็กน้อยทั้งสามก็หลับไปในอ้อมแขนของเยี่ยนจิ่วเฉา หัวเล็กๆ ซบลงบนท่อนแขนและแผงอก มือน้อยๆ กำที่สาบเสื้อไว้แน่น หยดน้ำตาใสดุจเพชรพลอยยังคงเปียกขนตา
“คุณชาย”
ลุงวั่นเดินเข้ามาในห้อง “ฟ้าใกล้สางแล้ว อุ้มคุณชายน้อยกลับห้อง แล้วท่านก็ไปพักผ่อนเสียหน่อยเถิด”
เหนื่อยมาทั้งคืน อีกทั้งยังมิได้แข็งแรงประดุจเหล็กกล้า ถึงเวลาที่ต้องพักผ่อนแล้ว
เยี่ยนจิ่วเฉาไม่เอ่ยสิ่งใด อุ้มเด็กน้อยทั้งสามกลับไปยังห้องของตนเอง และวางพวกเขาลงบนเตียงอ่อนนุ่ม แต่ไหนแต่ไรเขานอนเตียงแข็ง ทว่าเจ้าตัวน้อยทั้งสามชอบเตียงนุ่มๆ แม้นพวกเขาจะไม่ได้มาหาเขาที่นี่บ่อยนัก เขาก็เตรียมไว้ให้เสมอ
ทันทีที่เด็กน้อยทั้งสามคนออกจากอ้อมแขนของบิดา ก็กลิ้งตัวไปมาด้วยความรู้สึกไม่สบาย จนกระทั่งสามพี่น้องตัวแนบชิดกัน ก็พลันขดตัวหลับไป
เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้เห็นเด็กๆ นอนหลับมากนัก ไม่รู้ว่าเด็กในครอบครัวอื่นจะมีท่านอนที่รู้สึกขาดความปลอดภัยเช่นนี้หรือไม่
“คุณชาย?” ลุงวั่นเอ่ยเตือนให้เขาพักผ่อน
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com