ส่วนที่ 5 บทที่ 050-1

บทที่ 50-1 ทุกชนชั้นพร้อมใจ

ฉินเจิงมองฉินเหลียนแวบหนึ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนหันม้าย้อนกลับไปทางค่ายทหารม่อเป่ย

ฉินเหลียนกะพริบตาปริบ เกาศีรษะ ก่อนหันไปมองเซี่ยม่อหาน นัยน์ตาพลันเปล่งประกาย “เซี่ยม่อหาน ที่นี่ใช่ม่อเป่ยหรือไม่”

“เป็นม่อเป่ย” เซี่ยม่อหานพยักหน้าให้นาง

“ข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร” ฉินเหลียนกวาดตาสำรวจมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ ทหารสองทัพตั้งค่ายสู้กัน มีกลิ่นไอบรรยากาศเยือกเย็น แม่ทัพใหญ่เป่ยฉีฝ่ายตรงข้ามได้ทำการถอนพิษแล้ว อวี้จ้าวเทียนเองก็เดินกลับไปที่ค่ายทหารเป่ยฉีหลังฉินเจิงหันม้ากลับ นางมองปราดเดียวก็จำเขาได้ทันที โวยวายเสียงดัง “เขาเป็นคนเลวที่จับข้าไป”

อวี้จ้าวเทียนได้ยินคำพูดนางก็พลันหยุดเท้า หันกลับมามอง เปล่งเสียงเย็นชา “เด็กน้อย ครั้งหน้าอย่าได้เผลอมาตกอยู่ในกำมือข้าอีก มิฉะนั้นเจ้าคงไม่โชคดีเช่นวันนี้แน่”

ฉินเหลียนแลบลิ้นใส่เขา “เจ้ามันปีศาจเฒ่า รังแกได้แม้กระทั่งเด็กผู้หญิง ถือว่ามีความสามารถใดกัน”

อวี้จ้าวเทียนแค่นเสียงเยือกเย็น ก่อนหมุนตัวเดินกลับไป

แม่ทัพใหญ่เป่ยฉีเช็ดเลือดบริเวณไหล่จนสะอาด แล้วบอกเซี่ยม่อหาน “ท่านโหวเซี่ย ไว้พบกันวันหน้า”