ส่วนที่ 3 บทที่ 095-1

บทที่ 95-1 วันสู่ขอ

การสู่ขอในพิธีสมรสต้องใช้ห่านป่าด้วย

เมื่ออิงชินอ๋องกับพระชายาเห็นห่านป่าในมือของฉินเจิง ใบหน้ามืดครึ้มก็คลายลงในที่สุด

ใบหน้าของจงหย่งโหวเองก็ปลอดโปร่งขึ้นบ้าง เมื่อจบพิธีแล้วจึงเอ่ยถามฉินเจิง “เจ้าเจิง หวาเอ๋อร์อยู่ที่สวนไห่ถัง เจ้าจะไปพบนางหรือไม่”

ฉินเจิงเงียบลงครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า

อิงชินอ๋องกับพระชายามองหน้ากัน สีหน้าผ่อนคลายลงอีกเล็กน้อย

“บาดแผลถูกธนูยิงบนตัวนางยังไม่หายดี ถ้าเจ้าไปพบนางแล้ว จะพูดจาอะไรต้องระวังหนักเบาด้วย แม้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแต่นางยังยอมออกเรือนกับเจ้า แน่นอนว่าไม่เป็นธรรมกับนางมาก เจ้าอย่าทำให้นางลำบากใจในวันมงคลแบบนี้อีก” พระชายาอิงชินอ๋องลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาหาฉินเจิงก่อนเตือนเสียงทุ้ม

ฉินเจิงขยับคิ้ว ไม่ส่ายหน้าและไม่ได้พยักหน้ารับ เพียงหมุนตัวเดินออกไป

พระชายาอิงชินอ๋องถลึงตาใส่แผ่นหลังเขา เมื่อเห็นเขาเดินไปยังสวนไห่ถังก็เบาใจลง หันกลับมากล่าวติดจะโกรธเคืองอยู่บ้าง “หากเป็นข้า คนเลวแบบนี้คงไม่…”

“คงไม่อะไร” อิงชินอ๋องขัดจังหวะ “เจ้าเป็นคนพยายามยื้อตัวลูกสะใภ้กลับมาเองนะ”

พระชายาอิงชินอ๋องชะงัก