ส่วนที่ 3 บทที่ 017-1

บทที่ 17-1 พิษกามารมณ์

แท่นหลิงเชวี่ยมีความสูงสิบกว่าจั้ง ไหมสวรรค์เสียดสีกับเสาจนเกิดเสียงเหยียบทรายดังแผ่วเบา พริบตานั้นเองเซี่ยฟางหวาร่อนลงบนพื้นข้างหลังแท่นหลิงเชวี่ย จากนั้นก็รีบตามที่มาของกลิ่นหอมนั้นไป

อุทยานหลวงในเดือนสาม บุปผาเริ่มผลิบานส่งกลิ่นหอมโชยแตะจมูก

โชคดีที่เซี่ยฟางหวาร่ำเรียนวิชาแพทย์และวิชาพิษมาอย่างลำบากในเขาไร้นามถึงแปดปี นางจึงไวต่อกลิ่นเกสรดอกไม้และกลิ่นยาผงมาก

นางเดินเลียบไปยังทางแคบเล็กๆ ในอุทยานหลวง เลี้ยวแล้วเลี้ยวอีก เดินมาประมาณครึ่งถ้วยชาก็มาถึงทิศตะวันตกเฉียงเหนือของอุทยานหลวง ที่แห่งนี้สร้างภูเขาจำลองประดับ เพราะอยู่ใกล้กับตำหนักเย็น*[footnoteRef:1]จึงมีป่าหญ้ารกชัฏ ไม่ได้รับการดูแลอย่างเอาใจใส่ [1: *เป็นสถานที่ซึ่งมีไว้สำหรับกักขังมเหสีหรือนางสนมคนใดที่กระทำความผิด]

หลังภูเขาจำลอง มีคนกำลังพูดคุยกันอยู่

เนื่องจากทั่วบริเวณเงียบสงบมาก ดังนั้นแม้เสียงพูดคุยที่ดังมาจากหลังภูเขาจำลองจะเบาเพียงใด แต่ด้วยประสาทการฟังของเซี่ยฟางหวาย่อมได้ยินชัดเจน

เซี่ยฟางหวาหยุดเท้า ตั้งใจฟังดูก็พบว่าเป็นเสียงของหลี่หรูปี้