ส่วนที่ 2 บทที่ 085-1

บทที่ 85-1 ตราประทับ

เฉิงหมิงกับซ่งฟางกลับมาถึงเยียนจือโหลว ฉินชิงก็กินยาและหลับไปแล้ว

ทั้งสองเล่าให้หวางอู๋กับเจิ้งอี้ฟังถึงบทสนทนาที่ได้คุยกับผู้ดูแลเมืองผิงหยาง สองคนนั้นทราบดีกว่าผู้ดูแลเมืองผิงหยางแม้เป็นคนเข้าใจอะไรง่าย แต่ก็เป็นจิ้งจอกตัวหนึ่ง มิน่าถึงได้ยืนหยัดอยู่ในเมืองผิงหยางมาได้ถึงสิบปี

ทั้งสี่ระหกระเหินมาสองคืนติดจนเหนื่อยล้า หลังเรียกคนมาเฝ้าฉินชิงแล้วต่างคนต่างกลับไปนอนในห้องของตัวเอง

ภายในหอเยียนอวี่มืดสนิท เซี่ยฟางหวานอนอยู่บนเตียงทว่าไม่รู้สึกง่วง หลายวันนี้มีฉินเจิงนอนข้างกายเสมอ ยามนี้ต้องนอนเพียงลำพังเลยรู้สึกแปลกขึ้นมา นางลอบด่าเขาในใจ ดึกมากแล้วถึงค่อยผล็อยหลับลง

แม้ดึกดื่นมากเพียงใด แต่ทั้งในและนอกเมืองผิงหยางก็ยังมีโคมไฟจุดสว่างหลายแห่ง

นอกจากเรือนทิงอวี่แห่งจวนผู้ดูแลเมืองผิงหยาง ยังมีบ้านพักหลังป่าเฟิงเย่* [footnoteRef:1] แถบชานเมืองซึ่งมีแสงโคมไฟวูบไหวท่ามกลางสายฝน [1: *เฟิงเย่ คือ ใบเมเปิล]

สถานที่แห่งนั้นคือที่พักของฉินอวี้ในตอนนี้