ส่วนที่ 2 บทที่ 057-2

บทที่ 57-2 วางตัว

ไม่นานทั้งสองก็กินเนื้อนกตัวหนึ่งจนหมด ฉินเจิงชี้ไปยังแถบผ้าไหมซึ่งพันไว้บนข้อมือเซี่ยฟางหวา “ใช้สิ่งนั้นนำเนื้ออีกสามชิ้นมา”

เซี่ยฟางหวาคิดว่าเขาใช้ทุกอย่างที่มีได้เกิดประโยชน์จริงๆ นี่เป็นอาวุธป้องกันตัวที่นางผูกติดไว้กับข้อมือโดยไม่นำออกมาใช้ง่ายๆ ในเวลาปกติผู้อื่นต่างมองว่าเป็นดอกไม้ผ้าไหมประดิษฐ์บนข้อมือ นางสะบัดเบาๆ ไหมสีเงินหลุดออกแล้วบินออกไป เพียงชั่วครู่ก็นำเนื้อนกติ๊ดที่ย่างสุกแล้วทั้งสามตัวม้วนกลับมาส่งให้ฉินเจิง

ฉินเจิงยื่นมือมารับพลางมองดอกไม้ผ้าไหมประดิษฐ์บนข้อมือนางแล้วชื่นชม “นี่เป็นของดีจริงๆ”

“เหยียนเฉินให้ข้าเมื่อห้าปีก่อน” เซี่ยฟางหวาเขย่าข้อมือเบาๆ แววตาแฝงไปด้วยความอบอุ่น

ฉินเจิงมีสีหน้ามืดครึ้มทันที น้ำเสียงที่เปล่งออกมาค่อนข้างแปลกใจ “ผ้าไหมสวรรค์ไม่ใช่ของที่ใครก็ครอบครองได้ ว่ากันว่าใต้หล้าแห่งนี้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น มันเคยพลัดไปยังเป่ยฉี” พูดจบก็หรี่ตามอง “เขาเป็นคนเป่ยฉีหรือ?”

“เคยพลัดไปยังเป่ยฉีก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าของสิ่งนี้จะไม่เคยพลัดออกมาจากเป่ยฉี ยิ่งไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขาเป็นคนเป่ยฉี” เซี่ยฟางหวาหุบยิ้ม