ส่วนที่ 1 บทที่ 069-2

บทที่ 69-2 ยอมรับ

“ไอหยา ข้าไม่อยากติดกระดาษทั้งตัวแล้วออกไปยืนหน้าประตูเมือง ช่างน่าขายหน้านัก!” เซี่ยอีตื่นตระหนก

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องภาวนาให้ตัวเองมือไวหน่อย อย่าโชคร้ายได้ถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ ถ้าโชคร้าย ถึงแม้จะอยู่ในมือ เจ้าก็ต้องพยายามทำเรื่องที่ผู้อื่นร้องขออย่างเต็มกำลังให้สำเร็จจงได้” เซี่ยฟางหวาหันไปมองเซี่ยอีพลางยิ้ม

“กติกานี้น่าสนุกกว่าที่พวกเราเคยเล่นเมื่อก่อน กติกาเดิมนั้นพวกเราทุกคนต่างก็มีความสามารถติดตัวเลยไม่มีใครกล้าพูดความจริงออกมาเลยสักคน ช่างน่าเบื่อและไร้ซึ่งความสนุกจริงอย่างที่พี่เขยกล่าวมิผิด” เซี่ยอีสูญเสียความมั่นใจทว่ากลับตื่นเต้นอยู่บ้าง

“ทุกคนคิดว่ากติกานี้เป็นอย่างไร มีใครเห็นต่างหรือไม่” เซี่ยฟางหวาหันไปยังฉินเจิง

“ข้าไม่มี มีเรื่องใดทำให้ข้าลำบากใจได้ด้วยหรือ” ฉินเจิงกระตุกยิ้มก่อนจะผายมือออก

เซี่ยฟางหวาแอบเบะปากภายใต้ผ้าคลุมหน้า เขายังโอหังมิเปลี่ยน! ถึงเวลานั้นก็อย่ามาร้องไห้ก็แล้วกัน

“กติกาที่น้องฟางหวากล่าวน่าสนุกมาก เอาตามนี้เถอะ!” เซี่ยอวิ๋นชิงกับเซี่ยอวิ๋นจี้มองหน้ากันก่อนจะยิ้มพลางพยักหน้า