16-3 蝴蝶的传统 ธรรมเนียมของผีเสื้อ

มารดาตามมาพบบุตรชายหลังจัดการอาวุโสตระกูลเหมยเตี๋ย พร้อมกำชับเขาไม่ให้ฟื้นคืนชีพปีศาจ พวกนั้นบิดพลิ้วเล่ห์เหลี่ยม เมื่อเจรจากันแล้วกลับมีเงื่อนไขมากกว่าสามข้อ แถมหลอกลวงมารดาปีศาจให้ยึดดินแดนส่วนหนึ่งจากเผ่าพันธุ์ใกล้เคียงมาให้อีก

เรื่องของขวัญที่จะมอบให้ลูกสะใภ้ มารดาปัดมือเสกโซ่หยิน หวังให้นางฝึกพลังปีศาจอย่างเคร่งครัด ซึ่งนางอาจทรมานมากกว่าวันละสามเวลาเพราะกายทิพย์กลืนพลังสีชาดไปแล้ว ทว่าบุตรชายทำลายมันเสียก่อน

ถึงจะทำให้มารดาไม่พอใจ สามีย่อมปกป้องภรรยา ไม่เว้นแม้กระทั่งจากเงื้อมมือมารดา เขาเอ่ยว่าจะมาทำอันตรายนางมิได้ มารดาทั้งเสียใจและโกรธเคืองบุตรชาย ร้องไห้เสียงดังก่อนหายไปจากโรงเตี๊ยม ไม่นานจิ้งจอกเงินกับพี่สาวทั้งสองก็ตามมา พี่รองเอ่ยขอความช่วยเหลือเรื่องการลงบันทึกในตระกูล ขอดูปีกสีชาดของนางแต่นางไม่สะดวกใจ ฮู่โหมวมองนางด้วยแววตาเศร้าหมอง ขอเยื่อใยรักจากนางแม้เป็นได้เพียงมิตรสหาย

สายตาอาฆาตแค้นของสามีทำให้นางต้องปฏิเสธไป นางบอกลาญาติสนิทในเรือนใต้ กลุ่มเมฆาสีชาดหายไปจากสายตาของปีศาจ ไม่มีผู้ใดตามมาอีก

"ภรรยา" เขาเรียกนาง พลันหันไปมองป้ายกำกับการปฏิบัติตน 'ปิดประตูให้สนิท' 'ระวังคนแปลกหน้า'

ห้องพักแห่งนี้ราคาแพงกว่า ใช้ไข่มุกมีค่าอีกสองเม็ดแลกเปลี่ยนแทนการเข้าพัก โซ่แห่งหยางใช้แทนกลอนประตู ไม่ให้ปีศาจที่แฝงตนในความมืดลักลอบเข้าห้องผู้อื่น

"พลังเทพมีประโยชน์ในทางนี้เอง พวกปีศาจช่างสรรหา อ้อ... ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า…"

"ถ้าท่านจะหาเรื่องข้า คืนนี้ท่านนอนพื้น"

"ข้าไม่ได้จะหาเรื่องเจ้า ข้า..."

"ข้าจะไม่ตอบคำถามท่าน หากเป็นเรื่องของเขา"

ผีเสื้อตัวน้อยขยับปีกบินไป ปรากฏร่างบอบบางในอาภรณ์สีนิลทิ้งตัวนอนลงบนฟูก

ในขณะที่นัยน์ตาสีชาดลึกลงไปนั้นปรากฏเปลวเพลิงโทสะ ร่างจำแลงยังคงนั่งสนทนากับจิ้งจอกเก้าหาง

ภรรยาถือครองพลังสีชาดประมาณเก้าส่วนแล้ว ถึงนางไม่ค่อยได้ฝึกฝนมันนัก นางมองเห็นเรือนผมสีเงิน นัยน์ตาเศร้าหมองของจิ้งจอกเอ่อคลอหยาดน้ำตา ฮู่โหมวรู้ว่านางเป็นผีเสื้อที่มีรักเดียว ต่อให้นางแต่งงานกับผู้อื่น นางก็ตาย นีเทียนต้าเซินยกถ้วยชาขึ้นจิบในฝั่งตรงกันข้าม

'เจ้าไม่มีปัญญารักษาชีวิตนาง ทั้งที่ข้ามอบโอกาสให้เจ้าตั้งหลายครา ดังนั้นก็อย่ามายุ่งกับภรรยาข้า ขอสั่งห้ามไม่ให้เจ้ามาพบนางอีก'

'เจ้าปีศาจกระดูกขี้ขโมย! หากนางแต่งกับข้า นางจะรักข้า เจ้าขโมยชะตาวาสนาเราสองไป เจ้าพรากนางไปจากข้า'

'ปีศาจกระดูกอะไรของเจ้า ข้าเป็นผู้ถือครองหยินและหยาง หมายความว่าเป็นทั้งเทพและปีศาจ นามข้า 'นีเทียนต้าเซิน' เป็นหนึ่งในนามเทพ'

'เจ้าใช้อำนาจในทางมิชอบ! ข้าจะฟ้องความเจ้าแก่เทพสวรรค์'

'ฮึ! ตลกสิ้นดี ยังไงนางก็ไม่มีวันมอบความรักให้เจ้า จิ้งจอกโง่เง่า หลงใหลในอำนาจของตระกูลมากกว่าจะสนใจนาง ก็น่าเสียดายที่... วิญญาณดวงนี้จะเป็นคู่ครองข้าชั่วนิจนิรันดร์ ข้าพนันว่าเจ้าไม่มีปัญญา...'

'เจ้า!' 

ทั้งสองมีปากเสียงกันในสถานที่อีกแห่งหนึ่งจนโดนไล่ออกจากร้าน นีเทียนต้าเซินถูกเรียกว่าปีศาจมรณาในเมืองนี้ เหล่าปีศาจได้ยินข่าวลือของเขาแว่ว ๆ เขาเป็นผู้เดียวที่กล้ามีเรื่องกับตระกูลเฮ่ยโหมวฮู่ ฝั่งจิ้งจอกเงิน

ถิงถิงไม่เข้าใจสามี นึกย้อนไปตอนเขาสวมชุดเจ้าสาวให้นาง ส่งร่างที่หลับใหลสู่งานวิวาห์ในอาภรณ์สง่างาม เขาควรบอกลานาง ให้นางไปพบชะตากรรมของตน ไยเขากลับทำให้นางและบุตรชายคนโตของจิ้งจอกเงินไร้วาสนาเป็นสามีภรรยาถึงสองครา ตอนนี้เขายังรังแกอีกฝ่ายด้วยวาจาเหยียดหยันดูแคลน ใช้ดวงตาพิพากษามองบาปทั้งปวงของปีศาจ พาไปดูนรกลงทัณฑ์ ด้วยการดึงวิญญาณออกจากร่าง ดวงจิตสีดำอยู่ในกำมือพญามัจจุราช ได้ยินเสียงตะโกนกร้าว 'เหยียนโหลวหวัง!'[1]

ไม่มีใครเรียกเทพมรณาเช่นนั้นมานานแล้ว เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังจากเทพผู้พิพากษา ก่อนที่เขาจะนำศัตรูหัวใจไปส่งถึงเรือนจิ้งจอก จับหลังคอแข็งแกร่งด้วยกรงเล็บปีศาจ จ้องมองอีกฝ่ายนัยน์ตาสีชาดน่าสะพรึงกลัว

"เจ้ายังไม่ได้กินอะไร" สามีนั่งลงข้างนางบนฟูก ภรรยาสวมอาภรณ์เนื้อผ้าเบาบางสำหรับใส่นอน กลิ่นกายนางหอมอบอวลเย้ายั่วบุรุษ นางไม่สนใจไยดีเขา

"ข้าไม่หิว ข้าจะนอน"

"เจ้าควรรับพลังใหม่วันละน้อย ฝึกฝนมันอย่างเคร่งครัดเหมือนที่เจ้าฝึกวิชาตัดรัก เร็ว ๆ นี้เราจะไปเผชิญด่านเคราะห์ในตำราสีชาด ข้าและเจ้า..."

"ยมทูตไม่หลับใหล ท่านจะกลับไปทำงานของท่านก็ได้ เชิญ..."

'เจ้าปีศาจรักศักดิ์ศรี คอยดูเถิด ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้เชื่อฟังสามี!'

เทพปีศาจในอาภรณ์สง่างามนึกเกรี้ยวกราดในใจ หลังเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดสำหรับใส่นอน ผ้าสีนิลชั้นเดียวมองเห็นมัดกล้ามบริเวณหน้าอก ชุดนี้ความยาวถึงข้อเท้า เขาพยายามยั่วยวนนาง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงค่ำคืนแรกของวิวาห์ ได้มีเวลาเป็นสุขร่วมกับภรรยาในห้องนอนคับแคบ

สามีนั่งลงบนฟูกข้างภรรยา นางนอนหันหน้าไปทางกำแพงห้อง

"เจ้าโกรธอะไรข้า? มีเรื่องใดไม่ถูกใจเจ้างั้นหรือ"

"..."

"นับแสนปีเทวโลก ข้าอยู่ผู้เดียวลำพัง ทำหน้าที่ของข้าในทุกวัน ไม่พบปะผู้ใด ไร้ญาติสนิทมิตรสหาย ข้าไม่เคยมีภรรยา ข้าต้องทำยังไง?"

"..."

"นอกจากท่านลุงแล้วข้า... มีเจ้าผู้เดียว ข้ารู้จักเพียงเจ้าปีศาจน้อยถิงถิง ผิดจากเจ้า มีมิตรสหายมากมายทั้งเทพและปีศาจ ไหนจะบุรุษรูปงาม..."

"ก็ถ้าจะให้นับท่านลุง ท่านมีมิตรสหายเทียมเท่ากองทัพแห่งเทพสวรรค์ ปีศาจทั้งเมืองที่ข้ารู้จักยังไม่เท่าท่านลุง ท่านอย่าได้เปรียบเทียบ"

"ข้านอนบนพื้นได้ รอเจ้าอารมณ์ดีกว่านี้ เราค่อยเจรจา" ในน้ำเสียงเยียบเย็น สามีหยิบหมอนหนึ่งใบ ล้มตัวลงนอนบนพื้นไม้ แต่ทนได้ไม่นานนัก "บนพื้นนี่ทั้งแข็ง... ทั้งเย็น ไม่น่านอน คืนนี้ให้ข้ากอดเจ้า..."

ห้องพักกว้างขวางปกคลุมด้วยความเงียบ ไร้ปฏิกิริยาจากนางที่นอนหันหลังให้ สามีถอนหายใจ "ข้านอนพื้นก็ได้"

[1] 阎罗王 yán luó wáng พญายมราช