9.9 Uncensored Shedding

Harry was so pissed at Roannes' nephew to the point that he blamed his wife for her unworthy decisions in life. Pabalik-balik lang ang paghakbang ni Harry sa kanilang sala at hindi maipinta ang mukha sa sobrang galit. "Nakita mo na kung paano ka sagot-sagutin ng lalaking iyan?! Matagal ko nang sinasabi sa'yo, beh, na walang magandang naidudulot sa atin ang pag-ampon sa pamangkin mong iyan." His voice was too loud and it was clear that he was not holding back.

Roannes was currently sitting on the couch with her crossed arms out of dismay. She had heard this argument too many times before, and it was starting to bug her thoughts again. "You know, I would totally agree with you if we were financially stable back then. Kung tutuusin, talagang tatanggihan ko ang ideya na alagaan si Kaede. His mother disgusts me to the core while his father barely talks to me as his own sibling, but I'm just trying to be practical lalo na noong wala ka pang matinong trabaho at ambag sa pamamahay na ito." seryosong sabi ni Roannes ng walang pag-aalinlangan at natigil ang pagyabag ng paa ni Harry sa mga sandaling iyon.

Halos kamuhian ni Harry ang mga salitang naririnig niya mula kay Roannes na maski isang pagsalungat ay hindi rin siya makaporma ng maayos. "So what are you trying to say? Na pabigat lang ako sa'yo?!" ayon kay Harry na sinang-ayunan din ni Roannes, indirectly.



"Ikaw na mismo ang nagsabi niyan, beh," tugon ni Roannes sa hinaing ng asawa niya. She was fed up for being blamed for something they had agreed to, even if there was hesitation at first. "Ang buong akala ko ay magiging dagdag na pasanin lang si Kaede sa buhay natin, lalo na noong nagsimula ang pandemic. Pero..." She paused for a while, choosing the appropriate words to blurt out in their conversation.

"Pero?" Harry raised an eyebrow, intrigued by where this was headed.

"Hindi mo ba naisip that my brother's money saved us from your jobless status during that time? Pasalamat na lang tayo at andyan si Kaede sa puder natin." Roannes' sarcasm almost felt like a slap in Harry's ego kaya napailing siya sa masasakit na salitang naririnig mula sa asawa niya.

"I can't believe that I am hearing this from you." dismayadong sabi ni Harry as if he had no other choice but to accept reality. His vulnerable state was revealed without any consideration.

"Bakit ka ba nagrereklamo dyan eh nakinabang ka din naman sa naging pasya ko?" Roannes asked his husband what was the problem with her intentions. Batid niyang hindi sila magkakasundo sa pinili niyang set up para sa kanilang tatlo ngunit iyon lamang ang nakikitang paraan ni Roannes upang mabuhay despite the risks brought by the pandemic.

"Ayoko lang na binabastos ka nun sa sarili nating pamamahay." Harry was just concerned about her feelings towards Kaede's rude demeanor.

At that moment, Roannes leaned back as she thought he understood what she really wanted to happen in the first place. "So what's the big deal? As long as my brother contributes to our finances para alagaan ko ang anak nya, Kaede will always be welcome here like... Come on, Harry. He is just a kid."

"No!" Harry shouted at her, adding emphasis to his clause. "He's literally not a kid anymore! Ang pamangkin mong iyan acts like a spoiled brat na walang pakialam sa mga taong nasa paligid niya at ako ang naaagrabyado sa gusto mong mangyari." His voice sounded barking in her ears. All the talk without any substance.

Dahil sa mga sagot ni Harry ay hindi mapigilan ni Roannes na madisappoint sa naririnig niya mula sa asawa niya. "Pwede bang gamitin mo ang utak mo, for once? I want him to stay close to us because that guy will also benefit our future. He has a lot of potential at kaya niyang kumita ng milyon kung nanaisin niyang maging star player sa isang koponan. Ayaw mo bang malunod sa salaping maaaring ipasok ni Kaede sa buhay natin?" Roannes was trying to justify her reasons why she choose to deal with her nephew rather than let him live peacefully and independently at his own house.

Harry felt betrayed by Roannes' actions. He never realized that she could be this cunning and despicable towards his archnemesis which somehow made his day satisfying, at least. "Wow! Ngayon lang ata ako nakaencounter na ginagawang investment plan ang taong hindi niya sariling anak. Fine, bahala ka sa gusto mong gawin but don't expect na magiging mabait ako sa pamangkin mong iyan." He pointed a finger at her which scared Roannes a bit. "Kailangang maturuan ng leksyon ang hambog na iyan nang magtanda."

Alam ni Roannes kung paano kumilos ang asawa niya lalo na kung desidido itong makuha ang anumang naisin niyang mangyari. "Okay, but be careful," paalalang sabi ni Roannes sa kanyang asawa. "Alam mo naman na he is not easy to deal with, diba? Huwag mong sayangin ang sinakripisyo natin sa pagkupkop dyan." dagdag pa niya at hindi na kumibo si Harry sa sinabi ni Roannes.

He just turned away with his mind already plotting the next move. Roannes watched him leave with a mix of anxiety and resignation. She had already made her choice but all she could do was hope their decisions wouldn't come back to haunt them as bad karma.

"Matulog ka dyan nang mag-isa sa sofa. Hindi kita bati!" Pahabol na sabi ni Harry at pinagsaraduhan niya si Roannes ng pinto mula sa master's bedroom.

"Hay nako! Mga lalaking talaga, ang hina dumiskarte." Roannes exclaimed as she felt annoyed with Harry's antics.

Kinabukasan, nakagayak na sa kwarto si Rukawa at handa ng umalis sa tahanan ng kasinungalingan. Nakaupo siya nang tahimik habang sinusubukan magpahinga matapos ang mainit na pagtatalo nila nina Roannes at Harry kahapon. Madilim pa ang langit, at mahina ang tunog ng musika sa DVD player but their harsh words still haunts him like ghost na hindi niya makalimutan kahit ilang beses niya pang itulog iyon sa gabi. Habang nakasandal siya sa tabi ng kama niya ay bigla siyang kinilabutan nang may dumamping mabalahibo sa kanyang kamay. Pagtingin niya sa baba, nakita niya si Kumo, ang pusa ni Roannes, na dumidikit sa kanya,

"Jusko naman Kumo! Ang luwag ng kwarto oh! Bakit ba pilit kang sumisiksik sa akin ng ganyan?!" Isang himala na nawala ang nonchalant persona ng binata dahil sa pusang inaaway nito.

Nagulat si Kaede sa sumunod na pangyayari. Kumo lunged forward at him at gumulong-gulong sa kanyang hita. "Meow~" and the cat starts to purr happily near him. Saglit siyang nag-alinlangan pero hinaplos din niya si Kumo kalaunan.

"Ano ba yan?! Puntahan mo na si ante Roannes at kumain ka na doon! I don't have time to deal with you." Inis na sabi ni Rukawa sa pusa ngunit hindi siya umalis sa pwesto niya.

Biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Roannes, mabagsik pa rin ang ekspresyon mula sa nangyaring away nilang tatlo kagabi. Napansin niya si Kumo na kasama ni Kaede at bahagyang kumunot ang kanyang noo dulot ng selos.

"Kumo, halika rito. Kain ka na." Malambing ang pagtawag ni Roannes sa kanyang alaga habang inaalog ang mangkok na may kasamang dry cat food.

Hindi gumalaw si Kumo; sa halip ay mas lalo pa itong sumiksik kay Kaede na para bang nagtatago sa presensya ni Roannes. Kumunot lalo ang noo ni Roannes at lumapit siyang muli habang sinubukang agawin ang atensyon nito mula sa binata. "Kumo, dito ka na..." pamimilit na sabi ni Roannes ngunit wala pa ding epekto ang panunuhol niya ng cat food sa kanyang pusa.

Sa mga oras na iyon ay hindi napigilan ni Kaede na mapansin ang pagbabago sa disposisyon ni Roannes. May bahid ng pagkadismaya at konting kaba ang namumutawi sa mukha niya. Marahil, sa unang pagkakataon ay naramdaman ni Roannes na may isang bagay siyang hindi kayang kontrolin kahit anumang pamamaraan ang gawin niya para mapaamo ang pusa.

"Hoy! Anong ginawa mo sa pusa ko?" bulong ni Roannes sa kausap niya pero halata ang pagiging iritable niya sa mga nangyayari. "Hindi naman ako iniiwasan niyan dati, ah..." dagdag pa ni Roannes, doubtful what the heck is wrong with her "baby".

Tumingin si Kaede kay Kumo, saka ibinalik ang tingin sa kanya. "Hindi ko po alam. Baka may ginawa po kayo na hindi niya nagustuhan." sagot ni Rukawa without any sugar coating at may halong paghahamon sa kanyang tono ng pananalita.

Bahagyang nagtaas ng kilay si Roannes, kumukulo ang dugo sa naririnig niyang sumbat mula kay Rukawa. "May pinapahiwatig ka ba sa akin, Kaede?" inis na tanong ni Roannes ngunit nagkibit-balikat lang ang binata sa kanya.

"I did not do anything wrong pero mukhang pati si Kumo eh alam niya kung kanino siya dapat makisama." Rukawa teasingly said to her in reply at hindi matanggap ni Roannes ang nagiging asal ng pusa niya towards her presence.

Nababalot ng tensyon ang katahimikan sa kwartong iyon, nakatingin si Roannes kay Kumo na nakayakap nang payapa sa kandungan ni Kaede. "Tsk! That's nonsense..." wika ni Roannes na dismayado. She tries to get her cat's attention ngunit kabaligtaran ang nangyari.

Kumo suddenly becomes a threat to her safety. Habang sinusubukan ni Roannes na pakalmahin ang pusa niya ay agad naman siyang kinalmot ni Kumo, hissing against her touch like his own act of rebellion. "HHSSSSS!!!" pretending like a snake, the cat was so defensive against Roannes' care.

"Argh!!!" Napairap si Roannes at nainis sa naging reaksyon sa kanya ni Kumo.

"Ako na po ang bahala sa kanya, tita. Baka malate pa po kayo sa klase niyo." saad ni Rukawa kay Roannes habang nagpipigil ng tawa sa kanyang nasaksihan.

"Mga pusa talaga, pabago-bago ng isip. Huwag mo ng bigyan ng malisya iyan, sa akin pa din naman iyan babalik kahit anong gawin mo." naaasar na sabi ni Roannes at padabog siyang umalis sa kwarto ni Rukawa.

Nagkalat man ang dry food sa sahig pero unti-unti iyong naglalaho sa bawat nguya ng pusa sa kada butil. At that moment ay hindi mapigilan ng binata na magdiwang sa saya since for the first time ever, ngayon lang siya nagkaroon ng kakampi sa bahay ng mga taong sariling puri at kapakanan lang ang iniintindi.

"Iuuwi talaga kita sa bahay kapag pinanggigilan kita. Ang cute-cute mo talaga...!!!" Rukawa started to becomes chummy over Kumo at lalong natuwa ang pusa nang magsimula siyang kumurap ng dahan-dahan sa harap ng binata, as a sign of comfort towards his presence.

Pagkatapos kumain ng pusa ay binuhat siya agad ni Rukawa. "Meow MEOW meow Meow... Meow MEOW meow Meow Meow~ Meow MEOW meow Meow... Meow MEOW meow Meow Meow~ meow meow MEOW Meow Meow..." and the guy's unconventional singing started to make Roannes' cat as playful as he wanted throughout the day.

After some minute of time alone ay wala silang nadatnang tao sa sala. Malamang ay hindi na siya hinintay nilang dalawa ni Harry at nauna na silang umalis. "Hmmp... The nerve of these people to leave us all behind, but who cares!" masayang bulong ni Rukawa sa kanyang sarili at nagpalit na lang siya ng ibang damit para maglakwatsa sa mga oras na iyon, magbasketball na malayo sa bahay na kinasisilungan niya, at huminga ng sariwang hangin na walang ibang inaalala kundi ang sarili niyang kapayapaan.