Chapter 8 ชายที่หลงทาง

-การคัดเลือกราชาจะเริ่มในอีก 5...4... 3...2...1...0

"งานเฉลิมฉลองได้เริ่มขึ้นแล้ว~ แด่การกำเนิดราชาของเราเพียงหนึ่งเดียว!!"

00.00 น

ทั่วทั้ง "เซนเตอร์" ตอนนี้เกิดเสียงเตือนภัยดังสนั่น แม้แต่ภายนอกเมืองนั้นก็ยังได้ยิน สำหรับใครหลายคนเสียงไซเรนนี้อาจจะฟังดูแล้วน่ารำคาญหู แต่สำหรับคนอีกกลุ่มๆหนึ่งเป็นสัญญาณสำหรับเริ่มการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชีวิต...

จินค่อยเดินออกมาจากบริษัทที่ตระกูลอูทูสเป็นเจ้าของ มองดูบนท้องฟ้าที่มืดสนิทและท้องถนนกับตัวเมืองที่เงียบสงัด เหมือนไม่มีร่อยรองใครเหลืออยู่เลยแม้แต่คนเดียว

แต่แปลกใจทั้งที่ไม่น่าจะมีใครเหลืออยู่ใน เซนเตอร์ แล้วแท้ๆแต่กลับมีแสงไฟเปิดอยู่ในอาคารหลายแห่ง จะเรียกว่าเมืองร้างก็ไม่ถูกเสียทีเดียวคงจะต้องเรียกว่า "เมืองที่เคยมีสิ่งมีชีวิตอาศัยแล้วจู่ๆก็ถูกลบหายไป โดยอะไรสักอย่าง"

ก่อนอื่นก็เรียบเรียงข้อมูลทั้งหมดที่มีก่อน อูลเคยบอกไว้ว่าในเขตซาร์ ทิศทางใต้ของเซนเตอร์ มีพื้นที่ตระกูล ไลบร้า กับแคปริคอนอยู่ เป็นไปได้ตอนนี้ก็อยากจะเลี่ยงการปะทะให้ได้มากที่สุดแล้วรีบไปสมทบกับเฮนรี่ก่อน

เมื่อคิดได้ดังนั้นจินก็รีบวิ่งเพื่อไปสมทบกับเฮนรี่ทันที...ในระหว่างที่วิ่งนั้นเขาก็ได้สอดส่องไปยังบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวัง

ถ้าจำไม่ผิดแถวๆนี้น่าจะมีฝาท่อระบายน้ำอยู่นี่ ถ้าเราใช้ท่อนั้นเป็นทางลัดจะทำให้สามารถไปหาหมอนั่นได้เร็วขึ้น

ขณะที่จินกำลังเดินทางไปสมทบกับเฮนรี่นั้น ก็บังเอิญพบเด็กสาวคนหนึ่งผมยาวสีเงิน สวมชุดเดรสสีขาวยาว เดินเท้าเปล่าแล้วมาล้มสะดุดต่อหน้าจิน

เด็ก?....จินเลยเข้าไปหาเด็กสาวนั้นทันที คาดว่าน่าจะเป็นผู้ตกค้างที่อพยพไปไม่ทัน

"สาวน้อยเป็นอะไรไหม?" เขามองไปที่ร่างกายของเด็กสาวนั้นไม่พบหมายเลขบนมือแต่กลับเห็นรอยแผลถลอกอยู่บนเข่าของเธอ อีกทั้งขาของเธอดูเหมือนจะเคล็ดจากการล้มเมื่อตะกี้นี้ด้วย "รอเดี๋ยวนะ!" แล้วจินก็ทำการหยิบผ้าพันแผลปฐมพยาบาลที่ข้อขา "เรียบร้อย...!"

"ขอบคุณค่ะ..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะต้องเอาหูไปใกล้เพื่อให้ได้ยิน

" แล้วทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ละ? ตอนนี้ที่นี่มันอันตรายนะ...พลัดหลงกับคุณแม่หรือเปล่า"

สาวน้อยคนนั้นส่ายหน้ามาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร จินที่เห็นก็อดสงสารไม่ได้เลยอาสาที่จะพาไปส่งเอง "งั้นเดี๋ยวพี่ชายพาไปสงยังที่ปลอดภัยเอาไหม?" แล้วเขาก็นั่งยองหันหลังให้สาวน้อยนั้นขึ้นไปขี่บนหลัง..

สาวน้อยคนนั้นค่อยๆไต่ขึ้นมาเนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ข้อขาเลยทำให้ช้าไปบ้าง แต่เธอก็ขึ้นมาได้สำเร็จ จินที่เห็นดังนั้นแล้วรีบลุกขึ้นและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

...ทำไมถึงมีเด็กอยู่ในเซนเตอร์ได้หละ ทั้งที่น่าจะมีการอพยพไปแล้วเรียบร้อยแล้วนิ? ที่แน่ใจคือเธอไม่ใช่นัมเบอร์แน่นอน แต่มันก็น่าแปลกทั้งที่ในเซนเตอร์ไม่มีคนเหลืออยู่แล้วทำไม? ดูเหมือนไม่ได้ตื่นตระหนกกับเหตุการณ์เลย แถมยังไม่กลัวคนแปลกหน้าที่เข้ามาหาอีก เอาเป็นว่าตอนนี้พาเด็กนี่ไปส่งยังที่ลี้ภัยก็พอ....แต่ว่ามันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย!

ที่ลี้ภัยในระหว่างกาคัดเลือกนั้นไม่อนุญาตให้นัมเบอร์คนใดก็ตามเข้าไปโดยเด็ดขาด เป็นสถานที่เอาไว้สำหรับผู้ที่ต้องการที่จะยอมแพ้ เสียสละการแย่งชิงราชาเลือกที่จะมีชีวิตรอด แต่จะถูกประทับตราทาสบนตัวสูญเสียอิสรภาพเป็นค่าตอบแทนการมีชีวิต

ในตอนที่จินวิ่งนั้นเองสาวน้อยคนนั้นก็ได้สะกิดแผ่นหลังของจินเบาๆ "พี่ชายหยุดก่อน!"

"พูดอะไร-" ในขณะนั้นก็มีสิ่งที่คล้ายๆตะปูพุ่งเข้ามาปักที่ต้นขาของจิน ทำให้เข่าทรุดลงไปกับพื้น

"พี่ชายหลบเร็ว!!!" เด็กสาวตะโกนอย่างสุดเสียง

หลังจากนั้นก็มีสิ่งที่คล้ายๆกันออกมาจากมุมมืดของตึกพุ่งมา แต่ว่าจินกลับกอดเด็กสาวนั่นไว้แน่นกันไม่ให้เธอต้องโดนลูกหลง สิ่งนั้นเข้าปักอยู่บนแผ่นหลังของจิน แต่เนื่องจากที่เขานั้นได้สวมชุดเกราะกันกระสุนไว้เลยทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ยกเว้นส่วนต้นขา

เงาชายคนหนึ่งเดินออกมามุมมืดนั้น ชายสวมเสื้อยืดสีดำสนิทนั่นคือ "บัน" เขาจ่อปืนมามายังที่จินแล้วพร้อมยิงอีกรอบ

จินเลยชูมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วพูดออกไปเสียงดัง "อย่าพึ่งยิงนะ! ตรงนี้มีเด็กอยู่...เหมือนว่าจะมีคนตกค้างในการอพยพ ขอเถอะ! ขอให้ฉันพาเธอไปส่งแล้วเราค่อยมาตัดสินกัน!"

"เด็ก!? ที่นี่มันจะไปมีได้ยังไง?...อย่ามาแหลให้ยาก" บันไม่เชื่อแล้วกำลังจะยิง แต่ในขณะนั้นเองเด็กสาวคนนั้นก็เข้ามาขวางไม่ให้บันได้ยิง เธอเอาตัวเองยืนบังตัวของจินที่นั่งทรุดอยู่...

"พี่ชายไม่ได้โกหก...อย่ามารังแกเขานะ!!!" ตัวของเธอหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นจินก็ไม่รู้

สิ่งนั้นทำให้บันตกตะลึงพูดไม่ออก มือทั้งสองข้างสั่นจนอาวุธที่อยู่ในมือจู่ๆก็หลุดออกจากมือ แล้วเขาก็ค่อยๆเดินเข้าหาเด็กสาวนั่นพร้อมด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งจนน้ำตาค่อยๆซึมไหลออกจากตาของเขา "เบล..."

ในช่วงเวลาที่บันจะถึงเด็กสาวนั่น เสียงระฆังก็จู่ๆดังขึ้นมา เสียงก้องกังวานดังไปทั่วทั้งเซนเตอร์ จนให้สายตาทุกสายตามองไปที่ทางเดียวกัน แต่เมื่อเสียงนั้นค่อยๆแว่วจางหายไป ตอนนั้นทั้งจินและบันต่างก็พยายามมองไปยังรอบๆกลับไม่พบเด็กสาวนั่นอยู่เลย...

"เมื่อกี้...อะไรนะ?" บันเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย

จินก็ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วดึงหมุดเหล็กที่ปักอยู่ที่ต้นขาออก โดยปกติแล้วถ้าเป็นคนปกติจะไม่ให้ดึงออกเด็ดขาดเพราะอาจจะทำให้หลอดเลือดเสียหายและเสียเลือดหนักกว่าเดิม แต่ร่างกายของเหล่านัมเบอร์ สามารถที่จะฟื้นฟูบาดแผลนั้นได้ตราบโดยที่บาดแผลนั่นไม่สามารถปิดชีพเขาได้ทันที

หลังจากนั้นเขาก็โยนหมุดนั้นออกจนเกิดเสียงดัง นั่นเองทำให้บันที่กำลังสับสนกับสถานการณ์นั่นตั้งสติได้แล้วหยิบปืนที่เขาทำตก ยิงไปที่จินนับครั้งไม่ถ้วน แต่จินเอาตัวเองพุ่งหลบไปข้างๆอย่างรวดเร็ว บันที่รู้ว่าตอนนี้กระสุนหมดแล้วจำเป็นต้องรีโหลดใหม่ ในช่วงนั้นสบโอกาสจินพุ่งเข้าหาบันอย่างรวดเร็วแล้วง้างหมัดชกไปอย่างรุนแรง

บันจงใจตั้งรับหมัดนั้นด้วยแขนข้างที่ถือปืน เลยทำให้ไม่สามารถรีโหลดกระสุนซองใหม่ได้ทัน เขาแก้สถานการณ์โดยการถีบจินให้ถอยออกไป และรีบปาระเบิดควันเพื่อที่จะบังสายตาของจิน

ควันสีขาวหนาเตอะโพยพุ่งไปรอบๆบริเวณ จินที่โดนถีบออกมาตั้งท่าพร้อมรับการบุกของบันที่จะมาได้จากทุกทิศทาง ไม่ทันขาดคำบันก็พุ่งเข้ามาแทงเขาด้วยมีด จินเอาแขนทั้งสองข้างไขว้กันเป็นรูปกากบาทรับการแทงนั้น จับข้อมือของบันแล้วบิดตัวศอกกลับเข้าที่หน้าของบันอย่างจังทำให้เขาแทบล้มทั้งยืนเดินเซแฝงตัวเข้าไปในควัน และเมื่อตอนที่จินเปิดช่องว่างก็แทงมีดเข้ามาแบบเดิม จินเองก็รับมือแบบเดิมเช่นเดียวกัน แต่ว่าเมื่อเขาสังเกตดูดีๆแล้วมีดกลับไปอยู่กับมืออีกข้างหนึ่ง เหมือนว่าบันจะปรับตัวเข้ากับการเคลื่อนไหวของจินได้เลยเลือกที่จะเปลี่ยนมือถืออาวุธให้เป็นอีกข้าง มีดนั้นกำลังจะแทงเข้าคอของจิน เขาเลือกจะจับข้อแขนของบันไว้แน่นดึงตัวเองเข้าหาบันอย่างแนบชิดจนได้ยินเสียงหายใจซึ่งกันและกัน เลยทำให้มีดของบันพลาดเป้าไป จินที่เห็นแบบนั้นเลยใช้หัวของเขาเขกไปที่หัวของบันอย่างแรง จนทั้งคู่ถอยออกกันไป บันกลับไปแฝงในควันอีกรอบ และเหมือนว่าหมอกควันนั้นจะค่อยๆจางหายไปจนเกือบหมด บนถนนนั้นก็เหลือเพียงแค่จินที่อยู่คนเดียว...

ทางด้านของบันหลังจากที่หนีออกมา ก็มาคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้...

หมอนั่นมันเป็นตัวอะไร? สัญชาตญาณ การตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาทีอีกทั้งการเคลื่อนไหวนั่นอีก ขนาดที่ยังไม่ได้พลังเลยแท้ๆ กลับสามารถดึงศักยภาพอกมาได้ถึงเพียงนี้ ไม่ไหวแฮะอาวุธของฉันอุส่าทำขึ้นมาเองจะเสียเปล่าหรือนี่? ถึงแม้ว่าอนุภาพจะไม่เท่ากระสุนจริงแต่มันก็น่าจะเจาะกะโหลกได้อยู่ไม่ยากเย็น แต่มันยิงไม่โดนสักทีนี่สิ! เหมือนว่าหมอนั่นก็รู้แล้วว่าฉันพยายามเล็งที่หัวด้วย

แล้วบันก็หยิบปืนกระบอกหนึ่งที่ยิงได้แค่ทีละนัดขึ้นมารีโหลดไว้

"ใจจริง...เป็นไปได้ก็ไม่อยากจะใช้สิ่งนี้เลยกระสุนสังหารพระเจ้า ที่เหลือก็ฝากนายด้วยนะ"

ทางด้านของจินหลังจากที่บันหนีไป เขาก็ค่อยๆดึงหมุดที่ปักติดกับเกราะกันกระสุนข้างหลังของเขาออก บาดแผลที่ต้นขาก็ฟื้นฟูมาเต็มร้อยแล้ว ในระหว่างนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่โลแกนเคยพูดกกับเขาไว้...

คุณจินระวังไว้ด้วยนะครับ ไม่มีนัมเบอร์คนไหนเปิดเผยพลังความสามารถออกมาซึ่งๆหน้า โดยเฉพาะตัวคุณเองนั้นมีพลังที่แข็งแกร่งก็จริงแต่ก็ยังมีจุดอ่อนที่ร้ายแรง เป็นไปได้ถ้าคุณยังไม่มั่นใจว่าสามารถเอาชนะอีกฝั่งได้...ก็ควรหนีครับ

...หนี?

..ใช่ครับ! โดยที่ห้ามใช้พลังเด็ดขาด ถ้าเป็นคุณละก็ทำได้แน่

"ผมจำได้ขึ้นใจเลยละ" เมื่อจินทำการดึงหมุดที่ปักอยู่ออกหมดแล้วก็รีบวิ่งไปสมทบกับเฮนรี่ ในขณะที่เขาวิ่งผ่านตึก ตอนนั้นเองบันก็พุ่งเข้ามาแทงด้วยมีดอีกรอบจากมุมมืดของตึก จินทำการหลบการแทงนั้นอย่างเฉียดฉิวและหันหลังกลับไปมองบันแต่ว่าไม่มีใครอยู่

"ภาพหลอน?" แล้วบันก็โผล่มายังอีกฝั่งหนึ่งยิงไล่มาเช่นเดิม จินรับมือโดยการเอาแขนเข้าป้องกันเพื่อไม่ให้โดนจุดตาย หมุดแต่ละอันปักตามแขนทั้งสองข้างและทั่วทั้งตัวของเขา เมื่อจินลดการ์ดลงกลับไม่พบเจอบันอยู่ตรงนั้นแล้ว "อีกแล้ว?"

เพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้นบันก็โผล่มาจากข้างหลังอีกรอบ แต่ครั้งนี้ราวกับจินนั้นมีสัมผัสที่หกสามารถรับการแทงนั้นแล้วสวนกลับชกเข้าที่หน้าอย่างจัง บันโดนไปถึงกับเซเดินถอยหายไปในความมืด

จินที่รู้ได้เลยว่าถ้าเข้าไปเป็นกับดักแน่ๆ เลยเมินและดึงหมุดทีปักตามแขนออกจนหมด แล้ววิ่งต่อเพื่อไปสมทบกับเฮนรี่ ครั้งต่อมาบันโผล่จากอีกฝั่งแล้วยิงกระสุนหมุดเหล็กมา แต่จินที่รู้ทันเลยกลิ้งหลบกระสุนทั้งหมด เมื่อแหงนหน้ากลับไปมองดูบันก็มาอยู่ข้างหลังของเขาแทงมีดมาที่คอเพื่อหวังจะเผด็จศึก จินพุ่งเอนตัวไปข้างหลังอย่างรวดเร็วจนชนกับบัน เมื่อหันกลับไปบันก็ได้หายตัวไปในมุมมืดอีกแล้ว มันเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับตอนนี้อยู่ในลูปที่ถูกไล่ล่าโดยฆาตกรโรคจิตในหนัง

ในขณะที่วิ่งนั้นจินเองก็นึกหาวิธีการรับมือไปด้วย

...มันแปลก? ทั้งที่จะยิงกระสุนจากที่มืดๆก็ได้แท้แต่นี่กลับแสดงตัวออกมาเพื่อที่จะยิงเสมอ อีกทั้งทำไม? ถึงสลับกับการใช้มีดด้วยละ? ประหยัดกระสุน? โธ่เว้ย! ไม่มีเวลาให้คิดเลยตอนนี้ ยิ่งโดนไล่ต้อนให้ห่างจากเฮนรี่ออกไปเรื่อยแล้ว คิดสิ! คิดสิ! มันน่าจะมีอะไรที่เป็นจุดเชื่อมโยงสักจุดสิ! ......ก็ได้! ในเมื่อต้องการแบบนั้นฉันเองก็จะเล่นด้วย เดิมพันกันว่าจะออกหัวหรือก้อย

หลังจากที่จินตัดสินใจที่จะเดินไปตามแผนของบัน เขาก็พยายามยั่วโมโหบัน โดยการร้องขอความช่วยเหลือ วิ่งด้วยท่าทางที่อ้อนแอ้นราวกับผู้หญิง "ช่วยด้วยค่า~ ใครก็ได้~ ดิฉันกำลังจะโดนข่มขืนแล้ว....."

จินตะโกนไปตลอดทางจนมาถึงตรอกที่ยาวที่สุดของเซนเตอร์