Chapter 6.1

[นับหนึ่ง]

"ควินซ์นัดพวกคุณไว้กี่โมง"

ผมขมวดคิ้วยุ่งแล้วจ้องหน้าพนักงานทำสปาสองคนอย่างขอคำตอบเพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันนานมากแล้วนะ ทำไมควินซ์ยังไม่มาสักที ผมไม่เคยต้องมานั่งรออะไรแบบนี้เลยนะ

อ้อๆ ผมเคยรอนับสองอยู่แต่คนอื่นไม่เคย!

ฮึ ควินซ์ควรดีใจนะที่ทำให้ผมต้องมานั่งรอแบบนี้ได้

ตอนนี้ผมก็ เอ่อ รอมาได้ ห้านาทีแล้ว!

มาสักทีสิ เอ๊ะ หรือควินซ์จะเปลี่ยนใจไม่มา

คิดแบบนั้นแล้วสีหน้าผมจึงมืดครึ้มทันทีและเหมือนพนักงานจะดูสีหน้าคนออกจึงรีบพูดให้ผมสงบใจ

"เมื่อกี้เราได้รับโทรศัพท์จากคุณควินซ์แล้วค่ะ เขาบอกว่าจะเขามาช้าเล็กน้อยเพราะรถติด" พนักงานอึกอัก "คิดว่าอีกสักพักน่าจะมาถึง คุณอยากรับเครื่องดื่มอะไรก่อนมั้ยคะ"

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วส่ายหัว "พวกคุณออกไปก่อนแล้วถ้าควินซ์มาก็ให้เขาเข้ามาคนเดียวก่อน ผมมีเรื่องต้องคุยกับเขาก่อน"

พวกเธอรับฟังและพยักหน้ารับรัวๆ ไม่กล้าจะสบตามองหน้าผมมากนักเพราะตอนนี้ผมกังวลไปหมดซะจนสีหน้าบึ้งตึง จวบจนตอนนี้ผมยังคิดหาคำพูดดีๆ มาพูดกับควินซ์ไม่ได้เลย

เมื่อห้องกว้างเหลือเพียงผมคนเดียวแล้วก็พอจะทำให้หายใจสะดวกขึ้นมาบ้าง ตอนนี้ผมอยู่ในห้องพักส่วนตัวของลูกค้าวีไอพีที่ไอ้เก้ามันยกให้ฟรีๆ ชิ ไม่อยากรับของฟรีหรอกนะ แต่จ่ายเช็กให้ก็ไม่เอาเลยเอาเช็กให้นับสองไปซื้อขนมกินเล่นแทน

ผมเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด...

"ควินซ์โกรธคนยาก"

""แต่คราวนี้แม่งชกกูเลย" ยกมือขึ้นแตะมุมปากช้ำแล้วสลดขึ้นมา

"ไม่ใช่เกลียดกันไปแล้วนะ"

ไม่เอาแบบนั้นนะ ผมไม่ยอม!

เอนหลังพิงโซฟาแล้วค่อยๆ ทบทวนตัวเอง... ผมทำควินซ์โกรธครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ

น่าจะ...สักสองสามปีก่อนรึเปล่า

...

...

...

ในตอนนั้นผมกับควินซ์กำลังเดินช้อปปิ้งอยู่ที่ลอนดอน ทุกอย่างเป็นปกติดีก็เหมือนทุกครั้งเมื่อมีเวลาว่างหลังเลิกงานแล้วพวกเราจะไปช้อปปิ้งกัน แต่มีเรื่องน่าตกใจอยู่เล็กน้อย...

"จิน"

ผมพึมพำเสียงไม่เบานักและชะงักเมื่อเห็นผู้ชายสองคนยืนอิงแอบแนบชิดกำลังเลือกซื้อดอกไม้อยู่ ควินซ์ชะงักหยุดตามผมแล้วไล่มองตามสายตาผมไปก็ตกใจเล็กน้อย

จินเป็นเพื่อนสนิทของนับสอง และเป็นคนที่ผมตามจีบอยู่หลายปีทีเดียว สุดท้ายน้องเขาก็บอกว่ามีแฟนแล้วและไม่เคยชอบผม แน่นอนว่ามันก็แอบจี๊ดๆ เจ็บๆ และผมก็ตัดใจถอยมาเองแต่ว่า...นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ

ครั้งแรกที่ผมเห็นคนรักของจินแล้วคิ้วของผมค่อยๆ ย่นเข้าหากันเมื่อพบว่าคนรักของจิน...นั่นมันลูกน้องพี่ออสตินไม่ใช่รึไง

"หนึ่ง ไปทางนู้นเถอะ"

ยังไม่ทันจะได้มองหน้าอีกฝ่ายให้ชัด ผมก็ถูกควินซ์กระชากแขนลากเดินออกมาอย่างรวดเร็วจนผมมึนเบลอตามแทบไม่ทันและเกือบจะล้มเหมือนกัน

"อะไรเนี่ยควินซ์" จู่ๆ มาลากกันแบบนี้

"จะยืนดูให้น้ำตาไหลถึงตีนก่อนรึไง" ควินซ์ว่าเสียงเรียบแล้วมองจ้องผมอย่างไม่พอใจ "แล้วไม่ต้องไปคิดจะไปทำให้เขาแตกแยกกันเลยนะ กูรู้มึงชอบน้องจินมาก"

เอ่อ ผมก็ไม่ใช่คนเหี้ยขนาดนั้นรึเปล่า

นับหนึ่งไม่น่ารักขนาดนั้นเลยเหรอวะ ฮะ ฮะ!

ผมหน้าบึ้งแล้วสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากการจับกุมของควินซ์ "มึงมองกูเป็นคนยังไงวะ กูก็ไม่ได้สันดานเหี้ยขนาดนั้นมั้ย"

โกรธแล้วนะ

ถึงผมจะเลี้ยงเด็ก เปลี่ยนคู่ควงคู่นอนบ่อยแต่ไม่เคยไปทำให้ความรักของใครแตกแยกนะ พอมาโดนควินซ์มองด้วยสายตาไม่พอใจและถูกต่อว่าแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะโมโหบ้าง

"ยังต้องถามกูอีกเหรอว่ามึงเป็นคนยังไง" ควินซ์ส่ายหัว "มึงน่าจะรู้ตัวเองแล้วมั้ยตั้งแต่ที่น้องจินไม่เอามึง"

โอ้โห มันจี๊ด มันเจ็บ

"เออ คนอย่างกูมันเหี้ยไง" ผมผลักไหล่ควินซ์แล้วพูดใส่อย่างงอนๆ "ไม่ต้องมายุ่งกับคนเหี้ยๆ อย่างกูเลย!"

"มึงพาลใส่กูเหรอ!"

"มึงสิพาล!" มันก็เห็นๆ อยู่ว่าคนที่พาลใส่ก่อนคือควินซ์ที่ไม่รู้มาหงุดหงิดอะไร

ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายเราก็มีปากเสียงกันจนสะบัดหน้าเดินหนีกันไปคนละทางด้วยอารมณ์คุกรุ่น ผมหาที่สูบบุหรี่เพื่อระบายความหงุดหงิดแล้วหยิบโทรศัพท์โทรไกลไปหานับสอง

(อะไรเนี่ยป๋า รู้มั้ยว่าตอนนี้ที่ไทยมันกี่โมงแล้ว!) เสียงงัวเงียตะโกนด่ากลับมา

"ป๋าเจอจินกับแฟนจิน" ไม่สนใจคำด่าคำบ่นของน้องแล้วเลือกที่จะพูดเข้าประเด็น "แฟนจินคือคนของพี่ออสติน?"

(หาววว ใช่ พี่กูเรี่ยนไง) นับสองหาวไม่หยุด (ทำไม? จะให้พี่ออสตินสั่งให้พวกเขาเลิกกันรึไง)

"บ้าบอเถอะ ทำไมมองกูเป็นคนเหี้ยกันไปหมดวะ" อดไม่ได้ที่จะหน้าเขียวคล้ำ เมื่อกี้ควินซ์ก็มองผมไม่ดีไปแล้วยังจะมาโดนนับสองมองไม่ดีอีก

เจ็บปวดนะเว้ย!

(ถ้างั้นป๋าจะถามทำไมอ่ะ)

"แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่ได้อะไร" ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาเบาๆ "พี่เองก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ชอบจินในแง่คนรักมาตั้งนานแล้ว"

กับจิน... แรกๆ ผมชอบน้องเขาเพราะแบบตรงสเปกโดนใจใช่เลย ปลาบปลื้มคลั่งไคล้อยากครอบครองอยากเลี้ยงดูและเมื่อความหลงค่อยๆ หายไปก็เลยรู้ตัวว่าตัวเองชอบจินในแบบไหน

ดังนั้นที่ผมเห็นเขากับแฟนเขามันก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไรขนาดนั้น อาจจะเป็นอารมณ์แบบแฟนคลับเห็นศิลปินที่รักที่ชอบไปมีแฟนประมาณนั้นมั้ง ซึมๆ หงอยๆ แต่ก็ยินดีด้วยนะ

(เหอะๆ จะจีบเพื่อนผมแต่ยังมีเด็กในสต็อกเป็นร้อย ดูจริงจังกับเพื่อนผมมากเลยมั้ง แล้วยังมาพูดว่าป๋าจริงจังนะจิน ถุย!) นับสองแขวะเข้าให้ (เพื่อนผมมันฉลาดไง ไม่เอาคนเจ้าชู้หรอก!)

"...." นับสอง กูพี่มึงนะ กูพี่มึง!

(แล้วก็เลิกได้แล้วไอ้นิสัยเจ้าชู้เลี้ยงเด็กเนี่ย ผมรำคาญ! รำคาญไอ้พวกเด็กเลี้ยงของป๋า แม่งเอ๊ย คิดว่าตัวเองเป็นคนรักรึไง ทำตัวออกหน้าออกตา บางคนป๋าเลี้ยงดูส่งเสียแค่ค่าเรียนไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยแต่แม่งจะปีนเตียงให้ได้ บางคนยังมีหน้ามาถึงบ้านเราอีก! ป๋าไม่รำคาญบ้างรึไงวะ! ป๋าไม่รำคาญแต่ผมรำคาญ!)

"...นับใจเย็นก่อน"

(และผมจะไม่ทนแล้ว เอารายชื่อเด็กมาให้หมด พรุ่งนี้ผมจะไปเคลียร์ล้างสต็อกให้เอง!) น้ำเสียงเอาแต่ใจและโมโหสุดๆ จนผมเริ่มหวาดหวั่น

"น้องน้อยใจเย็นๆ นะ เรื่องนี้...เอ่อ"

(ระหว่างผมกับพวกนั้น เลือก!)

"ต้องเลือกนับสองอยู่แล้ว!" ผมรีบเอาอกเอาใจ "งั้นตามสบายเลยจ้า นับสองอยากทำยังไงก็แล้วแต่เลย ป๋าตามใจหมด"

(ฮึ ลองไม่เลือกผมสิ น่าดู!)

ใครมันจะไปกล้าหือกับนับสองครับ

(เเต่เรื่องที่ป๋๋าโทรมาปลุกผม ผมโกรธ! ผมจะไม่คุยกับป๋าหนึ่งอาทิตย์!)

"อ้าวเฮ้ย! เดี๋ยวสินับสองงงงงง"

ไม่ทันเเล้ว… วางสายไปแล้วเเถมยังปิดเครื่องหนีผมอีก ผมยืนนิ่งมองโทรศัพท์อย่างซึมเศร้าหัวใจเเตกสลาย

น้องจะไม่คุยกับผมหนึ่งอาทิตย์

หนึ่งอาทิตย์ เจ็ดวัน หนึ่งหกสิบแปดชั่วโมง หนึ่งหมื่นแปดสิบนาที หกแสนสี่พันแปดร้อยวินาที

…นานขนาดนี้เลยนะ

นับสองจะใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว! ฮือ

และด้วยความซึมเศร้าจากน้องน้อยทอดทิ้งทำให้ผมไปนั่งเมาเหมือนหมาอยู่ที่บาร์เหล้าของโรงเเรมที่พัก

"มันต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ นับหนึ่ง" เสียงของควินซ์คล้ายขะดังขึ้น "แค่เขาไม่รักมึง มึงต้องเมาเป็นบ้าขนาดนี้เลยเหรอ"

ผมผู้เมาเละไม่มีสติพอนักเมื่อได้ยินคำว่าไม่รักปุ๊บ "ฮืออออ ใช่! น้องไม่รักกูแล้ว! เขาไม่คุยกับกูแล้ว!"

"ทำไมวะ กูดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่รักกู!" ทำไมอ่ะนับสอง ทำไม ทำไม ไม่รักพี่คนนี้เเล้วใช่มั้ย!

"ทำผิดแค่นิดเดียวเองนะ ฮือ ทำไมๆๆ" ก็แค่โทรไปปลุกตอนนอนเองนะ!

ว่าเเล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหมายจะเอาให้หมดแก้วเเต่แก้วกลับถูกกระชากด้วยมือเรียวสวยของควินซ์จากนั้น…

ซ่าาา!

เหล้าเย็นๆ สาดเข้าหน้าผมเต็มๆ ทำเอาผมสร่างเลย…

"มึงเลิกบ้าสักที!"

"…"

"น้องจินไม่รักแต่มันยังมีคนอื่นที่รักมึงมั้ย!"

ควินซ์กำเเก้วในมือแน่นจนสั่นระริกเเววตาคล้ายมีม่านน้ำตาที่ไม่รู้ผมตาฝาดไปเองรึเปล่า

"ควินซ์…"

"กะอีแค่ไม่ถูกรักจะเป็นจะตาย งั้นก็แดกให้ตายไปเลย!"

"เดี๋ยวสิ ควินซ์!"

"ไม่ต้องตามมา! อกหักเสียใจมากก็เเดกไป! กูไม่สนแล้ว!"

มึงเข้าใจผิดต่างหาก

กลับมาฟังกูก่อน! ควิ๊นซ์!