บทที่ 28 ครั้งแรก

"รับยาขวดนี้ไป" สายฝนโยนยาสงบจิตให้ดารินทร์พลางกล่าว สาวน้อยรับขวดยาอย่างเงอะงะ เธอเกือบทำขวดยาหล่นแตกแล้ว

"นี่คือยาอะไรเหรอคะ?" เด็กสาวถาม เธอมองของเหลวภายในขวดยาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ของเหลวภายในขวดเป็นสีนํ้าเงิน มันเปล่งประกายระยิบระยับคล้ายดวงดาวบนท้องฟ้ายามคํ่าคืน

"มันคือยาสงบจิต ถ้าเธอดื่มมันเข้าไปจิตใจจะสงบนิ่ง ยาตัวนี้เป็นประโยชน์มากสำหรับเธอ มันจะช่วยทำให้เธอมีสมาธิมากขึ้นเวลาใช้พลัง" สายฝนอธิบายก่อนพูดต่อว่า "ดารินทร์เธอควรรีบดื่มมันแล้วไปช่วยผู้หญิงคนนั้น ฉันเชื่อว่าเธอคงไม่อยากเห็นเหตุการณ์ต่อจากนี้แน่"

"ไม่! ไม่แน่นอนค่ะ!" ในหัวปรากฏภาพสิ่งนั้นขึ้นมา ดารินทร์รีบส่ายหัวไปมาทันที ใบหน้าของสาวน้อยแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ล วินาทีถัดมาเด็กสาวเปิดจุดฝาขวดยาออก เธอดื่มมันเข้าไปโดยไม่ลังเล เธอไม่คิดว่าสายฝนจะหลอกเธอแม้แต่น้อย

เมื่อของเหลวไหลลงคอดารินทร์พลันสัมผัสได้ว่าจิตใจตนเองค่อยๆสงบลง เธอไม่คิดฟุ้งซ่านอีกต่อไป ดารินทร์เร่งรีบใช้พลังหลังเห็นชายผมฟ้าเดินเข้าหาหญิงสาวด้วยใบหน้าชั่วร้าย

สาวน้อยปิดเปลือกตาลง พยายามรับรู้ธาตุนํ้าภายในอากาศ เนื่องจากเธอยังไม่ได้เรียนรู้การใช้เวทมนตร์ดารินทร์จึงไม่สามารถใช้พลังเวทตนเองสร้างนํ้าจากอากาศขึ้นมาได้

ดารินทร์ควบคุมธาตุนํ้าในอากาศให้มารวมตัวกันเบื้องหน้าเธอ ตรงที่สายฝนกับดารินทร์ยืนอยู่ค่อนข้างไกลดังนั้นผู้ชายทั้งสามกับหญิงสาวเลยไม่รู้ว่าธาตุในอากาศเกิดการเคลื่อนย้าย

ธาตุน้ำในอากาศมารวมกันด้านหน้าสาวน้อยเยอะขึ้นเรื่อยๆ หยดนํ้าถูกสร้างขึ้นโดยใช้ธาตุนํ้าในอากาศ หยดนํ้าค่อยๆขยายขนาดขึ้นจนไม่อาจเรียกเป็นหยดนํ้าได้อีกต่อไป

ดารินทร์เป็นระดับหนึ่งนักเวทธาตุนํ้า แม้เธอจะยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้แต่เธอมีความเข้าใจธาตุนํ้าสูงมาก ไม่แปลกที่เด็กสาวจะสามารถรวบรวมธาตุนํ้าในอากาศได้อย่างรวดเร็วอีกทั้งยังทรงพลังมากด้วย หากเปรียบเทียบความเข้าใจธาตุน้ำของดารินทร์กับโลเวล ดารินทร์จะต้องชนะอย่างแน่นอน

'เมื่อไหร่ฉันจะสามารถใช้พลังแบบนั้นได้บ้างเนี่ย?' สายฝนอิจฉาในใจขณะมองลูกบอลน้ำเบื้องหน้าสาวน้อยอยู่เงียบๆ เมื่อครู่เขาได้แอบใช้โทรศัพท์เทพเจ้าถ่ายรูปผู้ชายทั้งสามดู ผลปรากฏว่าพวกมันเป็นระดับศูนย์จุดห้ากันทั้งสามคน(ดูข้อมูลชีวิตได้เพราะระดับสายฝนกับพวกมันไม่ได้ห่างกันมากนัก) สายฝนไม่มีทางสู้ด้วยพละกำลังได้แน่ เพราะปัจจุบันเขายังเป็นแค่ระดับศูนย์อยู่เลย

ลูกบอลนํ้าถูกสร้างขึ้นอีกสองลูก ดารินทร์เตรียมปล่อยพวกมันใส่ใช้ทั้งสามจากระยะไกลแต่สายฝนห้ามเธอไว้ก่อน

"มีอะไรเหรอคะ?" สาวน้อยสงสัย

สายฝนกล่าวออกมาพลางส่ายหน้า "ดารินทร์เธอไม่ควรไปโจมตีใส่มันตรงๆแบบนั้นนะ ถ้าปล่อยใส่พวกมันตรงๆด้วยระยะห่างของพวกเรากับมัน เมื่อพวกมันรู้สึกตัวพวกมันจะมีเวลาหลบเยอะมาก โอกาสไม่โดนมีสูงสุดๆ"

เขายังคงพูดต่อไป "ถ้าพวกมันหลบได้พวกเราจะซวย เธอเป็นนักเวทไม่ได้มีพละกำลังเหมือนพวกมัน แถมดูแล้วพวกมันก็น่าจะมีประสบการณ์ต่อสู้เยอะกว่าพวกเรามาก หากสู้กันจริงๆพวกเราต้องแพ้แน่ๆต่อให้มีมีดที่ฉันให้เธอไปก็ตาม"

เวลาเดียวกับที่สายฝนกำลังพูด ชายผมฟ้าเดินอย่างช้าๆมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว มองผู้หญิงร้องไห้แล้วรู้สึกชอบใจ มันหัวเราะดังลั่น มือเคลื่อนที่ออกไปต้องการฉีกกระชากเสื้อผ้าหญิงสาว ทว่าก่อนจะถึงมันพลันได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างหลัง

"เกิดอะไรขึ้น?!" มันหันกลับไปด้วยความไม่สบอารมณ์ ภาพที่เห็นทำให้ชายผมฟ้าตกตะลึง เพื่อนของมันทั้งสองกำลังถูกรัดด้วยของเหลวบางอย่างสีฟ้าคล้ายนํ้าทะเล ไม่ว่าทั้งสองจะพยายามดึงของเหลวสีฟ้าออกจากคอแค่ไหนมันก็ไม่ออกซักที

"อ๊ากกกก" เพื่อนของมันพยายามเอาของเหลวสีฟ้าออกจากคอด้วยพลังทั้งหมดที่มี

"เดี๋ยวกูไปช่ว…" ชายผมฟ้าต้องการจะไปช่วยแต่วินาทีนั้นจู่ๆของเหลวสีฟ้าก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน ของเหลวสีฟ้าพุ่งเข้ามาใส่ขาชายผมฟ้า "แม่งเอ้ยห่าไรวะเนี่ย!" ชายผมฟ้าสบถคำหยาบคายออกมาขณะเดียวกันก็ใช้พลังพยายามเอาของเหลวสีฟ้าออกจากขา

ของเหลวสีฟ้าเกาะแน่นมาก ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่ยอมออกซักที ของเหลวสีฟ้าเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วไปรัดลำคอชายผมฟ้า

ไม่กี่นาทีต่อมาชายผมฟ้าและเพื่อนอีกสองคนก็หมดสติไปเพราะขาดอากาศหายใจ

สายฝนซึ่งอยู่ไกลออกไปถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นพวกชายผมฟ้าหมดสติ เขาเห็นข้อมูลชีวิตของชายคนหนึ่งในกลุ่มพวกมันมีทักษะติดตัวสุดโกง เป็นทักษะที่อันตรายมากๆ

นี่คือข้อมูลชีวิตของชายคนนั้น

…

ชื่อ:ลีโอ

เพศ:ชาย

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

ร่างกาย:มนุษย์

อายุ:28ปี

ระดับ:0.5 ครึ่งก้าวสู่นักรบแห่งท้องทะเล (รับรู้ถึงพลังแห่งท้องทะเลเพื่อยกระดับ)

ทักษะ:เขตแดนรับรู้(ติดตัว)

สายเลือด:ธรรมดา

พรสวรรค์:โจร (ระดับเหนือกว่าทั่วไป)

…

[ทักษะเขตแดนรับรู้:ในระยะเขตแดนที่กำหนดผู้ถือครองสามารถรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ระดับปัจจุบัน:1

ความสามารถระดับ1:สามารถรับรู้สิ่งมีชีวิตกับสิ่งไม่มีชีวิตได้ภายในเขตแดนแต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นอะไร]

…

'โชคดีที่ฉันบอกดารินทร์ไม่ให้โจมตีไปตรงๆไม่งั้นฉันได้ซวยแน่' สายฝนคิด ถ้าเมื่อครู่เขาไม่ได้บอกให้ดารินทร์ส่งพลังธาตุนํ้าลงไปภายในดิน ด้วยเขตแดนรับรู้ลีโอจะต้องสัมผัสถึงมันได้แน่

ตอนส่งพลังธาตุนํ้าไปโจมตีโจรสามคนสายฝนยังลุ้นอยู่เลย การกระทำของเขาเสี่ยงมากๆ ต่อให้พลังธาตุนํ้าจะอยู่ใต้พื้นดินลีโอก็ยังสามารถสัมผัสได้ด้วยเขตแดนรับรู้แค่ไม่สามารถระบุรูปร่างได้เท่านั้น แน่นอนว่าต่อให้ลีโอจะจับได้สายฝนก็ยังมีหลักประกันชีวิตอยู่ แต่โชคดีมันไม่ได้สนใจพลังธาตุนํ้าใต้พื้นดินซักเท่าไหร่ มันประมาทเกินไป เห็นว่าพลังธาตุนํ้าไม่ใช่สิ่งมีชีวิตลีโอจึงไม่ได้สนใจมัน

'ฉันอ่อนหัดเกินไป ถ้าเป็นศัตรูที่ทรงพลังกว่านี้ฉันต้องโดนจับได้แน่ๆ ถึงฉันจะมีหลักประกันชีวิตทว่ามันก็มีวันหมดเหมือนกัน' สายฝนส่ายหัว เวลานั้นเขารีบเกินไป เขาควรใจเย็นมากกว่านี้คิดแผนการรับมือให้ดีกว่านี้ คิดดูแล้วแผนของเขาก็อ่อนหัดจริงๆ

'ช่างเถอะ ฉันแทบไม่มีประสบการณ์วางแผนการรบในชีวิตจริงเลย มันคงไม่มีใครสามารถสร้างแผนการอันยอดเยี่ยมได้ในครั้งแรก ยกเว้นคนๆนั้นจะเป็นอัจฉริยะ' สายฝนปลอบใจตนเอง เส้นทางของเขายังอีกยาวไกล จำเป็นต้องพัฒนาฝีมือเรื่อยๆ

"ไปกันเถอะค่ะ" ดารินทร์เรียกสายฝนซึ่งกำลังจมอยู่ในทะเลความคิด

"อืม" สายฝนพยักหน้ารับ

พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาหญิงสาว เมื่อครู่สายได้ลองเช็คข้อมูลชีวิตของเธอดูแล้ว เธอมีชื่อว่าฮันน่าเป็นระดับศูนย์จุดห้า สาเหตุที่สายฝนช่วยฮันน่าไม่ใช่เพราะเขาสงสารเธอ แต่เป็นเพราะตัวเขาต้องการข้อมูลโลกภายนอกจากผู้หญิงคนนี้ บางทีเธออาจรู้ก็ได้

'ข้อมูลเป็นสิ่งสำคัญ' สายฝนคิด

"เป็นอะไรมั้ยคะ?" สาวน้อยดารินทร์ดูเหมือนจะไม่ได้รับรู้ถึงความคิดสายฝนเลย เธอเดินตรงเข้าไปถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

สายฝนเลิกสนใจเธอ เขาแอบเอายาสามขวดออกมาจาก[คลังสิ่งของ] เสียงเปิดฝาดังขึ้น สายฝนจับโจรทั้งสามอ้าปากจากนั้นจึงเทยาลงไป สายฝนบอกให้ดารินทร์ใช้พลังธาตุนํ้าล็อกมือล็อกเท้าพวกมัน

'เขากำลังทำอะไรกันแน่?' ฮันน่าจ้องมองสายฝนอย่างสงสัยใคร่รู้ เธอไม่รู้ว่าผู้ติดตามของนักบุญศักดิ์สิทธิ์ต้องการทำอะไร

สาวน้อยเองก็มองไปยังสายฝน เธอไม่ได้สงสัยอะไร ทุกวันนี้ตอนอยู่กับสายฝนเธอมักมีเรื่องให้สงสัยตลอด ตัวเขาลึกลับเกินไป เต็มไปด้วยปริศนา ดังนั้นเด็กสาวจึงไม่ได้คิดอะไรมากอีกแล้ว สงสัยไปก็ปวดหัวเปล่า เพราะสุดท้ายก็ไม่รู้คำตอบอยู่ดี

หลายนาทีต่อมา โจรทั้งสามค่อยๆได้สติทีละคน

"พวกแกเป็นใคร?!" หนึ่งในโจรพวกนั้นตะโกนเสียงดัง

สายฝนเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ปรากฏยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา สิ่งที่เขาภูมิใจมากที่สุดไม่ใช่หน้าที่หนาของเขา สิ่งที่สายฝนภูมิใจมากที่สุดคือทักษะการแสดงของเขา

สายฝนมองพวกโจรแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ใครให้สิทธิ์พวกแกถามกัน? คนที่ถามได้มีแค่ฉันคนเดียว!"

ด้วยทักษะการแสดงของสายฝนทำให้โจรทั้งสามตัวสั่น พวกมันไม่สามารถมองระดับพลังผู้ปรากฏตัวมาใหม่คนนี้ออก แสดงว่าเขาต้องแข็งแกร่งมากๆ

"เออ พวกเราขอทราบชื่ออันยิ่งใหญ่ของท่านได้หรือไม่? ถ้าพวกเราทำให้ท่านไม่พอใจอะไรพวกเราต้องขออภัยด้วย" ชายผมฟ้าพูดด้วยนํ้าเสียงเคารพ

สายฝนตวาดเสียงดัง ทำหน้าให้ดูน่ากลัว "ใครให้พวกแกถาม?! ไม่ใช่ว่าฉันบอกไปแล้วเหรอว่าฉันมีสิทธิ์ถามคนเดียว!"

"..." สถานที่พลันเงียบงัน พวกโจรกลัวจนไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมา ดารินทร์มองสายฝนแสดงอยู่เงียบๆ ทำไมเขาไม่ไปเล่นละคร? สาวน้อยคิดในใจ ฮันน่าจ้องสายฝนด้วยความตกใจ ผู้ติดตามของนักบุญศักดิ์สิทธิ์ช่างดุร้ายจริงๆ

สายฝนมองพวกโจรด้วยสายตาพึงพอใจ พยักหน้าจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น "พวกแกเป็นใคร? มาจากไหน?" สายฝนเริ่มจากคำถามเบื้องต้นก่อน

"..." โจรทั้งสามยังเงียบอยู่ราวกับพวกมันจะไม่ตอบอะไรแม้จะต้องตายก็ตาม

'พวกแกอยากเงียบดีนัก ได้! รอดูผลที่ตามมาได้เลย!' สายฝนไม่สบอารมณ์ เขาหันไปถามชายผมฟ้าแต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมา เพราะงั้นสายฝนจึงตัดสินใจ

สูดหายใจเข้าลึก ฉับพลันร่างชายผมฟ้าถูกเท้าสายฝนถีบใส่จนล้มลงกับพื้น ที่มันอ่อนแอและไม่สามารถดูระดับของสายฝนได้เป็นเพราะยาที่สายฝนเทกรอกปากมัน เป็นยาที่สายฝนปรุงได้โดยบังเอิญ มีผลทำให้ผู้ดื่มซึ่งมีระดับตํ่ากว่าระดับหนึ่งอ่อนแรงไม่สามารถใช้พลังได้สามชั่วโมง

สายฝนไม่หยุดแค่นั้น เขาใช้มีดหั่นผลไม้ของราชันย์แทงไปยังหัวใจชายผมฟ้า เสียงดัง ฉึก! เลือดสาดกระเด็นเปรอะเปื้อน เพราะผลจากยาของสายฝนเป็นสาเหตุให้ชายผมฟ้าหลบไม่พ้น ใบมีดอาบโลหิตสีแดงน่าสะพรึงกลัว

ทุกๆคนตกใจแม้กระทั่งสายฝนก็ไม่เว้น โจรที่เหลือสองคนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ตัวสั่นสะท้านอย่างไม่อาจระงับได้ โหดเหี้ยม ชายคนนี้โหดเหี้ยมเกินไป! ฆ่าคนโดยไม่กล่าวซักคำ ตาก็ไม่กระพริบ จู่ๆก็ใช้มีดแทงเข้าหัวใจโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลย พวกโจรกลัวจนฉี่ราด พวกมันเคยฆ่าคนมาก่อน แต่มันไม่ได้ฆ่าแบบนี้ ไม่ใช่ว่าควรขู่ก่อนหรอกหรือ? แค่ไม่ตอบก็ฆ่าทิ้งแล้วเนี่ยนะ? น่ากลัว! ชายคนนี้ไม่สนใจชีวิตพวกมันเลย ไม่ตอบก็ไม่ถามต่อแค่ฆ่าทิ้งเท่านั้น

ดารินทร์กับฮันน่าก็ตกใจ ฮันน่ายังดีหน่อยถึงเธอจะไม่เคยเห็นคนตายมาก่อนทว่าเธอก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งจึงไม่ได้หมดสติทันที สาวน้อยดารินทร์หน้าตาแย่มาก เธอสามารถเป็นลมได้ทุกวินาที

ทุกคนจ้องมองไปยังสายฝน เขาคนนี้กลับไม่มีทีท่าอะไรเลย สงบนิ่งและโหดเหี้ยม ราวกับชีวิตที่จบลงเมื่อครู่ไม่มีค่าในสายตาเขา!

'ฉันฆ่าคนไปแล้ว' สายฝนคิดในใจเงียบๆ หน้าของเขาซีดเล็กน้อย แต่เพราะบริเวณนี้ค่อนข้างมืดบวกกับทุกคนไม่ได้สังเกตจริงจังจึงไม่มีใครเห็น มือทั้งสองข้างสั่นเทาทว่าสายฝนก็รีบซ่อนมันไว้ทันที เขาไม่ต้องการให้ใครเห็นมัน สายฝนใช้ทักษะแสดงทำให้เขาดูสงบนิ่ง

สภาพจิตใจสายฝนติดลบ บางทีเขาอาจจะโหดร้ายจริงๆ เมื่อครู่จู่ๆความคิดอันแสนชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นในหัวเขา 'ถึงอย่างไรก็ต้องฆ่าอยู่แล้ว ไม่สามารถปล่อยพวกมันเอาไว้ได้ ถ้าพวกมันกลับมาแก้แค้นจะทำอย่างไร? หากปล่อยมันไปอนาคตต้องเกิดเรื่องยุ่งยากแน่นอน ฉันต้องกำจัดต้นตอทิ้ง พวกมันไม่ตอบคำถามก็เท่ากับพวกมันไม่มีประโยชน์กับฉันอีกต่อไป สิ่งที่ฉันต้องการคือคำตอบ แล้วฉันจะเก็บพวกมันไว้ทำไม?' เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้นสายฝนตัดสินใจสังหารชายหัวฟ้าโดยไม่ลังเล

จบบทที่ 28 ครั้งแรก