บทที่ 25 นักบุญศักดิ์สิทธิ์กับผู้ติดตาม

"โลเวล!" เวลานั้นเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสงสัย เป็นเสียงของฮันน่านั่นเอง เธอจ้องมาทางโลเวลอย่างสงสัยใคร่รู้ เหตุใดเพื่อนของเธอถึงได้กลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลในเวลานี้กัน

"ราชาวัวครึ่งปลากำลังจะใช้พลังทั้งหมดของมัน เธอไม่ควรอยู่ตรงนี้ เธอควรไปหาที่ซ่อนก่อน เดี๋ยวฉันไปตามหาเธอทีหลัง" โลเวลพยักหน้าให้ฮันน่า เขากล่าวกับเธออย่างจริงจัง

"อืม" ฮันน่าทำตามที่บอก เธอรู้ว่าตอนนี้โลเวลกลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลแล้ว เขาคงไม่ตายง่ายๆแน่ ถึงแม้โลเวลจะมีพลังอ่อนแอกว่าราชาวัวครึ่งปลาก็ตาม คนที่เป็นนักรบแห่งท้องทะเลจะตายง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

"..." โลเวลหันกลับไปมองที่ราชาวัวครึ่งปลาอย่างเย็นชา ราชาวัวครึ่งปลาเองก็เช่นกัน มันมองไปยังโลเวลพร้อมปล่อยความต้องการฆ่า ร้อง มอออ! มออ! ออกมาจากนั้นก็วิ่งเข้าหามนุษย์เพศชายตรงหน้า

'ถึงฉันจะกลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลแล้ว แต่การฆ่าราชาวัวครึ่งปลาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย บางทีฉันอาจไม่สามารถชนะมันได้ด้วยซ้ำ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันสู้มันไม่ได้' เขาคิด

กำมีดสีดำในมือแน่น คำรามเสียงตํ่า ทุกอย่างรอบตัวเหมือนช้าลง โลเวลเตะพื้นพุ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับฮันน่า เขาไม่ได้โจมตีราชาวัวครึ่งปลาแต่อย่างใด โลเวลรู้ดีว่าความแข็งแกร่งร่างกายของตนเองสู้ราชาวัวครึ่งปลาไม่ได้ ยิ่งมันใช้ออร่าเพิ่มความแข็งแกร่งเขาก็ยิ่งสู้ไม่ได้ หากเขาไปสู้กับมันตรงๆรับรองได้เลยว่าเขาจะตายภายในห้านาที

'ฉันต้องล่อมันให้ออกห่างจากฮันน่าก่อน ด้วยพลังของครึ่งก้าวฮันน่าจะไม่สามารถไปไหนได้ไกลภายในเวลาไม่กี่นาที ถ้าฉันสู้กับราชาวัวครึ่งปลาตรงนั้นฮันน่าอาจโดนลูกหลงได้' โลเวลคิดในใจขณะเพิ่มความเร็วขึ้น

ราชาวัวครึ่งปลาสามารถคาดเดาได้ว่าโลเวลต้องการทำอะไร ทว่ามันก็ยังคงวิ่งไล่ตามโลเวลอยู่ดี สำหรับมันมนุษย์ผู้ชายผมสีนํ้าตาลคนนี้มีค่ามากกว่ามนุษย์์ผู้หญิง หากให้มันเลือกฆ่าใครก่อน มันจะเลือกฆ่าโลเวลโดยไม่ลังเล

มอออ! มออ!

ราชาวัวครึ่งปลาเพิ่มความเร็วตามโลเวล เท้าทั้งสี่ข้างของมันปรากฏแสงสีแดงขึ้น มันกำลังใช้ออร่าอยู่ ความเร็วในการวิ่งเพิ่มมากกว่าเดิมหลายเท่า ในเวลาไม่กี่วินาทีมันใกล้ตามโลเวลทันแล้ว

'ความเร็วของฉันช้ากว่ามันด้วยเหรอเนี่ย?! ฉันประเมินพลังของมันตํ่าเกินไป ฉันลืมไปเลยว่าตอนมันสู้กับฮันน่ามันไม่ได้ใช้ความเร็วเต็มที่ เพราะหากมันใช้ความเร็วเต็มที่ฮันน่าจะตายภายในไม่กี่วินาทีแน่นอน' โลเวลตกใจ เขาพยายามคิดหาวิธี

มอออ! มออ!

ราชาวัวครึ่งปลาเข้าประชิดโลเวลได้สำเร็จ มันใช้เขาติดไฟสีแดงดั่งเลือดโจมตีโลเวล โลเวลกัดฟันแน่น วินาทีนั้นเขาพลันคิดบางอย่างออก แม้จะต้องเจ็บตัวซักหน่อยแต่มันก็คุ้ม

ฉับพลันโลเวลหันหน้ากลับไป เห็นเขาราชาวัวครึ่งปลาซึ่งใกล้ถึงตัวของตนแล้ว เขาสร้างโล่นํ้าขึ้นมาป้องกัน อีกทั้งใช้มีดสีดำตั้งท่าป้องกัน แน่นอนโล่นํ้าถูกทำให้หายไปอย่างง่ายดายโดยเขาของราชาวัวครึ่งปลา

เป็นเหมือนกับตอนที่โลเวลใช้มีดฟันใส่ราชาวัวครึ่งปลา ถึงโล่นํ้าจะสลายไปอย่างง่ายดาย ทว่าโล่นํ้าก็ได้ทำหน้าที่ของมันสำเร็จแล้ว หน้าที่ของมันคือการลดความรุนแรงของเขาราชาวัวครึ่งปลา

เขาราชาวัวครึ่งปลากระแทกกับมีดสีดำทำให้เกิดเสียงกระทบกัน ต้องยอมรับเลยว่ามีดสีดำอันนี้ดีจริง ต่อให้เป็นการโจมตีจากนักรบแห่งท้องทะเลมีดสีดำอันนี้ก็ไม่เกิดรอยแม้แต่รอยเดียว

ผลของแรงกระแทกทำให้โลเวลเจ็บปวด ร่างเขากระเด็นไปไกล และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เป็นเพราะแรงกระแทกเขาจึงกระเด็นไปไกล โชคดีอย่างมากที่บริเวณนี้ต้นไม้มีน้อยมาก ขณะร่างลอยอยู่กลางอากาศโลเวลเลยไม่ได้ชนกับต้นไม้ เพราะไม่ได้ชนกับตนไม้ความเร็วจึงไม่ได้ลดลงและไปได้ไกล

มออออ! มอออ!

เห็นระยะห่างของมันกับโลเวลเพิ่มขึ้น ราชาวัวครึ่งปลาร้องเสียงดัง นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว มันหันเขาไปยังทิศทางของโลเวล อุณหภูมิของเพลิงโลหิตบนเขาเพิ่มขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไปอุณหภูมิยิ่งร้อนมากกว่าเดิม

'แย่แล้ว!' โลเวลตกใจ เขาเคยอ่านบันทึกข้อมูลของราชาวัวครึ่งปลามาก่อน มันมีทักษะหนึ่งที่สามารถยิงเพลิงบนเขาของมันใส่ศัตรูได้ ทักษะนี้น่ากลัวมาก คนที่โดนเข้าไปมีโอกาสรอดเป็นศูนย์

///

อีกด้านหนึ่ง ฮันน่ากำลังวิ่งหาที่ซ่อนอยู่ เธอระมัดระวังตัวอย่างมาก บริเวณภูเขาไม่ใช่แค่มีสิ่งมีชีวิตพลังเท่านักรบแห่งท้องทะเลเหมือนราชาวัวครึ่งปลาตัวเดียว มันมีหลายร้อยตัวหรือกระทั่งหลายพันตัว นี่ยังไม่นับรวมสิ่งมีชีวิตบนภูเขาซึ่งมีพลังเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตบริเวณภูเขามาก

'ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ฉันจะเจอกับสิ่งมีชีวิตแบบไหน ฉันต้องระวังตัวเอาไว้ก่อน' ฮันน่าคิดพลางหยิบมีดสีนํ้าเงินขึ้นมาถือ เดิมเธอไม่ได้มีอาวุธอย่างเดียว อาวุธที่เธอขโมยมาจากพ่อมีอยู่ด้วยกันสามอย่าง

ทั้งสามเป็นมีดหมดเลย มีดสีดำนามว่าความมืดมิดยามราตรี มีดสีนํ้าเงินนามว่ามหาสมุทรยิ่งใหญ่ และนามของมีดสีขาวนวลคือแสงจันทรา

ครึ่งชั่วโมงถัดมา ฮันน่ายังคงหาที่ซ่อนอยู่ โชคร้ายมาก เธอใช้เวลาตามหาครึ่งชั่วโมงทว่าไม่เจอสถานที่เหมาะๆเลย ระหว่างที่ตามหาฮันน่าเจอเข้ากับสิ่งมีชีวิตมากมายหลายร้อยชนิด โชคดีส่วนใหญ่มีพลังเท่าครึ่งก้าวเท่านั้นดังนั้นฮันน่าจึงสามารถฆ่ามันได้อย่างสบาย

มีบางตัวที่แข็งแกร่งหน่อย ฮันน่าจึงใช้การลอบสังหาร มีดสีนํ้าเงินหรือมหาสมุทรยิ่งใหญ่มีความสามารถติดตั้งเอาไว้ด้วย เป็นความสามารถล่องหน ไม่ต้องกล่าวถึงสิ่งมีชีวิตพลังเท่าครึ่งก้าว ต่อให้พลังเท่านักรบแห่งท้องทะเลก็ยังมองไม่เห็น

แล้วทำไมเธอถึงไม่ใช้มันตอนถูกราชาวัวครึ่งปลาไล่ล่าล่ะ? แน่นอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีข้อดีและข้อเสีย มหาสมุทรยิ่งใหญ่ก็เช่นกัน มันสามารถทำให้ล่องหนได้ แต่ก็ได้เฉพาะผู้ถือครองมันเท่านั้น ถ้าฮันน่าใช้มหาสมุทรยิ่งใหญ่ในเวลานั้นเธอจะรอดจากอันตรายทว่าโลเวลจะตาย เธอไม่ใช่คนที่จะทิ้งเพื่อนเพื่อให้ตนเองรอดชีวิต และหากฮันน่าให้มหาสมุทรยิ่งใหญ่กับโลเวลไปเขาต้องปฎิเสธมันแน่นอน โลเวลเองก็เป็นเหมือนกับฮันน่า เขาจะไม่ทิ้งเพื่อนแม้จะต้องตายก็ตาม

'ถ้าความสามารถล่องหนไม่มีเวลาจำกัดไว้ฉันคงไม่ต้องหาที่ซ่อน' ฮันน่าคิด เวลาจำกัดก็เป็นอีกหนึ่งข้อเสียของมหาสมุทรยิ่งใหญ่ มันสามารถล่องหนได้มากสุดแค่สิบนาทีเท่านั้น

"ฮี่ฮี่ วันนี้โคตรโชคดีเลยว่ะ หัวหน้าสามารถฆ่านักรบศักดิ์สิทธิ์ได้หนึ่งคน นักรบศักดิ์สิทธิ์อะไร? เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวหน้าของพวกเรานักรบศักดิ์สิทธิ์มันก็เป็นได้แค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น"

จังหวะนั้นฮันน่าซึ่งล่องหนอยู่พลันได้ยินบางอย่าง เธอมองไปยังต้นเสียง เป็นผู้ชายสามคน คนทั้งสามดูคล้ายโจรมาก ดูได้จากสภาพการแต่งตัวหน้าตาและการพูด

ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวขึ้น "มันก็ต้องอย่างงั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ หัวหน้าของเราเป็นใคร? คนจากองค์กรยังต้องเคารพเลย กับอีแค่นักรบศักดิ์สิทธิ์มันไม่มีทางชนะหัวหน้าของเราแน่นอน"

ชายอีกคนในกลุ่ม ผมของเขาเป็นสีฟ้า เขากล่าวว่า "ซีลแกพูดถูก นักรบศักดิ์สิทธิ์เอาชนะหัวหน้าไม่ได้อย่างแน่นอน ฉันนี่ชอบตอนหัวหน้าตัดหัวเจ้านักรบศักดิ์สิทธิ์นั่นจริงๆ สายตาสิ้นหวังของมันฉันล่ะชอบ ฮ่าๆๆๆ"

ซีลมองไปที่ชายผมฟ้า "แต่ฉันชอบไอลูเซี่ยนนั่นมากกว่า แม่งอย่างฮาอ่ะ มันขอร้องให้ไว้ชีวิตมันทั้งๆที่ตอนแรกมันต้องการกำจัดกลุ่มโจรเราแท้ๆ ฮ่าาๆๆ"

ฮันน่าตกใจ ชายทั้งสามคนนี้เป็นโจรภูเขาในข่าวลืออย่างงั้นเหรอ? คิดตามคำพูดของทั้งสามฮันน่าก็สามารถสรุปได้ทันที มันต้องเป็นโจรภูเขาในข่าวลือแน่ๆ

'ครึ่งก้าวสามคน!' ฮันน่าใช้สายตามองอย่างตั้งใจไปที่ผู้ชายทั้งสาม เธอตกใจมากเมื่อรู้ถึงพลังของคนกลุ่มนี้ ไม่แปลกเลยที่ลูเซี่ยนไม่สามารถทำลายโจรกลุ่มนี้ได้ แค่ลูกน้องยังเป็นครึ่งก้าว ถ้าพวกระดับสูงๆในกลุ่มโจรล่ะ?

"ใครน่ะ!" จู่ๆผู้ชายผมเหลืองก็ตะโกนเสียงดังพลางมองมายังทิศทางที่ฮันน่าอยู่

'หรือว่ามันจะเห็นเรา' ฮันน่าตกใจ เธอพยายามสงบสติตัวเอง เป็นไปไม่ได้หรอกต่อให้เป็นนักรบแห่งท้องทะเลก็ยังไม่รู้สึกตัว แล้วครึ่งก้าวจะสัมผัสถึงเธอขณะล่องหนได้อย่างไร?

"เฮ้ยไอลีโอแกหลอนไปเองป่าววะ ฉันไม่เห็นอะไรอยู่ตรงนั้นเลย มีแต่หญ้ากับต้นไม้ ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ ฉันเข้าใจดีลีโอ ช่วงนี้นายทำงานหนัก บางครั้งบางคราอาจหลอนไปบ้าง" ซีลตบบ่าชายผมเหลืองหรือก็คือลีโอ

"ก็จริง ช่วงนี้ฉันทำงานหนักมากๆฉันอาจจะหลอนไปเองก็ได้" ลีโอพยักหน้า เขามีฉายาในกลุ่มโจรภูเขาว่าสิงโตบ้างาน ฉายานี้ไม่ใช่ว่าเขาอยากได้มัน แต่คนอื่นเรียกเขาแบบนี้เขาเลยไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปล่อยให้มันเป็นฉายาของตัวเองแบบนี้ต่อไป

สาเหตุที่เขาได้รับฉายานี้มาคงเป็นเพราะทุกครั้งที่หัวหน้ามอบหมายงานมา ตัวเขาจะทำงานอย่างจริงจังตลอด เขาฝันว่าซักวันหนึ่งตนจะต้องเป็นแบบหัวหน้าให้ได้ ลีโอมีความสามารถพิเศษตั้งแต่เกิด ความสามารถคือการสัมผัส หากอยู่ในระยะที่กำหนดเขาสามารถสัมผัสได้ทุกสิ่งอย่าง ไม่ว่าจะหลบซ่อนแนบเนียนแค่ไหนก็ไม่สามารถหลบพ้นความสามารถนี้ไปได้

'มันแค่หลอนไปเองเหรอเนี่ย? ฟู่วว~' ฮันน่าถอนหายใจโล่งอกในใจ เมื่อครู่หัวใจเธอเต้นเร็วมาก ไม่รู้ว่าถ้าโดนจับได้ตนจะมีสภาพเป็นเช่นไร ถึงฮันน่าจะมีแสงจันทรากับมหาสมุทรยิ่งใหญ่อยู่กับตัว แต่การสู้กับครึ่งก้าวสามคนมันเป็นไปไม่ได้

วิ้ง!

ทว่าวินาทีนั้นเสียงประหลาดพลันดังขึ้น ฮันน่าหน้าเปลี่ยนสี คนอื่นอาจไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไรแต่ตัวเธอรู้ มันคือเสียงตอนใช้ความสามารถล่องหนและตอนปลดล่องหนของมหาสมุทรยิ่งใหญ่

"จับเธอไว้!" ชายผมฟ้ากล่าวเสียงดัง เขาใช้ความสามารถของครึ่งก้าวเพิ่มความเร็วพุ่งเข้าหาฮันน่าโดยมีคนที่เหลืออีกสองคนตามมาติดๆ

'ทำไมเวลามาหมดตอนนี้เนี่ย?' ฮันน่าหน้าซีด เธอกำมหาสมุทรยิ่งใหญ่แน่น เหงื่อออกเยอะกว่ายามปกติ 'ฉันต้องหนี' ฮันน่ารีบหนีทันที เธอไม่สามารถสู้กับครึ่งก้าวสามคนได้ ไม่สิ สองคนเธอก็ไม่สามารถสู้ได้ หากตอนนี้มีมีดสีดำอยู่บางทีฮันน่าอาจรับมือคนสองคนได้ก็ได้ แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้ความมืดมิดยามราตรีอยู่กับโลเวล เขากำลังใช้มันสู้กับราชาวัวครึ่งปลาอยู่

"นังนั่นหนีไปแล้ว เราต้องรีบตามมันไป" ซีลกล่าว เขาเพิ่มความเร็วขึ้น คนที่เหลือก็เพิ่มความเร็วตาม

หลายนาทีต่อมา

"โธ่เว้ย! แม่งเอ้ยถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมันจะใช้เวลาเยอะมาก พวกเราควรทำให้ความเร็วของมันลดลงก่อน" ลีโอสบถ

"เอ็งก็ทำดิวะซิล!" ชายผมฟ้าหันไปหาซีล

"เออรู้แล้วน่า มึงจะอะไรหนักหนาวะกูกำลังทำอยู่นี่ไง" ซิลเริ่มหัวร้อน เขาตามจับฮันน่ามาหลายนาทีแล้วแต่ก็ยังจับไม่สำเร็จซักทีนั่นทำให้เขาหัวร้อนมาก

'ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันต้องเหนื่อยแน่ๆ เวลานั้นฉันจะโดนพวกมันจับได้' ฮันน่าคิด เธอเปลี่ยนมีดในมือเป็นมีดแสงจันทรา สาเหตุที่เธอไม่ใช้มีดพร้อมกันสองอันเป็นเพราะว่าความสามารถที่ติดตั้งไว้ในอาวุธไม่สามารถใช้พร้อมกันได้

อีกอย่างความสามารถล่องหนก็หมดเวลาไปแล้วด้วย ต้องรออีกหนึ่งชั่วโมงกว่าจะใช้ใหม่ได้ หากต้องรอเวลาหนึ่งชั่วโมงฮันน่าเชื่อว่าในตอนนั้นเธอคงไม่รอดแล้ว

ฮันน่าใช้ความสามารถของแสงจันทราเป็นผลให้ความเร็วเพิ่มขึ้น ตามตำนานกล่าวไว้ว่าจันทราหรือดวงจันทร์เป็นสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้าเหนือขึ้นไปยิ่งกว่าท้องทะเล เป็นเพราะท้องทะเลบดบังสิ่งมีชีวิตจึงไม่สามารถเห็นรูปร่างที่แท้จริงของดวงจันทร์ได้

ทว่าก็มีอีกหนึ่งตำนาน ตำนานนั้นกล่าวว่ายามเมื่อสิ่งมีชีวิตมีพลังถึงระดับหนึ่ง สิ่งมีชีวิตตนนั้นสามารถใช้พลังแหวกท้องทะเลแยกมหาสมุทรเพื่อขึ้นไปยังความสูงที่อยู่เหนือกว่านั้นได้

ความสามารถที่ติดตั้งไว้ในแสงจันทราคือความสามารถเพิ่มความเร็ว ฮันน่าวิ่งหลบหนีอย่างรวดเร็ว พวกโจรภูเขาทั้งสามที่เห็นต่างก็ตกตะลึง พวกมันนิ่งค้างไปหลายวินาทีก่อนจะหัวร้อนมากกว่าเดิม พวกมันไล่ตามตั้นนานยังจับไม่ได้ พอพวกมันจะใช้พลังทำให้ความเร็วผู้หญิงคนนี้ลดลงผู้หญิงคนนี้กลับเพิ่มความเร็วขึ้น

ซีลหัวร้อนสุดๆ เขาตัดสินใจใช้พลังธาตุเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ "มาดูกันว่านังนี่จะหนีไปได้อีกนานแค่ไหน!" จบคำรอบๆกายของซิลพลันมีสายฟ้าสีดำปรากฎขึ้น เขาชี้นิ้วไปที่ฮั่นน่า

ซี่ซี่! เปรี้ยง!

สายฟ้าสีดำส่งเสียงก่อนพุ่งไปหาฮันน่าอย่างรวดเร็ว ร่างฮันน่าโดนสายฟ้าสีดำจู่โจมเต็มๆ ถึงจะได้รับความเร็วเพิ่มขึ้นจากแสงจันทราทว่าเธอก็ไม่สามารถหลบสายฟ้าสีดำพ้น ความเร็วของสายฟ้าสีดำเร็วเกินไป! เกรงว่าแม้แต่นักรบแห่งท้องทะเลยังหลบไม่พ้น

"อัก" ฮันน่ากระอักเลือดคำโต ตึก! ร่างทรุดลงกับพื้น เธอไม่สามารถขยับอะไรได้เลยราวกับเธอเป็นอัมพาต

"ฮี่ฮี่ ในที่สุดก็หยุดหนีซักที"

"ไล่ตามจับต้องนานกว่าจะได้ อย่างงี้ต้องใช้ให้คุ้ม!"

"เฮ้ๆกูขอก่อนดิวะมึงค่อยต่อจากกู"

"ก็ได้ๆมึงก่อน แต่กูขอมีดสีขาวในมือมันนะเว้ย กูว่ามันน่าจะเป็นเพราะมีดอันนั้นนังนี่ถึงได้เร็วขนาดนี้ทั้งๆที่ไม่ใช่นักรบแห่งท้องทะเลด้วยซํ้า"

คำพูดมากมายเข้าสู่การรับรู้ของฮันน่า เธอร่างกายสั่นสะท้านสามารถรู้ชะตากรรมของตัวเองได้ทันที นํ้าตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ โจรภูเขาทั้งสามเห็นเธอร้องไห้แต่ก็ไม่ได้สงสารเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันหัวเราะชอบใจ ส่งเสียงกันอย่างมีความสุข

ฮันน่าปิดตา เธอไม่ต้องการรับรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

"อ๊าากกกก" เสียงร้องดังขึ้นขณะฮันน่ากำลังหลับตา เธอลืมตาอย่างตกใจ ภาพตรงหน้าคือโจรชั่วช้าสามคนซึ่งเมื่อครู่ต้องการข่มขืนเธอกำลังนอนอยู่บนพื้น

บนคอของทั้งสามถูกลัดด้วยของเหลวบางอย่างสีฟ้าคล้ายนํ้าทะเล พวกมันพยายามเอาของเหลวสีฟ้าออกทว่าทุกๆครั้งที่ของเหลวถูกดึงออกมันจะย้อนกลับมาลัดคอใหม่ทันที พวกโจรเปลี่ยนแผน พวกมันต้องการสลายของเหลว ทั้งสามใช้พลังทั้งหมดของตน แต่ทุกๆครั้งที่ของเหลวสลายมันจะกลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง

หลายนาทีผ่านไป โจรทั้งสามขาดอากาศหายใจทว่าก็ไม่ได้ตาย พวกมันนอนสลบอยู่ที่พื้น มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้ชายอายุเกินยี่สิบปรากฏในสายตาเธอ

เด็กผู้หญิงคนนี้ดูแล้วน่ารักมาก ตัวเธอปล่อยกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์เบาบาง สาวน้อยคนนี้ดูแล้วเหมือนนักบุญศักดิ์สิทธิ์ของเทพแห่งนํ้าทะเล ผู้ชายข้างๆเธอแปลกมาก เขามีผมสีดำและดวงตาสีดำ ฮันน่าไม่เคยพบเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ผู้ชายคนนี้ดูอ่อนแอ เขาน่าจะเป็นผู้ติดตามของนักบุญศักดิ์สิทธิ์

จบบทที่ 25 นักบุญศักดิ์สิทธิ์กับผู้ติดตาม