Vol.2-187 ฮูหยินผู้เฒ่าเอาแต่ใจ (1)

บทที่ 187 ฮูหยินผู้เฒ่าเอาแต่ใจ (1)

อวี๋หวั่นยังไม่รู้ว่าลูกชายของตนกำลังเดินทางมาเมืองหลวง และมิได้เผชิญกับความลำบากยากเข็ญ ล้มลุกคลุกคลานเฉกเช่นพวกเขา เด็กน้อยทั้งสามกินอิ่มนอนหลับ มีคนปรนนิบัติพัดวีไปตลอดทาง มีคนให้เงิน ใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญประหนึ่งเด็กเสเพลซึ่งกำลังถลุงทรัพย์ศฤงคารไปจนหมดสิ้น

เจียงไห่ไปแล้ว คนผู้ที่บังคับรถม้าคือชิงเหยียน

อวี๋หวั่นนั่งอยู่บนรถม้า มองไปยังถนนซึ่งมีผู้คนขวักไขว่ไปมา ร้านรวงเรียงรายแน่นขนัด เธอรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับว่า...ที่นี่คือที่ของเธอ

แต่ความรู้สึกนี้ประหลาดใช่ไหมละ? เธอเกิดและโตในต้าโจว ทำไมถึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้กับเมืองหลวงของหนานจ้าวได้?

ต้องเป็นเพราะตามหาตัวยาจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

“หลีกไปๆ! ”