0387 มีปีก ดูดเลือด หน้าขาว

บทที่ 387 มีปีก ดูดเลือด หน้าขาว

“จริงๆ เลย งานก็ห้ามทำ เกลียดที่ต้องอาศัยอยู่ข้างบ้านคนพวกนี้จริงๆ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” จินเฟยเหยาควักตานสัตว์ปิศาจเม็ดหนึ่งออกมาอย่างว่องไวแล้วโยนใส่ในถุงเฉียนคุนด้านข้างอย่างเดือดดาล

“เสี่ยวเหยา เจ้ากำลังด่าใครอยู่?” ในเวลานี้เอง ด้านหลังนางมีเสียงพูดดังมา

จินเฟยเหยามุมปากกระตุกแล้วเอ่ยว่า “ไม่ได้ด่าใคร ข้าพึมพำกับตนเอง”

“ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ เด็กผู้หญิงจะเที่ยวด่าคนตามใจชอบไม่ได้ ต้องรู้จักมารยาทมีคุณธรรม” ฮูหยินหวากวาดห้องเสร็จแล้ว เดินออกมาเห็นจินเฟยเหยายังนั่งตัวเปื้อนเลือดอยู่ในเรือน บนต้นขาวางหัวของสัตว์ทะเลตัวหนึ่งกำลังควักตานสัตว์ปิศาจออกมาจากในนั้นก็ได้ยินนางกำลังด่าคน รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่ค่อยดีจึงคิดจะมาอบรมสั่งสอนนางสักหน่อย

จินเฟยเหยาไม่ส่งเสียง นางครุ่นคิดไม่เข้าใจ เพราะเหตุใดฮูหยินหวาจึงขี้บ่นขนาดนี้ หรือพอสตรีแก่ตัวลงก็จะพูดมากขึ้น? ฮูหยินชราพูดมาก หวาซียังคิดจะคืนชีพให้นางอย่างสุดชีวิต ไม่รู้ว่าเป็นมาโซคิสม์[footnoteRef:1]หรือไม่ [1: มาโซคิสม์ หมายถึง คนที่ได้รับความพึงพอใจทางเพศเมื่อตนเองได้รับความเจ็บปวด]