บทที่ 150-1 เส้นยาแดงผ่าแปด

บทที่ 150-1 เส้นยาแดงผ่าแปด

ยามที่ได้พบฉู่หลีเป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี แสงตะวันแยงตา แต่ว่าไม่ร้อนอบอ้าว แม้ว่ามีแสงอาทิตย์สาดส่อง แต่ก็ยังมีลมเย็นพัดโชยมา

ชิงเซี่ยมองไปที่เขาผู้นั้นแล้วรู้สึกว่าวันเวลาเหมือนจะผ่านมายาวนานเสียเหลือเกิน ในวันนั้น นางยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าพืชหญ้ามากมาย มองไปยังชายหนุ่มที่ราวกับเทพยดาก็ไม่ปาน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไม่อาจอำพรางความรู้สึกของตัวเอง กระวนกระวายราวกับเป็นหญิงสาวที่ไม่เคยพบเจอโลกภายนอกมาก่อน

ในเวลานี้ เมื่อมองเห็นกองทัพสีดำขนาดใหญ่ เห็นใบหน้าหล่อเหลาแข็งแกร่งของฉู่หลี จิตใจก็วุ่นวายราวคลื่นในท้องทะเลที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง

ที่แท้แล้วคนผู้หนึ่งจะสามารถรู้สึกตื้นตันใจได้ถึงเพียงใดกัน เมื่อพบเจอกับแสงสุดท้ายที่ปลายอุโมงค์จะต้องรู้สึกเช่นไร หากไม่มีเขาอยู่ นางจะสามารถอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ได้หรือ?