พระเจ้าขา...หนูไม่อยากได้เขาแล้วค่ะ

[ ไอเทม: ตั๋วกาชาที่ต้องมนตร์

ระดับ: สุดยอด

คำอธิบาย: เซ่นสังเวยสมาชิกทีมบัญชาการทั้งหมดที่มีเพื่อใช้ตั๋วกาชาใบนี้ในการเลือกตัวละครระดับสุดยอดเข้ามาอยู่ในทีมบัญชาการทันที ]

เมื่อยืนยันการใช้ไอเทมเรียบร้อยแล้ว แสงสีรุ้งก็ปรากฏใต้ฝ่าเท้าสมาชิกทีมบัญชาการทั้งสี่คนทันที เหล่าตัวละครที่เธอเฝ้าฟูมฟักเพื่อพาเธอมายังปราสาทจอมมารถลึงตา ตะโกนก่นด่าในขณะที่ถูกแสงนั้นกลืนกินทั้งเป็น

"เรย์เน่!"

"ยายผู้หญิงทรยศ!"

"เธอหักหลังเรา! เธอมันนางแพศยา!"

ทุกคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดตอนที่ร่างกายแหลกสลายกลายเป็นผุยผงกลางห้องโถงปราสาทก่อนถึงชั้นซึ่งจอมมารพำนักอยู่

พวกเขาเป็นหนึ่งในเหล่านักผจญภัยที่เก่งที่สุดในอาณาจักรรีเบิร์ทที่ร่วมเดินทางมากับเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าไร้เทียมทานที่สุด ในดินแดนที่ที่ดินแทบทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยปีศาจของจอมมาร เหล่าประชาชนหวังให้เธอเป็นแสงสุดท้าย ช่วยปัดเป่าความทุกข์ยากนั้นให้หายไป

แต่เธอกลับสังเวยชีวิตพวกพ้องของตนเอง

เพียงเพื่อจะให้ซิลทอร์ ตัวละครที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่ก่อนเข้ามาในเกมมาเคียงข้างกาย

เรย์เน่ที่แทบจะลืมชื่อตัวเองถูกแฟนเก่าฆ่าตาย ร่างไร้วิญญาณของเธอถูกทิ้งไว้ที่หอพักก่อนที่ดวงจิตจะล่องลอยมายังเกมรีเบิร์ทออฟเดอะนิวคิงดอม (Rebirth of the new kingdom) เธอลืมตาตื่นในร่างของเรย์เน่ ตัวละครเอกของเกมที่จะต้องเป็นคนรวบรวมเหล่าชายมีความสามารถ หน้าตาดีเข้าสังหารจอมมารเพื่อกอบกู้โลกนี้ไว้

เกมกาชาที่จะได้ตัวละครจากการสุ่มเท่านั้นกลายเป็นโลกทั้งใบของเธอ ตั้งแต่ไอ้แฟนเฮงซวยหลอกเอาเงินเก็บทั้งหมดหนีไป เธอก็มีหัวใจเอาไว้ให้ตัวละคร 2D นามซิลทอร์เท่านั้น การที่ได้เข้ามาในเกมถือว่าเป็นเรื่องแสนวิเศษ เธอไม่ต้องคอยนึกถึงชีวิตพนักงานเงินเดือนจนๆ ที่ช้ำรักมานับครั้งไม่ถ้วนอีกแล้ว

ในเมื่อในโลกนี้เธอสามารถพบกับเจ้าของหัวใจที่แท้จริงได้

ทว่าซิลทอร์ ตัวละครระดับสูงที่อยู่ในตู้กาชาแพงแสนแพงนั้นไม่ได้ยอมศิโรราบอยู่ในครอบครองเธอเพียงแค่กดสุ่มตั๋วหรือทำภารกิจจากระบบของเกมที่มีเพียงเธอที่เห็นมัน

ซิลทอร์เป็นลูกน้องคนสุดท้ายของจอมมาร...ที่เธอต้องสังหารเพื่อเคลียร์เกม

แต่หากมีไอเทมตั๋วกาชาต้องมนตร์ที่หามาด้วยชีวิตที่ห้าของเธอแล้วล่ะก็...ใช่ เธอเกิดใหม่ในโลกเกมไม่พอ หากเธอตายในโลกนี้เธอก็จะย้อนกลับไปยังวันแรกอีกครั้ง

วนเกิดใหม่ไม่รู้จบจนกว่าจะเคลียร์เกมได้

"ฉันเลือกนาย"

เสียงของเธอแหบแห้งเพราะเหนื่อยจากการเดินทางหลายสิบปีหากนับตั้งแต่เข้ามาในเกมครั้งแรก เด็กสาวชี้ไปยังร่างสูงสง่าเบื้องหน้า ปลายนิ้วประกายแสงเจิดจ้าก่อนจะพุ่งตรงไปยังหัวใจของชายหนุ่มผู้ที่เธอยินยอมยกหัวใจให้ทั้งดวง

เส้นผมสีน้ำเงินเข้มที่เธอหลงใหลยาวระต้นคอที่ยืดระหง ทะนงตน...เก่งกล้ากว่าผู้ใด ดวงตาดำสนิทเหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่คมกริบยิ่งกว่าใบมีดจดจ้องร่างของเธอไม่ละสายตา

เขางดงามยิ่งกว่าภาพวาดใดที่เธอเคยรู้จัก ชายหนุ่มผู้เคยแต่มีตัวตนในโลกแห่งเกมอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อมมือ หัวใจที่ถูกทำลายครั้งแล้วครั้งเล่าของเธอกำลังจะถูกเขาดูแลใช่ไหม เธอฝ่าฟันทุกอย่างก็เพื่อมาเจอเขา ได้อยู่กับเขาก็เท่านั้น

ไม่เคยได้จับแม้กระทั่งปลายผมเพราะซิลทอร์เคยเป็นแค่ภาพในจอสี่เหลี่ยม แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มผู้มีพลังของปีศาจก้าวลงจากบัลลังก์หนาม เยื้องย่างมาหาเธอ เชื่องช้า น่าเกรงขาม

เขาหยุดลงตรงหน้าเธอ ก้มตัวลงแทบเท้าพร้อมกับประคองมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลของเธอขึ้นมา

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสเขา...

"ซะ...ซิลทอร์" เธอไม่อาจกลั้นน้ำตา เด็กสาวในร่างตัวเอกของเกมร้องไห้โฮ ต่อให้ชีวิตที่เหลืออยู่จะต้องกลายเป็นลูกน้องของจอมมารก็ไม่เป็นไร ขอแค่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรักก็พอแล้ว

"เก่งไม่เบาเลย" คำแรกของตัวละครตรงหน้านุ่มทุ้ม น่าฟังเป็นที่สุด ยิ่งพอมาได้ยินใกล้ๆ เรย์เน่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีเหลือเกิน อย่างน้อยโลกนี้ก็ยังประทานผู้ชายดีๆ มาให้เธอสักคน

"ห้าครั้ง" เรย์เน่เอื้อนเอ่ย ปาดน้ำตาแห่งความยินดีของตนออกจากใบหน้างาม "ฉันเกิดใหม่ห้าครั้งเพื่อมาเจอกับคุณ ครั้งแรกฉันอดอยาก ตายอย่างทรมานเพราะใช้ชีวิตในโลกนี้ไม่เป็น ครั้งที่สองฉันเจอคุณ คุณแต่คุณก็ฆ่าฉันและเอาเงินเก็บทั้งหมดของฉันหนีไป"

ซิลทอร์ประทับจูบลงบนหลังมือเธอ

"ฉันขอโทษ"

"ครั้งที่สามฉันพยายามทำดีทุกอย่างไม่ให้คุณทรยศแต่คุณก็หนีฉันไป"

เขาทำหน้าเจ็บปวดกับสิ่งที่เธอเผชิญ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โอบกอดร่างที่เล็กกว่าเอาไว้ในอ้อมแขน เรย์เน่เบิกตากว้างตอนเขาทำแบบนั้น แต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขเพราะในที่สุดเธอก็ไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้ว

"...ครั้งที่สี่ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นลูกน้องจอมมาร ฉันยอมให้คุณฆ่าตอนมาถึงห้องโถงแห่งนี้เพื่อจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง"

"..."

เธอยกมือขึ้นกอดแผ่นหลังกว้างนั้นทั้งน้ำตา

"แต่ครั้งที่ห้าฉันทำได้แล้ว"

ซิลทอร์ย่อตัวลงจนริมฝีปากห่างจากหูเธอเพียงนิด เสียงอบอุ่นกระซิบหวาน ถ้อยคำแสนสั้นทว่ามีความหมายกับเธอซึมซาบไปทุกอณูร่างกาย

"ฉันรักเธอ..."

"ฉันก็รักคุณ-"

ฉึก!

เรย์เน่ชะงักค้างตอนที่อาการปวดแปลบจะแล่นจากช่องท้องสู่ร่างกาย เด็กสาวค่อยๆ ก้มมองฝ่ามือของอีกฝ่ายที่เสกดาบสีดำขึ้นมา ศาสตราวุธงามแทงทะลุท้องของเธอจนถึงแผ่นหลัง ร่างเล็กกระอักเลือดออกมาก่อนที่ชายหนุ่มจะเตะลำตัวของเธอให้หลุดจากดาบนั้นอย่างทารุณ

เด็กสาวจากโลกอื่นกลิ้งไปกับพื้นห้องโถง มือเล็กกุมท้องไว้เพื่อห้ามเลือดแต่ดูเหมือนจะยากเย็น ไอเทมฟื้นเลือดถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าแต่ก็ถูกดาบของซิลทอร์ฟันทำลายจนแตกกระจายไปกับพื้น

"นี่น่ะเหรอ คำที่เธออยากได้ยิน"

เขาปรายตามองเธออย่างเย็นชา ใช้เปลวเพลิงสีนิลเผาทำลายข้าวของที่เธอสำรองไว้ช่วยชีวิตตัวเองจนกลายเป็นฝุ่นผง ซิลทอร์สะบัดดาบให้เลือดสีแดงฉานกระเซ็นไปกับพื้น

"คิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะรักคนอย่างเธอ"

ปลายดาบชี้ไปยังร่างของเด็กสาวผู้นำทีมบัญชาการเข้าจู่โจมนายเหนือหัวของตนอย่างรังเกียจ

"ไอ้คำเพ้อเจ้อของเธอมันน่ารำคาญชะมัดตอนฟัง จริงๆ ฉันจะฆ่าเธอแต่แรกก็ทำได้แต่อยากจะลองเล่นสนุกดูสักหน่อย ไม่คิดว่าเธอจะเชื่อคนง่ายขนาดนี้"

สติของเรย์เน่เริ่มเลือนราง เธอเห็นภาพเบื้องหน้าซ้อนทับกันจนปวดตาไปหมด แผลที่ค่อยๆ กัดกินชีวิตของเธอกำลังจะพาเธอไปสู่ความตาย ร่างเล็กบิดเร้าอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด แต่ที่ทรมานยิ่งกว่าคือคำพูดใจร้ายจากคนตรงหน้า

นี่เธอจะต้องโดนผู้ชายหลอกและย่ำยีหัวใจทุกโลกเลยหรือไง...

"แด่นายเหนือหัว" สิ้นเสียง ดาบสีดำก็ถูกยกขึ้นสูงก่อนจะสะบัดบั่นคอของเธอ เมื่อนั้นเสียงแจ้งเตือนจากระบบก็ดังหวีดอยู่ในหู

เรย์เน่ยิ้มรับชะตากรรมอย่างสมเพชตัวเอง พอหลายครั้งเข้าเธอก็เริ่มชาชินกับความตายเสียแล้ว ทุกชีวิตเธอจะเอาแต่ดิ้นรนหาทางให้ซิลทอร์มาอยู่ข้างกาย พาตัวเองลำบากมาก็ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ไอเทมหายากที่สุดในเกมก็ไปดั้นด้นเอามา

ทว่าก็สูญเปล่า...

[แจ้งเตือน: ผู้เล่นตายแล้ว ระบบจะทำการพาย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นในอีก 10 วินาที]

อา...ภาพมันเบลอไปหมดเลย

สุดท้ายก็ตายจนได้สินะ ไม่มีทางไหนที่จะเอานายมาอยู่ข้างกายฉันได้เลยเหรอ?

งั้นก็พอแล้วล่ะ...ฉันจะไม่เป็นสตรีแห่งแสงอะไรนั่นแล้ว

ไม่อยากจะกอบกู้โลกบ้านี่เลยสักนิด

ไม่ต้องมาใกล้เลย ฆ่ากันแบบนี้แล้วก็หัวเราะให้พอใจสิ

สับฉันให้เป็นชิ้นๆ เผาฉันด้วยเพลิงสีครามของนาย หรือไม่ก็หนีไปเหมือนครั้งก่อนๆ

เอาเลย...ทำร้ายกันซะให้พอใจ

เพราะว่าฉันจะตายแล้วก็เลยไม่ได้ยินเสียงนายพูดหรอกนะ ไม่ทันได้เห็นสีหน้าที่นายขยับมาใกล้เลยสักนิด ไม่มีโอกาสได้รู้ว่าทำไมนายถึงจับมือฉันขึ้นมาอีกด้วยฝ่ามือที่สั่นเทานั่น

รังเกียจกันไม่ใช่เหรอ...เพราะแบบนั้นจะร้องไห้ กอดร่างไร้วิญญาณของฉันไปทำไม

จะมาไม้ไหนอีกล่ะ

ต่อให้จะเล่นเล่ห์กลอะไรใส่ก็ไม่เอาแล้ว พระเจ้าคะ เอาระบบเฮงซวยนี่ออกไปที ไล่ตัวละครผู้ชายที่ตามห้อมล้อมฉันไปให้หมด

ฉันพอแล้ว

"Fuxk this world"