ปาร์ตีมิชชัน (7)

มิชชันสำเร็จลุล่วง ความจริงคือเราน่าจะผ่านตั้งแต่นาทีแรก ๆ ด้วยซ้ำเมื่อพวกเราตกเป็นของกันและกัน แต่กระนั้นผมและแคทก็ไม่ได้ใส่ใจกับของรางวัล พวกเราปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปราวกับลืมเลือนจุดประสงค์แรกเริ่ม

"ฉันชอบนาย" เสียงไม่ได้ลอดออกมาจากปากของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ทว่าผมอ่านปากของเธอออกได้

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่ายของวันนั้น แอน อลิซาเบธและอีกหลายคนกลับมาถึงฐานได้อย่างปลอดภัยครบทุกคน แอนสรุปรายงานเกี่ยวกับสิ่งที่ได้เจอและข้าวของที่กลุ่มเธอเก็บมาได้

"นี่มีอะไรรึเปล่าคะเนี่ย"

แอนสังเกตว่าผมไม่ได้ตั้งใจฟังเนื้อหาที่เธอเล่าเหมือนอย่างทุกครั้ง

"ไม่มีอะไร ผมเหม่อไปนิดหน่อย"

"ไม่สมกับเป็นพี่ชายเลยนะ ทำตัวมีพิรุธชอบกล คงไม่ใช่ว่าระหว่างที่พวกเราไม่อยู่แอบไปทำเรื่องอะไรไม่ดีมานะ"

มายาไม่มีทางรู้เรื่องระหว่างผมกับแคท เธอก็แค่เดาส่งเดช แต่เพราะเดาถูกเผงเลยทำให้ผมหน้าถอดสี

แอนจ้องหน้าผมและแคทสลับกัน เธอไม่ได้มองว่าเรื่องที่มายาพูดเป็นเรื่องล้อเล่น บางทีนี่อาจเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิงก็ได้

ทำไมถึงรู้สึกผิดล่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทั้งผมทั้งแคทยังโสดไม่ได้มีพันธะผูกพันกับใคร ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนเป็นผู้ต้องหา

"เอ่อ ขอโทษ"

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขอโทษไปทำไม แต่หลุดปากออกไปซะแล้ว

"ไม่จริงน่า คุณคามิล กับ… กับคุณแคทเธอรีนเนี่ยนะ" เมย์เผลอพูดออกมาเสียงดัง ดังจนตัวเธอเองต้องอุดปากตัวเองหลังจากพูดจบ

"มันมีเหตุผลอยู่…"

ผมพยายามแก้ตัว ไม่สิ ผมพยายามอธิบายอย่างเป็นเหตุผลเป็นผล เริ่มตั้งแต่ระบบปาร์ตีที่ยังไม่มีโอกาสอธิบายให้กับทุกคนรู้ จากนั้นก็เรื่องของปาร์ตีมิชชันและสกิลสายเทเลพอร์ตที่จะใช้ได้เฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น

"หมายความว่า… จำเป็นต้องทำเรื่องบัดสี เพียงเพราะอยากได้สกิล"

ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากพวกที่อยู่ในห้องและพวกที่แอบฟังอยู่ข้างนอก รู้สึกพลาดที่ไม่เก็บเจ้าพวกนี้เป็นการ์ดให้หมดก่อน แล้วก็เริ่มรู้สึกอิจฉาคอลเลคเตอร์คนอื่นที่คาแรคเตอร์ของพวกเขาดูไม่ทะลึ่งทะเล้นขนาดนี้

"หึงเหรอ"

"หาาา อะไรนะคะ"

"ไม่ต้องทำเป็นร้องหาเลย จริง ๆ เธอก็ชอบคุณคามิลใช่ไหมล่ะ"

แอนขมวดคิ้วแล้วนิ่งไป เธอนิ่งอยู่แบบนั้นอยู่พักใหญ่จนผมเริ่มหวั่นใจ น่าประหลาดที่ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดแบบนี้ ผมไม่ควรคาดหวังว่าเธอจะตอบว่า 'ใช่' ไม่ใช่เหรอ

สุดท้ายแอนก็ไม่ได้ตอบ แม้จะถูกแคทคาดคั้นเพิ่มอีกหลายประโยค แอนมีความพยายามเปลี่ยนเรื่องอยู่สองสามครั้งแต่เธอทำไม่สำเร็จ แคทดึงเธอกลับมาที่ระบบปาร์ตีมิชชันอีกครั้งด้วยการชวนแอนเข้าระบบปาร์ตี

ในพริบตาที่แอนกดยอมรับ มิชชันแรกที่เธอได้ก็ปรากฏขึ้น

[ปาร์ตีมิชชัน: ผูกสัมพันธ์กับใครสักคน (0/1)]

ปาร์ตีมิชชันชื่อเดียวกัน เนื้อหาเดียวกันและได้รางวัลเดียวกันปรากฏขึ้นที่ระบบของแอน แอนมัวแต่ตกใจที่เธอได้รับมิชชันแรกสุดเป็นมิชชันที่ชวนลำบากใจ แต่ผมและหลาย ๆ คนในที่นี่ตกใจเรื่องอื่นมากกว่า

นี่เป็นครั้งแรกที่แอนได้รับมิชชันจากระบบ หรือว่าเธอจะกลายเป็นคอลเลคเตอร์เต็มตัวไปแล้ว

"เธอควรทำมิชชันนี้กับคามิลนะ"

"เดี๋ยวสิ!" ผมห้ามแคทไว้ไม่ทัน

"ฉันยังไม่ได้ทดสอบมันอย่างละเอียด แต่สกิลนี้ช่วยให้คนในปาร์ตีที่เป็นครอบครัวเดียวกันสามารถเคลื่อนย้ายไปหากันได้ในพริบตา ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นสกิลที่มีประโยชน์มาก"

"สกิลมีประโยชน์น่ะใช่… แต่"

"ไม่ต้องไปสนใจหรอก เธอเคยพูดนี่ว่าไม่ต้องทำทุกมิชชันที่ระบบมอบให้ ผมว่าควรจะไปสนใจเรื่องระบบ…"

"คุณคามิล ไม่อยากให้ฉันได้สกิลนี้เหรอคะ"

ทั้งห้องเงียบกริบอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกไป ใครจะไปคาดคิดว่าอยู่ ๆ คนอย่างแอนนาเบลลาจะถามคำถามนี้กับผม

"สกิลนี้มีประโยชน์แน่นอน คุณคามิลไม่น่ามีปัญหาอะไรนะคะ" อลิซาเบธย้ำ นี่เธอสนใจแต่ผลลัพธ์โดยไม่ได้มองวิธีการที่จะได้มันมาเลยเหรอ

"ถ้าคุณคามิลไม่มีปัญหาอะไร…" แอนหันไปทางแคท

"ไม่ต้องมาถามฉันเลย ฉันกับคามิลแค่มีสัมพันธ์ทางกายไม่ได้คบหากัน ดังนั้นพวกเธอสองคนตกลงกันเองได้เลย"

ทำไมถึงออกมาอีท่านี้ได้เนี่ย ผมถามตัวเองแล้วถามตัวเองอีก

"ขอแหวนด้วยค่ะ"

"แหวน แหวนอะไร"

แอนยื่นมือซ้ายมาให้ "อย่าแกล้งทำเป็นงงสิคะ มีเหรอที่อย่างคุณคามิลจะไม่เข้าใจ"

ผมเพิ่งเข้าใจความหมายที่แอนสื่อ เธออยากลองวิธีอื่นเพื่อจะผูกผมไว้เป็นคนในครอบครัว ผมไม่แน่ใจว่าวิธีนี้มันจะได้ผล แต่ก็คิดว่าไม่เสียหายที่จะลอง

ตอนแรกผมคิดที่จะมอบ 'แหวนราชาผู้หวนคืน' ให้เป็นของขวัญ แต่ต่อให้เป็นคนไร้ความละเอียดอ่อนอย่างไรก็น่าจะรู้ว่าผู้หญิงคงไม่ชอบของอะไรแบบนี้ ผมเปลี่ยนไปเปิดคลังเก็บใช้ส่วนตัวแทน ในนั้นมีแหวนวงหนึ่งที่ผมพกติดตัวเอาไว้

มันคือแหวนของคุณแม่ที่ได้รับมาจากคุณพ่ออีกที ตัวแหวนอาจไม่มีราคาค่างวดนัก ทั้งยังไม่ได้มีสกิลพิเศษเหมือนกับแหวนที่เคยเป็นการ์ด แต่ผมคิดว่าไม่มีอะไรเหมาะจะมอบให้แอนมากไปกว่าสิ่งนี้

แหวนถูกสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ผมมือสั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น ตอนนั้นเองที่สังเกตเห็นว่าแอนเองก็ดูตื่นเต้นไม่แตกต่างกัน

แคทกระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูด "ปกติเขาพูดกันยังไงนะ เอาเถอะ แอนนาเบลลา โฮปส์ คุณจะรับคามิลเป็นสามีหรือไม่"

รู้สึกมึนงงเล็กน้อยที่ได้แคทมาทำหน้าที่แทนบาทหลวง แถมเธอยังดูกระตือรื้อล้นจนออกนอกหน้าด้วย