Chapter 3

Hindi ako nag-angat ng tingin sa pagkakatitig sa isang pares ng magkasintahan na magkahawak-kamay sa ibaba ng balkonahe ng hotel kahit na naramdaman ko ang paggalaw ng sinuman sa likod ko.

Kinampante ko ang sarili habang nakaupo sa isa sa dalawang silya na  nakapalibot sa isang mamahaling mesa.

I tipped the glass of wine I'm drinking and gulped it all down.

"What do you want, Ymir?" I said in a calm voice.

Umupo sa kaharap ko na silya ang lalaki at sinundan ang tingin ko. Wala na ang magkaparehang tinititigan ko kanina. Cars and passers by in this busy side of the city replaced the bitter view. I tasted nostalgia when a gust of wind blew taking the withered leaves of a pine tree with it.

"Bakit ka pa bumalik? Hindi pa ba sapat ang perang nakuha mo, Karina?"

Napahinto ang tangka kong pagsagot sa tumatawag sa cellphone ko sa tanong nito. Nagpakawala ako nang malalim na hininga at binato ito ng isang blangkong tingin. Pinatay ko muna ang tawag bago ito sinagot.

"And who made you believe that I will just go off like that? Twenty million is too little for the wife of a Gastrell, Ymir. Naisip mo sana iyan bago mo ako kinaladkad palayo noon."

Tumiim ang mga bagang nito kasunod ang pagbalasik ng mukha.

"Bitch," he muttered.

Nagkibit-balikat lang ako. Pinag-aralan ko ang pisikal na itsura ng lalaki. He didn't change much. Nasa awra pa rin nito ang pagiging istrikto at nakakatakot. The guy is handsome given his Italian ancestry but he looks too matured and stiff for his late twenties age.

Natawa ako sa naisip. Of course, times have changed. Ilang taon din ang nakalipas, sapat para magbago ang isang tao.

As for me, my change has been drastic. Hindi ko naranasang magbago nang paunti-unti. There was never a gradual change for a woman like me. I was forced to change and be like this or else everything will swallow me alive.

And I can never forget the people who have made me this way.

Bitter.

Sad.

Revengeful.

"So? What do you do about it? Whatever you do, you can't drag me out of the town again like what you did ages ago. Natuto na ako kaya alam ko na kung anong mga bagay ang gagawin para protektahan ang sarili ko. That includes getting my husband back."

Tinabig nito palayo ang bote ng wine kaya natapon ang laman nito sa mesa. Tumulo ang likido papunta sa sahig na agad sinipsip ng puting carpet. Sinundan ko ng tingin ang nasayang na mamahalin na wine.

"Umalis ka na rito sa Cerro Roca bago pa ako tuluyang magalit sa iyo, Karina. You don't want me to get angry I'm telling you. Masama akong magalit." He gritted his teeth to emphasize his anger.

"At kapag hindi ako umalis? What will you do?" I crossed my legs and met his hard bitter face.

"Should I show you now?" mapanganib na wika nito.

Mabilis itong tumayo sabay hila sa akin at pasalyang isinadlak ako sa pader. Napaigik ako sa sakit na sumigid sa likuran ko. Ramdam ko ang bigat ng kamay niya sa mga braso ko na mas lalong humihigpit dahil sa pagpupumiglas ko.

He looked down on me and whispered the same words he told me years ago.

"Leave this place or I'll strangle you to death."

Pero imbes na manginig ako at lumuha gaya nang ginawa ko noon, tumawa ako sa pagkakataong ito at nakakalokong tiningnan ang lalaki.

"Come on, Ymir. Wala ka na bang ibang bala diyan? Naluluma na iyang style mo, eh. Be creative and resourceful about threatening me. That won't affect me at all." My voice became hard. "Mas may masahol pa akong napagdaanan kompara sa mga ginawa niyo sa akin noon at sa ginagawa mo ngayon. I've faced Satan, Ymir."

Lumipat sa leeg ko ang mga kamay nito at pumisil nang mariin.

"You're faking being strong again, Karina. Binabalaan kita. Umalis ka na sa lugar na ito kung ayaw mong may mangyari pa sa iyong masama," banta uli nito.

Tinapatan ko ang nagbabagang tingin nito sa akin saka mahinang umiling.

"Make me if you can. This time, hindi na ako aalis ng Cerro Roca na labag sa kalooban ko. Hindi niyo na ako mapapaalis pa sa lupang sinilangan ko. I'll stay and live here until I die and I'll make sure it will never be in your hands."

May mga pumasok na unipormadong lalaki at tinawag si Ymir. Unti-unting lumuwag ang hawak nito sa leeg ko pero hindi niya pa rin ako nilulubayan ng tingin.

"I just hope that you're ready for the torture I will inflict on you, Karina."

Tinabig ko ang kaniyang kamay na nasa braso ko at nakataas ang noong nginisihan ito.

"I'm prepared for everything, Ymir." Itinuro ko ang pinto. "The door is there. Feel free to show yourself out."

Parang walang anumang nangyari na bumalik ako sa pagkakaupo at sinimot ang naiwang wine. Nagtaas ako ng tingin ng hindi pa rin tumitinag sa kaniyang kinatatayuan si Ymir.

"You know for someone who graduated in Harvard University, you are kinda dumb. 'Di mo ba alam na kapag sinabi sa iyo iyon ng master of the house, it's a sign na ayaw ka na niyang makita kasi baka nasusuka na siya sa pagmumukha mo? And oh, what you did earlier is a form of physical assault and it's recorded. Get out, Ymir."

I flicker of danger crossed his eyes. It stayed there for a moment before he walked out of the door. Sumunod ang mga tauhan nito na sinulyapan pa ako nang puno ng kuryusidad.

Nang masigurong nakaalis na sila ay pumikit ako at huminga nang malalim. I knew it would be messy and ugly coming back in my hometown. Sigurado akong babalikan ako ng mga taong siyang nagpatalsik paalis sa akin dito.

They won't let me interfere in their plans again.

"Subukan lang nila. Matitikman nila ngayon ang bagsik ng isang Karina Gastrell. Just so you wait, people."

Ininom ko ang naiwan na wine sa bote saka dinilaan ang paligid ng bibig. Ibinalik ko ang tingin sa ibaba.

So much has changed in this place. It has become too busy and successful for my own liking.

Dati ay kabukiran at palayan pa ang nakikita ko mula rito pero ngayon ay nagtataasang buildings at establishments na ang pumalit ngayon. Kahit ang dating maliit na lupa na kinatitirikan ng bahay namin noon ay naging hotel na rin ngayon.

This, in this very newly built hotel is where our humble abode is situated before. Dito ko binuo ang mga pangarap kasama ang ama at ang kapatid. Dito ako lumaki at nagkaisip. Kahit mahirap ang naging buhay ko rito, hindi iyon naging hadlang para hindi ko maramdaman ang purong pagmamahal ng isang pamilya.

Pero kinuha ang lahat ng iyon ng isang pangyayari. Sa isang iglap, ang lahat nang kakarampot na meron ako ay nawalang parang bula. Wala silang itinira ni isa sa akin.

Twenty million? That's too little given all the things they have taken away from me. Kulang na kulang ang halagang iyon para mabayaran ang pinsalang ginawa nila laban sa akin.

"It's been a long time, Cerro Roca. I'm back for good. That means, it's payback time, bitches."

Tumayo ako at hinubad ang suot na robe at pumasok sa banyo. Tinimpla ko ang tubig sa tub at nilagyan ng oil essential at liquid soap.

Napakamaalinsangan ng panahon at hinahanap-hanap ng katawan ko ang nakasanayang malamig na klima sa mga nakaraang taon.

Nang makontento na sa dulas at temperatura ng tubig ay inilublob ko na ang sarili dito. Napapikit ako sa ginhawang lumukob sa akin. Napaarko ang likod ko. Isinandal ko ang ulo sa unan na nasa edge ng bathtub saka huminga nang malalim.

Susubukan kong makabawi ng tulog bago ako pumunta sa main hub ng lugar. Cerro Roca has become a very progressive place now.

Malayong-malayo na ito sa tahimik at talunang nayon na kinagisnan ko noon. My hometown blooms into a full-fledged butterfly that it is now.

Free. Beautiful. Successful.

Parang ako. Parang iyong buhay ko ngayon.

My reverie was interrupted by a loud ringing tone. Iginalaw ko ang kanang kamay para abutin ang towel at pinunasan ito. Inabot ko ang cellphone na nasa sahig ng banyo at sinagot.

"Dear, how are you?"

Awtomatiko ang pagguhit ng ngiti sa labi ko pagkarinig sa tinig ng lalaki sa kabilang linya.

I rested my head back into the pillow and lifted my feet to play with the bubbles.

"The best. I have never been happier since I set my feet in the ground of Cerro Roca. I miss this place very much."

Tumawa ang lalaki sa kabilang linya.

"How did it go? Did someone harass you there? Tell me everything. Hindi ako magdadalawang-isip na bumalik diyan any second of the day. I won't let anyone hurt you again, Karina."

Naantig ang puso ko sa sinabi nito. I was touched by his words. Alam kong lahat nang sinasabi at pinapangako nito ay ginagawa nito. One time he told me he'll get me out of the hell and he did.

"No need to do that," sabi ko sa malambing na tinig. "Wala pa nga akong nagagawa rito. You have done so much for me already. You made me stronger to face my demons and for that, I'm more than thankful. Let me be for now. Pagkatapos ko rito, babalik din ako sa mga bisig mo."

"I'll be waiting for your return, Karina. For now, I'm giving you a freedom to do what you want."

Ngumiti ako sa huling sinabi nito. He has always been protective and too giving for my own sake. Napakasuwerte ko sa dahil dumating ang isang tulad nito sa buhay ko.

He saved me, practically clothed me, educated me, and loved me.

"I miss you," I whispered.

"I missed you more, Karina."

I giggled.

"I love you."

He sighed.

"I love you more. Kung pwede lang sanang hindi kita payagang umalis."

I pouted and adjusted the phone in my ear.

"We've talked about this. I need this. I badly need this."

"If you wanted revenge, I could have helped you in an instant."

Bumuntung-hininga ako.

"You know this is not just about revenge. Revenge is too low, too shallow for my cause. I want retribution."

Narinig ko ang paghugot ng hininga nito.

"Ayaw lang kitang masaktan uli. I've witnessed how you take all the misery in the world after what they did to you."

"Don't worry about me. You taught me well. Kung ikinatatakot mong masaktan na naman ako, wala na tayong magagawa doon. Being hurt is part of the process. I can take it all with me as long as I did what I came here to do."

Humugot uli nang malalim na hininga ang lalaki.

"I know I can't change your mind at all. Ipangako mo lang sa akin na babalik ka rito ng buo. Kapag nalaman kong may ginawa na naman sila sa iyo, God knows what I'm capable of doing, Karina."

Mahina akong natawa sa sinabi nito. I utterly dismissed his idea.

"You are the only person left in this world for me. I'll be stronger for you, always. Magkikita rin tayo, ano ka ba."

"The last time you said that, I found you in a deeply sorry state. Kung napigilan mo ako noon na gawin ang unang pumasok sa isip ko nang makita kita sa ganoong kalagayan, this time ay sisiguraduhin kong hindi na. I'll die for you, Karina."

Napuno ang dibdib ko ng emosyon dahil sa sinabi nito.

"I know you will kaya mag-iingat ako para sa iyo."

Natapos ang tawag sa loob ng dalawampung minuto. Hindi niya kasi ako tinigilan hanggang hindi niya ako napapayag na magdagdag ng security personnel. I already did hire a few men but he still insists in adding some more so I just agreed. Ito na yata ang pinakamakulit na lalaking nakilala ko.

He won't stop until he got what he wanted. Actually, hindi naman kami nagkakalayo ng hangarin. I will also not stop until I got what I wanted and that is to get my husband back in my arms.

Lumitaw sa isip ko ang abuhing mata ng lalaking unang pinagbigyan ko ng lahat. Mapait akong napangiti habang unti-unting nabubuo ang imahe nito sa isip ko.

My husband has become the person I always know he will eventually become.

Successful.

Rich.

Everything he wanted is within the tip of his fingertips.

Money.

Respect.

And women.

"Your happy days of fooling around is numbered, Cholo. Your wife is back, my dear. And when I say I'm back, it means that I'm back for good."

A satisfied look appeared on my face while I closed my eyes and submerged myself into the water.