Chapter 42: Weigh

Nagtaka ako kung bakit bumaba si Lance. Iyon pala si kuya ang papalit sa pwesto nya at magdadarive sa di kalayuan. Sa open space na may mga puno sa gilid. Malawak itong lupain. Tanaw ang kantong pinasukan namin hanggang dulo. Walang bahay. Purong puno at mga damo.

Bahagya akong narelax sa nakita. Ganunpaman. Di pa rin maalis sakin ang kaba.

"Hindi rin namin alam ang lahat.." bigla ay umpisa nya ng sa wakas ay iparada na ang sasakyan sa gilid. Sa ilalim ng puno ng mangga. Pinisil ko ang aking ilong. Lumabas kasi doon ang mapait na hangin na kanina ko pa ayaw pakawalan. Ang hapdi. Kabado kong inayos ang buhok kahit maayos naman. Saka tumingin sa malayo kagaya nya. "Kami ni Rozen.. nalaman lang din namin kay Denise.." dagdag nya. Di ako umimik. Patatapusin ko muna syang sabihin ang lahat bago magsalita gaya ng sabi ni Lance. Teka. Ayos lang kaya sya duon?. Bakit di nalang sya sumama samin?. Lumipad kay Lance ang isip ko.

Paano?. Tanong na gusto kong sambitin pero hindi na pala kailangan dahil sinagot na nya ito. "Kay Mama nya din nalaman.. May isang araw kasi na nag-away na naman sila..ewan.. tungkol yata sa pangbubulakbol nya. at dahil sa di na nakontrol ni mama ang sariling damdamin.. nasabi nya kay Denise.."

Tahimik lang akong nakikinig sa kanya. Kulang pa ang naririnig ko. May gusto akong marinig.

"Then, dahil sa curiosity. Me and your kuya Rozen asked her.." si mama daw. "She told us everything.. and.." pinutol nito ang sasabihin na para bang nahihirapan sa kung anong dapat nyang sabihin.

Lumunok ako kahit mahirap. "And?." doon lamang ako tumugon. Naghihintay kung anong meron sa susunod na salitang babanggitin nya. "Paanong nangyari?. You mean totoong kapatid kita?. As in?. SI Denise?.." parang bala na naman iyon na kumawala sakin. Sunod sunod. Marami pa sanae kaso huminga muna ako dahil nanikip ang aking dibdib.

Kagat labi syang tumango sakin ng harapin ko na sya. "And. Hmm. kapatid talaga kita.. kami nina Denise.." nangilid agad ang kanyang luha. Naglikot ang kanyang mata upang huwag mahulog ng sunod sunod ang mga luhang iyon ngunit hindi nya rin napigilan. "Sorry kasi, hindi namin agad nalaman.. Sorry kasi, napalayo ka sa amin.. Sorry kasi, nasasaktan ka ng ganito.." hagulgol nya.

Umiling ako kahit di nya naman nakikita. Alam kong nanlalabo na ang paningin nito dahil sa luha. "Ayos lang kuya. Wala naman kayong kasalanan dito.. walang may kasalanan.." Hindi ko alam kung paano ko nasabi iyon ng walang sakit ng loob.

Oo hindi ako anak nina mommy at daddy. At gaya nga ng nalaman ko, anak ako nina Tito at tita pero hindi noon nagbago ang pagtingin ko sa kanilang lahat. Oo, nagalit ako't nagtampo sa kanila pero hindi na iyon mababago ang lahat. Wala namang nagbago hindi ba?. Nalaman ko lang kung sinong nagluwal sakin at tunay kong kadugo subalit hindi pa rin noon mababago ang kinalakhan kong mga magulang. Ang tinuring kong mga magulang simula noong wala akong muwang hanggang ngayong naiintindihan ko na ang lahat. Wala yata akong karapatan na magalit o magtampo sa desisyong ginawa nila noon. Pang-unawa at pag-iintindi ang dapat kong pairalin ngayon.

Kung bakit nagawa iyon nina mama. Kung bakit binigay nila ako kay mommy?. At kung bakit ako pa?. Ang sakit ng mga katanungan na naisip ko subalit wala yatang makakaalis ng sakit na iyon kundi sakit rin. I need to endure it's pain to ease it.

Ganun nga siguro ang buhay. Sakit ang magiging guro mo sa labas ng paaralan. Let the pain teach you a lesson. That made you a better person.

Tinitigan nya ako ng matagal. "Matagal na kitang gustong yakapin ng mahigpit kaso hindi ko magawa dahil baka kwestyunin mo lang.." humalakhak sya ng bahagya. "Alam mo na. Di kami ganun kasweet sa'yo noon pa.." tinanguan ko sya't nginitian ng maliit. "But now?.." nilahad ang mahaba nyang braso sakin. Agad nag-init ang gilid ng mata ko sa binibigay nya. Isang yakap.

Tumulo ang mainit na luha ko ng yakapin sya. Tumawa sya kasabay ng kanyang pagsinghot. Damn! Why I feel so happy and complete kahit sa yakap lang nya?. Niyakap nya din ako ng sobrang higpit. Isang yakap na taon pinagkait at ngayon lang nakamtan.

I feel so relaxed!

Nagtagal kaming ganun ang pwesto. Parehong umiiyak at tumatawa sa bisig ng bawat isa. "Kuya mo talaga ako ha?.." kanina pa nya yan inuulit ulit. At sa linya nyang yan. Tinatawanan ko lang. Wala eh. Di kasi ako makapaniwala hanggang ngayon. Biruin mo. Pinangarap ko lang noon na magkaroon ng mga kuya. Ngayon?. Sobra pa ang hiniling ko. Mga kapatid at dalawang magulang pa. Still. maswerte pa pala ako!

Tinanong ko sya kung paanong nangyari na napunta ako kay mommy?. Ang sabi nya lang ay hindi nya alam. Kaya kung gusto ko raw malaman. Kailangan kong bumalik ng bahay at kausapin sila.

"Pero kuya, paano si Denise?.." takot pa rin ako sa kung anong gagawin nya. Malay ko diba?. Galit na galit eh.

"Don't mind her. Just talk to mama and papa.. Matagal ka na nilang pinapanood mula malayo kaya sana pagbigyan mo sila ngayon na ipaliwanag ang lahat sa'yo..you know.. para maintindihan mo rin ang side ng mommy mo.."

"You know something right?.." kulit ko. Yakap pa rin sya. Batay kasi sa sinabi nya. May laman eh. Kaya may alam talaga!!

"Wala nga. Just.. let's go home.." alok nya. Dahan dahan nyang kinalas ang yakap sakin bago inayos ang buhok ko.

"Bumalik na tayo.. Baka di na mapakali si Lance doon.." anya. Oo nga pala. Muntik ko ng makalimutan.

"SI Lance?. tinawagan mo ba sya?.." mabilis syang tumango kasabay ng isang ngisi. Pinalo ko ang braso nya. Agad naman itong nagreklamo.

"Hindi ko na alam saan ka hahanapin eh. Kaya nagpatulong na ako.." mahina pang tumawa. Inirapan ko nalang sya.

Truly. Di ko na alam saan pupunta kung di ako nahanap ni Lance. Baka sa kalsada ako matutulog ngayong gabi kahit basa pa ito. Wala akong choice kanina. Nagkaroon lang ng bigyan ako ni Lance ng pagpipilian.

Pinaharurot ni kuya Ryle ang kotse pabalik sa fast food. At di nga sya nagkamali. Nakatanaw na sya sa lugar kung saan kami galing. Puno ng pag-aalala.

Oh darn baby!. I'm okay now! Thank you!