18. Make it Real?

Lucy Gabriela Celeste

**

"NASAAN PALA ANG PARENTS MO?" uminom ako sandali ng tubig ng kausapin ko siya. He stopped eating for a moment ng magsalita siya.

"My father was in Cebu, while my mom was their in Cavite.." then he swallowed his food.

"Cebu? what he's doing there? And also your mom?" naiintriga kong tanong. I didn't averting my eyes on him while waiting his response.

I must know kung talagang nagsasabi siya ng totoo sa'kin. Yes, I must also know the details about his family. Gusto kong malaman ang lahat sa kanya, lalo na ang baho na tinatago niya.

"My father was busy on his negotiations with his business same with my mom there."

"Ohh..okay.." I just nodded to him after knowing those things to him.

Pero mukha naman siyang nagsasabi ng totoo. Sapat na siguro 'yon muna ngayon lalo pa't unti-unti'y malalaman ko rin ang lahat. Kailangan ko lang mag-ingat sa mga lakad ko.

"Is there any problem? Do you want to ask me about something?" ibinaba ko ang tingin ko ng di ko napansin na kanina pa pala ako naka-tingin sa kanya.

Urgh! Ano ba 'tong katangahan ko! Heck Lucy!

"U-uh, nothing. May bigla lang pumasok sa isip ko.." pagkasabi ko 'non ay umayos ako sa pagkaka-upo. Inilagay ko ang nga kamay ko sa'king kandungan at sabay ibinalik ko ang tingin ko sa kanya.

"What is it? Will you please tell me? I want to know.." I bite my lower lip and I head down. Then I made a think for a moment.

Yeah. This is now your opportunity Lucy. Gawin mo na ang balak mo. Pakagatin mo siya sa pain mo. I hide myself grinning then afterwards I squinted at him.

"U-uhh, Max..about what you asked on me a while ago..do you remember it?" i tried to smiled on him while my self are just focused on him.

Ibinaba niya ang kanyang kubyertos, umayos siya sa pagkaka-upo sabay pinag-dahop niya ang kanyang mga palad ng ipatong niya ito sa ibabaw ng mesa.

"Oh, I remembered it. So, are you going to say it now to me about it?" hindi ko parin inaalis ang bahagya kong ngiti sa'king mga labi at tangin tango muna ang naging tugon ko sa kanya. Mataman pa rin ang aking tingin sa kanya.

"Max..sa totoo lang, may gusto talaga akong hilingin sa'yo bilang sumang-ayon ako sa gusto mong mangyari.." hindi niya inaalis ang tingin niya sakin habang nag-hihintay siya sa sasabihin ko.

Iniyuko ko ng bahagya ang ulo ko. "M-max, alam kong hindi madali 'to at alam kong hindi ka sasang-ayon sa sasabihin ko pero kasi..gusto ko kasing makita ang mga kapatid ko. K-kinidnap sila Nick, Blade at James. H-hindi ko alam kung nasaan na sila ngayon. Ilang araw na ang dumaan, sinubukan ko silang hanapin pero..pero wala na akong balita sa kanila..." peke akong lumuha sa harap niya para maramdaman niya na totoo ang nga sinabi ko kahit na hindi.

But thinking about them, hindi talaga sila kinidnap kundi ginawa silang alipores ng Von na 'yon para ipagawa sa kanila ang mga plano niya, at halos wala talaga akong detalye mula ngayon sa kanila. Lalo na kay Lewis.

"Justina, please look at me.." I tried to look on him at nakita ko sa nga mata niya ang senseridad sa kanyang mga mata. Sandali'y naramdaman ko na hinaplos niya ako sa mukha at pinunasan niya ang mga luha ko.

"Magagawa mo ba 'yon Max? Alang-alang sa kontrata? alam kong hindi totoo ang lahat pero alam kong may puso ka. At alam kong pagbibigyan mo ako sa bagay na 'yon.." pilit akong ngumiti sa kanya ng ngayon ay nakatingin ang mga mata namin sa isa't-isa.

"Yes, Justina.." he smiled. "But I want you to prove to me first na hindi mo ako bibiguin sa mga pinag-usapan natin."

"B-bakit? Ano pa bang gusto mong gawin ko? Gagawin ko alang-alang sa mga kapatid ko. Gusto ko silang makita, gusto ko na silang makasama..." I forced to cry out myself while looking at him para ipadama sa kanya na totoo ang mga sinasabi ko.

But suddenly, I'm thinking kung bakit may pabor pa siya. Is he testing me? But for now, I must be careful dahil parang may binabalak siya.

Napansin kong napa-tayo siya sa kinauupuan niya, pagdaka'y humakbang siya papalayo sa pwesto ko.

Huminga ako ng malalim saka ako tumayo sa kinauupuan ko.

Sa totoo lang, naiinis ako sa kaartehan niya ha. Akala ko ba gagawin niya lahat at hindi na siya magko-kondisyon?

Ugh! Bakit pa kasi ako pumatol sa kaartehan niya! The heck! I can actually leave it kung tutuusin. Pero hindi ko ginawa dahil alam kong sa kanya palang ay mapapadali na ang plano ko.

Ghad! I didn't fail! Alam kong hinahamon niya ako.

"Max!" nakita kong napa-tigil siya sa paglalakad ng tumigil siya sa balkonahe. Naka-halukipkip siya habang naka-talikod sa akin.

"Max, I thought na gagawin mo yung totoong rason ko? Bakit? Hindi mo ba kaya yung ipapagawa ko sa'yo? Then lets end up everything. Tutal hindi ka naman pala mag--"

"It's not what you think, Justina.." kaagad siyang humarap sa'kin ng sabihin niya iyon. Napansin kong humakbang siya ng kaonti papalapit sa'kin.

"Then why Max? Gusto kong maging tapat ka kung gusto mong maging tapat rin ako sa'yo. Please. I know it's all fake but it's what on the agreement, na hindi lang ang gusto mo kundi pati ang gusto ko rin Max.." mahinahon kong sabi. Hinihintay ko lang ang magiging tugon niya.

He stared on me for a seconds before he spoke. "I want you make it real. I know it's hard and I know that you'll not agree--"

I did not hesitate to slap him ng makuha ko ang pinupunto niya. "Kung 'yan lang naman pala ang gusto mong mangyari, huwag ako. Hindi ako katulad ng babae na mahuhulog at sasang-ayon sa walang kwenta mong dahilan! Pwede ba, let's end it up. Wala ka rin naman palang kwentang kausap!" sambit ko na halos pasigaw. Pagdaka'y agad ko siyang tinalikuran at sinubukan humakbang paalis.

"Justina, wait. Patapusin mo muna ako.." napahinto ako sa paglalakad ng pigilan niya ako.

"Max. Pwede ba--"

"Justina. I'm the one who helped your mother before. You said that you owe me for what I've helped to your family when your mother had a problem in his mind, and to your father when he has a sever illness when you were a child. Don't you remember?"

"Wala akong pakealam! Mabuti pa, maghanap ka nalang ng babaeng paglalaruan mo!" Hindi pa rin ako nag-patinag at sinubukan kong humakbang paalis sa kinatatayuan niya.

"Now you're just ending up it all after those hell helped to your family? Lucy Gabriela Celeste.."

Napatigagal ako sandali ng marinig ko yung huling sinabi niya.

"Will you still pretend and keep all those secrets so I may not know? Lucy, you're not Justina Samonte. You're Lucy Gabriela Celeste.."

"W-wala akong dapat aminin dahil wala akong alam sa nga pinagsasabi mo Max.." halos bumilis ang kabog ng puso ko at parang unti-unti'y gusto kong ibaon ang sarili ko sa lupa dahil hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko ngayon mula sa kanya.

P-paano niya nalaman? Pero bakit? Akala ko ba wala akong poproblemahin tungkol dito? So, niloko ako ng g*gong Von na 'yon?!

"Now prove it to me, ms. Samonte that you're not Lucy Gabriela Celeste." nakakaloko niyang sabi.

Sinubukan kong harapin siya. "Huwag mo akong g*guhin Max. Hindi mo ako maloloko. Hindi mangyayari yung mga iniisip mo.."

He put his hands in his pockets at walang ekspresyon ang kanyang mukhang naka-tambad sa'kin. "Remember my words before Justina. Makukuha at nakukuha ko ang mga gusto ko. And if I said, then it'll not result a failure." he paused for a second. "So now, prove it to me if im not right."

"Ano ba talaga ang gusto mong mangyari, Max? ha?"pinipigilan ko ang hindi umiyak kahit na sa totoo lang ay nabuburyo na ako sa kanya.

Napansin ko ang bahagya niyang paglapit sa'kin. "Be my real wife. And if it'll be, then I'll do what you said to me a while ago."

Really? Nahihibang ba siya? Ano ba ang gusto niyang palabasin huh!?