42nd Chapter

Eloisa's Point of View

Gising ako buong magdamag, hindi maalis sa isipan ko ang sinabi ni ate. Iyong hindi mahagilap si papa. Saan naman kaya pupunta si papa? Bakit naman siya biglang nawala? At bakit nagsinungaling si mama? Sa sobrang dami kong iniisip kagabi hindi na talaga ako nakatulog pa. Habang ang kasama kong si Paolo tulog na tulog sa tabi ko. He's leaning his head on my hospital bed. Hanggang ngayon.

Mukha talaga siyang anghel kapag tulog. It sends shiver down my spine. There's something really charming when he's asleep.

Around 5AM may pumasok na nurse para alisin ang paubos ko ng dextrose. Ang sabi niya ay makakalabas na ako mamaya. I am thankful for that. Ang daming tanong sa isipan ko ngunit hindi masagot-sagot dahil sa posisyon ko kahapon.

I search for my phone. It's in my bag. Iyong dala-dala ko kahapon.

I imediately pressed the number 2, a fast call.

"Please answer." bulong ko habang nasa tenga ko ang phone.

"Sorry the number you---" inend ko kaagad ang boses na iyon. What's happening to my family?

Nang matago ko ang aking phone. May nag-alarm. Alam kong hindi akin dahil sa ringtone. It's probably his, nasa may bulsa iyon ng pants niya. Wala na akong dextrose kaya't I am now free to do anything. Kinuha ko iyon. It's saying 'Monday, Craeac's clubs thanksgiving 2016' I realized. Paolo supposedly wouldn't attend the occassion today at Craeven because of me. Naguilty ako. Hindi ko alam na may ganito pala, kaya that made me even guilty! I need to wake him up!

Ginigising ko siya sa pamamagitan ng mahinang pagpalo sa balikat. "Paolo..." he tiredly opened his one eye and looked at me. "May occassion sa Craec ngayon. You should go," ani ko. But, then, he didn't listen. Ipinagpatuloy na lang ulit niya ang pagtulog.

I massage my temple.

"Please, gumising ka na. You're the vice president of the top club in Craeac. Hindi magandang tingnan kung andon lahat ng officers, ikaw na vice, wala. You're their other piece. Everyone have to deal with the pieces including you. Hindi sila makukumpleto kung wala ka," sambit ko. "Live a life without me, Paolo."

"I can't live a life without you, Eloi. You're my life. As what you mentioned, I am also have other pieces to deal with. It was you, you are my other half. Without you. I am incomplete."

Nakatingin ako sa kaniya habang nagtutulog-tulugan at nakalean parin siya sa kama. Hindi ko alam kung seryoso siya doon dahil sa hindi ko naman nakita ang ekspresyon ng mukha niya habang sinasabi iyon.

His phone rang. I answered it. Alam ko naman wala siyang balak makipag-usap sa phone.

"Hello?" bati ko sa linya.

"Eloi? Hey! How are you?" tanong ni Andrea.

I smiled. "I am fine. Ano nga pala ang sasabihin mo kay Paolo?"

"Ah yes! Tungkol sa Craeac's clubs thanksgiving 2016. Successful kasi ang Craeac Day 1 to 3! Anyway, salamat sa pagtulong sa booth last thursday, it really helped a lot! Kaya I am thinking, are you willing to accept my offer of membership at our club? Alam ko Eloi wala ka pang exact club. Kaclose mo naman kami lahat so they all agree, approval mo na lang ang kulang," ani Andrea.

"Really? Salamat, Andy!"

"So that's a yes? Pakisabi na lang kay Paolo he should be here like now! Palakas ka nga pala. Para in case may patravel ni Mr. Craeven sa mga magaganda ang results ng clubs makasama ka."

"Sure." ani ko.

"Bye, Eloi!" aniya at patay ng call.

Ibaba ko na sana ang phone but something caught my attention, the status bar. Mag lumalabas na mga salita. It's a message. Ibinaba ko ang status bar at binasa iyon.

Ate Pauline (+63917-------)

As you can observe, bru, nasa Pilipinas na ako! Call me if you read this message. By the way, uuwi si Dad for your engagement party with Eadaoin. I can't congratulate you because I know you don't like that Eadaoin. Just call me okay? So I can go home there! I am with some friends fyi.

So it's true. Si Eadaoin nga ang kanyang fiancé. I cleared my throat.

Si Paolo naman ay inalis na yung paglean niya sa kama.

"Sino yon?" tanong ni Paolo.

"Si Andy." sambit ko.

"Tungkol ba sa thanksgiving sinabi niya?" tanong ulit niya.

"Oo."

"Hindi ako pupunta." aniya sabay tuon ulit sa kama upang magtulog-tulugan.

Hindi ko na lang siya pinansin. Kung ayaw niya, hindi ko siya pipilitin.

"'Di mo ko pipilitin?" tanong niya. Is he on drugs?

Itinaas ko ang kanang kilay ko. "Oo, hindi kita pipilitin. Ayaw mo naman 'di ba? Kaya bakit pa ako magsasayang ng boses kung alam ko namang hindi ka pupunta."

"Who told you I won't." he smirked. "Aalis na ako," aniya. He's unpredictable. "I'll call you if I am done. Bye," aniya at ngiti.

Does it seriously make sense? We both have fiancé. Crazy thing is, my fiancé is his cousin. His fiancé is a daughter of family friend. May supresa pa bang magaganap sa buhay ko pagkatapos ng kabaliwang digta ng tadhana? Unpredictable destiny never ends.

Nang umalis si Paolo ay dumating si ate Cass para sundiin ako. Tinawagan siguro siya ng doctor na pede na akong idischarge.

"Tara na?" sambit ni ate Cass. Nagmapilit si ate na mag-wheel chair ako pero hindi ako pumayag.

"It's fine, ate," sambit ko at ngiti. "This one too. Magaan lang naman," kukunin ko na sana ang bag na may laman ng mga gamit ko, damit etc.

"Are you sure? Galing ka sa sakit, Eloi," aniya. "But I can't give you this. Medyo mabigat. You can't handle this one at this moment. Uuna na muna ako sa car. Babalikan kita, okay? You can wait for me here," sinasabi iyon ni ate sa akin na para akong bata. I missed that days! Umalis siya. Naupo naman ako sa chair dito sa hospital. Bumukas ang pintuan ng kwartong malapit sa kinauupuan ko.I saw a card fell from the ground. Kakalaglag lang nito siguro'y dahil sa impact ng pagbukas ng lalaki ng pinto.

Kinuha ko ito. Nakasaad doon ang pangalan ng pasiyenteng nasa loob.

"Lopez, Almira Lyen," sambit ko ng mabasa ko ang nasa card.

Nang itaas ko ang tingin ko, nakita ko si Papa.

Hahakbang na sana ako para siguraduhin si Papa yon. Ngunit, nakapasok na siyang elevator. I am sure si Papa iyon. Tandang-tanda ko ang tindig niya, lalong-lalo na ang kaniyang mukha.

"Eloi, tara na?" sambit ni ate Cass. Nandito na pala siya. "Okay ka lang? Ano iyang hawak mo?"

"Umm, name ng patient dito ate. Nalaglag kanina." tumayo ako para ilagay ang card sa lagayan sa door.

Ate Cass smiled. "Tara na."

Naayos na pala ni ate ang papers bago niya pa ako puntahan kanina kaya diretso na agad kaming nakaalis sa ospital. It just bother me. Anong ginagawa ni papa doon kung hindi niya ako dinalaw?

~*~

Paolo's Point of View

Natapos ang thanks giving ng maayos. We did a great job. So as a reward. We have a 3 days and 2 nights trip at Boracay. It's fine with lalo na't makakalayo ako sa pressure for days.

Nabasa ko ang message ni ate Pauline tinawagan ko kaagad siya pagkatapos non.

"Hello."

"Finally!"

"Magpapasundo ka ba?" I asked. "Nga pala ioorganize na ba ang birthday celebration mo dito kaya umuwi ka ng mas maaga?"

"Yes," she sounds weird. "Paolo, actually, it's not. Mom's brother called."

"Why did you bring that up?!" mataas na tono kong tanong.

"Don't raise your voice on me!" I heard her sighed. "May sakit si Mom for goodness sake, Paolo."

"Tapos?"

"Fuck. Seriously? Wala kang pakelam?" aniya. "Limang taon na ang nakalipas Paolo. Lima."

"I'll get going. I am kinda busy right now. Bye..." I ended the call.

Nakaluhod si Dad sa sahig habang pinipigilan akong pasamahin kay Mommy na nakatayo. Nakatakip ang bibig niya habang humahagulgol. I can't help myself to cry too. Mommy was crying while I am in the middle of them.

"Mommy, don't go, please." sambit ko.

"I... I have to." humikbi si Mommy.

"Go, leave us. It doesn't matter if you leave! Umalis ka na Ayen!" sigaw ni Daddy.

Mommy cleared her throat. She looked at me. "I love you okay? Mahal kita, don't forget that," I can see the tears falling from her eyes. She kissed my forehead and left.

I shouted her name but she didn't looked back and came back.

That night was a nightmare. I don't want to get in touch with her ever again. She left me. I will not give a damn on her dramas and worthless schemes.