Chapter 14: Blood

I CRIED up whole night. When I went back to my dorm, Yuri greeted me but I couldn't greet her back even Taeyeon. I am not in the mood to interact with them plus I am afraid to talk with them because of what I found out earlier. I can't trust anyone right now. All I have now is to trust myself and somehow, I'm feel like I was really alone in this world.

It hurts everytime I think of him and my best friend. It feels like I was stabbed by a thousand knives kapag naalala ko ang mga panloloko nila sa akin. I trusted them a lot especially Tiffany. I even transferred in this school and I fought death in order to seek revenge for her death tapos ganito pala ang malalaman ko? Buhay talaga siya at palabas lang ang lahat.

Madami silang naloko. Kaming lahat pati na rin si Sunny na nagawa pang talikuran ang pagiging tao niya at kumitil ng marami para maipaghiganti lang ang kapatid niya. At kapag naiisip ko ang mga nasasayang naming efforts para kay Tiffany ay kumukulo na ang loob ko.

"Hello, Tita Elene?"

Tinawagan ko si Tita Elene, ang ina ni Tiffany pagkagising ko nang umagang iyon. Nais kong tanungin siya kung may alam ba siya sa pagkabuhay ng anak niya. Nais kong malaman kung kasali rin ba siya sa mga nanloko sa akin.

"Oh, Jessica? Bakit napatawag ka?" Tita Elene was now sounded confuse at my sudden call. And base on her tone, mukhang wala pa siyang alam.

"Nothing, Tita. I've just want to know kung kamusta ka na diyan? Hindi ka ba nalulungkot?"

Hindi siya kaagad sumagot na siyang ipinagtaka ko. Ilang minuto na ang lumipas pero wala pa rin akong naririnig mula sa kabilang linya.

"Hello, Tita Elene?"

Nakailang beses ko siyang tinawag pero wala pa rin akong naririnig na sagot. Tahimik pa rin at wala akong naririnig na kung ano liban na lamang sa impit na mahinang ungol sa kabilang linya. And then I started to feel nervous.

"Tita? Nandiyan pa ba kayo?! Tita!"

"J-jessica-"

TOT! TOT! TOT!

Tuluyan nang naputol ang tawag. Bumaha ng kaba sa dibdib ko nang marinig ang tono ng boses ng aking Tita Elene, iyon ang boses na aking narinig bago mamatay si Sunny. Isang boses ng paghihingalo.

Shit! Dali-dali akong tumayo mula sa pagkakaupo at lumabas ng room. Nadatnan ko roon sina Taeyeon at Yuri na kumakain ng agahan at babatiin na sana ako pero hindi ko iyon pinansin at dumeretsong lumabas ng dorm.

Kailangan kong magmadali. Sana mali ang kutob ko. Sana maabutan ko siyang buhay doon.

Halos hingalin ako sa pagtakbo palabas ng university pero hindi ko iyon inalintana maging ang pagsita sa akin ng guwardiya. Nang mapansin ko ang isang motor na nakapark lamang sa isang tabi ay kinuha ko ito at sinakyan.

"Kuya, pahiram muna nito." Hindi ko na hinintay pa ang magiging sagot ng matanda at pinaandar ko iyon tsaka mabilis na pinatakbo.

My hands is shaking uncontrollably. I can feel my sweats running down to my face but I couldn't care at them. I need to go home as soon as possible and I wish that I will see Tita Elene here, alive and kickin.'

I will never forgive myself if something bad happens to her. She is my only one family that left. Ayokong mawala pa siya sa buhay ko.

I arrived at the Montecillo's household and I park the motor in front of the house. Nadatnan kong bukas ang pintuan ng bahay at doon bumaha ng kaba sa dibdib ko.

It feels nostalgic, like I was starting from the very begining when Tiffany got killed. This is the familiar and frightening feeling that I feel since that day.

I entered the house and I saw messy and broken things na mukhang kakasira pa lang. Then when I looked down, I noticed some traces of blood in the carpeted floor. Fear consumed me and I was running as fast as I can while following the traces of the blood.

No. Huwag naman si Tita Elene, please!

The traces of blood ended up into Tiffany's former room and I suddenly opened the door of that room. And when I got inside I saw a masked person, looking at me while holding a katana with blood dripping on it's edge and then I looked in the person lying in the cold floor.

No. It can't be...

Lifeless. Full of the rivers of blood. Her eyes was full of tears but I saw a small smile formed in her lips before she got killed.

"Tita Elene!" I screamed her name on the top of my lungs.

"How dare you!" Then I grasp something inside my pocket and throw a dagger in that masked person.

His reflexes is fast and avoided the approaching dagger. Anger suddenly eat my mind, making me to go towards that person. But before I could go near to that person, he throw a smoke bomb into the floor and in just a blink of an eye, he was gone.

And I'm feeling so heavy. My eyes wanted to close but I fought it. Tumakbo pa ako palapit kay Tita Elene pero kalaunan ay natumba sa malamig na sementong nasa tapat niya. Hindi ko na tuluyang mapigilan ang unti-unting pagpikit ng talukap ng aking mga mata hanggang sa lamunin na ako ng dilim.

Pero bago pa ako lamunin ng dilim ay nasamyo pa ng aking ilong ang amoy ng taong nakamaskara at parang kilala ko ang nagmamay-ari ng pabangong iyon..

Hindi ako nagkakamali.. Pamilyar ang amoy na iyon at sana mali ang kutob ko na ang taong iyon ang pumatay sa aking Tita Elene.

XXX

"WILL SHE OKAY?"

"Yes, Mr. Wu. You don't have to worry, she was just asleep with some sleeping gas."

"You sure? If not, you should get yourself ready for your death."

"Ano ka ba, naman Kris! Hindi siya mamatay, wag kang oa."

"Shut up, Chen! You don't have nothing to do with this!"

"Hey Kris! Don't be too hard in Chen. He was just stating the truth. And Suho? Huwag ka nang pabalik-balik diyan, nakakairita e. You two look like a lovesick dog."

"You shut up, Baekhyun!"

Nagising na lang ako mula sa mga ingay na naririnig ko mula sa aking paligid. Marami silang nagsasalita at tila pamilyar ang mga boses na iyon. Napakurap ang aking mga mata nang mapansin kong puro puti ang buong paligid at nasa hindi pamilyar na lugar ako. I can also smell the scent of an alcohol, surrounding the whole place.

"Oh! Gising na siya, mga boss!"

Napabaling ang tingin ko sa nagsalita, si Kyungsoo. He just smirked at me. Nagbabasa ito ng diyaryo habang nakaupo sa isang coach kasama ang tahimik na si Lay na kapagkuwan ay ngumiti sa akin.

Dali-dali akong nilapitan ng mga siyam na kalalakihan nang marinig ang anunsiyo ni Kyungsoo. There they are, The Elites. They are running towards my direction at nakitaan ko sa kanilang mga mata ang pag-aalala para sa akin. Why?

"Are you okay, Jessica?" Sabay nilang tanong sa akin.

Nagkatinginan sila sa isa't isa at nagpukol ng mga matutulis na tingin. I suddenly knotted my eyebrows because of confusion towards their acts. What the hell is happening right now?

"Yeah. I'm fine. Where am I? What happened?" Ako na ang pumutol sa umaatikabong tensiyon sa pagitan nila. Bahagya kong sinuyod ng tingin ang buong paligid at tsaka ko lang napansin na nasa hospital pala ako.

"Kami ang dapat magtanong sayo niyan." Luhan paused and then look at Junmyeon.

"Kung hindi lang nagtext sa akin si Yuri na umalis ka ay baka kanina ka pa napahamak.." Junmyeon continued on what did Luhan said.

"It's all thanks to Lay at mabilis niyang na-tract ang location mo at nailigtas ka namin." Chanyeol said.

"Tell me, anong nangyari sayo, Jessica? Bakit natagpuan ka namin na walang malay na nakahandusay sa sahig ng bahay ng mga Montecillo? At may isang bangkay doon na-"

Hindi na naituloy ni Sehun ang sasabihin niya nang tumulo bigla ang mga luhang nanggilid sa aking mga mata nang maaalala ko ang nangyari kay Tita Elene kanina lang na labis kong kinakatakutang mangyari. At nangyari nga ang mga bagay na iyon. Ang itinuring kong ina at kaisa-isang pamilya na natira sa akin ay tuluyan nang nawala sa akin.

"It was all my fault.. I shouldn't leave her on that house and transferred to this fucking school.. I should be the one who got killed.." Itinakip ko ng aking mga palad ang aking mukha at nagpatuloy sa pag-iyak.

I lost to myself again. Nagpakampante ako na hindi madadamay si Tita Elene sa nangyayari sa buhay ko. Naniwala akong hindi siya mamatay. At ngayon ay naging mahina ulit ako. Nagpatalo na naman ako sa sarili kong emosyon.

Hindi ko narinig na may nagsalita sa bawat isa sa kanila. They are just staring at me, crying and bursting out like an idiot. Wala man lang nangahas na bigyan ako ng comforting words just like what they always did to me. Good thing, dahil hindi ko na kailangan ng mga salita nilang alam kong walang katotohanan. I just need to relax and be alone.

"Should I ask all of you a favor?" Nag-angat ako ng tingin sa kanila habang namumugto ang mga mata sa kakaiyak. "Could you please both of you to leave me alone? I just want to be alone right now. I need to fight myself again.." I said in a tired voice.

Mukhang naiintindihan nila ang gusto ko dahil sabay silang tumango at tumayo na ang iba. Si Junmyeon na lang ang natitira at nagbigay ng payo bago siya lumabas.

"We will leave you but promise me that you will never tried to do something that will harm you again.." May diin at seryosong pagkakasabi nito.

I nodded. "I will." Iyon lang at tuluyan na silang lumabas. Now, it's so peaceful here again. I am alone again and I am free from them and I can do whatever I want. No one can stop me right now.

Napatingin ako sa gilid ko. May nakita akong isang kutsilyo doon na ipinanghiwa sa mansanas na kinainan ni Kai kanina. Kinuha ko ang kutsilyo at marahang hinaplos ang talim niyon. Napangiwi ako nang mahiwa ang kamay ko nito at tumulo ang mga dugo mula sa aking mga kamay pero tila namanhid na ang aking katawan kalaunan at wala na akong maramdamang sakit kahit na patuloy sa pag-agos ng aking dugo na parang ilog.

I smiled bitterly when I remember the deaths of someone who was dear to me while I was looking to the rivers of blood running from my hand down to the white sheets of the bed.

There are so many people killed when I enter this university including those person who was dear to me. I didn't know kung may sumpa ba ako o ano kaya nangyayari ito sa akin. I just want to seek peace and justice but why is it ended up like this? And funny thing, iyong dahilan kung bakit ako naririto ay buhay pala at doon nasira ang paghahanap ko ng hustisya para sa kanya. Fuck this life! Why is everything got complicated?

And now, wala na akong mapanghawakang rason para ipagpatuloy pa ito. Kahit na ipaghiganti ko pa ang pagkamatay nina Sunny at Tita Elene o ng mga inosenteng taong nadamay ay wala pa ring silbi iyon. This world was full of mess and cruelty. Dapat na akong masanay sa mga mangyayari sa paligid ko. The more you were seeking for answers, the more you got hurt, not just you but those people around you and I never let that happens, anymore.

This time for sure, I will let my emotions let me down. I will play this world's game. I will end this things! I will survive this kind of survival game.

"Ang tigas talaga ng ulo mo. Junmyeon warned you not to do some reckless things pero ginagawa mo pa rin. Tsk."

Isang pamilyar na tinig ang aking nadinig kaya mabilisan akong nag-angat ng tingin. Kumabog ang dibdib ko nang makita ko siyang nakahalukipkip at nakahilig sa pintuan at seryosong nakatingin sa akin.

Pero imbes na intindihin ang nararamdaman kong kalabog sa puso ko ay sinadya kong iwala sa isipan ko iyon at inalala ang panloloko nilang dalawa ni Tiffany.

"What are you doing here?!" I glared at him. Hindi ko pa rin makalimutan iyon pero alam kong walang saysay kung magtatalo kami dito.

Sa larong ito, kailangan kong makipagtulungan at alisin ang anumang personal na emosyon sa puso ko kaya wala akong panahon para patagalin pa ang pagtatalo namin. I should be the one to say sorry because I am wrong. I never gave him a chance to explain.

"I've just visiting you at kanina pa ako nandito." Tipid nitong sagot ngunit mababakas sa mukha niya ang pag-alala habang nakatingin sa sugatan kong palad. "At naabutan kitang sinusugatan ang palad mo.." he arched his eyebrow at galit na tumingin sa akin.

Wait, what? Bakit siya pa ang galit ngayon?! E diba dapat ako?!

"Oh?" Napatingin ako sa palad ko at tinapalan ko iyon ng tela ngunit nandiyan pa rin ang pagdurugo.

"Tsk. That's not right." Kris said and I can sense the irritation on his voice. Lumapit siya sa akin at kinuha ang palad kong may sugat.

Kinuha niya ang first aid kit sa tabi at nilinisan iyong sugat ko. Napapikit ako sa hapdi at kirot pero kalaunan ay agad din iyong nawala.

"This is the right way on how to cure a wound." He said carefully and then he wrapped the bandage into my palm after cleaning it.

I gulped. All of sudden, I can feel the awkwardness in the atmosphere between us. Nagpapakiramdaman kung sino ang unang magsasalita. We are just silent for a few seconds until I decided to speak.

"I'm sorry." I uttered and look away.

He just finished wrapping up my wounds and I saw in my peripheral vision that he throw a stare at me. Shit! Bakit bigla na akong nahiyang humingi ng tawad sa kanya ngayon?!

"For what?" At talagang nagtanong pa ang jerk!

"For not listening into your words and for what I've said yesterday. I'm sorry for not giving you a chance to explain. Nadala lang ako sa galit ko." Hindi pa rin ako makatingin sa kanya. "And for doubting you.. I know that there is a reason behind that.." I added.

"Oh, really?" Now he sounded so arrogant this time kaya napabaling ang tingin ko sa kanya at nakita ko ang sinusupil niyang ngiti sa kanyang labi at mukhang pinipigilang matawa.

"What's funny?" I asked and raised my eyebrow.

"Do you think I am accepting an apology like that?" Then he smirked. Mukhang bumabalik na naman ang kayabangan ng loko!

"Bakit? Ayaw mong tanggapin? Edi wag! May kasalanan ka rin naman sa akin e kaya hindi ko rin tatanggapin 'yong apology mo." I said irritated.

"Yeah. I have but I tried to explain to you pero hindi mo ako pinagbigyan kaya mas madami kang kasalanan sa akin."

Napalunok ako ng laway dahil tama nga siya. Bukod sa napagsalitaan ko siya ng masama ay nagawa ko pa siyang hindi bigyan ng chance para mag-explain. I've been hard to him that time and I couldn't help but to feel guilty.

"I know." May pagtataray ko pang sabi. "What should I do para matanggap mo ang apology ko?"

Tumaas ang sulok ng labi niya. "You should follow my three rules."

"Huh?"

"I have three rules to proposed to you.." he leaned closer to me and whispered something.

"First, you should listen whatever I order whether you like it or not since I am currently the boss of your clan. Second, you should trust my words and if you ever doubted me, don't hesitate to ask me and if I lied to you, you can kill me. And lastly..."

I don't have any choice but to accept his rules. Ako ang madaming nagawang kasalanan kaya wala akong karapatang magreklamo.

"What, now?" Nagtataka kong tanong nang bigla niyang hinaplos ang pisngi ko. "What's your last rule?" I asked again.

"This.." Then he crashed his lips into mine that made me shocked.

It was just like the day when he kissed me. Our first meeting. And I can feel that 'stupid thing' what people in love mostly to say. That damn spark!

Ilang saglit pa bago siya humiwalay sa mga labi ko at alam kong kulay kamatis na ang pisngi ko sa sobrang pula.

"I should kiss you everytime you don't obey my rules, my princess.."