115

บทที่ 115 ไม่คู่ควรให้ฉันทำแบบนี้ (5)

จี้อี้สะดุ้ง พอได้ยินคำพูดนี้ของเฮ่อจี้เฉิน ก็รีบลุกขึ้นยืนจนเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลังล้มลง

ตอนที่เธอก้มลงหยิบกระเป๋า เผลอไปโดนบาดแผลที่ข้อมือเข้า

เขามองเห็นเธอขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับกัดริมฝีปากล่างด้วยความเจ็บปวด เขาเม้มริมฝีปาก ยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็วิ่งหนีจากไปเสียแล้ว

ห้องเรียนที่เก่าและสกปรก เหลือเฮ่อจี้เฉินเพียงคนเดียว

แสงแดดที่สดใสงดงาม ลอดผ่านหน้าต่าง ส่องมากระทบร่างของเขาอย่างเงียบๆ

เขายังคงนั่งคุกเข่าท่าเดิมตรงหน้าเก้าอี้ที่เธอเพิ่งจะถูกมัด นิ่งงันไม่เคลื่อนไหวราวกับภาพวาด

ผ่านไปนาน เขาจึงกะพริบตาเบาๆ ถอนสายตากลับมาจากทิศทางที่เธอเพิ่งวิ่งจากไป

เขารู้ ว่าตนเองทำผิด และพูดผิดไปอีกแล้ว

เขาไม่อยากทะเลาะกับเธอแบบนี้เลย แต่ว่าหลังจากที่เขาเห็นเธอดึงมือกลับไป และได้ยินเธอพูดเรื่องพวกนั้น เขาพยายามที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ แต่สุดท้ายก็ยังทนไม่ได้

ที่สุดแล้วเขาก็ยังไม่ยอมให้เธอรู้เรื่องพวกนั้น เรื่องที่ว่า เขารักเธอ หรือที่เธอไปจากเขาปีนั้น ทำให้เขาคิดถึงเธอมากขนาดไหน