ตอนที่ 149

ตอนที่ 149 หยั่งเชิงกันและกัน

"เช่นนั้นคุณก็คงต้องถามตัวเองแล้วล่ะ ของสิ่งนี้ต้องเป็นสิ่งที่ตามกลับมาจากข้างนอก!" เสิ่นอี้ถาม "เร็วๆ นี้ได้ออกไปที่ไหนบ้างไหมครับ เช่นโรงพยาบาล หอประกอบพิธีฌาปนกิจ สุสานหรือสถานที่อื่น ได้ไปมาบ้างไหมครับ" 

"เอิ่ม......" อ้ายหลุนพูดตะกุกตะกัก "ไม่ ไม่มีครับ..." 

"ไม่มีจริงๆ เหรอ" สายตาที่แฝงความนัยของเสิ่นอี้มองไปที่อ้ายหลุน "อ้ายหลุน คุณคงไม่ได้ปิดบังผมหรอกนะ! ถ้าคุณไม่พูดความจริง ผมก็คงช่วยอะไรคุณไม่ได้!" 

อ้ายหลุนครุ่นคิดอีกครั้ง แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า "ผมไม่ได้ไปไหนจริงๆ โรงพยาบาลก็ไม่ได้ไป หอประกอบพิธีฌาปนกิจและสุสานยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ผมจะเอาของ...ของไม่ดีกลับมาได้อย่างไร! ผม......"

คำพูดนี้ของอ้ายหลุนยังไม่ทันจบ ทันใดนั้นก็หยุดลง 

เพราะเขาเห็นว่าจู่ๆ เสิ่นอี้จ้องไปที่มุมกำแพง เอาแต่จ้องด้วยแววตาสงสัย

พออ้ายหลุนเห็นท่าทางเช่นนี้ของเสิ่นอี้ก็ตกใจ "ศาสตราจารย์เสิ่น เสิ่น..." 

เขาจับแขนของเสิ่นอี้ ไม่กล้าปล่อย "ศาสตราจารย์เสิ่น คุณ คุณ คุณมองอะไร..."