บทที่ 108-2 เส้นแบ่งแห่งความสิ้นหวัง

บทที่ 108-2 เส้นแบ่งแห่งความสิ้นหวัง

จวงเตี้ยนหรูพยักหน้ารับกล่าว “ใช่แล้ว นางไม่มีความจำเป็นจะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ทั้งยังจะทำให้ฝ่าบาทลามมาสงสัยในตัวข้าอีก ข้าจึงจำเป็นต้องสังหารนาง นางไม่ใช่มั่วเจ่อคนแรกที่เสียสละตนเองเพื่องานใหญ่ ที่ประตูยมโลกยังมีผู้กล้าผู้ร่วมอุดมการณ์อีกมากมายนับไม่ถ้วนรอนางอยู่ นางจะไม่โดดเดี่ยวและถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง”

เหมือนดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางจิตใจของชิงเซี่ย ดวงตาทั้งคู่ของนางประกายคมกริบและร้อนแรงราวกับคมดาบที่เชือดเฉือนลงไปบนเนื้อหนังของชายชราผู้นั้น พลางกล่าวด้วยเสียงเย็นว่า “ท่านมันคนโรคจิตไร้ใจที่บ้าคลั่งไปแล้ว!”

จวงเตี้ยนหรูหาได้สนใจไม่ ยังคงกล่าวด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ในคุณธรรมอย่างรุนแรง “พวกเรามีเป้าหมายที่สูงส่งและยาวไกลมากกว่านั้นนัก สักวันหนึ่งประวัติศาสตร์จะพิสูจน์ว่าพวกเราคือฝ่ายที่ถูกต้อง”