0187 คู่แค้น ผูกง่ายแต่แก้ยาก (2)

บทที่ 187 คู่แค้น ผูกง่ายแต่แก้ยาก (2)

ฉินเวยเวยกวาดตามองเขาอยู่เป็นระยะ รออยู่นานก็ไม่เห็นเขาเอ่ยปาก จึงถามขึ้นเอง "ยังมีอะไรอีก?"

เหมียวอี้ยิ้มแห้ง ราวกับขัดเขินที่จะเอ่ยปาก

ฉินเวยเวยพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "มีอะไรก็ว่ามา"

"ที่จริงก็ไม่มีเรื่องอะไรหรอก แต่แค่ครั้งนี้ถ้ำคล้อยบูรพาของข้าเสียหายหนักไปหน่อย พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วข้าน้อยก็กังวลจนไม่เป็นอันกินอันนอน..."

ฉินเวยเวยรอให้เขาพูดต่อ แต่เขากลับไม่พูดต่อ นางจึงพูดอย่างเรียบๆ ไม่ใส่ใจว่า "ข้าอนุญาตให้เจ้าเติมกำลังคนยี่สิบคนแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือจะให้ข้าเพิ่มสิ่งของให้? เจ้าอยากได้อะไรล่ะ?"

"ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าแค่อยากจะเตือนประมุขขุนเขาสักหน่อย ศึกครั้งนั้น ถึงตอนนี้ข้าก็ก้ยังหวาดระแวงอยู่ ตอนนั้นสภาพของประมุขขุนเขาอันตรายเกินไปแล้ว..."

พอพูดถึงตรงนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ฉินเวยเวยขมวดคิ้ว "เจ้ากำลังเตือนข้าว่าเจ้าช่วยชีวิตข้าไว้? ต้องการให้ข้าแสดงความขอบคุณ ใช่ไหม?"

"ไม่ๆๆ!" เหมียวอี้รีบโบกไม้โบกมือ "ไม่ได้หมายความอย่างนั้นแน่นอน"