17 Kabanata 14

February 25, 3030

Wednesday

Kinuha ko lahat ng gamit na sa tingin ko ay kakailanganin ko at t'ska bumaba.

"Lycus."

"Hmmn?"

"I wanna go out side." sabi ko. Nakita ko naman na napakunot ang noo 'nya.

"You know it's dangerous." he said.

"I know, but my brain chips is now unused. So I can use it on danger."

"Dangerous is everywhere." sabi pa ni Lycus. "You can't tell."

"Lycus, I can handle my self.. trust me. Gusto ko lang namang magpahangin."

I heard him sighed. "Alright, basta mag dala ka ng kasama." he said.  "What? I need my privacy.." I said. "Then It's.. no." he said. I almost groan on what he just said.

"Lycus. I am old enough to protect my self.. so don't worry!" kunot noo kong sabi.

"Damara.." I heard him sighed.

"Lycus, choose. Aalis ako ng hindi nagpapaalam? O papayagan mo ako, at least alam mo kung saan ako pupunta? Choose." nag cross arm ako sa harap 'nya.

"Fine Damara. I will give you one hour to go out side."

"What? One hour?" nakakunot noo kong sabi. "Two hours." tawad ko pa.

"No. One hour."

"One hour and forty five minutes."

"One hour and thirty minutes." sabi 'nya.

"One hour and forty five minutes!" pag hihimutok ko.

"One hour. That's final."

"No! One hour ang thirty minutes then." nakangusong ani ko. I saw him smirk.

"Whatever." umirap na ako at lumabas na ng bahay at sumakay na sa sasakyan.

Nag research ako about sa pinakamagandang scenery dito, and I found a great one..

At doon ako pupunta ngayon.

Welcome to paradise.

Napangiti ako sa nabasa.

Here I am.

Pinark ko na ang sasakyan ko at agad na bumaba.

"Welcome to paradise ma'am." binigyan ako ng isang mapa ng lugar ng isang robot na namamahala dito.

"Thank you." ngumiti ako sa ka'nya at bahagyang tumango. Umalis na ako sa parking lot at dumiretso na sa mga nag tataasang puno.

A comfort place.

Umupo ako sa isang bench at doon dinama ang hangin.

A fresh air.

Sa pag iisa ko ay muli kong naalala ang pag balik namin sa aking panahon.

They didn't remember me..

Kung hahatiin sa apat ang pagkatao ko ay tatlo dito ang nawawala..

Memories and my family..

I didn't remember every each of them..

Just Jazz and Nicaise..

And out of nowhere I remember my limitation in time..

A week..

I only have a week to live..

At hindi ko pa na sasabi kay Lycus.

Should I inform him?

Or not?

When I die.. I will be only part of his memory..

A part of his story.

"Miss." nagulat ako nang may tumapat na braso sa aking harap na may inaabot na isang panyo.

"Uh.." agad kong pinunasan ang aking pisngi na hindi ko nalalaman na basa na pala dahil sa luha.

"Sorry. Naabala ba kita?" I asked at tumingala na sa ka'nya.

But..

What the hell?

"J-Jazzaniah?" nanginig ang mga boses ko. Dahan dahan na napatayo ako.

"Jazz!" nagagalak na niyakap ko 'sya.

Naramdamn ko na napako 'sya sa kinatatayuan 'nya, but I didn't mind.

"Jazz.. I am telling the truth.. believe me." umiyak ako sa mga balikat 'nya.

"W-wait.. miss." dahan dahan 'nyang tinulak ang balikat ko palayo sa ka'nya.

"Why?"

"I-I'm not Jazz..?" sabi 'nya habang nakakunot ang noo.

"What?" tinignan ko 'sya ng mabuti pero nakikita ko ang itsura sa ka'nya ni Jazz.

"But.."

"Miss.. here. Wipe your tears away." sabi 'nya at umupo sa bench na inuupuan ko kanina. Umupo din ako sa tabi 'nya.

"Uh.. thank you for handkerchief.. mister..?" I didn't know his name so I can't complete what I am saying.

"Ah.. I am Harvey. Harvey Samson." he smiled at me. Inabot 'nya sa akin ang ka'nyang kamay.

"Ah! I am Damara.." inabot ko ang ka'nyang kamay.

"Damara?" napatango tango 'sya.

"Beautiful name huh? Damara means Goddess of fertility." an'ya. Napangiti naman ako.

"Thank you.. but.. Goddess of fertility?"

"Yes,"

"I didn't know my name had a meaning." mangha ko 'syang tinignan.

"Uh.. Damara, I'll go now. I almost forgot my meeting." tumayo na agad 'sya.

"Enjoy the sceneries." muli 'syang ngumiti sa akin at tumango bago umalis

"Uh.. wait Harvey!" tawag ko agad.

"Why?" lumingon naman agad 'sya.

"W-what's your number.. I'll call you to bring your handkerchief back." I shamelessly said.

"Uh.. give me your phone." agad ko namang kinuha ang aking telepono sa aking bulsa.

"Here." ngumiti ako sa ka'nya. Hindi ko alam kung totoo ang sinabi ko na isasauli ko sa ka'nya ang panyo 'nya para kuhain ang numero 'nya, o palusot ko lang 'yon para makita ko 'syang muli.

"Here." isinauli 'nya na sa akin ang telepono ko. Kinuha ko sa ka'nya at diniretso sa agad sa aking bulsa.

"So.. I'll go now." sabi 'nya at tinuro ang daan sa labas.

"Yes. Thank you, you may go now. Sorry for the hindrance." I said. He nodded and smile once again before officially turning back.

Bumalik ako sa pag kakupo at tinignan muli ang magandang view sa harap.

A very relaxing place..

But..

Why Harvey and Jazz had a same face?

Natigil ang pag iisip ko nang naramdaman kong nag vi-vibrate ang cellphone ko. Kinuha ko 'yon at tinignan kung sino ang caller.

It's unregistered number.

Napakunot ang noo ko.

Who's this?

Nireject ko ang tawag at akmang muling ibabalik ang cellphone sa bulsa, pero hindi ko pa nailalagay ay muli itong nag vibrate.

Unregistered Number:

It's Harvey, sorry I didn't put my number on your phone:) kindly answer my call.

Napatagilid ang ulo ko at bahagyang napangiti.

Damara:

Alright:) it's now on my phone book.

Hindi nag tagal ay nag ring na muli ang cellphone ko dahil sa tawag ni Harvey.

"Sorry for the inconvenience. But can we meet tomorrow again? Same time and same place." sabi 'nya agad. Napangiti naman ako, sumandal ako sa sandalan ng inuupuan kong upuan.

"Alright." sabi ko habang nakangiti.

"Great! So.. hung it up?" sabi 'nya.

Bahagya naman akong natawa. "Alright. Turn it off now." I said.

"I won't cut the call unless you will." narinig ko ang pangungutya sa boses 'nya.

"Don't have any questions..?" I asked.

"I will save my question for tommorow." he said. Napangiti naman ako.

"Alright! I will do the same." sabi ko habang nakatingin sa palubog na araw.

"So.. bye? Cut the call now Damara." he said.

"I won't cut the call unless you will." ginaya ko ang boses 'nya at ang paraan ng pag sasalita 'nya. I heard him chuckle.

"I'm serious about that Damara." he said.

"Really? You do?" pangungutya ko pa.

"Hung it now. It's getting late." dahil sa sinabi 'nya ay tumingin ako sa orasan sa king telepono.

What the fvck.

Sumobra ako sa oras na binigay sa akin ni Lycus!

"Alright! I'll cut it now! Bye bye!" nag madali ako na bumalik sa sasakyan ko habang pinapatay ang tawag sa pagitan namin.

Shit!

Baka hindi na ako payagan 'non bukas!

Hinawakan ko nalang ang sasakyan at sinubukan na mag teleport. Pero hindi ko kaya! Masyadong mabigat ang sasakyan! Kaya agad na akong sumakay sa loob.

"Bring me back to our house! Now!" sabi ko sa sasakyan. Agad naman 'tong umandar. Sasandal na sana ako sa upuan pero muling nagring ang cellphone ko.

"What? It's clear alright? Same time and same place. I won't forget it, don't worry." hindi ko pamandin tinitignan ang tumatawag ay ayan na ang sinagot ko.

"So, nakipag kita ka? Kanino?" saryosong sabi sa kabilang linya. Nanlalaki ang mga mata kong tinignan ang telepono ko.

Si Lycus!

"U-uh! H-hello!" awkward kong sabi.

"Damara, nakipag kita ka?" sabi 'nya muli.

Shit. I'm not!

"H-hindi!" depensa ko.

"Umuwi ka na. Pag uusapan natin 'yan sa bahay." sabi ni Lycus at agad na pinatay ang tawag.

Napatingin naman ako sa telepono na tinawagan ni Lycus.

Hindi ko tuloy napigilan na pag kumparahin sila ni Harvey na kakakilala ko lang.

Napabuntong hininga nalang ako.

"You're here." naka crossarms na sabi sa akin ni Lycus.

"Yes—"

"Sino 'yong kinita mo?"

"Wala akong kinita—"

"E bakit ganoon ang salubong mo sa akin sa telepono?" he asked.

"May tumawag sa akin, at akala ko 'sya ulit 'yong tumawag." nag kibit ako ng balikat at nilampasan 'sya. "That's it!" sabi ko at muli 'syang hinarap.

"Tapos mag pa kikita kayo? Ga'non?" naka kunot noong sabi 'nya.

I only sighed then shrugged. Tumalikod na ako sa ka'nya at tumuloy na sa kusina para mag hanap ng pag kain.

"Damara," tawag sa akin ni manang.

"Bakit po?" kumuha na muna ako ng tubig at baso bago humarap sa ka'nya.

"May gusto ka bang lutiin para sa hapunan? Dessert o ulam?" nakangiting an'ya, ngumiti rin ako saka'nya pabalik.

"Ah! pininyahan po." I said.

"Pininyahan? Damara? Pagkain 'nyo ba 'yan sa panahon 'nyo?" hindi nawawala ang ngiti sa mga labi 'nya sa twing mag sasalita 'sya, dahilan kung bakit nahahawa ako ng ngiti.

"Uh.."

Pininyahan..

What kind of dish is that?

O pag kain nga ba 'yon?

Come on Damara..

Kahit ngayon lang sana ay masagot mo ang tanong na 'yan.

Pumikit ako ng mariin para alalahanin kung ano nga ba ang nirequest kong ulam.

"Damara?"

"Ahh, shit.."

Unti unting sumakit ang ulo ko..

Shit!

Muling pumintig ang ulo ko sa sakit.

"Lycus! Si Damara!" sigaw ni manang.

"What?" agad naman ay naandito na 'sya.

"Tinatanong ko lang ang kaonting detalye tungkol sa ka'nyang gustong ulam.. tapos ayan.. sumakit na ang ulo 'nya." pag papaliwanag pa ni manang.

Naramdaman ko ang pag teleport namin dahil sa malakas na hanging sumalubong sa aming katawan.

"Doc, Damara's having a headache." kahit na mariin ang pag kakapikit ko ay naramdaman ko na nasa ospital kami ngayon

"Lay her down here." sunod kong naramdaman ang paglapat ng aking likod sa isang malambot na higaan.

"Check the.." the last thing I heard before I fall asleep.

I found my self at the kitchen..

Nasa kusina ako nag luluto.. Nang biglang may yumakap sa likod ko at hinalikan ako sa pisngi mula sa likod.

"Jazz," naramdaman kong ngumiti ako sakanya at humarap sa ka'nya.

Jazz..

Gusto kong maluha pero parang hindi pwede.

"Hon, baka mabinat ka." nakita ko ang pag aalala sa mga mata 'nya.

"Hindi yan. 'Wag ka ngang masyadong mag alala jaan." naramdaman kong kumikilos mag isa ang katawan ko at pinisil pa ang ilong ni Jazz.

"Make it sure! Naku! Napakakulit mo!" nangigigil na pinisil 'nya rin ang ilong ko.

"Where's tita pala?" he asked at kumalas ng yakap sa akin.

"Umalis sila, kasama 'nya si tita Clarisse."

"How about Nicaise?" sumandal 'sya sa lababo at hinarap ako.

"She's at her room. Bakit ba?" nakakunot noong tanong ko sa ka'nya.

I saw how he love Damara on his eyes..

Things that I didn't saw when we go back at our time.

Why?

Hindi ba ako nakilala ng puso 'nya?

"Lycus, ito ang gusto ni Damara na ulam. Niresearch ko ito sa isang site."

"Thank you for this manang."

"Masarap ang ulam na gusto ni Damara. Ngayon lang ako nakatikim ng ganyang klase ng ulam. Pero sa ngayon ay mahirap ng hagilapin ang kasangkapan na kailangan para 'jan."

"Really?"

Napadilat ako dahil sa mga ingay na naririnig. Sumalubong sa akin ang puting kisame at ang alaala ng panaginip ko kanina.

Jazz..

It's not a dream.. it's a memory.

"Damara.." si manang ang unang nakapansin na gising na ako.

"Uh.." pinilit kong umupo mula sa pag kakahiga. Agad naman akong inalalayan ni Lycus.

"W-what happened?" mahinang usal ko dahil pakiramdam ko ay nanunuyo ang lalamunan ko maging ang labi ko.

"Nawalan ka ng malay kanina."

"Why?" tanong ko, nakita ko si manang na lumabas ng kwarto.

"Doctor Remirez said, it's because of thinking too much." he said seriously.

"Uh.." napaiwas naman ako ng tingin sa ka'nya.

"You will be confine here. Until you feel better." napa angat naman ako ng tingin sa ka'nya.

"What?" narinig ko na may kumatok sa pinto at agad din naman na binuksan.

"Excuse me lang sa inyong dalawa, pero Damara uminom ka na muna ng tubig." inabot sa akin ni manang ang isang baso ng tubig.

"Salamat po." halos walang boses ko ng sabi. Tumango 'sya sa akin at muling ngumiti bago umatras.

"Sa labas lang ako Lycus. Kung may gusto kayong iutos ay sabihin 'nyo lang sa akin." sabi ni manang at sumulyap muna sa akin bago lumabas.

"Damara." napatingin ako kay Lycus ng tawagin 'nya ako.

"Ano ang lagi mong iniisip at nahimatay ka huh?" tanong ni Lycus.

"Is it about the rejection from Nicaise and Jazz?" he seriously asked.

I want to tell him that. "No it's not." But I know that's not the answer.

I'm just fooling my self and him if I'll tell that I'm not thinking about their rejection.

Hindi ako sumagot sa ka'nya at ininom na lang ang tibig na binigay ni manang.

I heard him sighed.

"Damara.. it's not your fault if they didn't believe you," Lycus said.

"It hurts to be denied by your love ones." I said.

At first.. I told them that I'm not Damara..

Then now.. I almost beg to my family just to believe me that I'm Damara.

Ironic isn't?