16 Kabanata 13

February 20, 2020

Thursday

"Kahapon pa 'yan sir naan'jan. Ginigising ko pero parang walang pakiramdam. Tapos hanggang ngayon ay naandito pa rin pala."

"Ma'am, sir, gising na po kayo. Bawal po ditong matulog. Sir. Ma'am." naramdaman ko na may yumuyugyog sa balikat ko unti unti akong nagising. Dahan dahan akong nag unat sa kung nasaan man ako ngayon.

"Ma'am delikado po dito, baka po kayo ay masagasaan." patuloy pa rin ang pag sasalita ng isang lalaki.

"Ma'am babalik po kami dito pag kalipas ng limang minuto. Kapag hindi pa po kayo umalis ay ipapadampot na po namin kayo sa pulis." pag ka sabi 'nya 'non ay may narinig na akong yabag paalis. Unti unti na akong dumilat.

Puno.

Nasa ilalim kami ng puno.

Napatingin ako sa paligid ko at nakita ko si Lycus na naka sandal sa puno, katabi ko.

"Lycus." inalog alog ko ang balikat 'nya.

"Lycus, wake up!" mas nilakasan ko pa ang pag yugyog sa balikat 'nya hanggang sa nakita ko na gumalaw na ang mga talukap ng mata 'nya.

"Lycus! Where are we?" nakakunot noo kong tanong.

Ang nakikita ko ngayon ay isang gusali at mga sasakyang nakaparada. Sa hindi kalayuan naman ay doon mo makikita ang mga umaandar na sasak'yan.

"Huh?" pinilit 'nyang idinilat ang ka'nyang mga mata.

"Nasaan tayo?" tanong ko, dahil hindi ako pamilyar sa lugar na kinaroroonan namin.

"Wait." nakita ko kung paano bahagyang nanlaki bahagya ang ka'nyang mga mata at kung paano 'nya ayusin ang nagulo 'nyang damit at buhok.

"Let's go." sabi 'nya at tumayo. Nilahad 'nya sa akin ang ka'nyang mga kamay na agad ko namang kinuha.

"Where are we going ba?" tanong ko ng ako ay makatayo na. Pinagpagan ko ang damit ko dahil sa 'tyak na dumi na nakuha ko sa pagtulog sa ilalim ng puno.

"Where going somewhere." sabi 'nya at nag simula na kaming mag lakad.

"Huh? Saan ba 'to?" nilibot ko pa ang aking tingin.

Nakakapanibago.

Walang lumilipad na mga sasakyan, walang mga robot na pakalat kalat, walang alien sa tabi tabi.

"Uh.. mister." napalingon ako kay Lycus ng mag salita 'sya. Nakita ko na pinigilan 'nya ang isang lalaki na nag lalakad.

"Anong araw at taon na ngayon?" Lycus asked. Binigyan naman 'sya ng lalaki ng nag tatakang mga tingin.

"Baliw ka na ba?" natatawang binalingan ng lalaki ang ka'nyang kasama. "Nakadroga 'ata 'pre." naiiling na umalis sila.

Napakunot naman ng noo ko dahil sa tanong ni Lycus.

"Anong klaseng tanong 'yun?" sabi ko, pero hindi 'nya ako pinansin.

"Miss! Wait." harang naman 'nya sa isang babae. Napataas naman ang kilay ko sa babaeng 'to dahil halos wala na 'syang saplot sa katawan.

"Bakit mister? Kailangan mo ba ng kasama ngayong araw?" malagkit 'syang tinignan ng babae.

What the hell?

Napangiwi ako sa sagot ng babae.

"What?!" singhal ni Lycus. "I'll just ask you something." sabi pa ni Lycus.

"What is it?" ngumiti ang babae ng nakakakit, napangiwi naman ulit ako. Tinignan ko si Lycus para tignan kung ano ang magiging reaksyon 'nya sa babaeng nasa harap.

"Anong araw na at anong taon?" diretsang sabi ni Lycus.

"What the hell? Hindi ako kalandaryo excuse me!?" nakataas na kilay na sabi ng babae.

"Hmp!" nag walkout ang babae sa harap namin.

"Anong bang klaseng tanong ang tinatanong mo?" natatawa kong sabi.

He only sighed.

"Damara, go asked someone like what I am doing." he said.

"I will not. Unless sabihin mo sa akin ang dahilan." sabi ko.

"Damara. We time travelled. I just want to assure if we arrived on right year." napakunot ang noo ko sa sinabi 'nya.

"What? We time travelled?"

"Yes, so.. asked them now."

I am blank.

"Mister." lumapit 'sya sa guard ng building.

"Oh, sir. Gising na pala kayo." sabi ng guard at umayos ng tayo mula sa pagsusulat 'nya sa notebook na mayroon 'sya.

"Uh.. oo, may hinihintay kasi kami. Kaso ginabi na kami, tapos ayun." nagkibitbalikat si Lycus, napakunot noo naman ako sa sinabi 'nya.

"Ah, ganoon ba sir, sino ba ang hinihintay 'nyo?"

"Kaibigan namin. By the way, anong araw at taon na ba ngayon?" tanong 'nya kay kuya guard.

"Uh.." tinignan 'nya ang notebook 'nya bago kami sagutin. "February 20, 2020 na po sir. Bakit po ba?" balik tanong ng guard.

"Ah, nakalimutan ko lang kasi." he smiled, pero ang guard ay mukhang hindi naniniwala.

"Let's go." hinawakan 'nya ang braso ko at iginaya sa papasok sa loob ng Ospital.

"Why are we here?" bulong ko.

"To try to bring your memories back." he said.

Nang makapasok na kami ay dumiretso na agad kami sa front desk.

"Nurse, mayroon ba ditong naka-confine na Damara?"

Napalingon ako kay Lycus ng binangit 'nya ang pangalan ko.

"Damara sir? Ano pong surname?" may tinignan na 'syang notebook at nag simula ng bumuklat.

"Uh.. I don't know her surname.."

"Kaano ano 'nya po ba kayo sir?" tanong pa ng nurse.

"Uh.. mag kakilala lang kami. Gusto ko lang malaman kung totoo ang narinig ko na nakonfine daw 'sya dito?" Lycus asking the nurse casually.

"Uh.. yes sir. Naka confine po 'sya dito." tumatangong sabi ng nurse.

"Nasaan ang kwarto ni Damara?"

"Uh-"

"Excuse me?" may sumingit sa aming isang lalaki. Napalingon ako sa ka'nya at gano'n din 'sya sa'kin.

"D-Damara?"

He's familiar..

"Jazzaniah.. right?" nanliliit ang mga mata ko dahil hindi ko sigurado kung 'sya nga ba si Jazzaniah.

"Damara! K-kanina pag alis ko h-hindi ka pa gising?" lumapit 'sya sa akin at hinawakan ang kamay ko. Agad naman akong napabawi.

"W-wait." napangiwi ako.

"Na'san na nga pala sila tita?" nakita ko ang mga butil ng luha sa ka'nyang mata.

"Uh.."

"Excuse me. Who are you?" hinarangan ako ni Lycus mula kay Jazz.

"Huh?" napakunot ang noo ni Jazz.

"Who is he Damara?" sabay na tanong sa akin ng dalawa.

"H-huh?"

"Damara." ani ulit ng dalawa.

"What the.." ani Lycus.

"Who the hell are you?" saryosong ani Jazz pero napairap lang si Lycus.

"Uh.. Jazz, he's Lycus. My friend. And Lycus, this is Jazzaniah my-"

"Her fiancee." sabi 'nya at napatingin sa aking kamay. Dahilan kung bakit sundan ko 'yon ng tingin.

"Fiancee huh?" hinapit ako palapit ni Lycus sa ka'nya.

"Damara, bakit hindi mo suot ang singsing na binigay ko?" nakakunot noong ani Jazz. Napatingin naman ako sa mga daliri ko.

"Wala akong matandaan na nag bigay ka ng-"

"Exuse me. Pwedeng makiraan?" may sumingit na isang ginang sa aming usapan. Nalimutan ko, nasa harap nga pala kami ng front desk.

"Uh.. sorry po ma'am." bahagya akong yumuko sa ka'nya at humalis sa pag kakaharang sa front dest, ngumiti lang 'sya sa akin at hinarap na ang nurse 'don.

"Sa bahay na natin 'to pag usapan. Tara na Damara." hinawakan 'nya ang kamay ko at nag umpisa nang mag lakad, pero hindi pa man din kami na kakalabas ng Ospital ay nag ring na ang cellphone ni Jazz.

"It's Nicaise." hindi 'nya binitawan ang kamay ko, ginamit 'nya ang kaliwa 'nyang kamay para sagutin ang telepono na ka'nyang hawak.

"Hello?"

"Kuya, hindi kapaba aakyat? Gusto ko kasing bumili ng pagkain, walang mag babantay kay ate." parang kinurot ang boses ko nang marinig ko ang ka'nyang boses. Kahit mahina iyon ay sapat na 'yon para malaman ko na si Nicaise nga 'yon.

"Nicaise? Kasama ko ang ate mo." hindi 'nya pa rin binibitawan ng kamay ko, pero naramdaman ko na unti unting may humahawak sa kabila kong palad. Napalingon ako doon at nakita ko ang saryosong si Lycus.

"Come on." kinuha 'nya ako sa pag kakahawak sa akin ni Jazz.

"Wait," sabi 'nya sa kausap 'nya sa telepono.

"Damara, let's go. Come with me." hintak 'nya ako sa pagkakahawak sa akin ni Lycus, dahilan kung bakit ako muling nabitawan ni Lycus.

"Wait." narinig kong ani Lycus, pero hindi 'sya pinansin ni Jazz.

"Damn him." I heard him murmured.

"A-akala ko ba uuwi na tayo?" I asked, but he didn't respond. Naramdaman ko na sumunod sa amin si Lycus.

"Here," huminto kami sa isang pinto.

"Nicaise, we're here." sabi 'nya sa telepono, agad na lumabas ang isang teenager na babae.

"A-ate?" nanlaki ang mga mata 'nya. Agad 'nyang sinara ang pinto ng kwarto na pinanggalingan 'nya.

"N-Nicaise?" naramdaman kong nagilid ang mga luha ko dahil nakita ko ang kapatid ko.

"A-ate, p-pero.." napalingon 'sya sa pinto na ka'nyang nilabasan.

"Damara.." tumabi sa akin si Lycus.

"Nicaise. She doesn't have the ring that I gave her." sabi ni Jazz at matalim akong tinignan.

"Uh.." napatingin si Nicaise sa aking mga kamay.

"Why?" nag tataka na tumingala sa akin si Nicaise at saglit na sinulyapan si Jazz.

"Because she's not Damara."

"H-huh? Jazz! It's me! Damara!" sabi ko sa ka'nya.

"If you're Damara, then tell me. Paano mo ako sinagot?" saryosong ani 'nya.

"Excuse me Jazz, and to you miss Nicaise. But she lost her memories." saryosong ani Lycus.

"Why would she?" tanong ni Nicaise.

"I-I don't know Nicaise-"

"Stop." nakakunot noong sabi ni Nicaise.

"Kung sino ka man, h'wag mo na sana kaming guluhin. Hindi porket kami ay nangungulila kay ate Damara ay pwede mo nang gamitin ang pangalan 'nya at ang itsura na mayroon ka." saryosong ani Nicaise.

"We're telling the truth." pagtatangol pa ni Lycus.

"Paano 'nyo mapapatunayan? Ni ang pag sagot nga sa akin ni Damara ay hindi 'nya maalala-"

"Because she lost her memories!" sigaw ni Lycus.

"Really? Then. Kung ikaw si Damara, sino ang nasa loob?" sabi ni Nicaise.

"What?" bulong ko sa sarili ko.

Nag lakad si Nicaise para buksan ng pinto ng silid na pinangalingan 'nya.

"She's my sister, and your not my sister." she said without looking at me.

Tinignan ko kung sino ang nakahiga.

Ako nga.

Nanghina ang tuhod ko sa nakita.

Looks like.. lifeless..

How?

Paano nangyari 'yun?

But I am here..

Alive.

"So now whoever you are. Get out." Jazz said mercilessly.

"But-"

"No buts! Get out!" namumulang matang an'ya.

"Anong karapatan mo para tawagin ang sarili mong si Damara!? Huh?!"

"Enough! Damara let's go!" hinawakan ni Lycus ang braso ko, pero iniwas ko 'yon sa ka'nya.

"Kahit hindi man kayo maniwala, sana naaalala ng puso 'nyo ang sinasabi ko." tumulo na ang luha ko.

"Just remember, that Damara loves you."

"Damara. Stop. H'wag mong ipilit ang sarili mo sa kanila." hinawakan ni Lycus ang braso ko at hinatak palapit sa ka'nya.

"H'wag sana kayo'ng magsisi sa ginawa 'nyo." naramdaman ko ang galit sa boses ni Lycus.

"We will never-" muling tumulo ang luha ko dahil sa narinig na paninindigan sa boses ni Jazz.

"Just make sure. Moron."

"Stop." I said.

"Let's go." ani Lycus.

"We're at past. Don't use teleportation here." I said through our mind.

"Alright." he replied.

Tumalikod na kami palabas ng ospital, habang ako'y lumuluha.

They said it really hurts when your crying alone.. secretly.. but for me, it more hurts to cry at front of my family.. begging to believe me.. begging to remember me through their hearts.

Masakit pala na iniisip nila na nag iimpostor ka kahit hindi naman, hindi katulad nang alam mo talaga na totoo nga ang sinasabi nila.

"Damara, are you alright?" he asked.

"Yes, I am." I smiled without looking at him.

I'm happy because at least I saw my sister and Jazz, but they're not happy to see me. And it's hurts.. a lot.

"Damara.. we will go back to our time. Be ready." he said, I just nodded.

Bumalik kami sa puno na pinanggalingan namin.

"Bring us back to our time. At year 3030." pag kakausap pa ni Lycus sa puno. Nakakunot noo ko na tinignan si Lycus.

"What the hell? Bakit mo kinakausap- what.. the.. fvck." dahan dahang sabi ko sa huling bahagi ng aking sinabi.

"Bakit huminto silang lahat?!" nilibot ko ang tingin ko at nakita kong wala ngang gumagalaw kundi kami lang ni Lycus.

Ang pag hulog ng dahon ay nabitin sa ere.

Ang mga usok na lumalabas mula sa sasakyan ay nahinto.

"The ship is coming." sabi 'nya at namulsa.

"What? Where?" sinundan ko ng tingin ang tinitignan 'nya.

"What the.." nalaglag ang panga ko sa nakita.

Dahan dahang bumaba ang ship na dumating.

"Let's go." hinawakan 'nya ang kamay ko at iginaya palapit sa ship na nakalapag.

"W-wait."

"Come on Damara let's go."

Dahan dahan kong ihinakbang ang paa ko palapit sa ship na sa tingin ko ay aming sasakyan pabalik sa aming oras.

"Come on." hinawakan 'nya ang kamay ko at unti unting pumasok sa ship.

Pero..

"Lycus!"

Shit!

"Ahh!"

Wala kaming naapakan sa ship! Nung sinubukan naming umapak ay wala! Nahulog kami!

Shit!

Para kaming nahuhulog mula sa mataas na lugar. Nakikita ko muli ang orasan sa paligid, hindi pantay pantay ang laki. May maliit, malaki, at 'yung iba ay hindi na umiikot.

"Damara." napalingon ako kay Lycus na hanggang ngayon ay nakahawak pa rin sa aking kamay.

"L-Lycus.." nanghihina kong tawag sa ka'nya.

"Just feel the DeLorean."

"W-what?"

Ang sakit na ng abdomen ko.. feeling ko ay naiiwan ang mga organs ko sa itaas.

"Don't shout.. just feel the travel." he said like it's nothing.

"T-travel?" natatakot na sabi ko. "Travel 'to!? Saan naman tayo pupunta huh?!" sigaw ko.

"We're going back to our time." he said.

"What?!"

Ang dami ko pang gustong sabihin pero naramdaman ko ulit ang pagkawala ng aking lakas.

Dahan dahan ko'ng pinikit ang aking mga mata.