การเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

ในวันที่อากาศสดใสแบบนี้ ชั่งเหมาะแก่การเรียนคณิตศาสตร์สบาย ๆ ของนักเรียนหัวกะทิห้อง 1 ซะจริง

อืม.. ดูเหมือนทุกคนในห้องจะตั้งใจกันมาก ๆ เลยนะ ทุกคนดูตั้งใจกันมาก..

มากซะจนบางคนถึงขั้นไม่ทันได้สังเกตุเห็นถึงวงเวทย์ใต้เท้าเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นทุกคนก็ต่างชะงัก เมื่อมีเสียงเท้าหนักอึ้งที่ดูเหมือนกับว่ามีเรื่องเร่งมาก ๆ จะบอก

ปึ้ง-!

เสียงเปิดประตูที่ดังสนั่นไปทั่วห้อง ทำให้ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียง ชายที่ดูท่าจะเป็นครูอีกคนตะโกนสุดเสียง ถึงแม้จะยังหอบก็ตาม

" นักเรียน! รีบไปกันได้แล้ว เราจะอพยพกัน เร็ว ๆ เลย! "

คำพูดของครูคนนั้นทำเอาทุกคนงง และจับต้นชนปลายไม่ถูก ทุกคนต่างก็สงสัยว่าทำไมถึงต้องอพยพ บางคนก็หันไปถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น บางคนก็ส่งสายตาไปที่ครูผู้มาใหม่ให้อธิบายเพิ่มเติม

แต่ในขณะเดียวกัน วงเวทย์ที่ปรากฎอยู่นานก็ได้ทำหน้าที่ของมัน แสงสว่างของวงเวทย์ค่อย ๆ เข้าครอบเป้าหมายที่ยืนอยู๋บนวงเวทย์ เริ่มจากเท้าไปสุดที่หัว และหายไปพร้อมกับแสงสว่างที่ทำให้คนทั้งห้องที่เหลืออยู่แสบตา

เหตุหารณ์แปลกประหลาดนั้นทำให้คนทั้งห้องต่างนิ่งงันไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะแตกตื่น แต่ก็ได้ไม่นานเพราะมีทหารจำนวนหนึ่งเข้ามาควบคุมสถานะการณ์ แล้วพาเด็กทุกคนไปยังศูนย์อพยพทั้งหมด

พวกเขาเป็นห้องสุดท้ายแล้วที่ยังอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ เท่ากับว่าในนี้ไม่มีมนุษย์อยู่ซักคน แต่ว่า..มีเด็กอยู่กลุ่มหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นเด็กที่โดดเรียนยังคงอยู่ในโรงเรียนนี้

" เค้ก ข้างนอกเป็นไงบ้าง "

" ไม่มีคนอยู่เลย "

" ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกรึเปล่า.. "

สถานการณ์ในห้องเก็บเสียงนี้ค่อนข้างตึงเครียดเนื่องจากพวกเขาโดดเรียน และไม่รู็ว่าข้างนอกนันเกิดอะไรขึ้น แถมเพื่อนของพวกเข้ายังหายไปคนหนึ่งอีกต่างหาก

" แล้วเจอหลิวบ้างมั้ย? "

เค้กส่ายหน้าทันควันแทนการตอบ ทุกคนนิ่งเงียบกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงบางอย่างชนประตูเข้าอย่างจัง ทำให้ทุกคนเกิดตกใจขึ้นมา ต่างตนต่างคว้าเครื่องดนตรีที่อยู่ใกล้ตัวขึ้นมาตั้งท่าเตรียมโจมตี

แอ๊ด- ปึ๊ง-!

ไม่นานประตูก็เปิดออกเกิดเสียงดังขึ้น และมีบางอย่างรูปร่างคล้ายคนร่วงลงกับพื้น เป็นภาพที่สยองพอควรถึงแม้จะครึ่งตัวก็ตาม ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้อง ไม่สิ เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง แล้วชะโงกหัวออกมา พร้อมกับอ้าปาก

" นี่ เค้าคิดว่าข้างนอกมีบางอย่างแปลก ๆ นะ "

" หลิว! ไปไหนมาอ่ะ แล้ว..นั่นอะไร.. "

" ออกมาสิเดี๋ยวก็รู้เองแหละ "

ทุกคนลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินตามเพื่อนอีกคนของพวกเขาออกไปข้างนอก โดยที่ยังคงระแวงศพเน่าเปื่อยที่กองขวางอยู่ตรงทางออกของห้อง

ฉันเดินนำทุกคนไปทางโรงอาหารที่อยู่ทางขวาของห้องเก็บเสียง พวกเราเดินไปกันเงียบ ๆ ถึงแม้มันจะเงียบอยู่แล้วก็ตาม รอบข้างไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิต ดูเหมือนว่าทุกคนจะหายไป หรือไม่ก็ออกไปไหนซักที่กันหมดแล้วโดยที่ไม่มีการประกาศ

ไม่นานก็เดินเลาะจนมาถึงทางเข้าหน้าโรงเรียนระหว่างทางเราทั้ง 7 คนเดินมาโดยสอดส่องทั่วทั้งโรงเรียนจนแน่ใจว่าไม่มีคน และพวกเราก็โชคดีที่ไม่ได้เจอศพเน่าเปื่อยเหมือนเมื่อกี้นี้อีก

จนมาถึงจุดหมาย ฉันยืนนิ่งปล่อยให้ภาพเบื้องหน้าบรรยายให้พวกเขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

เมืองทั้งเมืองกลายเป็นเมืองของผีดิบไร้วิญญาณ ไม่มีแม้แต่คนปกติ ภาพเบื้องหน้ามีแต่ความโกลาหล

พวกเราทุกคนตัดสินใจถอยไปตั้งหลักที่โรงอาหาร

" มันเกิดเ-ี่ยไรขึ้นวะ!? "

" เราต้องออกไปจากที่นี้จริง ๆ เหรอ "

" ... "

ทุกคนต่างก็ขวัญผวา เนื่องจากว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมต้นเพียงเท่านั้น จะเอาอะไรไปสู้กับผีดิบไร้วิญญาณกัน

ติ๊ง-!

ในตอนที่ทุกคนต่างจิตตกอยู่นั้น หน้าจอสีฟ้าก็เด้งขึ้นมาขัดจังหวะ หน้าจอสีฟ้านั่นมีลักษณะคล้ายภาพโฮโลแกรมที่ลอยอยู่กลางอากาศพร้อมเสียงที่ดังอยู่ในหัวของแต่ละคน

ทุกคนจ้องหน้าจอนั้นนิ่ง และอ่านข้อความบนนั้น

แถบด้านบนมีเขียนเอาไว้ว่า ' สเตตัส '

[สเตตัส

ชื่อ : เพชร

อายุ : 16

เพศ : ชาย

สกิล : ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง

ฉายา : ผู้กล้าจากต่างโลก ผู้ย้อนกลับ]

เพชร 1 ในชายทั้ง 4 คนในกลุ่ม มองดูสเตตัสตัวเองอย่างคุ้นเคย ก็เพราะว่าเขาเคยใช้มาก่อนด้วยล่ะมั้ง ถึงได้ดูคุ้นเคย แต่จะว่าไป..

[สเตตั-]

ในจังหวะที่เขากำลังจะมองไปที่ ไอซ์ เพื่อนสนิทของเขา ก็มีการแจ้งเตือนเป็นภาพโฮโลแกรมสีแดงที่ดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ ขึ้นมาแทนที่

[Uni. 1 Apocalypse

ภารกิจหลัก : ขอให้ผู้เหลือรอดทั้ง 5 เปอร์เซ็นต์ ของแต่ละประเทศมีชีวิตรอดต่อไป และกอบกู้โลกนี้ให้จงได้

เงื่อนไข : ต้องฆ่าล้างซอมบี้ทั้งหมดบนโลกนี้ให้ได้ โลกจึงจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม]

" จะบ้ารึไง ฆ่ามันทั้งหมดเนี่ยนะ!? "

" ไม่จริง.. "

" ใครมันเป็นคนคิดวะ!? "

....

ความเงียบเข้าครอบงำ ทุกคนต่างจ้องหน้ากัน และกันโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ในตอนนั้นมีบุคคลหนึ่งลุกขึ้นยืน และเดินไปยังสหกรณ์ เก็บรวบรวมเสบียงทั้งหมดที่หาได้ ไม่นานคนที่เหลือก็ทำตามกัน ทั้งหมดตัดสินใจจะออกไปจากโรงเรียนนี้ พวกเขาเดินไปที่ด้านหน้าโรงเรียนที่ ๆ พวกเขาเห็นซอมบี้พวกนั้นเดินเพ่นพ่านไปมา

พวกเขาแต่ละคนมีอาวุธคู่กายอย่าง ริคอร์เดอร์ ไม้ตีกลอง และพวกไม้พอง ไม้ง้ามต่าง ๆ ติดตัว

" พร้อมกันรึยัง? "

อิงค์กระซิบถามทุก ๆ คน เพราะไม่อยากให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น ทุกคนพยัคหน้าตอบอย่างเข้าใจ เป็นสัญญาณว่า ' พร้อมแล้ว ' ก่อนที่ทุก ๆ คนจะค่อย ๆ เดินออกจากโรงเรียน แต่เมื่อทุกคนเดินออกไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้นก็มีหน้าจอเด้งขึ้นมา

[เควส

กำจัดซอมบี้ x 20

รางวัล

รับตั๋วสุ่มสกิล x 1]

เป็นหน้าจอสีส้มเด้งขึ้นมาด้านหน้าของทุกคน ในตอนที่ทุกคนกำลังตกใจกับหน้าจออยู่นั้น จู่ ๆ ซอมบี้ก็หันมาสนใจทั้ง 7 คน

" เฮ้ย ระวัง! "

"!!! "

เป็นชม ชายร่างสูงผิวสีที่ไหวตัวทัน ใช้มือข้างหนึ่งดึงเอ็มชายร่างเล็กออกจากเงื้อมมือของซอมบี้ตัวนั้นอย่างรวดเร็ว พร้อมใช้ไม้พองหวดเข้าที่หัวของซอมบี้ตัวนั้นอย่างแรง ทำให้ซอมบี้ตัวนั้นลงไปกองกับพื้น

หลังจากที่ชมเปิด ทุกคนก็พร้อมใจกันตาม เครื่องดนตรีหลากชนิดต่างกลายเป็นอาวุธทุบตีซอมบี้ทั้งหมด

อ่า..ยกเว้นฉันไว้คนหนึ่งนะ บอกตามตรง 20 ตัวถือว่าง่ายมาก แค่คิดซอมบี้พวกนั้นก็หายไปแล้วสำหรับฉัน

ฉันน่ะ ไม่มีหน้าต่างสถานะหรอก แต่ฉันมีอย่างอื่น

ไม่นานทุกคนก็กำจัดซอมบี้ตรงนั้นจนหมด ทุกคนดูเหนื่อยกันมาก เสียงหอบหายใจดังไปทั่วทุกทิศในกลุ่ม

แน่นอนว่ายกเว้นฉัน

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังพักหายใจอยู่นั้น ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

ดิ๊ง! ดิ๊ง! ดิ๊ง!

[ขอแสดงความยินดี!

เควส

กำจัดซอมบี้ x 20 (สำเร็จ)

รางวัล

รับตั๋วสุ่มสกิล x 1]

หน้าจอสีส้มปรากฏขึ้นอีกครั้ง เป็นข้อความยินดีที่ทำภารกิจสำเร็จ และทุกคนก็ได้รับรางวัลไม่นานหลังจากที่หน้าจอนั้นหายไป

แต่ทุกคนตัดสินใจที่จะยังไม่ใช้มัน และเดินกลับไปตั้งหลักด้านในโรงเรียนอีกครั้ง ทุกคนสภาพค่อนข้างแย่เลยทีเดียว

" โอ้ย.. เมื่อยไปหมด แถมกลิ่นนี่อีก "

" น่าขยะแขยงสุด ๆ "

ทุกคนตัดสินใจนอนพักกันที่ห้องปฐมพยาบาล และวันรุ่งขึ้นทุกคนก็เริ่มออกเดินทาง แต่ว่าก่อนออกไปพวกเขาสำรวจด้วยสายตาว่ามีซอมบี้หลงเหลืออยู่มั้ย แต่ดูเหมือนว่าเมื่อวานพวกเขาจะจัดการกันไปหมดแล้ว

เมื่อแน่ใจแล้วว่าปลอดภัย ทุก ๆ คนก็เดินออกไปยืนด้านหน้ารั้วโรงเรียน และหยิบตั๋วสุ่มสกิลของแต่ละคนออกมา

ยกเว้นฉัน เพราะจริง ๆ แล้วฉันน่ะ ไม่ได้มีเควสหรือหน้าจอสเตตัสแบบพวกเขา แต่ฉันก็บอกไปว่าฉันสงสัยถึงวิธีใช้ก็เลยลองใช้ดู และมันก็ได้ผล

' ..ทำแบบนั้น แล้วก็จะมีแสงขึ้นมา พรุ่งนี้ลองใช้ดูนะ '

และฉันยังบอกอีกว่าจะบอกสกิลที่ได้พร้อมกับทุกคนในวันพรุ่งนี้ แล้วหลับไป เลยรอดมาได้

ในตอนที่ทุกคนหยิบตั๋วขึ้นมาครบแล้ว ทั้งหมดก็ใช้ตัวพร้อมกัน โดยทำตามวิธีที่หลิวบอก

" เปิดใช้งานวงล้อสุ่มสกิล! "

เมื่อพูดจบ ทั้งหมดก็ฉีกตั๋ว กระดาษนั้นค่อย ๆ สลายไป แล้วค่อย ๆ กลายเป็นลูกบอลแสงขนาดกลางที่เปลี่ยนสีไปเรื่อย ๆ จนหยุดเปลี่ยนสี แล้วลอยไปในอกของแต่ละคน

' มันเป็นภาพที่ค่อนข้างอัศจรรย์เลยทีเดียว '

ฉันคิดระหว่างมองแสงสว่างที่สวยงามเหล่านั้น