18 Chapter 15

I don't know kung may nagbabasang minor or may nagbabasa na hindi forte ang ganitong klaseng scenes. I suggest skip this chapter muna kasi... This chapter is so innocent.

-Pen

Chapter 15

PAGKAMULAT ng mata ni Nikki ay agad siyang nakaamoy ng isang mabangong putahe. Nananaginip pa ba siya? Saan naman manggagaling ang mabangong amoy na yun kung mag-isa lang naman siya sa unit niya?

Hindi kaya pinasok siya ng isang magnanakaw at bago siya nakawan ay nagluto muna ito?! Sa naisip ay agad siyang tumayo at naghagilap ng pwedeng maihampas sa magnanakaw pero wala siyang nakita. Shit, nasaan ang mga gamit kapag kinakailangan na niya?

Kaya kahit kinakabahan man ay naglakas-loob siyang lumabas ng kwarto upang tignan ang ginagawa ng magnanakaw. Nahagip pa ng kaniyang mata ang orasan. 7:45 na pala.

Kinakabahan man ay dumiretso siya sa kusina at hindi niya inaasahan na makikita ang taong abala sa paghahain sa lamesa niya. Nixon...

NANGHIHINA man ay pinilit niya na tulungan si Nixon sa pagbaklas sa pantalon nito. She wants him inside her. Now. She can't wait anymore.

Pagkatanggal ng sinturon ay agad na ibinaba ni Nixon ang pantalon na suot kasabay ng boxers. Now he's all naked just like her and seeing Nixon with all his glory makes her body burn with anticipation. Will it fit? Will she really reach the heaven using this? Does it really hurt? How much pain does she have to endure before pleasure takes over just like what she have red? Only one way to find out.

Slowly, she touched his big and long chorva and oh my! It's really hard yet so soft. Napalunok nalang siya nang marinig ang mahihinang ungol ni Nixon nang sinubukan niyang itaas baba ang kaniyang kamay.

"Does it hurt?" She asked. Genuinely curious. Agad namang umiling si Nixon habang nakapikit at bahagyang nakabukas ang bibig na para bang ninanamnam ang pagkakahawak niya sa chorva nito.

"D-damn, Nikki. Babe, please faster ahh." Ungol nitong muli na agad naman niyang sinunod. Somehow, gusto niyang masatisfy si Nixon sa gagawin niya. First time man niyang gawin ito, hindi naman siya ganun ka-inosente pagdating sa dapat gawin.

Nang mas binilisan pa niya ang kaniyang pagtaas baba sa kachorvahan nito ay napansin niyang sumasabay si Nixon sa pagulos niya at para bang nanggigigil ito at nang hinalikan siya ng binata ay walang pagdadalawang isip niya iyong tinugon pero agad siyang napatigil maging ang kaniyang paghinga nang biglang pinaghiwalay ni Nixon ang kaniyang mga binti at sa isang ulos ay agad na pumasok sa kaniya ang chorva nitong napakalaki na sa kaniyang tantya kanina ay parang mga nasa 8 pulgada. Parang biglang hindi siya makapag-isip nang tama dahil sa sakit na lumulukob sa kaniya. Damn you Nixon and your freaking big chorva! Ang sakit. Hindi niya namalayan na humihikbi na pala siya habang nakabaon ang kaniyang mga kuko sa braso ni Nixon na matiim lang na nakatitig sa kaniya.

"Shh, I'm sorry babe. I won't move, promise. I'm sorry, I'm sorry." Malambing na bulong sa kaniya nito habang hinahalikan ang kaniyang pisngi pababa sa kaniyang leeg bago siya muling siniil ng halik at dahil hindi naman niya matanggihan ang napakasarap na labi nito ay agad niya iyong tinugon nang naramdaman na dahan-dahang umuulos na naman si Nixon. Nasanay na ata siya dahil kahit papaano ay nabawasan ang sakit ng pagkabasag ng kaniyang pagkabirhen.

"I love you, Nikki. So much-fuck!"

"HEY,GOODMORNING BEAUTIFUL."

Agad siyang napaayos ng tayo nang marinig ang boses na iyon ni Nixon. Tae, kailan ba niya makakalimutan ang gabing iyon?

"W-what are you doing here? At paano ka nakapasok?" Tanong niya upang hindi mahalata ang kaniyang pagkailang.

"I cooked breakfast. And I have my ways." Nakangiti nitong sagot bago siya kinindatan.

"I thought you love me? Eh bakit ayaw mong sabihin sa akin?" Panghuhuli niya dito. Naalala na naman niya kasi ang sinabi nito sa kaniya noong gabi na may nangyare sa kanila.

"If that's a trick question then sorry my love, I won't answer that." Nakangiti nitong depensa pero dahil sa loob ng pitong taon ay nasanay siya na nakukuha niya ang lahat ng gusto sa kahit na ano pang paraan ay hindi niya tinigilan ang topic na kung paano nito nabuksan ang unit niya.

"You won't answer me? Maybe you were just lying when you told me that you love me. Well, ano pa nga bang bago? Hindi ba?" She said mockingly pero mukhang matibay ang isang ito at ngumiti lang nang napakatamis bago muling sumagot.

"May mga bagay na hindi mo na dapat pang malaman." Sagot nito na binuntunan pa ng tawa kaya nagumpisa na siyang mainis.

"Just like what you did to me all those years? Keeping that you had a bipolar disorder? Yeah, right." Asar niya pero mukhang masyadong natamaan si Nixon dahil nawala sa isang iglap ang kislap ng kasiyahan sa mata nito. Nagsimula din siyang ma-guilty. Sumobra ba siya sa pagpu-push dito? Edi iwan nalang siya dapat para pare-pareho na silang muling matahimik.

"Yeah. Just like what I did. By the way, I need to go. I just made your breakfast para hindi ka na mag-abala pa na magluto. May meeting pa ako so I really need to go. See you." Walang emosyon nitong paalam habang kinukuha ang kaniyang coat sa may sofa at habang iginigiya siya nito papunta sa kusina ay mas lalo lamang siyang nakaramdam ng guilt dahil kahit na sinungitan niya ito ay inaalalayan parin siya nito papunta sa kusina kahit na kaya naman niya.

"Eat. I'll go now." Seryoso nitong sabi bago dire-diretso ang lakad papunta sa pintuan ng kaniyang unit at nang napaharap ito sa kaniyang gawi dahil isasara nito ang pinto ay hindi nakatakas sa kaniyang paningin ang lungkot sa mata nito.

Sumobra ata talaga siya, but Nixon deserved it! Itinago nito ang kondisyon niya kung naging honest lamang ito kaya naman nila iyong pag-usapan eh. Kaya naman nila iyong ayusin pero mas pinili nito na masaktan muna siya at sumuko bago umamin.

Kakain na sana siya nang mapatigil sa arrangement ng lamesa. Akala ba niya ipinagluto lang siya at balak agad na umalis? Eh bakit pandalawang tao ang nakahain sa lamesa?

-END OF CHAPTER 15-