1 PROLOGUE

"Congrats sa successful surgery Doktora.." Puri sa akin ng intern na nurse. Ngumiti lang ako ng tipid sa kanya. I'm a Nephrologist. Yes, doktor ako sa atay. After i finished five operations, I went straight to my own office to rest.

Such a tiring day.

Before i take out my gown, my phone suddenly rang so I answered it first and sat on my swivel chair.

"[Hello, Tita Gabbie!!]" nailayo ko kaagad sa tainga ko ang phone dahil sa lakas ng boses ng pamangkin ko.

Ang cute talaga ng pamangkin ko kahit kailan.

"Oh hi there sweetie, how's my beautiful nephew? Why did you suddenly call Tita Gabbie, did you miss me?" Napatawa ako ng mahina sa naiisip kong reaction ngayon ng pamangkin ko.

Humagikgik siya sa kabilang linya, that turns out into a laugh.

"[Ugh, i'm tampo na right now Tita. Isn't obvious? I'm miss so damn much Tita Gabbie,]" My eyes widened when i heard what my nephew said. "Where did you learn that word Isabella?" Kunot noong tanong ko sa pamangkin ko. "[Opsies! N-nothing Tita Gabbie, I-its n-nothing,]" She uttered nervously and stuttered.

Kung ano-ano na naman siguro ang nalalaman nito sa mga napapanood niya sa TV, hays dapat binabantayan ng maigi ni Ate eh.

'Yan talaga ang hirap sa walang kinilalang tatay ang anak eh, buti nalang talaga nandito ako for my pamangkin.

Tita Gabbie to the rescue, haha.

I burst out a small laugh when my baby Isabella start story telling again about what happen on her school yesterday, and on how many stars she get on her quizzes. She's in the kindergarden right now i'm so proud of her 'cuz she is really damn good at studying, of course saan pa ba siya magmamana kundi sa akin lang din naman.

I'm no a Nephrologist doctor for no reason.

Suddenly, the smiles plastered on my face turned bitter. A memory entered my mind like lightning that gave me sadness from the past that I had long forgotten.

Memories from the past that I have buried for a long time and I do not want to dig again and dig further.

Because it's tiring..

Pinapahirapan ko lang ang sarili ko.

Napaigtad nalang ako sa pagkakaupo ko ng tawagin muli ako ng pamangkin ko.

"[Tita Gabbie, are you still there? Why aren't you even saying anything or telling anything to me,]" maktol niya. Kinlaro ko naman ang boses ko, "i am sorry baby. Pagod na siguro si Tita Gabbie, later nalang if you want? If Tita Gabbie has free time later we can talk." I asked and wished my baby would agree.

Matagal pa bago siya nakasagot sa tanong ko.

"[Hmp, fine Tita Gabbie, just promise me na mamaya ha? I'll just go to school.]" She asked with assurance. I nodded and agree, "sure my baby Isabella. Take care sweetie, do your best on your school, Tita Gabbie luvs you." I said my goodbye to my baby Isabella, dahil narinig ko na ang boses ni Ate na tinatawag na ang pamangkin ko. "[Isabella, let's go na baby, baka matraffic pa tayo!]" Rinig kong sigaw ni Ate, ninakaw na naman siguro nitong si Isabella ang phone ng Mommy niya.

"[Okay, Mommy! Coming!]" Then the phone call ended after that.

Huminga ako ng malalim at humilig sa kinauupuan ko.

Bakit ko ngayon nararamdaman 'to?

Ilang taon na ang nakararaan 'di ba? Bakit may mga alaala pa rin na bumabalik sa akin?

F*ck that memories, f*ck that past. Siguro ay dala na rin ng pagod ko, kaya ako nagkakaganito. Yes, Gab just because you are tired so you are like that.

Matapos kong mag-ayos ng sarili ko at naiayos ko narin lahat ng gamit ko sa locker sa office ko, dumiretso na ako sa quarter ng mga doctors para makapag pahinga na muna saglit. Maaga pa naman eh, alas sais palang ng umaga kaya magpapahinga na muna 'ko. Ilang araw nadin kasi akong diretsong 'di pa nakakatulog. 'Di katulad ng mga kasamahan kong doctor dito na baguhan palang sa residency nila.

'Di ko naman ma-contact 'yung mga kaibigan ko dahil iba't-iba kami ng kinuhang majors at ang laki ng ospital na 'to para lang hanapin ko pa sila isa-isa. Pero nagkikita-kita rin naman kami, ang kaso nga lang ay madalang nalang. Kapag sinuwerteng kasabayan namin ng sched ng surgery ang isa sa 'min, 'yon, nagkikita kami.

* * * *

"Dra. Tolentino," I was startled by the voice of the one calling to me from outside the door. Ako lang pala magisa ngayon sa kuwarto, ang akala ko pa naman ay may kasabayan ako na magpapahinga rin na mga doctor.

"Yes?" Tanong ko pabalik, while i'm walking towards the door to open it.

"Ah-eh, dok pinapatawag po kayo ni doktor Santiago," my secretary told me at napakamot pa siya sa batok niya.

"Nurse Alonica, paki sabi nalang kay doktor Santiago na susunod nalang kamo ako. Magaayos lang saglit," I ordered to her, she just nodded and turn her back on me.

Before i leave at the ward i washed my face first and i also fixed my hair as well as my nude pink blouse paired with my beige creme pencil skirt. I literally saw a difference on the stucture of my face right now than the face of mine during the time when I was taking my internship. Nagulat ako dahil mas nahubog lalo ang ibang parte ng katawan ko, maging sa mukha ko rin. I comb my hair above my shoulder using my fingers then I take a deep breath before leaving the bathroom.

Kinuha ko muna saglit ang gown ko na nasa office ko bago 'ko kumatok sa katabing office kung nasaan ang office ni doc Santiago.

"Doctor Santiago?" I said as soon as I slowly opened the door, dahil walang sumagot sa akin ng makailang katok na ako kanina, "doc- " hindi ko natapos ang pagtawag muli sa pangalan ni doc dahil may pasyente pala s'yang kinakausap kaya pala walang pumapansin sa mga katok ko kanina.

Mabuti nalang at natapos rin kaagad ang pagkausap niya sa pasyente niya kaya hindi din ako nainip na maghintay sa labas ng office niya.

"Doc?" I asked again when I finally entered on his office.

"Yes doktora, pinapatawag nga kita," sabi niya pero nakatalikod parin sa'kin. Ako nama'y nakatayo lang sa may tabi ng pintuan at mahinang isinara iyon ng dahan-dahan.

"What is it doc?" I asked him.

"Mmm.. nothing?" He playfully said to me. Hays, mahilig din talaga mangasar ito eh 'no.

"Is that so? Well, siguro dapat na 'kong umalis kung gano'n," ako naman ngayon ang bumawi sa kanya. Heh, asaran pala doc ha.

"Tch, I was just kidding. Bakit ba masyado kang seryoso ngayon Gab ha?" Sabi niya, ngayon ay nakaharap na sa'kin at diretsong naupo sa upuan niya. While me, I remained standing beside the door kahit na sinenyasan niya na 'ko na maupo sa upuan sa harap niya.

"Ano ba Gab, sabi ko maupo ka dito," sabi niya na may bahid na inis sa boses niya.

I insert my both hands on my gowns pocket bago ako maupo sa harap niya gaya ng iniutos niya sa'kin.

"Bakit nga kasi pinatawag mo 'ko?" Tamad na tanong ko.

"Wala nga lang," he smirked in front of me that gives my blood boil so fricking hard.

"Hindi ka ba talaga magtitino ha doc?" Pinaningkitan ko siya ng mata. Nakakainis talaga itong lalaking 'toh, trip na trip ako palaging asarin kahit naman alam na nyang mapipikon ako ng todo sa ginagawa niya.

"Matino ako sa lagay ko ngayon.. doktora." Bigla nalang naging seryoso ang titig niya sa'kin. Nailang ako kaya nagiwas ako ng tingin sa kanya.

"O.. kay?"

Ilang segundo kaming natahimik na dalawa, walang kumikibo sa amin ni isa, at talagang nananadya itong lalaking ito at hanggang ngayon ay nakatitig parin sa akin ang loko. Kaya ako na mismo ang nagbasag ng katahimikan sa pagitagan namin dahil sobrang nakakailang na.

"D-doc Santiago, w-what's with those looks? B-bakit ka ganyan makatitig?" I asked while effing stuttering, I don't know why kung bakit ako nauutal habang nagtatanong ako sa kanya. Well infact hindi naman talaga dapat, at wala naman talaga dapat akong ikautal.

"Hmm, what's with those stuttering words? At tumititig ba 'ko sa'yo? Parang 'di naman ata." He fired back, I gulped I can't answer his questions- I mean I don't know the answer about his questions.

"Uhm, you know what doc? Siguro mas mabuti pa pong umalis na 'ko? Wala rin naman po pala kayong importanteng sasabihin ngayon sa akin," carefully. I stand slowly on my seat and walk towards the door para makaalis na pero mas nagulat nalang ako sa sumunod na nangyari.

Steb is now locking me up between his arms behind the door. Sobrang lapit ng mukha niya sa'kin, hindi ako makahinga, hindi ako makagalaw, parang tumigil ang pagikot ng paligid ko, ng mundo ko, ng puso ko..

It.. it feels like... déjà vu..

In just a blink of an eye, nandito na ako ngayon sa sasakyan ko, hindi ko alam kung paanong nangyari na ganoon nalang kabilis naganap ang mga nangyari kanina na parang isang pikit mata lang na nangyari. I'm stuck right now at the traffic magiilang oras narin akong nandito, at paunti-unti lang ang usad ng mga sasakyan. Nagugutom narin ako dahil kaunti lang ang kinain ko kaninang lunch.

Para hindi ako maburyot sa kakaintay ay in-on ko nalang ang radio para at least ay malibang ako kahit papaano.

"[Magandang, magandang gabi sa inyong lahat mga kababayan. Mga netizens, at ang ating mga taga pakinig ngayong gabi!!]"

Sa wakas habang nakikinig ako sa radio ay umusad narin ang traffic, dahan-dahan lang pero okay narin naman dahil hindi katulad kanina na para talagang pagong at walang nangyayari.

"[Alam mo partner, mayroon raw tayong special guest ngayon,]"

"[Talaga partner? Oh eh, sino naman 'yan?]"

Naantig ang tainga ko sa narinig ko sa radio na special guest raw nila. Minsan narin kasi akong naging fan ng channel sa radio na ito dahil minsan naririnig ko 'to habang nagsu-surgery kami. Ang mga playlists sa radio na ito ang minsang napapatugtog.

"[Nako partner baka hiwalayan mo ang asawa mo kapag narinig ko ang pangalan ng special guest natin ngayong gabi,]" humalakhak pa ang DJ.

Tch, sino naman kaya 'yun at may nalalaman pa silang pahiwalay ng asawa? Ganu'n na ba talaga kasikat at kagwapo ang special guest na 'yun?

"[Hay nako partner ang tagal mo magreact alam mo dapat ay ipakilala na natin ang special guest natin ngayon sa mga netizens!!!]" Magiliw na tumili pa ang baklang DJ.

"[Ay bet ko 'yan partner. Sige ibunyag na kung sino iyan!]"

My eyes are almost half asleep, maybe because of tiredness and less sleep. Pero nakokontrol ko pa naman ang pagmamaneho ko, sadyang bumabagsak-bagsak na talaga ang mga mata ko dahil sa antok.

Huminto muli ang pagusad ng mga sasakyan kaya napahinto rin ang sasakyan ko.

Nagkusot ako ng mata para maibsan ang antok ko.

"[Beautiful and handsome ladies and gentlemen, let us all welcome and give a round of applause to the one and only Mr. Aziel Augustus Vazquez!!]"

At the very moment I opened my eyes, I saw my man.

The man that should be mine.. the man that I should be having right now.

I saw how beautiful his smile is, I saw how sparkling his eyes are, that gives me a sign how happy he is right now.

Right infront of me.. from afar.

At the middle of the traffic I saw my supposed to be husband plastered on the big screen of the building.

With his wife..

That supposed to be me..

"[Good evening every one,]"

They look very happy together.

"[I'm very honored, for having me here.]"

They look so good together, indeed.

And it breaks my strong but a weak heart throughly, I feel like I can't feel my body anymore. I can feel the stabbing knife slowly crushing my heart, slowly but deeply.

I know, that I should not think of him now. I don't have to think about how happy he is now .. with his wife. Because I should be happy, right? I should be happy because finally .. he finally married the woman he dreamed of, whom he ever loved.

And that's not me..

It will never happen in my whole life that he will choose me.

I'm not mad at him just because he chose her over me. I'm mad at my destiny in life, I'm mad because they always love playing with me.

They love to play a game that is sweet, but dangerous..

And hurtful...

avataravatar