CHAPTER 1 (FIRST MOVE)

ADAM'S POVTRINITY RESTAURANTE 9: AM

Makalipas ang ilang taon ay hindi parin makapagpatuloy si Adam sa kanyang buhay, labis parin ang kanyang pighati sa pagkawala ng babaeng kanyang minahal buong buhay niya.

"Adam, alas nuebe na ng umaga! Ang napag-usapan natin ay eksaktong oras at ano sa tingin mo ang suot suot mo ngayon? Halos hindi ka papayagan ng security guard dahil sa suot suot mo, hindi ko nga alam ko kung buhay ka pa o patay na. Ni hindi mo man lang pinaghandaan ang pagpunta mo rito ni hindi ka man lang nakapag shave ng iyong bigote at kalian ba binisita ng gunting ang iyong buhok? "bulalas niya mukha na siguro akong ermitanyo o pulubi sa kanyang mga mata and I can't blame him.

"It's still early to have a words of wisdom Scott, bakit mo ako ipinatawag?" diretso kong tanong dahil ayokong tumagal pa.

"Masaydo ng nagiging mainitin ang iyong ulo," sabi niya na tila nanunuya.

"You do know that these hours is having a hard traffic Scott," sabi ko habang inilalagay ang aking mga kamay sa aking ulo.

"Mayroon tayong isang misyon at kailangan namin ang iyong kooperasyon Adam. Ikaw lamang ang naisip kong magagawa ito," aniya at mayroong isang tila folder sa kanyang likuran.

"I'm quitting," mahigpit kong sinabi.

"Hindi ka maaaring-," agad kong pinutol ang mga susunod niyang sasabihin, I know where the hell this is going.

"Seryoso?"

"Bakit?" tanong niya na nakasimangot sa sinabi ko.

"Wala na akong gana sa mga ganito," sagot ko ngunit mukhang hindi siya sang-ayon sa aking tugon.

"Dahil ba sa kanya?" tanong niya na sumulyap sa singsing sa aking daliri.

"Huwag mo siyang isama dito," galit kong sabi ngunit tinignan niya lang ako na para bang nababaliw na ako.

"Adam, hindi ka pa kasal! Kaya bakit mo suot ang singsing na iyon?" mahinang sigaw niya bakas sa kanyang mukha ang galit at pagkaawa. I know I shouldn't be wearing this thing but this the only thing that keeping my faith to her."Tingnan mo! Nagbago ka na, tingnan mo ang sarili mo sa salamin Adam. Akala mo ba magiging masaya siya sa iyong estado ngayon sa buhay?"

"Sa aking puso nagpakasal kami at alam kong buhay pa rin siya ni Scott. Alam ko iyon, tawagin mo man akong baliw o ano I just can't help but to think of her every day you don't know what I am going through, let me be just please let me be," sabi ko na may buong pag-asa sa aking tinig.

"It's been 2 years Adam, two years have passed. We both witnessed the ashes so better move on," sabi niya na tila nakikipag-usap siya sa isang bata.

"Hindi ganoon kadali. Kailangan ko ng umalis," I stated firmly making my hands formed into fist causing my knuckles turns to white.

Lumabas ako sa restawran nang hindi na hinihintay ang kanyang tugon.

"Alam kong babalik siya para sa akin," ungol ko bago binuksan ang pintuan ng aking sasakyan.

***

MARINA'S POVCANADA 8:45 PM

"Marina please I'm begging you!" my twin sister had been crying plea.

"Hindi ko kaya," sagot ko kahit na nasaktan ako nang makita ko siya ng ganito.

"Marina," tawag niya habang umiiyak.

"Bakit ako Mirana? Bakit hindi ka na lamang magpakita sa kanya, mas lalo mong ginagawang kumplikado ang lahat lahat ang iyong sitwasyon at sino ba ang taong ito?" tanong ko habang tinutulungan ko siyang umupo.

"Ang taong nag-alay sa akin ng singsing," sagot niya na pinunasan ang kanyang luha gamit ang likod ng kanyang kamay.

"Adam," hindi ko alam ngunit tila kumirot ang aking puso sa sakit tungkol sa sinabi niya. Inalok siya ni Adam na pakasalan siya. Ang lalaking dati kong minahal simula pa noong bata pa ako.

"Oo"

"Kung gayon bakit ka nagtatago? Bakit nagkakalat ka ng pekeng balita na patay ka na? Sinabi mo na mahal mo rin siya Mirana! Bakit mo ako ipinapadala sa kanya?" pinaulanan ko siya ng mga tanong dahil kahit ako ay nahihirapang intidihin siya.

Hindi siya tumugon ngunit sa halip ay humaguholhol siya sa iyak habang hinahawakan ang aking mga kamay. Naaawa ako sa kakambal ko.

"Mirana, sabihin mo sa akin na maaari kong maunawaan at baka matulungan kita," sabi ko na tinapik ang kanyang balikat habang pinupunasan ko ang kanyang mga luha.

Niyakap niya ako ng mahigpit habang humihikbi sa aking balikat.

"Dahil ba kay Marco?"

"Tinawagan ako ni Marco, sabi niya gusto niya kaming magsimula muli," bulong niya.

"Diyos ko Mirana, akala ko ba'y natauhan ka na, niloko ka niya Mirana, pakibuksan mo naman lang ang iyong mga mata, doon ka na lamang kay Adam sa kanya ay alam kong mamahalin ka niya ng tapat. Mangyaring bumalik ka na sa kanya," Mahirap para sa akin na sabihin ang mga salitang iyon para sa kanya ngunit ito ang tamang gawin.

"Hindi ko kaya Marina, mahal ko si Marco kung kaya't kailangan ko ang iyong tulong. Pumunta sa aking lugar at magpanggap bilang ako. Ipakilala mo ang iyong sarili tulad bilang ako," sabi niya na pinanlaki ng mga mata ko.

"Bakit Mirana? Bakit ako?"

"I can't stand his stares that I might gave away. I love him, but Marco is the one who I truly love. So if you do it, it will no longer hard for me to break up with him. Come on Marina please," sabi niya habang hawak hawak niya ang aking mga kamay.

"Maghiwalay?" tanong ko na hindi kayang iproseso ng aking utak ang kanyang mga sinabi hindi ko siya kayang paniwalaan.

"Oo Marina, sabihin mo sa kanya na hindi ko siya mahal at hindi ko na siya kailangan," sabi niya habang tinitingnan niya ang aking mata.

"Don't be so hard on him. And besides he loves you and it is not fair for him for you to split up with no valid reason. He thought you were dead, he thought you were gone for good. Then I'll show up? What if everything will go wrong or even more complicated?"

"Si Marco ay isang mayamang tao at walang dahilan para malaman niya na ako ay buhay. Marina, dalawang taon na ang nakalipas at sa palagay ko ay naka-move on na siya," aniya na tila wala lang sa kanya ang kanyang mga binitawang mga kataga.

"Paano kung naghihintay pa siya? Inaasahan na balang araw ay babalik ka para sa kanya."

"Mangyaring Marina, gawin mo ito para sa akin. It is only temporary that you will not endure to him" pakiusap niya at dahil doon ay hindi ko mapigilan na tanungin siya.

"Kilala niya ba ako?" I asked even though I can't bear to her hear her answer.

"Hindi pa"

"Kailan ako aalis?" tanong ko habang nakasulyap sa salamin, I looked at my own reflection.

Ako ay magiging kapalit lamang sa taong mahal ko.

"Sa susunod na araw Marina sa lalong madaling panahon I will handle everything," sabi niya at ang kanyang mahinang hitsura ay pinalitan ng isa pang aura.

"Okay," sa wakas ay sumuko ako. Pansamantala lamang at hindi ako magtatagal. At inaasahan ko ang lahat ng sinasabi niya.

Adam was my first love since I was thirteen. Mirana and him was the best of friends that time, I can't show myself to him because Mirana didn't like me to be friend by him. She says she just wanted to protect me but deep inside I know that she doesn't want me, she doesn't want to have a twin sister. I was not surprised that even now Adam doesn't know that Mirana have a twin sister and that's me.

Hindi ko makakalimutan ang unang pagkakataon na magkahawak kami ng kamay. Si Mirana at siya ay naglalaro sa likuran ng bahay nang umalis si Mirana dahil maghanda siya ng ilang meryenda at juice para sa kanilang dalawa.

Naglakad na ako palabas ng aming silid. I was tiptoeing when I was in the middle of the stairs nang malapit na ako sa pintuan ay may humawak sa aking kamay, tumigas ang aking katawan nang marinig ko ang boses niya.

"Mirana, halika may ipapakita akosa iyo dali," saad niya na may buong pagkasabik sa kanyang tinig.

Agad kong tinanggal ang kamay ko sa pagkakahawak niya. Dali-dali akong tumakbo sa aming silid at hindi pinansin ang mga tawag niya sa pangalan ng aking kapatid.

Hinintay ni Mirana si Adam na umalis bago siya lumakad sa aming silid na may punong puno ng galit. Sumigaw siya at sumigaw na kung ano ang mangyayari kung mahuli ako ni Adam at tuklasin na mayroon siyang kambal. She was very upset those days.

At ngayon kailangan niya ng tulong ko. Makikita ko ulit si Adam, isa ito sa gusto ko ngunit para lamang maging anino ng kambal kong kapatid.