1 Entry 1- Itlog ni manoy

Dear Dery,

Masyadong komplikado ang nangyayari sa pagitan namin ni Shane ngayon. I wanna talk to her just like before but seems she's really avoiding me. :< Ang hirap, Dery. I have no one to talk to. At isa pa 'yong si Zero! Lapit nang lapit, that's why Shane's mad at me.

Love, Kurtney.

-

I throw my journal book alongside of my bed and stares at the dotted wall here inside my room. It has been a month since me and Shane got into a fight. Yeah, fight.

She's my best friend. I don't know what really happened. All I know is that Shane already read all of my entries in my journal and eventually got upset.

Why? Because we both like the same guy. She keeps on telling me about him, she's vocal, loud, and everything she thought of, she says. While me, I am keeping every words, stories, sa journal ko.

She didn't have a single clue about me liking the same guy she likes. But da*mn! How come I forgot to bring my journal book pauwi sa amin at ayon nga, kineeped ni Shane at sa kasamaang palad, mahilig 'yon magbasa, kaya binasa niya.

Halos hindi ako mapakali noong isinauli niya sa'kin ang journal at ngumiti ng cold sa akin. Honestly, it hurts. Until hindi na niya ako pinapansin, may kasama na siyang ibang blockmates namin. I hardly sleep just because of what's happening right now. Graduating pa naman kami sa college and I am now under this situation which I can't think I can handle. Mas makakaya ko pa atang ihandle ang iba't ibang solving sa Math kesa rito.

I sighed and silently cried once again. My goodness, she is all that I have. I mean, the one who I can lean on aside from Rica and Zero. And now, she's gone.

Bigla namang nag ring ang cellphone ko causing to end up my drama moment. Si Zero na naman. Kung okay pa sana kami ni Shane, I am sure kinikilig ako ngayon kasi tumatawag siya.

Nick "Zero" Manseln was the guy I am talking about. He's definitely a great guy. Brown pair of eyes, pointed nose, tanned skin, kissable lips, and to sum it up, he's super attractive.

He's my childhood friend and we grew up together but nagkalayo kami when my family decided to moved out. Pero unexpectedly, sa iisang college university kami nag aaral since freshies till graduating students na. Dito na rin sila nagkakilala ni Shane.

Shane don't really know about me and Zero growing up together. Ang alam niya lang, nagkakilala kami ni Zero nang dahil sa kanya. That's all.

Back to the present time, tumatawag nga siya. Ano kayang pakay nito? I reached my phone na nakapatong lang sa study table na nasa harapan ko and clicked the answer button.

I heard loud screams, music at kung ano ano pa'ng kaingayan through his background which means nasa isang bar siya ngayon. Well, at least he's having fun.

"Hey, hey!" he shouted. Agad ko namang inilayo ang cellphone sa tenga ko. Mababasag ata eardrums ko dahil sa sigaw niya.

"Please, hinaan mo boses mo," mahinahon kong sagot. Then he murmured something or more like he's now normally talking with me but I hear only "ahjshdhuhe" -,-

"ANO BA, NICK ZERO MANSELN! IF YOU DON'T HAVE ANY IMPORTANT ANNOUNCEMENT, I'LL HANG IT UP. BYE!"

Nakakainis naman kasi eh! My goodness. He's one of the reasons why I do have sudden mood swings. Yeah, I like him but it doesn't mean I am just 'pabebe' when talking to him. Hell! No!

Once again, I stared at my wall. I don't know, but every time I feel like crying, angry, and whatever negative emotions that I am dealing with, I just deeply look at my wall. It's kinda refreshing. For me, it's like oasis.

Tunganga pa rin ako sa harap when I heard knocks on my door. I stand up and walks near it and open it letting me see my another childhood friend which is staying here and more like 'katulong' but I don't really think she is. She's a family.

"Badat, tumawag si Sero sa selpon ko. Hinahanap ka. 'Di ka raw sumasagot sa tawag niya,"

"Pakisabing I don't have time to joke around with him. Nakakairita, ako pa mag aadjust sa kanya?" I raised my voice. Hindi ko masyadong mapigilan ang sarili ko sa inis.

Rica, ngumiti nalang siya at kunwari ay kinikilig. "Sus, si badat! Crush na crush mo siya, hindi ba? Ayieee," sinundot sundot niya ako.

"tss," Wala na, talo na naman ako. Pero hindi ko talaga ramdam na may guts akong makipag bakbakan sa ngayon. Parang ang hina hina ko, physically, spiritually, mentally at iba pang may "lly". Char lang. Pero oo nga, feels like I'm home sick kahit nasa bahay ko naman talaga ako. Eh?

Inirapan ko nalang si Rica at lumabas na sa lungga ko. It's Sunday and tomorrow, Monday na. Obviously.

"Ano ba ang magandang gawin ko ngayon?" tanong ko sa kanya nung makarating kami sa kusina. Umupo ako sa counter part ng mini-bar namin na nandito lang naman sa parte ng kusina.

"Magluto? Lilikha ng bagong pagkain?" She suggested.

"Bagong kakainin at bagong isusuka na naman,"

Napangiwi naman siya sa sagot ko.

Lumapit ako sa may heater na pwedeng gamitin magpakulo ng tubig at iba pang mga sangkap na gusto mong i-boiled.

Expecting to see my boiled eggs na inilagay ko rito kaninang 7 pm para uulamin, I only saw water. Walang itlog.

"Sino kumain ng itlog ko?"

Napalingon naman agad si Kreek na kakababa pa lang galing sa kwarto niya.

Napansin ko ring nagpipigil ng tawa si Rica.

I don't get it, anong nakakatawa? ಠಿ_ಠ

"I don't know who f-ckng ate your eggs. Tabi," pagmamaldito na naman ng aking dakilang kapatid. He graduated at the same university that I am currently studying and he took BS Criminology. And that's weird. Nakapasa siya sa halos nakakamatay na trainings kahit pihikan 'to.

"'Wag mo nga akong masumbat-sumbatan d'yan, Kreek. 'Kala mo kung sino,"

Inirapan niya ako at diretsong kumuha ng maiiinom sa ref at umalis na agad.

Pamilya irap na ata 'to. Okay, korni.

"Baka kinain mo na 'yong itlog mo?" natatawang sambit ni Rica habang feel na feel ang pagpikit.

"Hindi ko pa nga ginagalaw eh," pagmamaktol ko. Argh! Nag c-crave pa naman ako ng any dishes na may itlog. "Gusto ko talagang kumain ng itlog, Rica." Naiiyak kong sambit. I gave up. Kung sino man ang kumain, sasakit sana t'yan niya.

Hindi pa nakasagot si Rica nang biglang may nag doorbell sa labas. Malamang sa labas-,-

"D'yan ka na muna," tinignan ko nalang siya na naglalakad palabas ng kusina papuntang gate.

At sino na namang tao ang bibisita sa bahay namin ngayon? It's already 10 pm. I asked myself.

"badat, may itlog ka nang pwedeng kainin," parang snail na sinabuyan ng asin na sambit ni Rica.

And to my surprise, pumasok si Zero kasunod niya.

What is he doing here?

"I brought you some eggs," itinaas niya ang kanyang bitbit na parang box ng pizza pero itlog ang laman.

"Are those cooked already?" tanong ko habang pinagmamasdan siyang buksan ito.

He nodded.

"Naiiyak na 'yan kung sino raw ang kumain sa itlog niya, Sero! HAHAHAHA!"

Binato ko ng plastic spoon si Rica na ngayo'y patakbong umalis.

"Ako ang kumain ng itlog mo," he said.

Nagulat naman ako sa sinabi niya. Did he went here awhile ago na hindi ko alam?

"Yes, pumunta ako rito kanina. But unluckily, Rica told me you're sleeping. I didn't bother to wake you up. And, I ended up eating those boiled eggs that belongs to you," he confessed.

"Okay," nasagot ko na lang. It's now okay. May dala naman siyang ibang itlog.

"Ayan, badat. Kainin mo na ang itlog ni manoy," kumuha ng isang itlog si Rica na wala nang shell at iniabot sa'kin. Na may halong malisya-,-

"This is the least thing I could do to make you a little bit happy, Kurtney." Zero said that makes me wanna burst into crying. I knew it, hindi niya ako pababayaan.

---

10.25.20

avataravatar