5 Excruciating Pain

Diane's P.O.V.

"P-Parang a-awa mo na… h-huwag!" gumagaralgal man ay nagsusumamo ko siyang pinakiusapan.

Hindi siya nagsalita bagkus ay tinanggal lang niya ang aking panloob at walang pasubaling inangkin ang kaliwa kong dibdib habang minamasahe ang kanan.

Wala akong magawa kung hindi ang umiyak. Wala akong magawa para lumaban. Diyata't ngayong gabi ay makukuha na ng isang estranghero ang pinaka-iingat-ingatan kong kayamanan…

Muli niya akong hinalikan. Ngunit, hindi na niya masyadong dinidiinan ang mga labi ko. Gayunpaman, tila hindi siya nagsasawang halikan ako. Impit akong umiiyak sa sitwasyong kinasasadlakan ko ngayon.

Nagpapasalamat pa rin ako sa Diyos na buhay pa rin ako bagama't pilit na itinatanong sa Kanya kung bakit kailangang mangyari sa akin ang bagay na ito. Kung ang lahat ng bagay ay nangyayari nang may dahilan, gusto kong malaman kung bakit ako ang napili Niya.

Bakit ako pa?

Huminto siya sa paghalik sa akin at umalis mula sa pagkakadagan sa katawan ko para lamang tanggalin ang kanyang mga saplot. Nanginginig naman ako sa takot. Parang kakapusin din ako sa paghinga. Halo-halo nang takot at pangamba ang aking nadarama.

"Please, m-maawa ka naman sa akin. I promise… h-hindi ako magsusumbong sa mga pulis, hindi talaga, p-paalisin mo lamang ako rito. Parang awa mo na," pagsusumamo ko habang walang tigil pa rin ang aking pag-iyak. Umaasang sa huling sandali ay hindi matuloy ang kalunos-lunos na pangyayaring sa akin ay nagbabanta.

Ngunit, hindi niya pinakinggan ang pagmamakaawa ko. Hindi rin siya umimik bagkus ay tinanggal niya lang ang aking pantalon, sa kabila ng pagpupumiglas ko.

Kahit na ilang beses ko siyang tinadyakan ay hindi niya ininda 'yon. Tinamaan ko pa nga siya sa ulo, pero hindi man lang siya nakatulog kahit sobrang lakas na nang pagkakasipa ko rito.

Nagpatuloy ako sa pagpupumiglas hanggang sa mapagod na lang ako at mawalan ng lakas. Hilam sa luha ang aking mukha at lupaypay na ang pagal kong katawan.

"Please… t-tama na," nanghihinang usal ko. Nananalangin pa rin ako na sana ay magbago pa ang isip niya sa huling segundo.

Nang hindi na ako gaanong gumagalaw ay alam kong tumingin siya sa'kin. Akala ko, hihinto na siya sa kanyang gagawin. Pero isa lamang pala iyong maling akala. Dahan-dahan niyang hinimas ang aking mga binti, na nagdulot ng kilabot sa buo kong katawan.

Mamayamaya pa ay gumapang na ang mga kamay niya paitaas sa makikinis kong mga hita… hanggang sa dumako ang mga 'yon sa aking maselang kayamanan. Kayamanang ako pa lang ang nakakakita. Kayamanang ako pa lang ang nakakahawak. Kayamanang simula pagkabata ay akin nang iningatan.

Tila hayok na dinilaan niya ang mga hita ko, bago saglit na sumubsob sa pagitan ng mga iyon. Pagkatapos ay saka niya dahan-dahang tinanggal ang tanging telang tumatakip sa aking kahubaran. Ang telang nakapagitan sa pinakatatago-tago kong kaselanan at sa kanyang mukha.

Hindi ko man maaninag ang kanyang mukha ay waring kabisado ko na ang kanyang pigura. Muli siyang dumagan sa akin na akala mo'y kung sinong nagmamadali. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan at ang init ng kanyang hininga na nanunuot sa aking leeg. Pakiwari ko'y lasing na lasing talaga siya at wala sa sarili.

Muli niya akong hinalikan. Halik na tila sabik na sabik sa pagmamahal. Ni isa ay wala akong tinugon sa mga halik niyang 'yon dahil diring-diri ako. Hindi ko alam kung ilang beses akong bumaling sa ibang direksiyon, para lang huwag magtagpo ang aming mga labi. Kasabay nang pagtulo ng aking mga luha ay ang mapait na pagtanggap sa mangyayari sa akin ngayong gabi.

Hanggang sa bumaba ang mga labi niya sa aking leeg, pababa sa dalawa kong dibdib na talaga namang halos hindi niya pinagsawaan, sa aking sikmura, pababa sa puson at papunta sa aking kaselanan.

Doon na ako napasigaw, "Huwag!"

Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang gawin sa akin ito. Ilang beses ko pang nagawang magpumiglas gamit ang natitira kong lakas. Nagawa ko ulit siyang matadyakan, pero sadyang hindi ko talaga siya kaya lalo pa't nakatali ang dalawa kong mga kamay sa higaan.

Hindi niya ako pinansin bagkus ay umangat siya upang angkining muli ang aking mga labi. Kasabay niyon ang tila isang galit na sandatang pilit na nanghihimasok sa aking kaibuturan.

Dahil doon ay pareho kaming natigilan.

Natigilan ako nang maramdaman ko ang sakit na dulot ng kanyang pagpasok—ang hapdi dulot ng unti-unti niyang pagkuha sa pagkababae ko. Natigilan siya marahil nang maramdaman niyang masikip pa iyon, ngunit hindi pa rin siya tumigil doon.

Sinubukan niya muling pumasok at mamayamaya nga lang ay sunod-sunod nang pag-ulos ang nararamdaman ko… pag-ulos na walang tigil na yumayanig sa buo kong pagkatao at walang awang sumisira sa mga pangarap ko.

It really hurts me physically, emotionally, and mentally. I was totally drained. I guessed, it would ruin my entire life. Pagkatapos nito ay hindi ko na gugustuhin pa ang mabuhay!

Walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha, habang ang aking mga mata ay nakatunghay lang sa kisameng hindi ko naman makita. Kasabay nang unti-unting pagkapunit ng aking pagkatao ang tila likidong idinulot niya sa aking kaloob-looban.

Wala na. Sa isang iglap lang, nawalan ako ng puri at dangal. Sa isang iglap lang, nasira ang aking kinabukasan.

Akala ko ay tapos na ang aking pagdurusa, pero hindi pa pala. Kinalagan man niya ako mula sa pagkakatali ng aking mga kamay sa headboard ng kama ay tila wala na akong maramdaman—tila naging manhid na ang buo kong katawan. Umabot 'yon sa puntong wala na akong pakialam kung ano pa ang susunod niyang gagawin sa'kin.

Paulit-ulit niya akong inangkin nang gabing iyon na parang hindi siya napapagod. Nang magsawa nga siya ay niyakap niya ako at tuluyan na siyang nakatulog.