1 CHAPTER 1.

HUNTLEY'S POV

I TOOK A DEEP BREATH before I hold the door and entered inside the famous restaurant – Cuisine d'Edurne. My brows frowned after I saw my friends on the left corner sitting comfortably while waving their hands on me.

'What now?' I sighed.

Umiiling na lumapit ako sa kanila.

"Yow! Hunt pare, wasssup?" – Marco.

"Hey, men?" – Harris.

"At last! Dumating ka din!" – Jacob.

I just nod at them and pull the chair in front of me so I can sit.

"So, anong meron?" I asked.

"Wait lang pare, order muna tayo." It was Jacob who answered me.

"Good idea, hindi ako nakapag-breakfast eh," ani naman ni Marco.

Nasa kalagitnaan kami ng pagkain ng mag-umpisang magsalita si Jacob.

"I called ya' all here so I can bid a goodbye, formally."

Sabay-sabay kaming napahinto sa pagsubo ng marinig ang sinabi nito.

"Are you leaving?" I asked while my eyes are on him.

"Ulol! Kaya nga magpapaalam diba, kasi nga aalis siya. May nagpapaalam ban na hindi naman aalis?" Biglang singit ni Marco na ikinakunot ng noo ko.

"Is that a joke? Bat hindi man lang kami natawa?" ani ko rito.

Tumaas lang naman ang kilay nito pero hindi naman na nagsalita pa.

"So, are you leaving? Kelan, bakit at saan ka naman pupunta?" Napalingon kami kay Harris nang bigla itong magsalita at seryosong nakatitig kay Jacob.

Jacob sighed before he answered, "Tommorow, gonna visit my Grandparents at London."

"VISIT?" – Harris.

"Yes." – Jacob.

"VISIT?" – Marco.

"Yes."

"VISIT???" – Marco.

"Oo nga, bat ba paulit-ulit ka?"

"Wait – correct me if I'm wrong, kung tama ang kuha ko… aalis ka kasi bibisitahin mo lang yung lola't lolo mo, pero babalik ka rin?" – seryosong tanong ni Marco rito habang kami naman ni Harris ay matamang naghihintay ng sagot.

"You got it, dude! Malamang babalik ako, dito ako nag-aaral diba? Bibisita lang talaga kami doon since summer break naman natin."

Nagkatatinginan muna kami ni Harris at saka sabay na napahilot sa aming mga sentido.

Lumingon sa amin si Marco na halatang nagtitimpi sa inis. "Pucha – pigilan niyo ko mga tol, mababangasan ko ang isang to."

Kumunot naman ang noo ni Jacob na halatang naguguluhan sa mga nangyayari. "Babangasan mo? Huh? Who?"

Napailing-iling nalang ako. Kahit kailan hindi ko talaga maintindihan ang isang to. Tsk tsk.

Napakamot naman sa ulo si Marco. "Ikaw, babangasan sana kita. Pero wag nalang, sayang naman yang makinis mong mukha."

Jacob looked at Marco, and confusion was written all over his face. "And why would you do that to me?"

"Kasi baliw ka.

Umiling muna ito saka nagpatuloy sa pagsasalita.

"Langya ka, kala namin aalis ka na for good. Yung tipong hindi kana babalik, ganon! Napakaseryoso mo naman kasi kanina nung sinabi mo yon, kala tuloy namin – tsk," mahabang sagot ni Marco.

Jacob turn his gaze to Harris for a confirmation, but Harris just looked away. He also looked at me, I just shrug my shoulder.

"Pfftt – "

Sabay-sabay kaming napalingon kay Jacob nang bigla itong tumawa, maluha-luha pa ito sa kakatawa. Pinagtitinginan tuloy kami ng ibang mga tao dito sa loob ng restaurant.

"Sorry, men. I didn't mean to confused ya'all," sambit nito habang pinupunasan pa ang mga mata.

"YEAH, WHATEVER," ani ni Marco at saka ipinagpatuloy ang pagkain.

Isang mahabang katahimikan ang bumalot sa amin dahil na rin abala kami sa pagkain nang bigla itong basagin uli ni Jacob.

"Woah, ang ganda talaga ni Miss Kalli," sambit nito habang nakatitig sa may likuran ko.

Napatigil naman kaming tatlo at saka napalingon sa kung saan nakatitig ang mga mata nito only to find out that he was staring at Miss Kalli who's 5 tables away from us.

Miss Kalli – short for Kalliste Edurne, the one and only owner of this restaurant, the Cuisine d' Edurne. She was talking to someone, nakaupo ang kausap nito na nakatalikod sa amin habang nakatayo naman sa gilid nito si Miss Kalli.

"Sayang may asawa na siya, tss," dagdag naman ni Marco.

"At kung wala siyang asawa, do you really think na papatulan niya kayo? Just wanna remind you that you're all just 18 years old and incoming first year college pa lang tayo," Harris said before drinking his lemon juice.

Natawa ako nang mahina. "Admire someone who's single, not someone who's happily married."

"Psh." – Jacob.

"Yeah right." – Marco.

Biglang tumayo yung babaeng kausap ni Miss Kalli, mukhang aalis na yata nang bigla itong lumingon sa gawi namin.

Biglang nanlaki ang mga mata ko nang mapagtatanto ko kung sino ang babaeng ito.

My heart started to beat fast as her eyes met mine.

Parang sasabog ang puso ko sa sobrang gulat? Kaba? Hindi ko din sigurado pero habang nakatitig ako sa mga mata niya, parang bigla ring bumagal ang oras.

'What the hell is this feeling?' a very unfamiliar feeling.

Hindi ko alam kung ilang Segundo kaming nasa ganoong sitwasyon pero ito na ang agad na nag-iwas nang tingin, at saka dere-deretsyong lumabas ng restaurant.

"Para kang tanga, Hunt."

Bigla naman akong natauhan nang marinig ko ang boses ni Marco.

Lumingon ako rito at saka binigyan ito nang masamang tingin.

Tumawa naman ito. "Chill, pare. Bakit ka naman kasi nakatitig sa kawalan? O baka may nakikita ka na hindi namin nakikita?"

"Umamin ka nga, pare. Nakakakita ka baa ng multo? May third-eye ka ba?" dagdag pa ni Jacob at saka sila tumawa nang pareho.

"SHUT UP, IDIOTS!" inis na sambit ko sa mga ito na mas lalo lang nilang ikinatawa.

Psh. Mga loko-loko talaga.

"So…Is she the one?"

Bigla akong natigilan nang marinig ang tanong ni Harris.

"W-What do you mean? She? Who?"

"The girl you were staring at earlier, we're not blind dude. We saw it, too."

I cleared my throat, and suddenly I just felt like I lost my voice to speak.

Napalingon ako sa gawi nila Marco at Jacob na ngayon ay seryoso na ring nakatitig sa akin at naghihintay nang matinong sagot.

"What are you talking about? I don't know her," depensa ko. Sana makalusot.

"C'mon dude, you can't fool us," Marco said.

"I'm serious people, I don't---"

"Well according to my source, She's Ryleigh Finn Davis. 17-year-old and just like us, she's also an incoming first year college. She's an only child, her parents are both Doctor. And She's NBSB – no boyfriend since birth."

Halos malaglalag ang panga ko nang marinig ang sinabi ni Jacob. Samantalang si Harris ay tumango tango lang at si Marco naman ay napangiti ng malapad.

"Nice dude! You're the best!" nakangiting ani ni Marco at nakipag-apir pa kay Jacob.

"What the hell? And where did you get that info?" kunot-noong tanong ko rito.

"Tss. Para namang hindi mo'ko kilala pare. I am Jacob, and I have my own ways."

"Psh."

"So, who is she? Don't try to fool us again, dahil imposibleng hindi mo siya kilala since according to my source, she's also living in the same subdivision as yours." At saka ito ngumisi.

"C'mon, Hunt…we're waiting," Harris Added.

Napalunok naman ako.

'Damn it, Huntley. They are your friends, spill it!'

"S-Shes…" I took a deep breath before I continued, "SHE'S MY NEIGHBOR."

To be continue…