สมบัติเก่า

บทที่ 387 สมบัติเก่า

พอแม่มดพูดจบก็เดินออกจากโถงใหญ่ไปทันที ไม่ให้โอกาสคนทั้งสองอธิบายอะไรทั้งสิ้น

โรแลนด์เอียงหน้าไปด้านข้างเล็กน้อย “นี่มันเรื่องอะไรกัน เจ้าจับอะไรได้บ้างหรือไม่”

“ทั้งสองฝ่ายต่างพูดความจริงเพคะ” ไนติงเกลกระซิบข้างหูเขา

ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง เขาคิดสักครู่ก็พอเดาสาเหตุคร่าวๆ ได้อย่างรวดเร็ว คำพูดจริงอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริง ทว่าเป็น ‘ความจริง’ อย่างที่ผู้พูดเชื่อต่างหาก ดูท่าปัญหานี้คงเกิดจากบันทึกประวัติวงศ์ตระกูลเล่มนั้นเสียแล้ว

“ไหนๆ เจ้าก็เดินทางมาจากป้อมปราการลองซองทั้งที ก็อย่าเพิ่งรีบกลับนักเลย เจ้าพักที่บ้านเฟร์รานสักสองสามวันก่อน จะได้อยู่ชมทิวทัศน์เมืองชายแดนด้วย” โรแลนด์มองเซอร์ชิลต์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน “ข้าจะไปถามนางให้รู้เรื่องเอง ถึงตอนนั้นนางอาจจะยอมคุยกับพวกเจ้าอีกครั้งก็ได้”

“ยะ...อย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ” เซอร์ชิลต์อึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะโค้งศีรษะว่า “เช่นนั้นกระหม่อมต้องรบกวนฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“จริงสิ ตำราโบราณกับหินเวทมนตร์ที่เจ้าเอามาด้วยอยู่ที่ไหน”

“อยู่ในเรือพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขนมาสิบกว่าหีบได้”