269 Chapter 269

Sa libu-libong taong kasaysayan nito, tinamasa ng imperyo ang walang kapantay na kaunlaran at kaluwalhatian. Gayunpaman, ngayon ang araw na masasaksihan niya ang dakilang imperyo na ito na lumuhod sa kumpletong pagbagsak.

Nang sumikat ang araw sa kanyang maputlang mukha, huminga ng malalim si Chu Qiao at marahang pumikit, habang ang pares ng mata na tila-fox ay dumaan muli sa kanya.

Nagawa ko na ang lahat ng makakaya ko, Li Ce.

Hindi lahat ng ginawa mo sa buhay ay maaaring tama, ngunit wala kang pagpipilian noon.

Paalam, Zhuge Yue.

Tulad ng isang kumpol ng mga balang, hindi mabilang na mga sundalo ng kaaway ang umakyat sa isa pang hagdan ng lubid na ginawa. Itinapon ang lalagyan ng kanyang espada, ginamit ni Chu Qiao ang kanyang espada at sumugod.

"Protektahan siya!" nagmadaling lumapit ang mga sundalo ng hukbong Xiuli, hinaharangan si Chu Qiao.

Suot ang kanilang itim na baluti, inayos ng hukbong Xiuli ang kanilang mga sarili sa kanilang aatakeng pormasyon, bago matapang na sumugod sa kaaway. Nang lumubog ang araw at binalot ng kadiliman ang kalangitan, isang pulang hamog ang nagsimulang kumalat sa lupain, sumalamin sa mukha ng mga sundalo. Nagsimulang sumipsip ang dugo sa lupa habang nangingibabaw sa himpapawid ang tunog ng pagpatay, lahat ng nasa ibaba ay buong lakas na pumapatay.

Nagkalat sa syudad ang nababalutiang kabalyero, ang mga yapak ng kanilang kabayo ay yumayanig sa lupa. Ang kanilang mata ay mapula, ang mga sundalong ito ay bahagi ng isang hukbo na hindi kulang sa himala. Noong nakaraan, sa syudad Beishuo, nilabanan nila ang hukbong Xia na lubos na mas marami kaysa sa kanila. Sa labanan ng Longyin Pass, magkabalikat silang tumayo at matagumpay na napigilan ang nababalutiang kabalyerong pwersa ni Zhao Yang.

"Patayin!" Isang malakulog na utos ang lumunod sa iba pang tunog, habang kinuha ng mga sundalo ang kanilang mga armas at sumugod tungo sa kanilang kaaway tulad ng isang bagamundong alon, nagpakawala ng pagdanak ng dugo. Ang lupain ay nababalot ng bakal ng baluti, habang lumilipad kahit saan ang mga espada habang ang usok ay dumadaluyong mula sa tanawin. Ang dugo at natira sa tao ay nagkalat sa lupa. Ang mga katawan ng mga batang, mga lalaking lumalaban ay bumagsak isa't isa, habang ang baluti sa lupa ay nagkadurog-durog sa panakbuhan ng hindi mabilang na mga kabayo at mandirigma na nakikipaglaban dito.

Nang ang huling sinag ng araw ay nabalot ng pinakawalang ulan ng mga palaso, ang mga kalaban na sundalo sa pinakaharap ay napatay lahat bago pa man sila makasigaw pandigma. Pumuno sa hangin ang hiyawan ng mga nasugatang kabayo habang niyurakan ng mga natatarantang sundalo ang bawat isa, subalit walang makapagtatago mula sa malamig na dulo ng mga sandata mula sa mga palaso hanggang sa mga espada hanggang sa mga sibat. Nasa lahat ng dako ang kamatayan habang ang mga espada ng mga sundalo ay naging pula mula sa dugo ng kanilang mga kaaway. Nakalimutan ng mga sundalo ang lahat maliban sa isang alituntunin, iyon ay pumatay ng marami hanggang kaya nila. Ang pagpatay sa isa ay papantayin ang mga bagay habang ang pagpatay sa dalawa ay dagdag na.

Isa itong kakila-kilabot na bangungot na walang maaaring makatakas.

Kahit na napasok na ang tarangkahan ng syudad, hindi bumabaha ang kaaway tulad ng inaasahan. Isang mabangis na kahila-hilakbot na labanan ang sumabog sa harap ng tarangkahan ng syudad, bumubuo ng pader ng nabubulok na mga labi ng tao habang mas marami pang mga katawan ang naiipon. Nakatayo si Chu Qiao sa gitna ng karamihan gamit ang kanyang espada, habang ang kanyang baluti ay namantsahang pula ng sariwang dugo. Mabigat ang kanyang paghinga, ngunit ang galing niya sa espada ay maganda pa rin.

Mas matagal na lumaban siya, mas maraming oras na maibibigay niya upang makatakas si He Xiao.

Nang sumapit ang gabi at ganap na nilamon ng kadiliman ang kalangitan, ang hiyawan ng pagpatay ay nangingibabaw sa lugar. Bigla, tinamaan si Chu Qiao ng isang alon ng kahinaan, ang kanyang paggalaw ay hindi na maliksi. Maging ang kanyang kagustuhang lumaban ay labis na naapektuhan. Sa kabila ng pag-alam ngayon ang araw na siya ay mamamatay, alam niya na, bilang isang ina, tungkulin niyang protektahan ang hindi pa isinisilang na anak sa kanyang tiyan.

Nang makita ang kanyang pagod na sarili, lihim na gumilid ang isang kalabang sundalo upang tambangan siya, para lamang ilantad ng ilaw mula sa mga sulo ang kanyang mukha at natatanging baluti. Agad siyang nakilala ng sundalo, at natigilan sa kanyang bibig na nakanganga, para bang hihingi na siya ng tulong.

"Ah!" Isang makapanindig-balahibong sigaw ang napakawalan bago pa siya makatugon na umiwas. Iwinasiwas ang espada na may hindi napapantayang bilis at lakas habang tumilamsik ang dugo sa lahat ng dako. Sa susunod na sandali, isang malakas na pagbagsak ang narinig nang bumagsak sa lupa ang isang katawan, ang kanang balikat nito ay halos magkahiwalay, dumagdag sa pader ng katawan sa tarangkahan.

Sa isang iglap, hindi maiwasan ng mga sundalo ng kaaway sa labas na tumingin kay Chu Qiao, natigalgal sa kanyang kabagsikan. Gamit ang isang kamay sa paggamit ng espada, nakatayo lang doon si Chu Qiao habang ang kanyang mga pakiramdam ay naging labis. Sa sandaling iyon, ang bawat bugso ng hangin, bawat tunog ng dugong nagmumula sa mga sundalo, ang tunog ng takot sa mga sundalo at ang paggalaw ng lupa ay napulot lahat ng kanyang tainga.

Boom! Boom! Boom! Ang labis na kadiliman ay nagsimulang bumuhos mula sa lahat ng panig habang ang kanyang mata ay nagsimulang pumikit nang hindi mapigilan mula sa matinding pagkapagod.

Bumagsak ka na, huwag ka nang humawak pa.

Dapat ay nakatakbo na nang sapat si He Xiao kasama ang Emperador ng Tang upang makipagkita kay Sun Di, pinoprotektahan ang mga inapo ni Li Ce.

Wala nang punto upang humawak pa. Matulog ka na, sapat na.

Ang kanyang mga binti ay lumambot habang ang kanyang isip ay nagsimulang maanod. Ngunit sa sandaling iyon, umatras ang mga sundalo ng kaaway tulad ng pag-urong ng tubig pabalik sa karagatan. Isang kagyat na sirena ang tumunog sa kanilang pormasyon, ang kanilang mga komander ay sumisigaw nang pagkalakas-lakas. Gayunpaman, ang mahabang distansya sa pagitan nila ay nangangahulugang maaari lamang silang makarinig ng mga hindi maunawaang piraso ng kanilang mensahe. Sinindihan ang mga sulo at winagayway, tila nagpapadala ng mensahe.

Kaguluhan! Lubos na kaguluhan!

"Heneral?" isang naguguluhang nakaligtas na sundalo ang tumingin kay Chu Qiao at nagtanong.

Tumahimik sandali si Chu Qiao, bago tumalikod at umakyat sa tore ng syudad, para bang may bigla siyang napagtanto.

"Heneral! Mayroon tayong dagdag-kawal!" Bago pa man siya makarating sa tuktok ng pader ng syudad, isang mensahero ang bumaba at lumuhod sa harap niya, ang mukha nito ay namula sa emosyon habang sumisigaw, "Mayroon tayong mga dagdag-kawal!"

Hindi man lang tumugon si Chu Qiao habang nagmadali siyang umakyat sa tuktok ng pader ng syudad. Ang lahat ng tao sa tore ay nagsasaya, niyayakap ang bawat isa at sumisigaw sa galak.

Isang manipis na linyang bakal ang lumitaw sa abot-tanaw. Hindi nagtagal sa linyang ito na maging mas malawak sa dagat ng bakal na sumasakop sa lupain, habang hindi mabilang na mga sundalo suot ang kanilang mabibigat na baluti ang dumating, dala-dala nila ang mala-kulog na kapaligiran.

"Patayin sila!"

"Ang hukbong Qinghai!"

Hindi malinaw kung sino ang unang sumigaw habang magkasama ang lahat, nagpalakpakan at umiiyak sa hindi makapaniwala. Ang mga sundalo na nailigtas mula sa bingit ng kamatayan ay malakas na nagsaya sa papasulong na hukbong mula sa malayo. Ibinalik ng mga sundalo ng hukbong Qinghai ang pabor, pinakawalan ang kanilang mala-kulog na sigaw.

"Heneral! Ligtas na tayo! Ligtas na ang Tang!"

Babad sa dugo, ang komandante ng hukbong Wolf ay tuwang-tuwa na lumapit kay Chu Qiao at nagbulalas, "Ang hari ng Qinghai ay nagdala ng mga dagdag-kawal!"

Gayunpaman, nanatiling tahimik si Chu Qiao. Nanatiling nakatayo ang binibini sa liwanag ng apoy sa paligid niya, habang ibinaba niya ang kanyang espada sa kanyang tagiliran. Tahimik na tumulo ang luha sa kanyang mga pisngi.

Ilog ng Hanshui.

Kahit na malayo sila sa nagngangalit na labanan sa silangan, ang mga sundalo ng Yan Bei sa lugar ng Hanshui ay naririnig pa rin ang mga tunog ng pakikipaglaban at pagpatay na umaalingawngaw sa buong lupain.

Tumakbo si Mu Lang pasulong kay Yan Xun, na nakaupo sa kanyang kabayo, at nag-ulat, "Kamahalan, dapat na tayong umalis."

Napakabahagyang tumango ni Yan Xun, gayumpaman ay hindi gumalaw, habang nakatingin siya sa umaangat na apoy sa silangan.

Dumating siya matapos ang lahat.

Subalit sa sandaling iyon, isang biglaang alon ng tensyon at pagkabalisa ang dumating sa kanya, napaka tahimik na umaalingawngaw sa loob ng kanyang kaluluwa. Marahil, sa loob-loob niya, umasa siyang huwag mamatay ang babae. Gayunpaman, umasa siya na hindi darating ang lalaking ito dito.

Palaging mahirap mamili sa pagitan ng imperyo o ng binibini. Ang mga bagay na hindi niya kayang bitawan, nagawa ng iba.

"Kamahalan, mula nang umalis si Zhuge Yue, naglunsad ang ating mga sundalo ng pag-atake sa Yanming Pass. Kakapasok lang ni Heneral Lu sa daanan."

"Kamahalan, pinangunahan ni Zhao Che ang mga natitira ng kanyang sundalo patungo sa hilagang daanan. Nakuha na ni Heneral Cheng Yuan ang 18 lalawigan sa hilagang-silangan at nasa bingit ng tagumpay."

"Kamahalan, ang hukbo na lamang ni Zhao Yang ang nananatili sa teritoryo ng Xia, malapit sila sa Bundok ng Fangcun."

"Kamahalan..."

Bigla, wala nang naririnig si Yan Xun sa paligid niya. Sa halip, nabalik siya sa maraming taon na ang nakalilipas, habang isang malutong na tinig ang umalingawngaw sa kanyang tainga. Napakaliwanag na nakangiti, iniabot ng isang batang babae ang kanyang maputlang puting mga daliri at tinapik ang kanyang dibdib.

"Aapihin mo ba ako?"

Aapihin mo ba ako?

Gagawin mo ba?

Nang umihip ang hangin, dalawang agila ang umaaligid sa kanya, naglalabas ng matalas na huni. Tumalikod siya, ang kanyang isip ay piksi na. Matagal nang nakapagdesisyon ang iba, habang dapat sinunod niya ang plano na matagal na niyang itinakda. Matapos ang lahat, ang resulta ay palaging magiging kung ano ang idinikta ng kanyang sarili. Maikli ang buhay. Walang lugar para sa paglalagay ng labis na diin sa pag-ibig, pag-aalangan, kawalang-katiyakan, o panghihinayang...

Sa isipan niya, inulit ni Yan Xun ang mga alituntunin ng kanyang namana at ninuno, iniisip kung paano pinatapon ang kanyang mga magulang mula sa sariling-bayan, at kung paano walang awang pinatay ang kanyang mga magulang at kapatid sa mataas na lugar ng Yan Bei.

Mula noon, ang lupain ng Xia ay pamamahalaan sa ilalim ng bandila ng Yan Bei. Ang mga tao ay sasailalim sa akin at ang lupain ay nasa ilalim ng aking kagustuhan. Ako ang magiging bagong kataas-taasang pinuno ng teritoryong ito. Paano maihahambing ang isang babae sa aking mga nagawa? Siguradong wala akong panghihinayang.

Nagmadali si Yan Xun patungo sa harap ng kanyang mga sundalo, ang kanyang hukbo at libu-libong mga kabayo dito ay sinusundan siya tulad ng isang magulong dagat.

Tumayo at nanood lamang si Mu Lang habang ang hari ng Yan Bei ay lumayo. Sa isang iglap, nadama ng batang heneral na napakalungkot ng kanyang pinuno.

Mala-kulog na sigawan at selebrasyon ang dumagundong sa loob ng kabiserang Tang.

Tumayo si Chu Qiao sa harap ng tarangkahan ng syudad, na may hindi mabilang na sibilyan at sundalo sa likuran niya.

Nababalot ng alikabok na namamantsahan ng dugo na damit, tumalon pababa ng kanyang kabayo si Zhuge Yue. "Anong ginagawa mo dito?"

"Upang bawiin ang kung ano ang sa akin." Mas namula ang mga mata ni Chu Qiao habang nilalabanan niya na ngumawa. Pagkatapos, humakbang siya pasulong, inabot ang kanyang kamao, at marahan siyang sinuntok sa dibdib.

"Hangal."

Inabot ni Zhuge Yue ang kanyang kamay at niyakap siya nang napakahigpit. Tapos ay ngumiti at sinabi, "Xing'er, sundan mo ako pabalik sa Qinghai."

Nakasiksik sa kanyang mga braso, nagsimulang tumulo ang luha sa mga mata ni Chu Qiao, bawat patak na bumabad sa damit ng lalaki.

Sa ilalim ng mainit na araw ng umaga, mahigpit na hinawakan ni Zhuge Yue ang kanyang kamay, dahil nakakaramdam siya ng init sa loob niya.

May luhang dumadaloy sa kanyang mukha, tumango si Chu Qiao sa kaunting lakas na mayroon siya.

Tumingkayad siya at bumulong ng marahan ngunit nasasabik sa kanyang tainga.

"Zhuge Yue, buntis ako."

Sa ilalim ng malawak na lupain at habang lumilipas ang oras, ang dapat natapos na ay nagtapos sa wakas. Ang hinaharap ay maliwanag. Bagaman marami pa rin ang walang-katiyakan, isang bagay na sigurado na mayroon silang bawat isa upang asahan sa kasalukuyan.