267 Chapter 267

Marami sinabi si Yan Xun noong gabing iyon, higit pa sa nagawa niya noong nakaraang buwan. Tinanong niya si Mu Lang tungkol sa pagkain sa militar, kung gaano karaming miyembro ng pamilya mayroon siya, kung paano ang kalusugan ng kanyang mga magulang, kung gaano karaming anak ang mayroon siya at kung nakapag-aral sila. Pabiro niya rin tinanong kung gaano karami ang asawang pinakasalan ni Mu Lang at kung ang mga puta sa base ng militar ay maganda.

Kinakabahan si Mu Lang. Dahil hindi pa nakikilala si Yan Xun nang personal, lahat ng alam niya tungkol sa kanya ay mula sa tsismis o salita ng bibig. Gayunpaman, nang makita niya mismo ang kanyang malalapitan na ugali, nagsilbi lamang ito upang lalo pang mapalakas ang kanyang mga pananaw na gumawa siya ng tamang desisyon mula sa simula na maniwala kay Yan Xun. Para sa binibini na kumampi sa Tang, maling ang desisyong ginawa niya na mangahas na traydurin ang Kamahalan.

Pareho silang maayos na mag-uusap sa gabi. Sa oras na ang mga tambol na nagsasabi sa ika-11 na oras ng gabi ay tumunog, tila lasing na si Yan Xun, kalahating nakaluyloy sa kanyang upuan. Ang kanyang mga tsismis ay naging mas malambot bawat minuto bago siya sa huli ay natahimik. Iniisip na nakatulog na siya, gumamit si Mu Lang ng kobrekama bilang kumot kay Yan Xun bago maingat na lumabas ng tolda.

Tahimik na muli ang tolda, napaka tahimik na ang tunog ng mga sundalo na kumakanta ng katutubong kanta ng Yan Bei sa malayo ay naririnig sa maginaw na gabi. Sa kadiliman, nagmulat ang lalaki, ang kanyang paningin ay hindi na lumabo sa epekto ng alak.

Ngunit muli, naiwan siyang nag-iisa.

Ang lupain sa paligid niya ay malamig tulad ng bakante, walang makikitang tao. Umihip ang mainit na hangin, subalit tila maginaw ito nang pumasok sa tolda. Nag-iisa, humiga siya sa kanyang malapad na sopa, ang kanyang ulo sa nasisintasan ng perlas niyang unan, ang amoy ng nasusunog na insenso ay paikot na tumataas at tungo sa kanyang ilong, tila pinapakalma siya.

Ngunit kahit na sa malambot na ginhawa ng kanyang sopa at ganap na katahimikan ng gabi, siya ay pagkatapos ng lahat, nag-iisa. Katulad ng gabing iyon maraming taon na ang nakalilipas, dinala ang babae patungo sa timog sa pamamagitan ng isang bangka. Nakatayo sa itaas ng tore ng syudad sa Beishuo Pass, tumingin siya sa malayo, kung saan nagkumpulan ang nyebe sa kapatagan at ang mga bundok ay kahalintulad ng bakal. Sa huli, nakawala ito sa kanyang kapit at iniwan siya.

Sa totoo lang, matagal na niyang inasahan ang kalalabasan na ito mula pa noong bata siya.

Pinanatili nito ang kanyang mabait at matuwid na personalidad, hindi kailanman sumusuko sa pag-asa sa hinaharap anuman ang pakikibakang kinakaharap niya. Sa una, siya ang naghikayat dito. Gayunpaman, habang lumilipas ang oras, nabaligtad ang kanilang papel. Ilalarawan nito ang hinaharap nila, kasama ang kanyang pag-asa, pangarap at pananaw sa pulitika. Walang krisis ang pipigil sa kanya mula sa paghahanap ng solusyon sa kanilang mga problema, habang tinuturuan siya nito ng pamamana at mga taktika sa militar. Bagaman si Wu Daoya ay ang kanyang guro sa pangalan, mas higit ang natutunan niya sa babae kaysa sa ibang tao.

Hindi lamang siya ay isang tagapagturo, isang kaibigan, at isang taong kanyang inasahan, siya lamang ang nag-iisang babae na minahal niya sa kanyang buhay.

Gayunman, nang mas lalong naiipon ang damdaming ito, mas naging hindi panatag at takot siya. Hindi malinaw kung kailan eksakto, ngunit isang araw ay bigla niyang napagtanto na ang kanilang mga landas ay malamang na magkakaiba. Isang araw, iiwanan siya nito.

Kailan ito nagsimula?

Hindi niya maalala. Marahil, noong nagsimulang magpakita ang babae ng awa sa mga alipin, o nang napalapit siya kay Zhao Song. Ito ay maaaring noong ipinaliwanag nito sa kanya kung paano tatahimik ang lipunan sa hinaharap upang umunlad, o mas maaga pa kaysa rito. Sa loob, malinaw niyang alam na balang araw sa hinaharap, sa huli ay mabibigo at masasaktan niya ang babae, tuluyang sisirain ang tulay ng pagtitiwala at pag-asa na itinayo nila sa nakaraang mga taon.

Kung kaya, lumikha siya ng plano upang ilayo at ibukod ang babae sa mga gawain sa militar, upang maiwasan na makita nito ang pagdanak ng dugo at kalupitan na papakawalan niya sa kanyang pagsisikap na maisakatuparan ang kanyang mga layunin.

Hindi siya isang mangangaso na babaliin ang pakpak ng puting agila; bagkus ay isa siyang panggabing kwago na maglalayag sa panggabing kalangitan. Nang lumipas ang mahabang gabi at nagsimulang tumaas ang sinag ng araw sa abot-tanaw, isang bahid ng takot ang nagsimulang humampas sa kanya.

Isang mapanuksong, malalim na tawa ang nagsimulang umalingawngaw sa kadiliman, habang isang bahid ng pagkalasing ang nanatili sa kanyang mga mata. Bigla niyang naalala ang oras sa kanyang pagkabata noong siya ay isang hindi napapanatag na kabataan, habang paulit-ulit niyang tinanong, "Habang buhay mo ba akong sasamahan?"

Maliwanag na ngumiti ang batang babae, ibinaba ang ulo sa kanya.

"Aapihin mo ba ako?"

Aapihin mo ba ako? Aapihin mo ba ako? Aapihin...

Pumikit siya habang ang malutong na tinig na iyon ay patuloy na umaalingawngaw sa kanyang ulo.

Nais ko lamang ibigay ang pinakamahusay sa iyo. Gayunpaman, ang itinuturing kong pinakamahusay ay maaaring hindi ang nais mo.

Sa kadiliman, biglang umalingawngaw ang isang malutong na tunog. Tinanggal ni Yan Xun ang pagkakatali sa kanyang kanang braso habang isang piraso ng baluting nakukulayan ng pilak ang nahulog sa lupa, bahagyang sinasalamin ang ilaw sa itaas. Ito ay isang regalo na ibinigay ni Zhao Song sa kanya. Isang pares itong dumating, kung saan binigyan niya si Yan Xun ng isang terno na sinuot niya sa ng dekada mula noon.

"Nang umalis ako sa paglalakbay na ito, alam kong mabuti na walang paraan na magkakasya sa akin ang iyong buhay. Tumatayo ka para sa pag-asa at kapayapaan, habang nangangarap ako ng pagdanak ng dugo. Kaya, nais kong makinig ka sa akin at sumunod sa akin. Gayunpaman, sa huli, nabigo ako." Tahimik niyang tinawanan ang sarili sa kadiliman.

Isang presyo ang kailangang bayaran upang makamit ang anumang layunin. Maliwanag na nabayaran na niya ang kanyang presyo.

"Walang nangangarap ng isang pangkaraniwang laos na buhay. Gayunpaman, nang itinanghal ng pagkakataon ang kanyang sarili, ang susi ay kung may lakas ng loob ang isa na kunin ito."

Ang kanyang tinig ay paos at mababa sa kadiliman, para bang dumaan siya sa ilang mga siklo ng pagkabuhay muli bilang isang matandang lalaki. Sumandal siya sa kanyang gintong sopa; ang katangi-tanging alak ay natapon sa lamesa, nagbibigay ng nakalalasing na samyo. Nakasuot ng kanyang marangyang roba, napakalawak niyang ngumiti sa kadiliman, nagbibigay ng pakiramdam ng isang inosenteng bata.

"Zhuge Yue, may tapang ka bang kunin ito?"

"Hindi ko kaya," mahinang saad ni Zhuge Yue, matalim na nakatingin sa taong nasa harapan niya.

Puti ang buhok ni Zhuge Muqing. Ang kanyang balat ay kulubot; ang mga nakaraang taon ay inubos ang anumang labi ng enerhiya na naiwan sa kanya. Mukha siyang walang buhay tulad ng tahimik na tubig. Ang tanging naiiwan sa kanya ay ang huling kabaliwan niya, habang nakatingin siya sa kanyang anak gamit ang mapulang mata.

"Natalo na si Zhao Che, at hindi na makatatagal si Zhao Yang. Sa loob ng buong teritoryo ng Xia, ang tanging tao na maaaring magbago ng sitwasyon ay ikaw. Kung aabandunahin natin si Zhao Yang, nakatadhana siyang bumagsak. Sa oras na iyon, ikaw ang magiging pinaka makapagyarihang tao sa Xia, kayang utusan ang sinuman sa loob. Sa sampung taon, kayang pabagsakin ng pamilya Zhuge ang Yan Bei at umakyat sa tuktok ng kapangyarihan!"

Tulad ng mabangis na hayop, tiningnan ni Zhuge Muqing ang kanyang anak na lalaki na may mapulang mata at hinawakan pareho ang mga balikat. Malakas na ibinulalas, "Yue'er, ang kapalaran ng Xia at ang kinabukasan ng pamilya Zhuge ay nakasalalay sa iyong desisyon ngayon!"

Tahimik na tumingin si Zhuge Yue sa kanyang ama, nanatiling tahimik nang tila walang hanggan. Tumanda na ang kanyang ama, na nangangahulugang hindi na siya ang iginagalang at iniisip ang hinaharap na pinuno ng pamilya. Sa halip, naging ulyanin, hangal, hambog at may pagka-baliw.

Sa buong buhay niya, hindi siya naging ganito kalapit sa kanyang ama. Nawalan siya ng ina noong siya ay sanggol pa lamang, habang ginugol niya ang kanyang pagkabata na nag-iisang naglilibot sa napakalaking mansyon ng pamilyang Zhuge. Saka lamang noong lumaki siya at masigasig na nagsumikap, na nagsimula siyang makilala sa kanyang mga kapatid, sa wakas ay nahuli ang mata ng kanyang ama na napakaraming babae at mga anak na lalaki.

Ngunit, nang bumagsak siya at nasugatan, nakaligtas siya laban sa lahat, para lamang malupit na itakwil ng kanyang pamilya.

Kahit na nakakuha siya ng kapangyarihan at naibalik ang kaluwalhatian sa kanyang pamilya, pinili pa rin nila ang kanyang kuya kaysa sa kanya habang patuloy nilang sinusubukan na sugpuin siya. Ito ay kung paano ang kanyang pamilya.

Gayunman, hindi pa rin niya magawang lubos na kamuhian sila.

Tulad ng sinabi ni Wei Shuye, kahit na sa harap ng lahat ng kasamaan at pagtanggi na ito, sa huli ay sila pa rin ang kanyang pamilya na nagtustos sa kanya mula noong bata siya. Kaya, obligado siyang kunin ang responsibilidad na itaguyod ang reputasyon ng kanyang pamilya.

Pagkatapos ng lahat, siya ang kanyang ama, isang mahalagang pigura na nagpalaki at nagturo sa kanya, na nasasabik sa kanyang mga resulta at ikinabuti. Sa kabila ng katotohanan na naging malupit sa kanya ang kanyang ama, hindi nito binura ang katotohanan na binigyan siya ng isang mayaman at masayang pagkabata. Dati, noong maliit pa siya na hindi kanyang ipagtanggol ang kanyang sarili, tumayo ang kanyang ama para sa kanya at sa kanyang pamilya.

"Ama, hindi ko kaya." Umatras si Zhuge Yue, ibinaba ang kanyang ulo, malalim na yumuko, at sumagot, "Hindi magagawa ng isang tao ang lahat. Hindi ko magawa ang lahat."

Pumutok-putok ang kandila, ang ilaw nito ay tumatama sa mukha ni Zhuge Yue na may bahid ng ginto. Mahinahon siyang tumingin sa kanyang ama habang nagpatuloy sa banayad na paraan, "Salamat, Ama, sa pagpapalaki sa akin. Gayunpaman, hindi ko magagawa ito. Kahit na wala ako, mayroon pa ring ibang heneral ang Xia. Kahit na wala ako, Ama, mayroon ka pa ring ibang anak na lalaki. Gayunpaman, kung mawala ako kay Xing'er, mawawalan siya ng pag-asa sa buhay."

Humilig siya paharap at yumuko, nakatingin sa kanyang ama, na nagpalaki, nang-iwan, at sinubukan siyang patayin. Kalmado niyang ipinahayag, "Ama, mag-ingat ka."

Tumalikod si Zhuge Yue, ang kandila ay tumatama pa rin sa kanya, lalo pang ipinapakita ang kanyang matangkad at malakas na pigura. Kaya lamang manood ni Zhuge Muqing na kalahating-nakabukas ang kanyang bibig, natigilan, habang pinanatili ng kanyang mga kamay ang postura nito na humawak sa espasyo kung nasaan ang balikat ng kanyang anak kanina lang.

Sa sandaling ito niya napagtanto na maaaring tuluyang mawala sa kanya ngayong araw ang kanyang anak na lalaki na ito. Isang anak na pinangalagaan niya at lubos na inasahan, gayumpaman isa rin na binugbog niya, sinalungat ang kanyang mga kagustuhan, inabandona, pinalayas ng bahay, at sinubukan rin patayin.

Lumipas ang mga taon ng kanilang ugnayan, habang umiihip sa tolda ang hangin, nililipad-lipad ang kanyang puting buhok sa kanyang butuhang likuran. Bigla siyang tumanda pa at maaari lamang hirap na iabot ang kanyang kamay upang makuha ang mga walang kabuluhang taon na nawala.

Marahang naglakad si Zhuge Yue. Alam niya dati pa na darating ang araw na ito. Ito ang araw na ipapahayag niya kung ano talaga ang tunay na pinahahalagahan niya, sa pamamagitan ng kanyang mga kilos.

Hindi ito tungkol sa pagsakop sa mundo o pag-iwan ng kanyang marka sa kasaysayan, o ang paghahari sa mga buhay sa ilalim niya habang nakaupo siya sa tuktok ng kapangyarihan, na nag-iisa.

Ang hinahangad niya lang ay manatiling buhay ang babae, maayos na nabubuhay sa lugar na maaari niyang bantayan ito.

Ang tanging dahilan na sasabihin ng isa sa kanilang sarili na muling itayo ang kanilang lakas ay upang magkaroon ng isang bagay o isang tao na protektahan at ipagtanggol. Gayunpaman, kung ang bagay na iyon ay mawala, ganoon din ang kahulugan sa pagiging malakas at makapangyarihan.

Hindi siya kailanman gagawa ng mga bagay na sa wakas ay pagsisisihan niya.

Nang nabuksan ang mga kurtina ng tolda, pumasok siya sa loob sa ilalim ng liwanag ng buwan, ang maginaw na hangin ay umihip sa kanyang mukha. Noong oras na iyon siya nagkaroon ng biglaang sandali ng kalinawan.

Maaaring mabawi ang mga nawawalang teritoryo. Ang nabuwag o natalong hukbo ay maaaring buuin muli. Ngunit, hindi maaaring mabuhay muli ang mga tao mula sa kamatayan.

Ang mga sinabi ni Zhao Che bago siya umalis ay muling sumagi sa isip niya.

"Alamin kung ano ang tunay mong nais, at mabuhay ng isang beses para sa iyong sarili."

Ang kaibigan niyang ito ay tinraydor ng kanyang kapatid at walang tigil na hinabol ng kanyang mga kaaway pagkatapos. Gayunpaman, sa kabila nito, naglalakbay ito ng mahaba upang makita siya, para lamang sabihin sa kanya ang mga salitang ito, na tila walang epekto sa kinalabasan ng malaking litrato.

Ang mga sundalo sa labas ng base ay nakumpleto ang kanilang paghahanda at handa nang pakilusin. Huminga nang malalim si Zhuge Yue, sumulong at sumakay sa kanyang kabayo, sumigaw, "Tayo na!"

Ang tunog ng mga kabayo ay umalingawngaw sa hangin habang pasugod sila tungo sa malayong lupain ng Tang.

Ang lupa at trono ay nasa harap niya. Ngunit ito ay ang kanyang pag-ayaw sa halip na isang kakulangan ng lakas ng loob na naging dahilan upang huwag pansinin ang pagkakataong ito.