264 Chapter 264

Natigilan, tumingin siya sa matandang doktor, hindi makapaniwalang nagtanong, "Anong sinabi mo? Sabihin mo nga ulit?"

"Binibini, talagang wala kang ingat. Paanong hindi mo alam na buntis ka pagkatapos ng halos tatlong buwan? Saka, hindi maganda ang pisikal mong pangangatawan, at ang iyong pulso ay mahina. Kung hindi ka makakapagpahinga, mapupunta sa peligro ang iyong anak."

Tatlong buwan? Nagtataka si Chu Qiao habang nakatingin sa kanyang puson na hupa pa rin. Paano naging posible na buntis siya? Pagkatapos ng lahat ng panahon ng paghihintay para sa kasal, pakikipaglaban sa digmaan, pagbabad sa ilog, pagsakay ng kabayo at pakikidigma, may dala talaga siyang sanggol sa kanyang tiyan?

"Bibigyan kita ng mga suplemento para sa dagdag nutrisyon. Inumin mo sila nang maayos, pagkatapos ay magpahinga kang mabuti. Huwag kang maglakbay ng malayo at pagurin ang iyong sarili." Inaliw siya ng matandang doktor bago lumabas kasama si He Xiao.

Nakaupo si Chu Qiao sa kama, tulala pa rin. Sa mga nagdaang araw, binaha siya ng lahat ng klase ng balita, lalo na ng mga masasama, mula sa buong rehiyon dahil sa digmaan. Ang napakalaking alon ng masasamang balita ay umabot sa kanya tulad ng napakaraming alon ng isang tsunami. Ang huling bagay na inaasahan niya mula sa gayong sitwasyon ay mabuntis. Inunat niya ang nanginginig niyang kamay at marahang hinawakan ang kanyang tiyan. Sa isang sandali, naisip niya na naramdaman niya ang mahinang tibok ng puso ng lumalaking sanggol sa loob niya.

Umagos ang luha pababa mula sa kanyang mga mata, habang marahan niyang kinagat ang kanyang ibabang labi at tahimik na humikbi.

Zhuge Yue, inaasahan ko ang iyong anak. Magiging mga magulang na tayo.

Nang sumapit ang gabi, nagsindi si He Xiao ng kandila sa silid, dinala ang mga suplemento, kanin, gulay, at sabaw. Sa tabi ni Chu Qiao na nagpapahinga sa higaan, mahina siyang nagtanong, "Master, magpapatuloy pa ba tayo patungo sa Tang Jing? Hindi ba mas maganda na bumalik sa Qinghai?" Inangat ni Chu Qiao ang kanyang ulo at tumingin nang diretso sa kanya nang hindi nagsasalita.

"Master, hindi ka pisikal na angkop upang patuloy na pangunahan ang hukbo. Kahit na hindi mo isipin ang iyong sarili, kailangan mong isipin si Master Zhuge at ang bata na lumalaki sa loob mo."

Pinananatili ni Chu Qiao ang kanyang katahimikan at tumingin sa kanyang tiyan. Matapos ang tila walang hanggan, tumingala siya at malumanay na sumagot, "Minsan ko na siyang binigo, He Xiao."

Hindi alam kung sino ang tinutukoy niya, natigilan si He Xiao at nagtanong, "Anong sinasabi mo, Master?"

"Minsan ko na siyang binigo." Marahang lumipat ang tingin ni Chu Qiao sa kandila. "Minsan na kong nangako sa kanya na tatayo ako sa tabi niya at poprotektahan siya laban sa mga nang-aapi, ngunit binigo ko siya. Wala ang kanyang mga magulang. Kung aalagaan ko ang aking anak, sino ang mag-aalaga sa kanya?"

Nang mapagtanto na si Li Xiuyi, ang Emperador ng dinastiyang Tang ang tinutukoy niya, napasimangot si He Xiao. "Master, sa mga bagay-bagay, hindi mo mababago ang lahat nang nag-iisa. Kahit na nanatili ka sa Tang mula sa simula pa, maaaring hindi mo mababago kung paano nangyari ang mga bagay. Hindi maganda ang pangangatawan mo, at nasa panganib ka ng labis na pag-iisip. Huwag mong isisi ang lahat sa iyong sarili."

Inangat ni Chu Qiao ang kanyang ulo at huminga ng malalim. "He Xiao, mayroong mga responsibilidad sa mundong ito na hindi natin matatakbuhan," mahinahong sagot ni Chu Qiao. "Pagkatapos ng lahat, oras na upang bayaran kung ano ang ibinigay sa akin ng Li Ce at ng imperyong Tang. Hindi kalulugdan ng aking mga inapo ang aking pamana kapag nalaman nila na inabandona ko ang batang iyon na nangangailangan ng tulong." Tumayo siya, sinuot ang sapatos, at naglakad tungo sa hapag-kainan upang ubusin ang kanyang pagkain bago tuloy-tuloy na ininom ang kanyang mga suplemento. Ang kanyang magaspang at mahinang pigura sa liwanag ng kandila ay hindi mukhang tulad ng isang ginang na tatlong buwan nang buntis.

"Huwag kang mag-alala, magiging maayos ang lahat."

Tiningnan siya ni He Xiao, hindi sigurado kung sino ang tinutukoy niya. Ang kanyang sarili? Ang kanyang hindi pa isinisilang anak? O ang kasalukuyang Emperador ng Tang?

Ginulo ng simoy ng gabi ang mga sanga ng puno sa labas ng bintana. Ang tanawin ng Tang ay ganoon pa rin, ngunit ang mga yapak ng digmaan ay mas papalapit. Kasabay nito, sa malalaking tolda ng Baizhi Pass, nakasuot si Yan Xun ng itim na roba habang nakaupo sa sopa. Sa ilalim niya ay dosenang mga batang babae na ipinadala ng mga mayamang negosyante sa rehiyon. Ang lahat ng mga kabataang babae ay nakasuot ng nakakaakit na mga damit na pinagmukha silang maselan at elegante. Paminsan-minsan, ang ilan sa mga mas matapang na kababaihan ay magtataas ng tingin upang lihim na silipin si Yan Xun na mataas sa kanila, gayunpaman ang kanyang pansin ay palaging nasa ibang lugar.

"Kamahalan, naihanda na natin ang aming mga hukbo at handa nang bitagin ang hukbong Xiuli sa Hanshui Pass."

"Pumunta ang isa sa inyo dito!" Biglang utos ni Yan Xun, isa sa kanyang mga gwardiya ang pumunta. "Kaladkarin siya pababa dyan, at bigyan ng 20 hagupit!" Agad hinawakan ng gwardya ang estratehiko at lumabas. Ang lalaki, hindi alam kung paano siya nagkasala kay Yan Xun ay agad na humingi ng tawad ngunit hindi nangahas na humingi ng awa. Hindi nagtagal bago ang sigaw ng sakit ay umalingawngaw sa buong bakuran, ginulat ang mga batang babae na masunurin nakaluhog sa sahig.

"Upang palibutan at bitagin silang lahat," bulong ni Yan Xun. Ang kanyang mga salita ay walang kinikilingan, at hindi makakarinig ng anumang emosyon kasama nito. Tamad siyang sumandal sa upuan ng beranda, inaantok, kasama ang lahat ng magagandang batang babae na nakaluhod pa rin sa harap niya. Sa kabila ng libu-libong milyang layo nila sa isa't-isa, pareho nilang uusalin ang parehong pangungusap, "Sana, hindi tayo magkita sa digmaan."

Para bang nabalik si Yan Xun sa dati. Sa kanyang sira-sirang bahay, ang isang batang babae, nakasuot sa kanyang kulay rosas na bistida, ay nakaupo sa ilalim ng kandila habang tinatahi ang kanyang damit at sinabi, "Sa digmaan, hindi na mahalaga ang relasyon sa pamilya. Kahit na lahat kayo ay makipaglaban sa iyong pamilya, hindi ka maaaring umatras sa digmaan. Ito ang aktwal na kasaysayan ng Dinastiyang Tang, hindi isang palabas sa teatro. Makinig kang mabuti."

"Kasaysayan? Bakit hindi ko narinig ito?"

"Hindi na mahalaga. Ano ang mahalaga ay iyong natutunan at pinag-aralan ito."

"Kung ikaw si Li Shiming, papatayin mo rin ba ang kuya mo?"

"Syempre gagawin ko, kung hindi ano? Sa halip ay hintayin na patayin niya ako? Hindi ba sinabi ko sa iyo na nagkasira ang kanilang relasyon sa huli? Ikaw? Papatayin mo ba siya?"

Napatigil ang batang lalaki sandali bago sumagot, "Kung ako, papatayin ko siya habang nakikipaglaban kay Liu Wuzhou."

Nagulat, ang lahat ng nagawa ng batang babae ay magbigay ng thumbs-up. "Iba ka talaga."

…

Tahimik ngunit tiyak, ang kadiliman ng gabi ay nagsimulang balutin ang lupain habang kahit na ang mga alon na nagdadala ng mga emosyon at alaala ay tahimik na lumipat sa malayo...

Kinabukasan, isang lihim na pwersa ang pinakilos mula sa Baizhi Pass, nakasakay sa kabayo patungo sa Hanshui. Doon, natipon ng Yan Bei ang mahigit sa 100 libo ng kanyang mga piling sundalo sa Han Shui, kung saan maaari silang parehong tulungan ang Ginang ng Jingan at bantayan ang kanilang sariling likuran para sa anumang posibleng pag-atras.

Nang araw ding iyon, pangungunahan ni Chu Qiao ang kanyang hukbo ng Xiu Li at Wolf palabas ng probinsya ng Nanli. Mahigit sa 40,000 sundalo ang magtitipon sa kapatagan, ang kanilang mga espada ay magkakaisang nakataas tulad ng isang kagubatan na bakal.

"Ang sinumang patungo sa hilagang-kanluran ng kabiserang Tang ay dapat na dumaan sa Hanshui. Kung magbibigay tayo ng anumang tulong sa kabisera, dapat tayong tumungo sa Hanshui." Tumuro ang kanyang maputlang daliri sa mapa, binilugan ni Chu Qiao ang rehiyon sa paligid ng Hanshui Pass, pinapaliwanag, "Ang labanan na magpapasya sa lahat ay parating na."

Ang madilim na ulap ay bubuksan ang kalangitan, inilalabas ang tila isang walang katapusang panahon ng malakas na ulan. Ang mga damuhan sa paligid ng Hanshui ay sapat na mataas upang maitago ang isang tao. Ang mabagyong panahon ay maglalabas ng mabilis na agos sa ilog patungo mula sa kanluran hanggang sa silangan, itinumba ang daan-taong gulang na mga puno sa loob ng Hanshui, sinugatan ang dalawang nagpapatrolyang gwardya ng Yan. Isang buong pamilya ng pito ang nabagsakan at napatay ng kanilang nahulog na bubong sa silangang bahagi ng syudad.

Ang unang pagkawala ng buhay sa Labanan ng Hanshui Pass, naganap nang walang isang solong labanan sa pagitan ng dalawang panig, ay sapat na upang malubhang patamlayin ang pakiramdam ng mga sundalo. Ang mga mamamayan ay buong araw na mag-uumpukan sa kanilang mga tahanan. Ang tanging gumagalaw na bagay na bubugbugin ng mga atak ng ulan ay ang mga patay na dahon na bumagsak sa mga puno.

11 araw ng patuloy na pag-ulan ay kapansin-pansing pinataas ang antas ng tubig sa ilog ng Hanshui. Ang masamang panahon kasama ang pag-ungol ng mga lobo sa gabi at ang paglipat ng mga ibon sa hilaga ay tila hinuhulaan ang paparating na kapahamakang mangyayari. Ang karanasan ay nagpapaalala sa lahat na nasa ilalim din ng panahon na ito nagtapos ang pitong-taong paghahari ni Emperador Xiaozong sa trono. Sa taon na iyon, pinamunuan ni Heneral Xue Li ang hukbong Tang na may 40,000 sundalo at dumaan ng Hanshui sa magkatulad na mga kondisyon at tumungo pa-hilaga, pinasok ang Baizhi Pass at nakipaglaban sa kailaliman ng teritoryo ng Xia. Gayunpaman nang naisip ng mga pinuno ng Dinastiyang Tang na nasa bingit na sila ng pag-angkin ng imperyong Xia, pinakawalan ng Lion King ng Yan Bei ang kanyang pwersa, ginapi ang hukbong Tang. Siya mismo ang pumatay kay Heneral Xue Li, binasag muli ang mga ambisyon ng imperyong Tang.

Nagmantsa ang dugo sa ilog Chishui noong taon na iyon; ang tanawin ng mga katawan na lumulutang sa ibabaw ng ilog na umaabot sa dosenang milya papunta sa Hanshui, hanggang makikita ang mababangis na asong naglalakad malapit sa ibabaw ng ilog na kinakain ang mga namatay. Bagaman matagal nang patay ang Lion King, at natakpan na ng damo ang libingan ni Heneral Xue Li, ang mga alaala sa kakila-kilabot na labanan na iyon ay nakatanim sa isipan ng mga tao na nasaksihan ito. Sa kahinaan ng imperyong Tang at ang walang katapusang pagkabagabag sa imperyong Xia, ang watawat ng Yan Bei ay babangon sa itaas ng Baizhi Pass, tataas muli sa mga mamamayan ng syudad.

Noong ika-7 ng Mayo, sa ilalim ng kahilingan ng Ginang ng Jingan, pinangunahan mismo ni Yan Xun ang kanyang mga sundalo sa paghawak sa Hanshui Pass upang mapanatili ang kanilang kalamangan at palayasin ang paparating na hukbong Xiuli. Habang lumilipas ang mga araw, ang hukbong Xiuli ni Chu Qiao ay nagsimulang magsidatingan sa probinsya ng Weiliao, isang rehiyon sa kanlurang tagiliran ng Baizhi Pass. Ang maliit na bayan ay agad na naging sentro ng atensyon, nakuha ang atensyon ng buong rehiyon ng Tang at higit pa. Ang puting pandigmang watawat na nadedekurasyunan ng pulang ulap ay itinaas sa tuktok ng maliit na tore ng bayan, habang sinuri mismo ni Chu Qiao ang parada ng mga sundalo. Ang binuwag na mga pangkat ng hukbong Tang sa kanluran ng probinsyang Weiliao ay sumaklolo tungo sa kanya bilang mga dagdag-kawal, habang ang mga partido na tapat sa Emperador ay nagpadala ng pagkain at mga kagamitan bilang suporta. Sa loob ng tatlong araw, lumaki ang bilang ng hukbong Xiuli sa higit 90,000, isang bilang na tumataas araw-araw.

Ito ang unang watawat ng labanan na naitaas mula sa hindi inaasahang pagtiwalag ng Ginang ng Jingan. Sa harap ng bagong itinaas na watawat ay ang kaalyado ng Ginang ng Jingan, ang militar ng Yan Bei. Isang napakalaking labanan ang paparating, ang lahat ay pinipigilan ang kanilang paghinga para sa papasok at hindi maiwasang pagdanak ng dugo.

Noong ika-14 ng Mayo, tumigil ang pagbuhos ng ulan, ang antas ng tubig ng ilog Hanshui ay umabot sa nakababahalang antas. Anim na tuluy-tuloy na araw ng pagkakapatas ay nagtulak sa pasensya ng magkabilang panig sa isang kritikal na punto, alam ng magkabilang panig ang pangangailangan ng isang paghaharap. Ang pagkakaroon ng daan-daang libong mga sundalo sa ganoong kalapit nang walang anumang paggalaw ay isang lubhang mapanganib na pantaktikang maniobra. Ang kapaligiran ay puno ng tensyon, lahat ay naghihintay para sa anumang posibleng pagbabago o pagkilos.

Kahit na naghanda sina Chu Qiao at Yan Xun, ang pagbaha ng impormasyon mula sa kanilang mga tagamanman ay nangangahulugan ng patuloy na nagbabagong mga plano at taktika sa labanan, kung saan ay patuloy nilang babaguhin. Gayunpaman, pareho nilang alam na ang pagsiklab ng labanan ay magdadala ng hindi maiiwasang pakiramdam ng pagkabalisa.

Sa hapon ng ika-14, si Mo Xu, isang gwardya mula sa probinsya ng Wu Ling, ay patungo sa base Wu Liao ni Chu Qiao, binabantayan ang transportasyon ng 50 tonelada ng mga butil at suplay ng pagkain sa patawid ng ilog, maingat na hindi tatawid sa maaabot ng pagtira kung magaganap ang pakikipaglaban.

Isang katutubo ng Tang, ang mga ninuno ni Mo Xu ay lumaban kasama ang mga ninuno ng Emperador, itinaas ang kanilang katayuan sa rehiyon. Gayunpaman, nang lumipas ang mga henerasyon, ganoon din ang kapangyarihan at kaluwalhatian ng pamilya Mo. Gayunpaman sa krisis sa kaharian, si Mo Xu, na higit sa 70 taong gulang, ay pinamunuan mismo ang transportasyon ng pagkain at mga gamit, naghahangad na mag-ambag at tumulong sa pagsusumikap sa digmaan ni Chu Qiao.

Ngunit nang makalapit sila sa ilog Tiexian, nakasalamuha nila ang maliit na grupo ng mga inhinyero ng Yan Bei. Ang dam na itinayo sa ilog Tiexian ay naging hindi matatag mula sa panahon at malawak na dami ng tubig na bumuhos sa ilog. Ang Yan Bei ay nagpadala ng 3,000 sundalo upang magsagawa ng mabilis na pag-aayos sa dam, dahil ang pagbagsak ay magdulot sa isang pag-agos na siguradong sisirain ang base ng Yan Bei sa ibaba. Hindi nagtagal ay nagkaroon ng salungatan, inalerto ang mga tagamanman at tanod na malapit. Wala pang kalahating oras, ang rehiyon ay nalubog sa ganap na kaguluhan, ibinubuhos ng magkabilang panig ang kanilang mga pwersa sa labanan.