250 Chapter 250

"Bakit kita hahanapin?" Wumalis ang malamig na tingin ni Xiaoba. Malamig siyang ngumiti, paghamak at lamig ang bumabalot sa kanyang mukha habang dahan-dahang sinasabi, "Mataas na ang katayuan sa lipunan ngayon ni Sixth Sister. Hindi lamang ikaw ang Heneral Xiuli ng Yan Bei, ikaw rin ang Haring Xiuli ng Imperyo ng Tang. Malapit ka nang maging Lady ng Grand Marshal. Ako, bilang isang maliit na alipin, kung magtungo ako, hindi ba't ako ang magiging dahilan upang mawawalan kayo ng mukhang ipanghaharap?" Malamig ang mga mata ni Xiaoba, at nang sinabi niya ang 'Lady ng Grand Marshal', parang nilamon siya ng galit, ang kanyang mga mata ay nagbubuga ng apoy.

Dahan-dahang nagbaga ang insenso, nagdadala ng usok paakyat sa hangin. Ang ginintuang ilaw ay paang patong ng tubig, nagpipinta ng isang batik na disenyo sa sahig. Ang silid ay puno ng katahimikan habang inoobserbahan ni Chu Qiao si Xiaoba, ang una niyang nasasabik na puso ay dahan-dahang nagyeyelo. Ang mga salitang sasabihin niya ay natulak pababa sa huli sa kanyang puso habang nakaramdam siya ng kawalan at kabiguan.

Pagkatapos, narinig ni Chu Qiao ang kanyang sarili na nagsasalita na may sobrang malamig na tono, "Kung iyon ang nangyari, bakit ka nagpakita ngayon?"

"Aalis ang Kamahalan. Umaasa akong makakahanap ka ng paraan upang maihiwalay ang aking katayuan bilang isang alipin para makasunod ako sa kanya."

Medyo nagulat si Chu Qiao at nagtanong, "Saan siya patungo?"

"Saan pa siya makakapunta? Ipinadala siya sa Yansai upang bantayan ang kuwadra ng kabayo. Ang isang prinsipe na may dugo ng hari ay ipinadala talaga upang bantayan ang mga kabayo," ang ekspresyon ni Xiaoba ay naging mapanglaw habang malamig niyang idineklara. Ang napakalaking galit sa kanyang tinig ay halos hindi mapigilan.

"Bakit?"

"Bakit pa? Hindi ba dahil sa iyo?" Lumingon si Xiaoba at malamig na sinabi, "Mula nang nawala ng Kamahalan ang braso niya kay Yan Xun, nagtago siya mula sa politika. Walang nagbigay sa kanya ng pansin. Gayunpaman, bigla siyang nagpakilos ng mga pwersa para sa iyong kapakanan at malinaw na ipinapakita ang kanyang pagiging kaibigan sa iyo. Sa palagay mo ba ay pahihintulutan siya ng mga tao tulad ng ika-14 na Prinsipe na manatili sa kabisera ng hari?"

Hindi natural na malamig ang kamay ni Chu Qiao, para lamang muling marinig ang tumatagos na tinig ni Xiaoba, "Hindi ako magmamakaawa sayo na makahanap ng paraan upang hayaang manatili sa kabisera ng hari ang Kamahalan, umaasa lamang ako na makahingi ng tulong upang mahanap ang isang dokumento. Tumanggi ang Kamahalan na sumunod ako sa kanya, kaya't hahanap ako ng paraan upang makasunod sa kanya. Kahit papaano, maaari kong siyang mapaglingkuran sa kanyang pang-araw-araw na gawain at umakto bilang kanyang kasama. Nagpapasalamat ako sa Kamahalan, at tiyak na hindi babayaran ang pasasalamat ng poot tulad ng ibang tao."

Matapos ang mahabang panahon ng pagmumuni-muni, inangat ni Chu Qiao ang kanyang ulo at matatag na tumingin sa mukha ni Xiaoba. Kalmado siyang nagtanong, "Xiaoba, dapat ba talagang malinaw mong iguhit ang linya sa pagitan nating dalawa?"

"Anong sinasabi mo? Sixth Sister, tingnan mo ang pagkakaiba sa katayuan natin sa lipunan. Paano ko maglalakas-loob na gawin iyon? Sa una pa lang...."

"Kung nagpapatuloy kang makipag-usap nang ganyan, umalis ka na, at huwag mo na akong hanapin. Magpapanggap ako na wala akong kapatid!" Ang tinig ni Chu Qiao, kahit na malamig, ay puno ng galit.

Lubos na natigalgal si Xiaoba sa kanyang pagsabog at sandaling hindi makatugon.

"Anong kinagagalit mo? Galit ka ba na hindi kita maprotektahan, na hindi kita nailayo? O galit ka na hindi ko naipaghiganti ang ating pamilya, at sa huli ay pinakasalan ang ating nakaraang kaaway?" Sigaw ni Chu Qiao, "Sa lahat ng mga taon na ito, kahit gaano karaming sakit ang pinasan mo, hindi rin ako nabuhay sa kaligayahan. Akala ko namatay ka, at nakaramdam ng pagkakasala sa nagdaang 14 na taon. Gayunpaman, nang sa wakas ay natagpuan kitang buhay, ang lahat ginawa mo ay lumapit sa akin at malamig na sarkastikong nagpagalit sa akin. Ito ba ang relasyon ng pagiging magkapatid na sinasabi mo?"

Ang sinag sa tanghali ay nagpapatuloy na nagpipinta ng dinamikong likhang-sining ng mga batik-batik na anino sa sahig, nang tumayo si Chu Qiao at malamig na tumingin kay Xiaoba, bago nagpatuloy, "14 na taon na din. Gaano karaming mga bagay ang nangyari? Iniisip mo lang ang iyong sarili at iyong mga pagdurusa, ngunit sinisisi ang lahat sa iba. Talagang naghihinala ako kung ikaw talaga ang parehong matapang at determinadong kapatid na kilala ko. Pinangalanan mo ang iyong sarili na 'Wuxin', ngunit sigurado ka bang hiwalay ka na sa iyong mga damdamin?"

Nanatiling nakatayo si Xiaoba sa kinatatayuan niya, ang kanyang mukha ay ganap na maputla. Biglang nakaramdam si Chu Qiao ng labis na pagkapagod, na tila bawat hibla ng kanyang kalamnan ay sumisigaw. Maharang tumalikod si Chu Qiao at kalmadong sinabi, "Alis na. Aayusin ko ang bagay tungkol kay Zhao Song." Matapos sabihin iyon, hindi na niya pinansin si Xiaoba.

Maya-maya pa, umalis na rin si Xiaoba. Pinanood siya ni Chu Qiao na ihatid palabas ni Meixiang. Pakiramdam niya na tila ang mahinang pigura ni Xiaoba na nakabihis ng puti ay agad na mawawala sa malawak na manyebeng kapaligiran. Nagpatuloy tumingin si Chu Qiao, at inisip ang tungkol sa mga sinabi ni Xiaoba: Ikinulong sa bahay, at naging palaboy...

Kinagat ni Chu Qiao ang kanyang labi, at ang kanyang puso ay nagsimulang sumakit. Mag-isang nakaupo doon, nanatili siyang hindi gumagalaw kahit na ang ginintuang sinag ng takipsilim ay kinulayan ang silid ng pula.

Niyakap siya ni Zhuge Yue mula sa likuran habang ang malalim nitong tinig ay narinig mula sa likuran niya, nagtatanong, "Bakit hindi ka kumakain ng hapunan?"

Sumandal si Chu Qiao sa kanyang pagyakap. Tulad ng isang isda na pinakawalan sa lawa, tila sobrang maalwan siya. Mahigpit na hawak ang kamay ng lalaki, tila malungkot siya dahil hindi siya nagsalita, at pinaglaruan lamang ang kamay ng lalaki, binibilang ang mga kalyo.

"Dumating si Xiaoba?"

"Oo. Bakit hindi mo sinabi sa akin kahit na matagal mo nang alam ang tungkol dito?" Tanong ni Chu Qiao.

"Intensyon kong sabihin sayo, ngunit hindi nagkaroon ng pagkakataon." Ngumiti si Zhuge Yue, na tila wala siyang magawa. "Hindi ko alam kung naniniwala ka sa akin, ang buong isyu na ito ay hinahabol pa rin ako. Matapos ang lahat, hindi ko siya tinrato nang mabuti noong mga taon na iyon. May ilang mga pagkakataon na sinubukan niyang tumakas, at binugbog ko siya. Mayroon akong kakaibang personalidad noon. Kahit pagkatapos ko siyang iligtas ay ayaw kong palayain siya. Kapag maganda ang pakiramdam ko, tuturuan ko siya. Kapag pangit ang pakiramdam ko, magpapakita ako sa kanya ng masamang ugali dahil kamukha ka niya. Sa lahat ng mga taon na iyon sa bundok, wala akong mga tagapagsilbi, at mag-isa niya akong pinagsilbihan. Ang kanyang kakaibang pagkatao ay maaaring dahil sa akin. "

"Gaano katagal niya pinagsilbihan si Zhao Song?"

"Sa palagay ko sa loob ng dalawa hanggang tatlong taon." Paliwanag ni Zhuge Yue, "Narinig ko na talagang nagustuhan siya ni Zhao Song. Kahit na hindi sinasadyang naging sanhi siya ng pagkamatay ng isa sa mga paboritong kerida nito, hindi hinabol ni Zhao Song ang bagay na ito."

Saglit na nanatiling tahimik si Chu Qiao, bago dahan-dahang sinabi, "Marahil gusto niya si Zhao Song."

Ngumiti si Zhuge Yue at sinabi, "Wala akong pakialam kung sino ang gusto niya. Basta't hindi ka galit sa akin, maayos ang lahat."

"Paano ang tungkol kay Zhao Song?"

"Huwag kang mag-alala. Imposible para kay Zhao Yang na mag-isang magpasya sa lahat. Nang masabi iyan, sa tingin ko ay walang masama tungkol sa pag-alis ni Zhao Song sa kabisera. Ang syudad ng Zhen Huang ay malapit nang maharap sa isang malaking sakuna, at para sa kanya, magiging mas ligtas na umalis sa halip na manatili."

Talagang naisip rin ni Chu Qiao ang problemang ito. Sumimangot siya. "Kung gayon anong dapat nating gawin?"

"Intensyon ko talagang magtungo siya sa Qianghu. Una, malapit na ito sa mga Hilagang lupain at nasa loob ng impluwensya ni Zhao Che. Pangalawa, iyon ang lugar ng pagtitipon para sa mga taga-Qiang, at ang panahon ay katamtaman doon."

Sumasang-ayon na tumango si Chu Qiao at sinabi, "Sige. Ganoon ang gawin natin."

"Sige. Aayusin ko iyon bukas. Gusto mo bang makita siya at ihatid?"

Inisip ito ni Chu Qiao ng matagal, ngunit sa huli ay umiling pa rin siya, "Maaaring hindi niya nais na makita ako. Iisipin ko nalang ang sarili kong problema."

"Ngunit sa palagay ko dapat mo siyang makita." Saad ni Zhuge Yue.

Nag-angat ng tingin si Chu Qiao at nakasimangot na tumingin sa lalaki. Mahinahong ngumiti si Zhuge Yue. "Huwag kang tumingin sa akin ng ganyan. Wala akong mas malalim na kahulugan, at hindi ko lang nais na palaging malalim ang paninisi mo sa sarili mo. Pagkatapos ng lahat, ang mga bagay na nangyari noon ay hindi mo kasalanan."

Dati? Lumabo ang paningin ni Chu Qiao. Sa kanyang isipan, muli niyang naalala ang araw na iyon sa bundok ng Rixiangzhi, diretsong nakatayo ang lalaki sa kanyang damit na bahagyang lumilipad-lipad, ang isa sa kanyang mga manggas ay walang laman na nakabitin sa simoy.

Ang mga alaalang iyon ay matagal nang nakaselyo sa ilalim ng kanyang isip. Ngayon na ang selyo ay napunit, napagtanto niya sa wakas kung paanong ang lahat ay nagbago na, ang tanging matatag ay ang pagbabago ng panahon.

Matapos ang pagnyebe na tumagal ng buong gabi, ang lahat ng syudad ng Zhen Huang ay napaloob sa isang malawak na kaputian. Sa umaga, nang itinutulak ng isa ang pinto, makikita na ang nyebe ay higit isang talampakan ang kapal, halos kasing taas ng tuhod ng isang tao. Ang hangin na nagdadala ng nyebe ay napakalakas na halos hindi mabuksan ng isa ang kanyang mata. Ito ay bago sumikat ang araw, at nang binubuksan ng mga guwardya sa tarangkahan ng kastilyo ang mga tarangkahan habang humihikab, makakakita ng isang hindi malinaw na anino sa madilim na ilaw ng madaling araw. Nang sinubukan nilang isingkit ang mata upang mas mahusay na makita, nagkumpulan ang kumpol ng mga sibilyan.

Isang simpleng berdeng karwahe na mayroong maitim na kahoy na mga gulong ay dahan-dahang dumaan sa nyebe, nag-iiwan ng dalawang malalim na bakas. Ang karwahe ay tila napaka-simple, at kahit na sumusunod ito sa likod ng mga sibilyan, walang mga pagtatangka upang magmayabang. Inisip ng mga guwardiya na ang karwahe ay kabilang sa normal na sibilyan, nang tinatanggap nila ang mahal na buwis para sa karwahe habang natutuwa at pinapakita ang kanilang awtoridad.

Pagkaraan lamang ng dalawang oras saka nagawa ng karwahe na makalabas sa syudad ng Zhen Huang. Umakyat na ang araw, Sumisinag sa hamog ng umaga. Ang mga ibon na lumilipat ng tirahan ay matagal nang lumipad, iniiwan ang mga agila na mas natitiis ang lamig. Nagpapainit sa liwanag ng umaga, iniuunat nila ang kanilang mga pakpak at lumilipad sa kalangitan, ang dulo ng kanilang pakpak sa isang puting kulay ng nyebe. Paminsan-minsan ay mawawala sila sa ulap, na tanging mga irit lamang nila ang maririnig pa rin sa manyebeng kapatagan.

Nang maabot ng karwahe ang Xiema Ridge sa labas ng lungsod, makakakita ng dalaga na nakatayo sa Yangguan Bridge. Nakasuot siya ng malinis na puting kapa na may berdeng sapatos pangkabayo. Maganda ang kanyang mukha, na parang mula siya sa isang larawang iginuhit. Ang kanyang mukha ay medyo mapula, marahil mula sa katotohanan na matagal siyang tumayo sa nyebe. Ang pamumula ang ginawa siyang banayad at maganda, hinuhubad ang kanyang karaniwang pagiging malamig. Nang makita na dumating na ang karwahe, ngumiti siya at lumapit, ang kanyang kabayo ay nakasunod sa kanya.

Ang karwahe ay pinatatakbo ng isang binata din, at nasa edad 16 hanggang 17 taong gulang. Pagkakita sa kanya, medyo nagulat ito, at agad na bumaling sa karwahe at nagsalita sa lalaking nasa karwahe. Isang mahabang kamay ang lumitaw, inaangat ang tabing ng karwahe, inilalantad ang kaakit-akit na mga mata ng lalaki, kasama ang isang pares ng kunot na kunot na kilay.

"Bakit ka pumunta?" Nawala na ang pagkaisip bata ng tinig ni Zhao Song na dati ay napakarami sa kanya, at ngayon ay malalim at matatag. Matapos ang lahat ng mga taon na ito, ang kanyang tinig ay naging katulad ng isang hindi nababagabag na lawa, ganap na walang emosyon. Pero, wala lang ito sa dalagang ito. Pagkatapos ng lahat, ganito na ito mula noong bago pa sila nagkakilala. Mapayapa, banayad, walang interes sa anumang bagay. Ganoon kung paano siya naglaho sa pulitika ng Imperyo ng Xia. Nagmula siya bilang isang maharlikang prinsipe sa isang tao na ipinatapon, na walang sinumang naghahatid sa kanya. Marahil maliban sa daagang ito, wala pa ring makakaalala sa kanya sa buong syudad ng Zhen Huang na ito.

Ngumiti si Xiaoba, ang kanyang mga labi ay may tiyak na pagiging mapaglaro, tila mukhang wala sa ugali. Humakbang siya, at kaswal na iniabot ang renda sa kutsero, at sinabi, "AhJiang, ilagay mo ito sa kabayo."

Sumimangot muli si Zhao Song habang nagtatanong sa malalim na tinig, "Anong ginagawa mo?"

Ngumiti si Xiaoba sa kanya, malinaw ang kanyang mga mata, at tumugon na parang katotohanan ito, "Tiyak na susundan kita."

Patuloy na sumimangot si Zhao Song, at ang kanyang ekspresyon ay tila malungkot na may bihirang bahid ng pagkainip habang sinasabi, "Wuxin, huwag kang magloko."

Si Xiaoba ay nangangalan na ngayong Wuxin. Ang ibig sabihin ng pangalang ito ay wala siyang emosyon. Sa kanyang buhay, marami siyang pangalan. Nakalimutan na niya ang pangalan dati sa pamilyang Jing. Sa kanyang impresyon, ang kanyang mga kamag-anak ay sina Zhixiang, Linxi, at ilang iba pa. Dahil sa kanyang murang edad, at ang katotohanan na hindi siya ipinanganak sa opisyal na asawa ng pamilya Jing, ang kanyang pangalan ay nakalimutan kahit ng kanyang mga kapatid. Sa huli, inayos sila ayon sa pagkakasunud-sunod ng edad at tinawag na Xiaoqi, Xiaoba, Xiaojiu, na parang hayop lamang. Tila mas masahol pa sila kaysa sa ilang mga pandigmang kabayo.

Pagkatapos noon, iniligtas siya ni Zhuge Yue at nanirahan kasama niya sa ilalim ng gabay ni Mister Wolong ng halos pitong taon. Sa mga taon na iyon, mayroon siyang ibang pangalan. Tanging ang pangalang ito ay ibinigay sa kanya ni Zhuge Yue upang maiwasan ang iba na malaman ang kanyang pagkakakilanlan. Ang pangunahing layunin sa huli ay protektahan ang kanyang kapatid, na sa oras na iyon ay nasa palasyo ng Sheng Jin. Nang marinig na namatay si Zhuge Yue, umiyak siya. Iyon ang nag-iisang reaksyon na hindi niya kailanman mapapatawad ang sarili niya.