130 Chapter 130

Kahit sinabi nito, sa puntong iyon sa sandaling oras ay hindi inaasahan na ang reaksyon ng hari ng Yan Bei galing sa Empire, marahil ay hindi pa niya na pag tatanto hanggang mamatay siya.

Mahina ang pagbunting hininga, ang malamyos na tinig ni Chu Qiao ay napapawi sa malayo. Ang hindi niya alam, gayunpaman, ang pagiging pristo ng pag sasalita niya ay hindi na mag babago sa pakikisalamuha niya sa inang tao. Minsan, ang kanyang pamumuhay niya ay parang isang mangsasaka na nag lalafay ng palay, at itong palay ay nakalagay sa ibabaw ng nyebe,tahimik na nag hihintay ng tag init para matunaw ang nyebe para tumubo ito.

"Qiaoqiao," lingon ni Li Ce sa kanya, marahan siyang napasimangot ng maiisip nito na nasa malalim na pag iisip at nag tanong, "Maari bang sabihin mo na, bakit parang nakakatiyak ka sa kinalalabasan? Kakaiba ka mag paikot kaysa sa ibang meyembro ng Da Tong.Paano mo naisip iyon? Dahil ba ito kay… Yan Xun?"

"Hindi sa ganon." Naiiling na sabi ni Chu Qiao at sumagot, "Dahil nakita ko ito ng dalawa kong mata."

Natigilan ito at nautal si Li Ce,"Ano?"

"Hindi mo tlaga ito maiintindihan." Nakatiitg siya sa mala aquamarine na lawa, biglang napangiti si Chu Qiao.

Walang kahit sino man ang makakaintindi, talaga, nakit niya ito sa kanyang dalawang mata. Alam niya na ang hinaharap sa mundo, unti untimg tumatanda ang kautusan, pero sigurado na mawawala na ito. Sa pag tagal, isang bagong kautusan ang uusbong galing sa abo ngkaninunuan ng Empire. At mangyayari lang iyon kapag may isang na bigay sa tamang direksyon.

"Li Ce, kailan mo kaya maiintindihan? Ito ang kapalaran ko, ang paniniwala ko."

Nag simula nang umambon, sa makintab na gilid ng buwan ay nag niningning Ang sinag nito sa ulap, na nag paliwanag sa mukha niya.

Ang mga tao ng mga doktor ng imperial ay umalis sa bayan ng Mihe, ang hilera ng berdeng payong ay nakikita kasama ang maluluwag na roba na nahihila sakabilang daanan, at maputlang bughaw na sapatos ang umaapak sa alulid ng tubig ng ulan, na nag karoon ng maliliit na patak. Ang mga katuwang na manggagamot ay nakasunod salikuran nila na nag dadala ng malalaking kahon ng medisina. Ang bughaw na upan ay wumagayway ito na parang isang dahon na kumakaluskos sa hangin.

Ang natirang lutos na bulaklak ay sa wakas na nag kalat sa ulan, nag mamadaling tumungo ang alipin sa koridor. Isang batang babae ang pumasok sa pinaka labas ng silid, umaagos ang buhos ng ulan sa kanyang noo. Tinawag siya nito ni Qiu Sui at ang dalawang batang babae ay nag umpisang mag bulungan sa koridor. Kahit na mahina lang ang mga boses, ay alam na kung anong pinag uusapan, nanatiling naririnig ang pag bubulungan sa loob ng silid.

"Ang natirang bulaklak na lotus ay nag kalat sa ulan, sabi ni tiya Xia na ang natalaga na prinsepe ay mahal ang mga lotus at gusto niya kami na hawakan ang payong para sa lotus."

Napabuntong hininga si Qiu Shui. "Anong makukuha natin kung hahahwakan lang natin ang pyong? Anong

"Totoong Septeyembe na, papasok na naman tayo sa Tag lagas na panahon."

Nag uusap, umalis na ang taga silbiat ang boses nito ay pa wala na. Sa labas ng bintana, angalamig na liwanag ng buwan ay nanatiling maliwanag at porselana.

Matagal ng panahon na bakante ang silid, at ang kawalan na binigay ng ilusyon ng kaluwagan. Sa hilagang bahagi ng silid, ang sandalwood na kama ay natatakluban ng ilang pating ng maputlang berde na balabal na naka burda ng phoenix na ginto. Nang umalis ang hangin, ang berdeng balabal ay wumugayway na parang dahon ng lutos na makikitaan sa lawa. Nakaharap sa timog ang bintana na nakabikas ng malaki, hanggang sa rilings, ang isa ay makikita sa mapuno at mala lutos. Sa lakas ng hangin may bumuhos na malakas na ulan, ang mga dahin ng lutos ay nag kalat sa paligid parang ragdoll; nAlantaang mga malilinaw na naka saad. Ang taga silbi na gustong pagsilbihan ang kanilang master na nag sasagwan ang bangka paalis sa umuulan at hawak ang payong gamit ang pagsagwan para protektahan ang huling lutos sa ulan.

Mapanglaw na nakaupo si Li Ce, nang ang daliri namna nito ay kinuskos ang braso ng upuan. Itong upuan ay minadaling dinala galing sa bilihan para dalhin sa silid, kaya walang oras ang taga silbi na piturahan ito ulit para magandang tingnan. Kinukuskos nito ang hindi ayos na braso ng upuan at binayaran. Makikitaang naka pikit ang mata nito, pero bukas ang diwa nito, nang binuka nito ang mata ay itinuon lang ang tingin sa isang babae na nakahiga sa kama.

Ang kalagayan ni Chu Qiao ay lumala ulit. Ang imperial na mangagamot ay nag bigay ng mahabang pasabi tungkol sa sakit nito na nag pakaba kay Li Ce. Ang natural atmapayapang prinsepe ay nakipagusap sa manggamot sa ibaba bago ang mga tao ng manggamot ay mag umpisang ipaliwanag ang simpleng bagay.

Marahil sa mga oras naiyon, ang pinaka kalilangan na makatulong kay Chu Qiao ay maayos na pahinga para maiialis sa katawan ni Chu Qiao ang lason na pumasok at sugat na magaling na. Ang rason kung bakit lagi siyang mahina at sakitin dahil sa tagal ng pag sisikap galing sa stress na nabuo sa knyang sarili. Lahat iyon ay mapapagaling kung mag papahinga pero para kay Chu Qiao ang oras ang kulang niya sa kasangkapan.

Nakasuot siya na kulay cyan na roba at puting pangloob, na naka burdang krisantemo na nag patingkad sa damit ng kagandahan ni Chu Qiao. Pero ang kanyang mukha ay hindi nag papakita ng pag katingkad, naka simangot ang kanyang kilay na nag paguhit sa kanyang maputing balat, nag lalabas ng awrang napaka lagim at kahirapan.

Ang imperial na manggamot ay umalis na, at kahit na may kasiguraduhan sa mga sinabi ay nanatiling naririnig sa apat ng sulok ng pader, may malaking pag kabalisa sa paligid.

Ang mala lilik na liwanag ng buwan ay Nag paliwanag sa buong silid, na nag pakita ng malawak na espasyo. Dahil sa walang ka gamitan at ka disenyo, ang meron lang sa silid ay isang malaking kama at upuan. Ang itim na kahoy sa sahig ay matibay kapag inaapakan, kahit na ito ay matandang gusali. Tulad ng ibang gusali na walang laman ay umalingawngaw kapag nag sasalita sa silid. Gawa itong lugar na parang malungkot; may kalakihan ngunit may sira pa.

Ito ay, gayunpaman ang pinaka malapit sa palasyo nila Li Ce. Maraming taon, dito lumaki si Li Ce. Nakita ng pamahayan ng Mihe ang karikitan nito pero sa kadahilanan, sa mga oras nayon naselyuhan ang palasyong ito. Ang pulang pandikit na may royal na rosas ay nakadikit sa mga pinto. Simula noon, walang sinuman ang nagawi dito.

Ngayon, sa isang kurap, anim na taon na ang lumipas. Bahagyang nagbago ng postura si Chu Qiao. Sa hangin ng gabi, nagsimula siyang lamigin. Tumayo si Li Ce. Tumapak ang silk niyang sapatos sa basang sahig. Pagkasara ng bintana, bumalik siya sa tabi nito. Inunat ang payat niyang mga daliri, winalis niya ang patong ng tabing, ipinakita ang babae sa loob nito. Makikita niya ang mahaba nitong pilikmata, ang maliit pero matangos na ilong, ang pulang labu, ang nakakaibig na tainga, ang manipis na leeg...

Inunat niya ang kamay sa harap ng babae, tila ba gusto niyang iangat ang kumot para sa kanya, ngunit biglang bumigat ang bagyo sa labas, ang patak ng ulan sa bintana ay maingay. Ang liwanag ng buwan ay bahagyang sumisinag sa bintana, inilawan ang makintab na buhok ni Chu Qiao, nagbibigay ng bantog pero malamig na repleksyon. Malabo itong naglalabas ng awra ng kalungkutan. Tumigil ang mga daliri niya isang pulgada ang layo sa katawan nito bago unti-unting bumagal at kalaunan ay nanigas. Ang liwanag ng buwan ay gumawa ng mahaba niyang anino sa bakanteng sahig, napakapayat tignan at may bahid ng pag-iisa.

isang dagundong na tambol ang maririnig, n nag paphiwatig ng progreso ng oras. Sa loob ng pictureque ng kapitolyo na Tang, kahit na angtunog ng orasan na naka gawa ng magandang molodiya, malutong na tonog madaling nag hahalo sa hangin.

Pagkatapos ng hindii pag kakakilala, umusbong ang buwan at nawala rin ulit. Sa wakas tinanggal niya rin ang malamig na tingin niya at marahang lumingon sa paligid at umalis sa ipinag babawal na pinto. Nang bumukas ang pinto, nakita niya si Sun Di nanakahilig sa haligi sa koridor. Nang makita siyang lumabas, intinaas ni Sun Di ang ulo at masayang napa ngiti.

Pagkatapos sa tagal ng hindi kilala, ang silid

Nag panggap si Li Ce nang maisip na hindi na siya nito makikita at nag lakad lang ng tuwid.

"Kamahalan, si Lady Yushu galing sa pavillion ng Yu Shang na dalawang beses dumating rito ay may narinig na ang kamahalan ay naulanan sa ulan. Gespesyal nitong ginawa ng sopas na luya at nag hintay sa palasyo."

Nanatiling tahimik, nag patuloy na nag lakad si Li Ce at nag isip na hindi niya narinig iyon.

Tumaas ang tempo ni Sun Di, nang ngumiti siya nag salita siya, "Si Lady Liuliu ay galing sa pavillion ng Liu Fu at pinadala rin siya para maging taga silbi para dalhan rin tayo ng maraming mamahaling gamot para kay Binibini Chu para gamutin siya. Si Lady Bai galing sa palasyo ng Tang Ran ay dapat pupunta sa templo ng Northern ng Buddha para magdasal sa kalahayan ng kamahalan at kay Binibini Chu. Ang mga babaeng sa ibang palasyo ay ganon din. Ngayon ang lahat ng matatandang monghe sa templo ay nawala sa sarili dahi sa rami ng mga babaeng naroon. At marami pa…"

Sa gabing malamig may hawak siyang dalawang lalaki, sa wakas maytumigi rin ang ambon. Sa malayo ng dalawa, may mga nakasunod na taga silbi at hindi masyadong lumalapit para hindi sila ma sama sa pag uusap.

Naisip niya na parang may naka limutan, napa sampal si Sun Di sa kanyang ulo habng nag sasalita, "Oo nga pala, Master ang anak niya ay nasa palasyo rin ngayon. Pagkatapos kong marinig ang nagyari, ginusto niyang manatili sa pamamahay ng Fourth Princess, at nag hihintay siyang bisitahin mo kamahalan sa oras na pwede ka."

"Ano bang gusto mong sabihin?" Mapanglaw na boses ang sa wakas ay sumagot ito, kulang sa pahinga at walang inaalala.

Natigilan siya. Mabilis na ngumiti si Sun Di at sumagot, "itong alipin ay sinubukang mag salita, maraming mga bagay na nakaka interesado ang nagnyayari. Ito bang kamahalan niyo ay hindi interesadong tumingin man lang?"

Hindi sumagot si Li Ce. Taas ang kilay ni Sun Di ang sagot nito. "Kamahalan, ibang iba ka sa sa normal na sarili mo."

"Ang normal na ako?" Natatawang sabi ni Li Cena kinunutya ang sarili at walang makikitaan ng saya. "Ako sa sarili ko ay mahirap alalahanin kung ano ba talaga ang gusto ko."

Tumawa si Sun Di,bagamat na rinig ang pinaka nakakatawang biro sa siglo, "napaka talunan, hindi dapat sinasabi ang mga bagay bagay na iyan kamahalan. May pupuna sa inyo kahit sa Buddhas at mabubuhay kang hangal sa buong buhay mo, kamahalan, kailan ka pa nawala ang iyong pag iisip at sarili?"

Sa marahan na hangin, ang mumunting na huhulog na bulaklak ng crabapple na umugoy sa lupa. Nakatayo sa ibabaw ng puno, nakatitig si Li Ce sa hindi kalayuan. May kakaibang pag aalinlangan sa mga mata nito, at maayos na kapayapaan. Sa wakas, lumingon siya,masama ang pakiramdamdam na wala sa mukha nito, at bumalik siya bilang isang hangal na prinsepe ng Tang na kilala nila. Sa malakas na tawa nag deklara siya, "Tunay na habang na bubuhay may isang masaya sa buhay na walang pag sisi. Sinabihan ni Sun Di na ang lahat ng babae na pumunta sa palasyo sa itanalagang prinsepe para mag silbi sa akin. Sa ibang araw naman at sisirain namin ang templo at miling mag tayo ang isang tribu para… para mag saya! Hahaha!"

"Nang mabuhay sa ibang buhay ay walang pag alinlangan. Totoong wais ang Prinsepe," ulit ni Sun Di sa sinabi ni Li Ce bago kumanta sa papuri.

Kaswal ang pagngiti niya, nakakuha ng papuri si Li Ce.

Bago humaba, Ang nakatalagang prinsepe ng palasyo ay pinakitaan ng sinyales ng buhay nang tumigtogvang musika at sayaw kasama ang nahihiyang mga nag tatawanan na maririnig sa mga kababaihan. Ang aroma ang alak at pagkain ay maaamoy galing sa sa loob.

Nakikitang katulad ng ibang gabi ang nag diriwang at kasiyahan.

Sa loob ng maliit na silid sa pamamayan ng Mihe, dalawang matandang imperial namanggamot ang nanatili sa trabaho. Ang isa sakinala ay tumayo sa malapit sa bintana at nakatiitg sa direksyon sa nakatalaga na Prinsepe ng palasyo. Napabuntung hininga siya, "Ang dating naiisip ko ay sa prinsepe ay kAilangan alagan niya si Binibini Chu, sa nakikitang pag bukas ng pamamayanan ng Mihe at nag patawag ng buong pangkat ng manggamot ng imperial para alagaan siya. Pero sa nakikita ko parang kapritsuhan lang!"

Ang ibang matatanda ay may hawak na mainit na kamay at makikitaang nakasuot na makapal na damit. Sa kanyang matang nakapikit, hindi man lang niya inangat ang ulo na may marinig siyang salita sa mga kasama. Kalmadong sagot niya, "Umaasa ka pa rin bang gagawin niya yun? Tumigil ka nasa kahibangan mo. Noon paman patay na ang prinsesa Fu, sigh…"

napabuntong hininga nang marinig ang komento ng ibang manggagamot.

Ang maligalig na hangin sa gabing iyon sa palamuti na nakintab at malambot. Pero ang kagandahan at masaganag palasyo, ilang tao ang malalim kung mag alala at kaguluhan ang nabaon?

Nag patuloy ang ulan at ang plano ni Chu Qiao at umalis para hindi na siya mapigilan ulit pa nang kanyang sakit. Sa araw na ito, tumaas si Chu Qiao sa bakuran para masinag man lang siya. Ang kanyang sugat ay matagal nang humilom pero marupok at mahina pa siya, hindi pa kayang kumilos ang kanyang katawan. Ang kanyang alipin ay kapatehas kay Qiu Shui na siya ang nasisi, kapag may nagagawang malaking abala siya kung saan pinipilit niyaang sarili niya, at hind siya nito pinapayagan kahit mag lakad ng mag isa. Sa naging resulta, pakiramdam niya any inaantok siya ng buong araw at lalong nag kakaroon siya ng timbang.