CHAPTER 1

Photographer in your wedding day.

Note: This work is not been published to any platform dito palang po siya at short story lang po ito, pumasok lang sa isip ko kaya naisulat ko.

Almories P.O.V

The memories are still haunting me, the trauma are still lingering inside my head. Before the accident we had our 7th Anniversary Celebration to ve specific a date na tayong dalawa lang, and I literally spoke out of nowhere, not knowing what could really happen.

"If ever na di na ako, I just want to be a photographer in your wedding day my love," bigla kong nasabi sa gitna ng katahimikan na siyang bumasag dito. "Ano?," Gulat na tanong ni Nemesis, "Pag di na ako gusto ko na lang maging photographer sa kasal mo," pag ulit ko, "Ano bang pumapasok na naman diyan sa isip mo? Di ka kailanman mapapalitan you are such an angel na dumating ng biglaan sa buhay ko, bakit ko ipagpapalit ang anghel sa ibang babae dyan," yan na pala ang huli naming pag uusap, diko alam na di nga niya ako papalitan pero unti unti na siyang kinukuha ng kalangitan, I want you to be happy pero bakit mo ako iniwan, It was our 7th Anniversary kaya diko rin alam kung paano ko nasabi yun out of nowhere, mahal kita and I want you to be happy and if you are not happy with me anymore I will still support you and set you free until you achieve such genuine happiness yan lang ang tanging laman ng isip ko ng panahon na yon, maybe I see sadness in both of our eyes, pero dapat mas naghold on nalang ako kesa sinabi ko yun, I was too down and too drown at the moment. I never imagined this could happen to us, "Miss Almorie, may malay napo ang pasyente," "Talaga Doc, thank you, thank you, Can I visit him?," "Yes, Maam and please inform his family," "Thank you Doc, I will," it was 3 months, I never loose hope and this finally happen I want to say sorry, I want to hug you and kiss you and to show you that I am really longing for your love and existence. As I walk through that door, my heart beat pounds tripple times, that Igot this mixed emotion inside of me, but what really stood up is the regrets of almost loosing you, I saw you lying in that bed with your eyes open and suddenly gazed at my direction when you hear the door slightly open, "Chubs" nasabi ko nalang biglaan habang pumapatak ang aking mga luha sa patuloy na paglapit ko sa kanya, pero parang may iba, parang may mali, parang hindi siya, pero kahit ganon nagpatuloy pa rin ako, lahat lahat ng alaala ng panahong masaya kami at magkasama, bumalik lahat yung panahong kay ganda ng ngiti niya, I miss him so much, "Chubs, I miss you," sabay ng pagyakap ko sa kanya ang patuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata, ngunit ang pangungulila ko ay napalitan ng pagtataka sa pagbitiw niya ng mga salitang "Sino ka?" Gulat na tanong niya na nagmula sa blanko niyang mga mata, ang mga pagtataka ay nasa kanyang muka, walang sinabi sa akin ang doktor na mawawalan siya ng ala ala, na maapektuhan nito ang kanyang memorya, wala akong nagawa kung hindi ang ipakita sa kanya na ayos lang ang lahat kaya ngumiti ako sa kanya at sinabing "Wag kang mag alala, ako ito, dimo na ba ako naaalala, Chubs, ako ito si Mori," kahit puno ng lungkot at pangamba ang namumutawi sa aking sarili. "Hindi kita kilala," tipid na sambit niya, unti unti akong lumayo sa kanya, at puno pa rin ng pagkalito ang kanyang mga mata. "Lalabas lang ako Chubs, kakausapin ko muna ang Doctor," pilit ang ngiti ko habang nagpapaalam sa kanya ngunit kahit ganon ay masaya pa rin ako dahil gising na siya,nanlalambot ang aking mga tuhod na ibig ng bumagsak kaya naupo muna ako sandali at tinawagan ko muna ang pamilya niya upang ipaalam sa kanila ang sitwasyon ni Nemesis, pagkatapos ay inipon ko ang aking lakas at pumunta na rin ako sa opisina ng Doctor, Diko alam kung saan magsisimula ng pagtatanong sa kanya, dahil may mga bagay siyang hindi nasabi sa akin katulad na lang ng pagkawala ng kanyang ala ala, Isang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan bago ako tuluyang tumungo sa opisina, "Goodafternoon Doc," "Goodafternoon din iha," bati niya sa akin "About po kay Nemesis, Bakit po hindi na niya ako maalala?" Agad kong tanong sa kanya "Actually, dipa lumalabas ang MRI results niya kaya kailangan pa rin natin siyang imonitor and maghintay until the results is available, this is his last MRI kase last month okay naman ang result niya naghihilom naman ang crack sa kanang bahagi ng kanyang skull, so kung mapapansin mo sa mga previous MRI niya, maayos naman ang resulta, but the thing is that the other test na ginawa namin sa kanya is naglelead na may posibilidad na naapektuhan ang kanyang mga ala ala, So it means magkakaroon siya ng Temporary memory loss, pasensya na at diko naayos agad at nasabi sayo," patuloy siya sa pag papaliwanag, pero parang walang pumapasok sa akin kahit na isa, Sobrang blanko ng paligid ko knowing na hindi ako maalala ng taong mahal ko. "Hanggang kailan po siya ganon? I mean hanggang kelan po siya magkakaroon ng temporary amnesia," "We should observe him for atleast 1 month, maybe you can help him na mabalik ang ala ala niya by going to places you have memory together, playing music he loves, and doing things together as you both do, makakatulong yun sa kanya, " muli niyang sabi, ng mga sandaling iyon ay medyo nabawasan na ang aking pangamba, kasabay ng pagpasok ng Mommy ni Nemesis, "Mori, iha, pinuntahan mo na ba si Nemesis? May hinahanap siya pero di namin alam kung sino, isang pangalan lang ang binabanggit niya, iniisip namin na ikaw yun at baka nagkaroon lang siya ng pagkalito," bakas sa muka ni Tita Angelou na nalilito siya, "Tita may temporary Amnesia po si Nemesis, kaya di niya po tayo maaalala at baka nagkakaroon siya ng mixed memories, or magulo papo ang kanyang ala ala kaya napagpapalit palita niya po," paliwanag ko kay tita, "Iha, naaalala niya kami, pa ulit ulit niyang hinahanap yung Christine," paliwanag ni tita, ibig sabihin may certain person lang syang si naalala at ako pa yun, bakit si Christine naaalala niya bakit ako hindi? Gusto kong magalit sa kanya, pero diko magawa, "Tita si Christine po yung first love ni Nemesis, dipo sila nagkatuluyan dahil ayaw po ng magulang ni Christine kay Nemesis, at ako naman tita nakilala niya lang ako sa simbahan, I was just his bestfriend back then tapos niligawan niya lang ako, akala ko nga po nung una magiging rebound girl lang ako para makalimutan niya si Christine, ang layo layo ko po kasi tita kumpara kay Christine, Maganda siya, matalino, mabait, malambing at sobrang galing makisama samantalang ako wala papo ako sa talampakan niya tita, dipo siguro niya naikukwento sa inyo dahil naging malayo po loob niya sa inyo simula nung nasa abroad kayo, pero mahal na mahal niya po yun," pagkukwento ko kay tita na may kirot sa aking puso kase from the start alam ko na hindi buo yung pagmamahal niya para sa akin, na para bang napipilitan lang siya na samahan ako, out of obligation and pity na rin dahil sa mga panic attacks ko nahihirapan ako for the past six years kaya ganon na lamang ang sinabi ko sa kanya that time, gusto ko na siyang palayain din pero mahal ko siya ganon pala yun the happiness of someone you love matters the most to you than your own happiness, at minsan yung happiness di siya nagiistay for a long period of time lahat may pag papanggap, lahat may katapusan at natatakot ako na eto na yun, "Iha, di ka naman siguro niya mamahalin for seven years just to be a rebound girl for that girl Christine diba? Mahal ka ng anak ko iha, mahalaga ka para sa kanya," muling pumatak ang aking mga luha at tila di na alam kung paano titigil, "ang sakit sakit tita na ang naaalala niya ay si Christine at hindi ako, pero kahit ganon tita masaya ako at nagising na siya," patuloy pa rin sa pag agos ang aking mga luha, "for now, you should call Christine tita, she can help Nemesis to regain his lost memory, bibigyan ko nalang muna sila ng space tita," patuloy pa rin ang aking mga luha sa pagpatak at ang aking dibdib ay naninikip na at nahihirapan na akong huminga, "Magiging okay ka lang ba iha?" Pangambang tanong ni Tita "I will not be okay tita, pero kung yun po ang makakatulong sa kanya, dipo natin dapat na ipagkait yun," ang hirap maging martir sis sa sitwasyon ko na iyon. Ilang Months na rin ang nakalipas, ilan na nga ba? Seven or six diko na rin mabilang sa loob ng seven months na yun sobrang daming nangyari at naging pagbabago, hanggang ngayon ay anino parin ako sa buhay ni Nemesis at Christine, Sabi ng Doktor 1 month lang babalik na sa dati ang lahat pero bakit di na niya ako naaalala, nasanay na rin ako ng ganito mas naging malapit na sila Nemesis at Christine sa isat isa, di na rin kumontra ang magulang ni Christine sa kanilang dalawa, Si tita ay malapit na rin kay Christine at ako naiwan akong mag-isa, nakakalungkot lang sobrang bilis mabago ng lahat dahil lamang sa isang aksidente, nagpunta ako sa hospital kanina for my follow up check up, dahil bumababa na ang immune system ko at naglalagas na ang aking buhok, sabi ng doctor stress lang daw ako kaya naglalagas ang buhok ko pero nagdagdag pa rin siya ng gamot para sa sudden anxiety attacks ko siguro anti depressant pills to, diko alam kung dapat pa ba akong maniwala sa mga doctor nagresign na ako sa pagiging isang teacher kasabay ng unti unti kong pagkalimot kay Nemesis, nagfocus na ako ngayon sa pagiging isang Art Collector at Photographer na talaga namang pangarap ko nung una pa lang. Palagi ko pa ring iniisip kung hindi kami naaksidente nung time na yun baka ako pa rin ang kasama niya hanggang ngayon, kilala na lang niya ako ngayon bilang si Almi na kaibigan niya sa simbahan dahil katunog daw ng Alma isang propeta at hindi si Mori na siyang anghel niya raw, siya mismo nagbigay ng palayaw na yun sa akin nang maging kami at siya rin ang nagbigay ng palayaw ko ngayon kung kailan di na niya maalala ang dating kami.