4 Chapter 2: Kabaong

Tahimik, malamig, madilim, at nakakatakot ang paligid.

My hands are shaking because of fear. May nakita ako'ng nag lakad papalabas sa gate kaya dali-dali ako'ng bumalik sa malaking kahoy kung saan ako nanggaling.

Sinisilip ko ang lalaking nag lalakad at mabuti naman dahil hindi siya papunta rito. I think, ang edad niya ay nasa mid 30's na ata. Matangkad rin ito at nakasuot ng black cardigan na white naman ang inner nito and black plants. Dali-dali akong tumago nang bigla itong lumingon sa kinaroroonan ko. Pgakatapos ng ilang minuto, ay tinignan ko ulit ito at mabuti naman na't nag simula na itong nag lakad palayo.

Nakahinga ako nang maluwag, but why do I feel like someone is standing behind me?

Dahan dahan ako'ng lumingon at laking gulat ko nang makita ko si Damien. Sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko. Dahil ang kanyang mukha ay nasa leeg ko at nag taasan ang aking mga balahibo ng-

"Hmm, ang bango mo talaga..."

Gusto ko'ng kumawala pero hindi maka galaw ang katawan ko and I got shocked when he wrapped his arms around my waist.

"Planning to go anywhere? No baby, wala kanang takas sa'kin," he said and chuckled. Damn, why am I attracted to him?!

My heart beats' so fast and loud because I'm scared! I want to go home now! Pilit kong kumawala pero sobrang lakas niya!

"I warned you earlier, right?" Dahan-dahan akong tumango. Hindi ako makahinga nang maayos dahil sa kaba.

"It's too late, baby. Atleast I told you that don't let your curiosity kills you," he said at hindi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas na loob dahil,

"W-well, if I'm going to die, okay, kill me then. Society is killing me, though," I whispered but, it's enough for him to hear lalo na't, sobrang lapit namin sa isa't-isa.

And because of what I've said, he let me go. Pero agad niya naman ako'ng hinarap.

"What do you mean?" he asked at hindi ko alam kung namamalik-mata lang ako pero, nakita ko sa kanyang mata na nag aalala siya.

I just gave him a small smile at umiling. "Nothing."

"You just got here and hindi kana makakalabas dito."

I froze.

"W-what? Why!? I badly wanna go home, right now! I sure, hinahanap na ako ng parents-"

"Shh." Hindi ko na natapos ang pagsisigaw ko dahil bigla niyang nilagay ang kan'yang kamay sa aking bibig. Pilit ko itong itanggal ngunit malakas siya. His hand smells good.

Pagkatapos ng ilang minuto ay binitawan na niya ako.

"Ano ba?!"

"Stop shouting. Baka may makarinig sa'yo and you can go to your place breathless na." He seriously said.

"Bakit naman hindi?! Tao lang naman kayo tapos -wait, mafia kayo, ano? Or 'di kaya, kidnapper?"

Kumunot ang noo ko dahil bigla siya'ng tumawa nang malakas. Napa hawak pa nga siya sa tiyan kakatawa. What's the funny?

"No, we're not. We're not humans too," sambit niya pag katapos tumawa. "Huh? What do you mean?"

"We're not humans. We eat humans."

Natigilan ako at napatingin sakan'ya habang nanlalaki ang mata.

"So, mga r-rapist kayo?" Nanlaki rin ang kanyang mga mata at dito ko lang nakita na pula ang kulay nito. Malakas siya'ng tumawa sa aking tanong.

"Hindi rin."

"So ano?"

"Guess it," he said. Ginawa pa nga akong manghuhula.

Marami akong sinabi pero lahat ng iyon ay mali. Sumuko na ako dahil wala akong maisip kung ano talaga sila.

I have a theory that he's a vampire pero impossible 'yun. Sa mga libro, movies, at imaginations lang sila nag eexist.

"Who are you? I'm so curious. Punong-puno na ang utak ko at 'wag mo naman punan ito."

"Okay... "

Tumahimik ako at naghihintay sa susunod niyang sasabihin.

"I'm a vampire. We're a vampire, babe."

"Eh? Hindi naman kumakain ng mga tao ang vampires, silly."

"Hindi nga. But me? I eat humans lalo na kapag ikaw."

-

"I want to ask you some questions, Damien."

Nasa ilalim parin kami ng puno pero nakaupo na sa may damuhan.

"Okay, go on."

"What does vampire hate?" I asked and looked at him with full of curiosity on my face.

"What we hate? Uhm, we hate sunlight, fire, decapitation, garlic, crucifixes, and holy water." Tumango-tango ako sa kan'yang sinabi.

"Alright, next question," I said and he chuckled. "Interview ba 'to, Selene?" Napatitig ako sakan'ya.

"Paano mo nalaman ang pangalan ko?"

"W-wala. I just heard the boy talking to you awhile ago mentioned your name," sambit niya sabay iwas ng tingin. Wait, something's wrong.

"Why are you stuttering?" I got shocked when I saw him blushing.

I smiled widely and, "You're blushing! Akala ko wala kayong dugo?" Excited kong tugon.

"W-we drink blood?" Patanong niya'ng sagot at mas lalong namula. Hindi ko mapigilan hindi matawa sa kan'yang mukha. At mas lalo akong natawa nang bigla n'yang itinago ang kan'yang mukha, gamit ang kan'yang mga kamay.

"Ayan, sipsip pa ng dugo. Halata tuloy na nahihiya," pang-aasar ko habang natatawa.

"Stop or else, I'll suck your blood or eat you," he warned and smelled my neck to my shoulder kaya tumikhim ako at tumahimik. He chuckled kaya tumikhim ulit ako bago mag salita. Nakakataas ng balahibo ang ginagawa niya.

"L-Let's continue to my interview kuno..."

"... What are the powers of vampire?"

He smiled. "We can control animals and including some insects too. We can do this," sambit niya at agad na dumikit sa kahoy.

"This," ani niya sabay talon patungo doon sa pinakataas na sanga at nagulat ako dahil bigla siya'ng naging bat pag talon niya, kaya safe siya'ng naka land sa damuhan. "And that." Pagpapatuloy niya.

Hindi ko maiwasang hindi mamangha at hindi ko rin maiwasang hindi pumalakpak. Para akong bata na nakapanood ng isang magic show na manghang-mangha sa nakita.

Hindi pa rin ako makapaniwala na nag eexist ang vampire sa mundong ito.

"How did you do that?"

"You know, vampire thingy and I'm not done yet." Napatitig ako sakan'ya at hinintay ang susunod niya'ng gagawin.

Lumaki ang aking ngiti nang bigla siya'ng nag transform bilang isang aso, pusa, wolf, at butterfly rin. Nang naging butterfly siya ay nagulat ako dahil bigla itong pumunta sa aking nakangiting labi. Black and red ang kulay nito.

Bumalik na siya sa pagiging vampire at umayos ng upo sa aking harapan.

"I want to be a vampire too." I pouted.

"Stop pouting and don't wish to be a vampire too."

"Why? Being vampire is cool!"

"No, it's not. You need to take risk before you become a vampire. And it hurts, really."

I looked at him. "Why? Story time, please!"

"Nope, not yet. I'll tell you but, not now. Hope you understand," he said and gave me an apologetic smile.

"Okay, I think it's too private. I understand you and I respect your privacy."

"Thank you-"

"Hep hep! Can you show me your fangs?"

He stared at me at hindi ako papatalo, kaya tinitigan ko rin siya. Bigla niyang inilapit ang mukha niya sa mukha ko kaya dahan-dahan akong umatras at mas inilapit niya pa ang kanyang mukha sa'kin hanggang sa, napa sandal ako sa kahoy.

Napalunok ako. God, ano ba 'tong napasok ko...

"You want me to show you my fangs?"

"Y-yes..."

Dahan-dahan niyang ibinuka ang kan'yang bibig at nanlaki ang aking mata nang lumabas ang kanyang dalawang matulis na ngipin. "Can I bite you, babe?"

Lumakas ang tibok ng puso ko. Bakit kailangan niya 'tong gawin na sobrang lapit? Ayokong makagat niya ako kaya gumawa ako ng paraan at mabuti naman dahil nakaisip ako kaagad.

"Ah hehe. Medyo tumagal na ako dito. G-gusto ko na umuwi."

"You can't go out. You're trapped now," sambit niya at lumayo na sa'kin kaya, naka hinga ako nang maluwag pero bumalik ulit ang aking kaba sa kan'yang sinabi.

"B-bakit? Paano ka nakakalabas? Paano kung may isang bampira na makakakita sa'kin? Paano kung papatayin ako?"

"Hindi ka katulad naming mga bampira na mag tatransform bilang isang maliit na nilalang. May labasan dito pero isang maliit na hole lamang na bat or butterfly lang ang makakapasok."

"Bakit kanina, malaki ang napasukan ko?"

"Yes, maaari ka'ng maka pasok doon pero agad na mawawala kapag nakatung-tung ka na sa Lucifugous. And to be honest with you, kami, bampira ang pakana ng lahat kung bakit namin 'yun ginawa," he explained pero kumunot ang noo ko at hinintay ang susunod niyang sasabihin.

"Ginawa namin 'yun dahil it's possible na may makakapasok na tao roon at mapupunta dito like you. Karamihan na napupunta dito ay estudyante or 'yung mga tao na mahilig mag adventure. Kaya namin ginagawa 'yun para may mainom kami na dugo." Pagpapatuloy niya.

Napalunok ako at nanlamig.

"And luckily, may nakapasok ulit dito after one year. At ang mas swerte, mukhang masarap ata ang dugo ng taong nasa harapan ko ngayon."

Nanlaki ang aking mata at tumayo.

"No, please don't."

Nanginginig na ang katawan ko pero narinig ko siya'ng humagalpak nang malakas na tawa at hindi ko napigilan ang sarili kong sapakin ang braso niya dahil sa pang-aasar sa'kin.

"You didn't change, Selene. Matakutin at pikunin ka parin. You're still the Selene that I know." He smiled widely.

"Excuse me? Did we met before? I don't even know you," pagtataray ko.

"Yes, we met and we knew each other"

Binalewala ko nalang ang sinabi niya dahil, sa susunod pagtatawanan na naman ako dahil sa trip niya.

Humiga ako sa damuhan at nag isip-isip. Nag yawn ako dahil alam kong gabi na.

Wala na talagang atrasan 'to. Nasa lugar na ako kung saan nakatira ang pumatay ng sarili ko'ng Kuya. Halatang-halata naman na isang bampira ang pumatay sa Kuya ko.

Pero heto ako, nakikipag usap sa isang bampira na posibleng papatayin rin ako. Alam ko'ng sapat na rason na ang pagkamatay sa Kuya ko para magalit sa mga bampira.

But, we must love our enemies too. Magalit? Oo, pwede ka magalit. Pwede ka malungkot, umiyak, pwede ka rin maging masaya. Kung pagod ka, mag pahinga ka pero hindi susuko. Ang iba ay nag si-suicide para makapag pahinga pang habang buhay at para hindi na nila mararamdaman ang lungkot at sakit. Pero hindi nila gusto mamatay. Talagang masyado lang talaga silang pagod at nasasaktan. Pero marami kang magagawa para ilibang ang sarili mo. Ang pagkakamatay ay hindi lamang ang isang daan upang makahinga. Marami pa'ng iba.

Huwag mo'ng isipin na walang nag mamahal sa'yo dahil 'yun ang ipinaramdam nila. May nag mamahal, nagpapahalaga, at may pake sa'yo. May ibang tao na mas problemado pa sa'yo pero mas piniling mabuhay kahit sila ay nasasaktan na. Kahit sila ay pagod na pagod na.

Hindi ka nag iisa. Marami tayo at hindi dapat tayo susuko.

"Are you tired?"

Napalingon ako sa biglaang tanong ni Damien.

"Yes and I badly want to eat and sleep too pero alam ko na sa oras na lalabas ako dito ay mapapatay ako sa kapwa mo bampira." I laughed.

"Come, follow me."

-

Luminga linga lang ako sa paligid habang nakakapit sa braso ni Damien. Naglalakad kami sa sulok para walang makakita sa'kin at wala ring makaka-smell sa dugo ko.

"Where are we going?" I whispered.

"Shh, stay silent. Malapit na tayo."

"O-okay."

Sa ilang minuto naming tahimik na paglalakad ay tumigil kami harap sa isang maliit na bahay. Hindi naman siya gaanong maliit talaga. Sakto lang. Parang simpleng square lang pero ang bubong nito ay parang 'yung bahay lang sa witch. Ano'ng klaseng bahay 'to?

Pumasok kami sa loob at agad niyang sinirado ang pintuan. In-on niya ang ilaw at nakita ko'ng may isang maliit na kusina at may maliit na dining table rin. May maliit na sala kung saan may sofa, maliit na table sa harap at mga libro. May dalawang pintuan rin and I think, nandoon ang kwarto at cr. Para lang siyang apartment. Maya-maya ay humarap ako sakanya.

"May comfort room. Nag popoop or umiihi rin kayo?" tanong ko. Bigla siyang tumawa sa tanong ko. Ano'ng nakakatawa?

"Ofcourse, we do that too!" Tumango-tango nalang ako. Do they also do mast- erase! Erase! What the hell, Selene?! Really?!

"What's with your face? You look irritated. I know you're thinking of somethin' that you didn't like," sabi niya kaya napatingin ako sakanya. "P-paano mo nalaman?" He just shrugged and chuckled.

"Damien," pagtawag ko.

"Hmm?"

"Nagugutom ako." I pouted my lips.

"You can eat me," he said and looks at me seductively. "What the fuck?! I'm being serious here!" singhal ko. "I'm serious too!" he chuckled.

Kinuha ko ang bag na nakakabit sa likod ko at handang itapon sakanya pero agad niyang binawi ang sinabi niya.

"Okay, okay. I'm just kidding, alright? I know pati mga demonyo matatakot sayo kaoag nagutom ka."

Napatingin ako sakanya at nakita ko siyang dumiretso sa kitchen at kinuha doon ang vegetables. Tinitignan ko lang siya sa kanyang ginagawa.

"I know too that you hate vegetables. Pero wala kang choice dahil bukod sa mga dugo ay ito lang ang kinakain namin dito."

"Bakit parang kilala mo na talaga ako? Who are you? One of the powers ni'yo rin ba 'yun?"

"No, hahaha. I just knew it. Lalo na't tungkol 'yun sa'yo," paliwanag niya. Agad niya naman akong sinenyasang umupo sa upuan kaya umupo ako. Nilagay na niya doon ang mga dahon.

"Kainin mo 'yan. Or else, ipapakain kita sa mga bampira dito," banta niya. Wala na nga akong choice. Dahan dahan ko nalang itong kinakain kahit hindi ko nagustuhan ang lasa.

Pagkatapos ko'ng kumain ay umupo ako doon sa may sofa. Nakita ko naman ang nakangising si Damien. Tinaas ko ang kilay ko.

"Saya natin ah?"

He just chuckled. "Matulog ka na. Alam kong pagod ka." Tumango nalang ako at dumiretso doon sa isang pintuan. Sinirado ko na ito at pag harap ko ay,

"AAAHHHHH!!!"

Mabilis na binuksan ni Damien ang pintuan at tinignan ako. Nanlalaki ang mata niya habang ako naman ay nakahawak sa dibdib ko.

"What's the problem?!" tanong niya. Dahan-dahan kong tinuro ang nasa harapan namin. "Shit lang. Bakit may k-kabaong dito?" taning ko at hindi ko na maiwasang hindi maiyak.

Ang over acting ko masyado pero nagulat lang talaga ako, eh.

Pagkatapos ko mag tanong ay bigla tumawa nang malakas si Damien kaya mas lalo akong naiyak. "Huwag mo'ko tawanan."

Agad niya naman ako'ng niyakap. "S-sorry, pft. May higaan naman diyan na kama. Sa kabaong lang talaga ako nagpapahinga sometimes, dahil komportable ako, pft hahahaha."

Ilang minuto ang lumipas ay tumigil na ako sa pag iyak. Pumunta ako doon sa higaan na sinabi niya at muling napatingin sa kabaong na nasa harapan. Nag sitayuan ang balahibo ko dahil naalala ko ang horror movie na napanood ko noon.

Lalabas na sana si Damien pero tinawag ko siya at tinanong kung paano may makakita sa aking ibang bampira.

"Don't worry. Malayo tayo sa Lucifugous. Wala rin ibang nakakaalam sa maliit na ginawa kong bahay dito. You're safe, Selene."

"K-kanina, salamat pala sa pag tulong mo sa'kin kay Azi and thankyou rin dahil tinulungan mo ako. I know, it's hard to resist some human lalo na't vampire ka. As in, thankyou talaga," I thanked him and gave him a hug.

Muli akong humiga sa higaan at binigyan siya nang matamis na ngiti and I murmured, 'thankyou'.

Nakatulog ako kaagad pero naramdaman kong hinalikan niya ang noo ko at sinabing,

"I missed you so damn much, Selene. I will protect you whatever happens. Sleep tight, baby. Damien is always here for you."

-

A/N:

Ni search ko lang 'yung ibang facts about vampires pero gawa gawa lang rin ang iba. Is it okay lang ba? Although, work of fiction lang naman. Thankyou for readingg!

-IWB-SB