1 Unnamed

sana bago ako mag simula ng aking kuwento gusto ko mag pasalamat kasi ma share ko din ang kuwento ng aking buhay.sana may makuha kayong aral at magustohan ninyo salamat po...

mula ng aking pag ka bata hnd ko na kilala ang aking ama.kong sino sino ang nag aalaga sa amin na halos lahat yata ng tiyahin at tiyuhin ay hnd halos mabait o talagang mahal kami pero ok lang!ganon talaga ang buhay. nag simula ang buhay ko na halos nasabi ko sa aking buhay wag na akong pahirapan kong kukuhanin na niya ako.grade 5 ako non nag simula sa pangangati ng dibdib ko pero binabalewala ko lang hanggang sa lumala na hanggang sa nag nana na siya .at tiniis ko ang lahat ng sakit at hapdi.dahil sa nahihiya at at tatakot dn ako higit sa lahat ayw ko na madagdagan pa problema ng tiyahin ko.isang araw kinausap ako ng aking guro..

arlene may problema ka ba?powde mo naman sabihin sa akin bilang ako ang guro mo at pangalawang ina mo dito sa school.kasi na papansin ko lagi ka nahihirapan at parang laging pagud na pagud at subrang na sasaktan ka sa nararamdaman mo? hindi ako umiimik kasi hindi ko alm kong sasabihin ko ba o hind.daming gulo mugulo sa isip ko hanggang na pag pasyaan ko sabihin sa aking guro ang talagang problema ko at parang nka kita ako ng kakampi.teacher! may sakit po ako pero hindi ko alam kong anong ng yari sa akin at pinakita ko nga sa kanya yong dibdib ko. arlene! ano ng yari sa dibdib mo?! wala akong nasagot hanggang sa bigla akong dinala ng teacher ko sa hospital. dr.ano po ng yari sa mag aaral ko? dr.kailangan ma operahan sa madaling panahon at ma observahan ang bawat araw ng studyante mo.kasi na nganganib na buhay niya baka hnd na tumagal ang buhay niya.naalala ko nung sinabi yon ng dr.daming pumapasok sa isip ko at gulong gulo ako kasi anong oras man powde akong mamatay ng hindi nila alam.hnd ko man lang nakilala ang tatay ko.hnd ko man lang nakasama ang ina ko sa oras ng ganitong na nganganib ang buhay ko.pero lahat ng yon tanong na walang sagot.hanggang sa na pag pasyahan ko at sinabi ko sa guro ko na uuwi na lang mo na ako.umuwi ako ng walang laman ang isip ko at gulong gulo ang utak ko kong paano ko sasabihin sa kanila na maari akong mag ka cancer.sa edad kong 13 powde na akong mag ka breastcancer at any time powde akong mamatay pag wala akong gawin o ng pamilya ko..

pag kauwi ko na gulat ako sa lola ko.

arlene! mamatay ka na lang pala hindi mo man lang sinasabi ang naramdaman mo!!bakit mo sinosulo ang problema? bakit mo nilihim na powdeng mauwi sa cancer ang sakit mo kong pabayaan.sa dami ng sinabi ng lola ko hnd ko sinagot.kumilos na lang para mag linis ng parlor namin.na gulat ako at kinuha ng lola ko ang hawak kong mga upuan.hnd ko alm kong matutuwa ako dahil sa na kikita kong pag alala ng nanay ko bigla kong nasabi sasarili ko mahal pala ako ng lola ko akala ko hnd nya ako mahal.akala ko wala siya paki sa amin na mga apo niya.dumating ang manag biana ko.arlene bakit hindi mo sinabi yong naramdaman mo bakit monilihim?patingin nga ng dibdib mo?pinakita ko naman

anong ng yari dyan?? bakit mo tinago sa amin yan! halos nag nana at namamaga yan ha! mag pa chek up tayo bukas! agahan mo gising mo! pero ako hindi ko alam kong ano maramdaman ko.kinabukasan nga pumunta kmi ng hospital at puna chek up ako ng manang biana ko.dr.ano sakit ng pamangkin ko?ang anong powdeng ipainum ng gamot sa kanya? dr.nanay hnd na po ma dadala ng gamot yong sa pamangkin ninyo.kailangan na po na min siyang ma operahan..

ano????dr.!! bata pa ang pamangkin ko! para operahan siya!! kong mamatay ang pamangkin ko! walang tatanggalin sa bahagi ng katawan niya! lalabas na lang po kami lahat gagawib ko para ma dugtungan ang buhay ng pamangkin ko!!!

dr nanay yong pamangkin ninyo putla na siya hnd ba kayo na aawa sa pamangkin mo? kong ilalabas mo siya dito baka hindi na siya tumagal! dr kalang!!!hindi ka diyo!para sabihin mo yan! lahat gagawin ko para madugtungan ko buhay ng pamangkin ko!!!

arlene halika na!

manang saan tayo pupunta?

bahala na arlene kong saan tayo pupunta! basta ang alam ko sa ngayun kailangan dalhin kita sa mga alam kong makakatulong sayo..

hahaba pa ang buhay mo.

nakauwi kami ng parlor kasi sa parlor lang naman talaga kami naka tira kaya pag dating namin don lahat naka tingin sa akin at nag tatanong ang mga mata nila kaht hindi mag salita.

lola ko biana! kamusta ang chek up hindi ok gusto nila operahan si arlene gusto nila pag pag laruan katawan ni arlene!bkt pag operahan ba sigurado ba tayo na maging ok na agad si arlene?!

mag hanap hanap ako ng albularyo na makaka tulong kay arlene baka na bati o na pag laruan lang yang bata na yan!

kong saan2x na kami na kakarating kong saan2x na kami nakaka punta! huling na puntahan namin si butching.

pag ka kita sa akin sinabi niya sa akn pagagalingin kita at lahat ng mang aapi syo at mananakit sayo wag mo lang patulan kasi babalik sa kanila ang ginawa nilang kasamaan sayo.

lagi kang maging matibay at wag agad sumuko sa mga pag subok sa buhay mo.

wag kang mawalan ng tiwala sa amang lumikha..sa papamagitan ng tubig pagagalingin ka nya at lagi kita gagabayan lagi mo tandaan yan.

mula noon lagi ako umiinum ng tubig ni butching hanggang sa unti-unti na ako gumagaling at nakaka recover.

nag papasalamat ako kay butching kaso hnd ko man lang nasabi sa kanya ang salitang salamat.kasi hindi ko na pala siya maabutan dahil wala na pala siya.pero kahit wala na siya sa mondong ito alam kong naka alalay siya at nka gabay sa aming mga pinagaling nya.at ang lola ko din hindi ko man lang na pag salamatan kasi na wala ang lola ko ng hindi ko alam hnd ko man lang nakita ang lola ko hindi man lang ako naka pag pasalamat sa kanya.at alam kong binabantayan din nya kaming mga apo niya at kahit saan man siya ngayin sa puso ko lagi siya sa tabi ko..